Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Καλακαίρι μου μυρίζει. Και τζατζίκι.

Οι διακοπές ξεκίνησαν ονειρεμένα, μόνο που η Νάντια δύο μέρες πριν έπαθε διάστρεμμα την ώρα που κάναμε ακροβατικά με background Μπονάτσο, και έτσι ήρθε στις διακοπές κούτσαβλος, με το αριστερό πόδι μέσα σε κυριλέ πεδιλάκι και το δεξί μπαταρισμένο με άσπρο επίδεσμο και μια άσπρη σαγιονάρα, νούμερο περίπου 54. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε στο νησί ήταν σκοτάδι και άνεμος. Αν δεν κρατούσα τη βαλίτσα μου, ίσως και να είχα απογειωθεί. Πάλι καλά που την είχα φορτώσει αρκετά, σε αντίθεση με της Νάντιας που είχε πολύ μειωμένο βάρος, αφού είχε φέρει μια μίνι συλλογή με μονά αριστερά παπούτσια. Ο Γιάννης πάλι με το που πάτησε το πόδι του στην Ανάφη, εκεί μες στο σκοτάδι και στον άνεμο, είπε ότι θέλει να ξανάρθει, ενώ ακόμα δεν είχε δει το νησί, πράγμα που κάνει συνέχεια σε κάθε διακοπές, αλλά αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί.
 
Το πρώτο πρωί χάσαμε τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε σηκωθεί το χάραμα και άρχισε τον ποδαρόδρομο και μάλιστα παρέσυρε μαζί του και την καημένη τη Μαρία. Οι υπόλοιποι φάγαμε κάτι ελαφρύ πριν πάμε για μπάνιο, αυγά με μπέικον ας πούμε. Πολλά πράγματα να κάνεις δεν είχε, αλλά οι παραλίες ήταν πολύ καλές. Και πήγαμε στον ξακουστό Ρούκουνα, και όλοι γύρω μας είχαν κάτι το περίεργο, α ναι ...είχαν ξεχάσει να ντυθούν. Καθήσαμε κι εμείς οι 7 με το μαγιώ μας (ξενέρωτοι) και αγναντεύαμε τη θάλασσα. Από μπροστά μας παρέλασε ένας τύπος που διάβαζε τον Μικρό Πρίγκιπα με την απόλυτη αφοσίωση και με τη μαλαπέρδα να κουνιέται πέρα δώθε. Κάναμε ότι δεν το είδαμε. Εξάλλου τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπεις με την καρδιά... Έτσι δεν λέει ο μικρός πρίγκιπας; Σε λίγο πέρασε κι ένα ζευγάρι παππούδες, η γιαγιά τίγκα στο ξίγκι, κρατούσε τη βράκα της στο χέρι λες και ήταν longchamp και όταν πέρασε μπροστά μας έκανε στάση και τη φόρεσε. Να ήταν που ήμασταν όλοι ντυμένοι και να ντράπηκε, να ήταν που ήθελε να στηθεί εκεί μπροστά και να τη βάλει για να την προσέξουμε, δεν ξέρω, πάντως ήταν μια αηδία και ήταν δύσκολο να την κοιτάξεις με την καρδιά.. Και ας λέει ο μικρός πρίγκιπας. Είναι από άλλο πλανήτη και δεν ξέρει. Η άμμος έκαιγε κι ευτυχώς είχα εξοπλιστεί με τις τρίπατες ροζ σαγιονάρες, και παρότι μισώ το ροζ, με γλίτωσαν από τα εγκαύματα στις πατούσες. Η Μαρία έβγαλε φουσκάλες και έτσι κουτσάθηκε κι εκείνη.

Επίσης πήγαμε στην παραλία στο Κλεισίδι, όπου παίξαμε ταμπού κάτω από τα αρμυρίκια και μας μαστίγωνε η άμμος με ορμή και μίσος. Μικρούς πρίγκιπες τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον.

Ξέχασα να αναφέρω ότι το νησί ήταν τόσο κεντρικό που οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αγνοούσαν την ύπαρξή του και έτσι συνεννοούμασταν εκτ ων προτέρων για το τι ώρα θα βρεθούμε και που και το ραντεβού δεν σήκωνε ακυρώσεις "έλα θα αργήσω κανα τέταρτο", μόνο αν ήθελες να τις κάνεις με σήματα καπνού. Ευτυχώς στην καφετέρια στο θόλο είχαμε λίγο σήμα και λέγαμε στους δικούς μας ότι είμαστε ζωντανοί. Στοπ. Το παιδί της καφετέριας χάρηκε πολύ που άκουσε ότι η Μαρία είναι διευθύντρια και τη φώναζε μεγαλειοτάτη, της έφερε πρώτης τον καφέ και μετά που φύγαμε πρέπει να έβαλε την καρέκλα της σε προθήκη για να μην σκονιστεί, ίσως και καμιά ταμπελίτσα από πάνω, "εδώ κάθησε και απέλαυσε καφέ στη θέα η διευθύντρια Μαρία Λ., 2012". Χμμμμ.

Το βραδάκι μετά το μπάνιο πηγαίναμε για φαγητό και τρώγαμε όλη την ταβέρνα. Αν καθόμασταν καμιά βδομάδα ακόμα νομίζω ότι θα φώναζαν καράβι από τη Σαντορίνη για προμήθειες. Πρέπει να τους τελειώσαμε και τα αυγά με τόσες ομελέτες. Με το καλημέρα σας αδειάζαμε ένα κοτέτσι ολόκληρο. Και στις ταβέρνες πολύ τζατζίκι. Πάρα πολύ. Μάλιστα υποπτεύομαι ότι η Μαρία που δεν το έτρωγε πρέπει να πέθανε το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε μαζί μου, γιατί την άλλη μέρα, ενώ δεν της άρεσε, έφαγε ένα ολόκληρο πιάτο μόνη της και όλη τη νύχτα μου τραγούδαγε το "αααααα..μην πας πουθενάααα, αααααα.... μην φύγεις ξανάαααα" έτσι για να μάθω. Η Νάντια από την άλλη πέταξε και τον επίδεσμο και όλα "για να μπορεί να κάνεις τις δουλειές της", όπως την συμβούλεψε η Πόπη. Και αφού πέταξε τον επίδεσμο συνειδητοποίησε ότι το πόδι της από 54 έφτασε πάλι στο 39 νούμερο και για κακή της τύχη είχε μόνο αριστερά παπούτσια. Χοχοχο.
Τελευταία μέρα στο Μοναστήρι ή στους Αγίους Αναργύρους, γιατί δεν θυμάμαι πως λεγόταν το μέρος για να είμαι ειλικρινής, βρήκαμε επιτέλους μια σκιά για να βάλουμε την κεφάλα μας και να μην καούμε πάλι από τον ήλιο. Μάλιστα επειδή δεν χωρούσαμε καλά, διώξαμε μια κυρία που καθόταν εκεί και τη στείλαμε πιο κει να λιαστεί στη χόβολη επειδή την είδαμε πολύ άσπρη. Εκεί κάτω από το δέντρο μας περπάτησαν σαύρες, φίδια και ακρίδες, αλλά εμείς απτόητοι. Κάναμε και σκέρτσα στο νερό και βγάλαμε υποβρύχιες φωτογραφίες, σε άλλες είμαστε γοργόνες και σε άλλες σκυλόψαρα και σε μερικές φαίνονται μόνο κάτι χέρια ή κάτι βυζιά μόνα τους, γιατί δεν μπορούσαμε να κεντράρουμε.

Κι έφυγα από την Ανάφη και πήγα στη Χαλκιδική, να συνεχίσω το φαγητό μου. Κι εκεί έγινε το χάος. Γιατί εμείς οι Αθηναίοι όταν πηγαίνουμε στο σουβλατζίδικο μπορούμε να φάμε και καλαμάκια, ενώ εκεί πάνω τα καλαμάκια τα έχουν μόνο για να ρουφάνε. Και όλα τα τυριά τα λένε κασέρια και έτσι στο τοστ τους βάζουν ζαμπόν κασέρι και όχι τυρί, γιατί αν βάλουν τυρί θα τους το φέρουν με φέτα. Άσε που μπορεί να μην είναι τοστ, να είναι ένα μακρόστενο σάντουιτς, αλλά κανένα πρόβλημα, δεν πα να είναι οκτάγωνο, στρογγυλό, σε σχήμα καρδιάς, πάλι τοστ θα είναι αφού μπήκε στην τοστιέρα, κι εγώ άλλωστε αν μπω στην τοστιέρα τοστ θα αποκαλούμαι.
-Και αν θέλετε να παραγγείλετε τετράγωνο τοστ τι λέτε δηλαδή;
-Ένα τοστ με ψωμί του τοστ. 
Αχά.

-Και εδώ που λέει τοστ και από κάτω διπλό τοστ, τι εννοεί; Ότι είναι πύργος? Τρία ψωμάκια; Ή απλά ότι έχει διπλό ζαμπόν διπλό "κασέρι"?
-Τι λες ρε συ, που τα σκέφτηκες όλα αυτά?? Εννοεί απλά δύο τοστ.
-Χαχαχαχ, είσαι βλάκας, και τότε γιατί να μην παραγγείλεις δύο τοστ και να έχει ειδική κατηγορία;?...Κάτσε να ρωτήσω τη σερβιτόρα..
-Κοπελιά όταν λέει εδώ διπλό τοστ τι εννοεί;
-Εννοεί δύο τοστ.
Αχά.
Πολύ ξεκούραση κατά τα άλλα στη Χαλκιδική. Και πολύ ωραία. Γιατί μπορεί άλλα να ζήταγα και άλλα να έτρωγα, αλλά στην παραλία διάβαζα αραχτή glamour και cosmopolitan και έστελνα sms για να γίνω μία από τις 5 τυχερές που θα κερδίσουν το τζιν φόρεμα <3 και το βράδυ μοχιτάκι πλάι στο κύμα και τάβλι πλάι στα κουνούπια και στις ακρίδες, που μια ζωή θα με κυνηγάνε. Ω πόσο σας μισώ απαίσιες ακρίδες!!