1η Φεβρουαρίου 1958: Εκτοξεύεται ο Explorer1. 1η Φεβρουαρίου 1992: O Bush και ο Yeltsin υπογράφουν τη συνθήκη του Κάμπ Ντέιβιντ. 1η Φεβρουαρίου 2008: Βρήκα στο inbox μου ένα μήνυμα από τον Γιάννη Μακρή. Τις επόμενες ημέρες αντάλλαξα διάφορα μηνύματα με τον μυστηριώδη Γιάννη και έμαθα πολλά πράγματα γι'αυτόν, δηλαδή ότι αν ήταν χώρα θα ήταν το Ιράν, θα ήθελε να ζει στο Παρίσι και στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο Ηρακλής. Μακάρι να του κοβε κάποιος το κεφάλι σαν τη Λερναία Ύδρα, γιατί το έπαιζε δύσκολος και μου την έσπαγε. Ήθελε λέει να στείλουμε 100 μηνύματα και να το γιορτάσουμε με πάρτυ για να γνωριστούμε. Κλαπ κλαπ. Κι εγώ αποφεύγω γενικά τέτοιου είδους συναναστροφές, αλλά με τον Γιάννη μας ένωνε η ίδια μαλακία. Έχει τρελό χιούμορ (μεγάλο ατού) και το μυαλό του είναι πολυυύ μπροστά.
Όταν πρωτοβρεθήκαμε έβρεχε κι ώσπου να φτάσω στο ραντεβού έπεσα σε όλες τσι λούμπες. Ενώ έβριζα τον Άη Σπυρίδωνα, τον βρήκα να περιμένει ατάραχος, κοσμάρα.. αν όντως έβρεχε καρέκλες θα είχε πάρει και μια να κάτσει πιο άνετα. Όσο πίναμε καφέ την έλεγε ο ένας στον άλλον ασυστόλως, κι εγώ κάθε δυο λεπτά τον σκούνταγα σαν τη Μενεγάκη με αυτά που μου έλεγε. Ξαναβρεθήκαμε στο Hook που είχε πάρτυ μασκέ. Είχα ντυθεί emo, γιατί δεν μπορώ τις μάσκες που σε καλύπτουν ως τον λαιμό και μετά μυρίζεις προφυλακτικό για τρεις μέρες. Έβαλα το πάνινο σταράκι μου και τον κόκκινο μου φιόγκο και κοκκάλωσα τα μαλλιά μου με ένα μπουκάλι λακ. Ανησυχούσα μήπως δεν ξεχωρίσω τον Γιάννη που θα φορούσε καμιά στολή σαν τον Remi Gaillard, αλλά ήταν ξενέρωτος και ήρθε με το τζινάκι του. Και καλά ότι δεν μπορεί τα dress code ούτε και του αρέσουν οι απόκριες, τα κομφετιά και οι σερπαντίνες.Αφού μας γέμισε κατάθλιψη, ήπιαμε για να ξανακάμουμε κέφι και στο τέλος ήμασταν σε φάση εδώ πατάς, εκεί πατάς (που είναι ο πατάς;). Κάπου εδώ σταματάει η περιγραφή της βραδιάς.
Με τον Γιάννη βρεθήκαμε κανά δυο φορές ακόμα. Μου πήρε και δρακουλίνια. Σε λίγες μέρες έφυγα από το νησί. Ξενέρωσα, δεν ήθελα να γυρίσω στην Αθήνα. Anyway.. έμαθα επιτέλους ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης Γιάννης. Και μ'αρέσει όταν μου στέλνει ακόμα κανένα μήνυμα στο inbox (για να μην ξεχνιόμαστε) και με βρίζει στα κερκυραίικα γιατί είμαι πάλαι offline! Όταν νταραβερίζομαι με κανέναν και με ρωτάει με υφάκι ποιός είναι αυτός ο Γιάννης που κάνει συνέχεια like και comment στη γκόμενά του! Όταν με κοροιδεύει γιατί τάχα δεν ξέρω να οδηγώ, ενώ αυτός τραβάει ποδαρόδρομο από την πόλη ως το κανόνι και στην κορφή κανέλα. Α στο καλό, συγκινήθηκα κιόλας. Πάρε κανά τηλέφωνο όταν έρθεις, μοσχάρι!! Και ψάξε επιτέλους εκείνα τα σαπούνια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου