Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Και πώς να κοιμηθώ, και πώς να κοιμηθείς..

Ο Μανόλης επέμενε να πάμε να φάμε σε ένα αργεντίνικο στον Μαραθώνα και την ώρα που περιέγραφε το ζούσε, ακριβώς όπως ο Μαμαλάκης. Εκεί λέει σερβίρει μόνο μια ιδιαίτερη μπριζόλα που είναι τεράστια και έχει πάχος σαν ανατομικό στρώμα από την Grecostrom. Μου το περιέγραψε κάπως σαν μπριζόλα από τυρανόσαυρο. Η χαρά μου που θα πάμε στο Τζουράσικ Παρκ άγγιζε τη συγκίνηση της αναμονής της πενταήμερης και όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.

Το κρέας ήταν όντως ένα κομμάτι από δεινόσαυρο και στο δίπλα τραπέζι έτρωγαν οι Flintstones. 
Έτσι, ούτε το επόμενο βράδυ κοιμήθηκα, γιατί προσπαθούσα ανεπιτυχώς να χωνέψω.


Σήμερα στη δουλειά έβαλα μανταλάκια στα μάτια για να μην με πιάσει κανάς λήθαργος και αρχίσω να κλείνω σε όλους εισιτήρια για Αργεντινή, με απώτερο σκοπό να δοκιμάσουν αυθεντικό δεινόσαυρο. Και αντί να γυρίσω σπίτι μου και να βγάλω τα μανταλάκια μια για πάντα, αγκαλιάζοντας το πραγματικό Grecostrom που μυρίζει μανούλα αντί για καπνίλα και μπαχάρια, ετοιμάζω βαλίτσες μοναχά για πάρτη μου. Δεν έχω εισιτήριο, δεν έχω σπίτι, δεν έχω ελπίδα. Δεν θα με σώσει καμιά πατρίδα. Georgia + airbus= LOVE. Ανάμεσα σε αυτόν τον έρωτα, θα μπει η Νάντια, ο Κωνσταντίνος, το ηφαίστειο και το ηλιοβασίλεμα. Φορτιστής; Στη βαλίτσα. Ταυτότητα; Στην τσάντα. Οδοντόκρεμα; Στο χαντάκι. JTR I'm coming!

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Όνειρο ψηφιακής νυκτός




Χαίρομαι που μεγάλωσα την εποχή που παίζαμε χλαπάτσα, μπουγελόφατσες και υπερατού καρτελάκια. Χαίρομαι όμως και τώρα που η εικονική πραγματικότητα μου έδωσε το σπίτι των ονείρων μου. Λίγο πιο άνετο από το σπίτι των playmobil που είχα μικρή. Έχει φούξια τοίχους, disco μπάλα και μπιλιάρδο με γνήσια τσόχα σπάνιου αιλουροειδούς από την αγορά του Νεπάλ. Έχω κι ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα. Καμιά φορά ξεχνάω να το ταϊσω ή ξεμένω από coins, γιατί δεν επισκέπτομαι αρκετούς φίλους και δεν μοιράζω απλόχερα kisses στους γείτονες για να αυξάνω τα κέρδη και τη δημοτικότητά μου. Ευτυχώς κι αυτό ξεχνάει ότι πεινάει, γιατί έχει μνήμη 3 δευτερολέπτων, οπότε τα βρίσκουμε μια χαρά. Επειδή είμαι μεγάλο ταλέντο στη διακόσμηση, έχω συνδυάσει άψογα στο σαλόνι ένα δίμετρο άγαλμα του Φαραώ, που το στολίζω και με γιρλάντες τα Χριστούγεννα για να περνάω σουρεάλ γιορτές με οικολογική συνείδηση. Ο Αβραμόπουλος θα ήταν περήφανος, μπορεί και να το λάνσαρε του χρόνου στο Σύνταγμα, δίπλα στα ζαχαρόσπιτα.

Η πισίνα έχει για ντεκόρ κουρδιστούς πιγκουίνους και φωτάκια με διακριτική γαλάζια λάμψη. Έχω μαύρη μπανιέρα, μαύρη λεκάνη, μαύρο μπιντέ, μαύρες πετσέτες, μαύρο ντουλάπι και χαλάκι ασπρόμαυρο για αλλαγή. Κι ενώ στο σπίτι έχει θερμοκρασία igloo, έξω είναι περίπου Αύγουστος, είναι παχιές οι μύγες και μπορείς να λιάζεσαι ανέμελα στην ξαπλώστρα σου. Τα ρούχα σου έχουν ξεπεράσει τα όρια του xtream και αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας, αλλά δεν σε νοιάζει, γιατί θεωρείς απολύτως φυσιολογικό να είσαι ντυμένος ξωτικό, νίντζα ή πασχαλίτσα και να απολαμβάνεις το καρπούζι σου, το ψητό καλαμπόκι και το μάγκο. Δεν χρειάζεσαι καν αντηλιακό, γιατί δεν καίγεσαι και έτσι κι αλλιώς μπορείς να αλλάζεις απόχρωση δέρματος με ένα απλό κλικ, χωρίς να ψήνεσαι με τις ώρες και να γυρνάς γύρω γύρω σαν κοντοσούβλι. Εννοείται ότι έχεις σκυλόσπιτο, άγριες μαργαρίτες και μηχανή του γκαζόν σαν τον κύριο George στον Dennis τον τρομερό.

Τώρα φτιάχνω και το εξοχικό μου. Μην μου γ***τε την καρδιά, είμαι παιδί ακόμα !

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Για ένα πουκάμισο αδειανό, made in China!

Μου αρέσει να ψωνίζω ρούχα. Και η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τα BSB που τα χρυσοπληρώνω. Το αποτέλεσμα όταν παίρνω ακριβά ρούχα είναι να μην το προσέχει κανείς και να χαίρομαι μόνη μου. Από την άλλη, αυτές οι κινέζικες μαϊμουδιές τραβάν τα βλέμματα και με ρωτάν όλοι από που τα πήρα. Τότε, με μια διακριτική γρήγορη κίνηση, βάζω τους δείκτες στις άκρες των ματιών και τραβάω τα μάτια, μέχρι που κλείνουν. Και εξαφανίζομαι χαμογελαστή.

Μου αρέσουν και τα κινέζικα εστιατόρια! Οι σερβιτόροι με την ικτερική τους φάτσα που έχει φάει τηγανιά. Δεν μιλάνε ελληνικά, εκτός από κανά δυο φράσεις. "Τι θα πάλετε;". Σου φέρνουν και αυτό το κινέζικο μπισκότο της τύχης με το φανταστικό μήνυμα. This is really a lovely day. Congratulations! Φίλε μου ξύπνα: Αν γαμ**ται ο Δίας και όλο το δωδεκάθεο, τι να σου κάνει και το μπισκότο; Πάρε από κάτω και καμιά δεκαριά τυχερούς αριθμούς για Λόττο, Τζόκερ, Κίνο, τ' Άλλο, ή ό,τι μιλάει στη διαίσθησή σου βρε αδερφέ! Τώρα και σε virtual μορφή, στο facebook!

Εκνευρίζομαι όμως με τις κινέζικες ταινίες. Και αυτό γιατί πρώτον η γλώσσα τους είναι αντιαισθητική και αντιερωτική. Και αν ξεπεράσεις αυτό το στάδιο πατώντας mute, έρχεται το σημαντικότερο: δεν τους ξεχωρίζεις, γιατί απλά έχουν όλοι την ίδια φάτσα. Μπερδεύεις τον πρωταγωνιστή με τον κομπάρσο, βρίζεις τον καλό αντί για τον κακό, νομίζεις τον δολοφόνο για το θύμα. Και πάνω που παρατηρείς εξονυχιστικά κάθε pixel κολλημένος στην οθόνη, με σκοπό να βρεις καμιά κρυφή ελιά ή καμιά ρυτίδα στο μεσόφρυδο, που θα σου επιτρέψουν να αχνοπροσδιορίσεις τους βασικούς χαρακτήρες, εκεί, πάνω στο καλύτερο, πέφτουν οι κινέζικοι τίτλοι-ορνιθοσκαλίσματα και μένεις με τις απορίες. Δείτε το The Ring κινέζικο και θα με θυμηθείτε. Είναι κάτι σαν πόκεμον σε ταινία τρόμου.

Αύριο παίζει πανελλαδική απεργία της Αδεδύ. Η συνήθης κλήση ήταν ο τρομαγμένος μπάρμπας/θείτσα "τι γίνεται μαντάμ; απεργείτε εκεί στην Ερτζίαν;;;". Άκου Ερτζίαν! Σιγά μην είμαστε και στην κατεχόμενη Τύμπου! Άντε ξεστραβωθείτε και δείτε ποιός απεργεί και δεν πετάτε, εφόσον η "μαντάμ" είναι εδώ και σας μιλάει στο τηλέφωνο! Και μας φαντάζομαι να απεργούμε σαν τους Κινέζους, με ένα κόκκινο ή μαύρο περιβραχιόνιο, σηκώνοντας κλήσεις για πάντα. Άντε το πολύ δέκα λεπτά διάλειμμα για να φάμε (με τα ξυλάκια) !

Κινέζικα σίδερα που φέρνουν ηλεκτροπληξία, laptop made in China, Levis made in China.

Και τσούκου τσούκου έγινε υπερδύναμη ο Κινέζος και εμείς δυστυχώς επτωχεύσαμεν πριν προλάβουμε να πάρουμε χαμπάρι. Γιατί όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, εμείς κοιτούσαμε το δάκτυλο! Κινέζικη παροιμία!!

I want to dance with somebody, dance with somebody!

-Τοκ τοκ! Έφερα τα ψάρια!
-Μα δεν παρήγγειλα ψάρια!
-Εεε τότε ας χορέψουμε μια bachata!

Ε μα συγνώμη, εγώ φταίω τώρα;;;;;

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Με το χαμόγελο της επιτυχίας!

Το πρωί με κουτσούλησε περιστέρι. Έπιασε λίγο παντελόνι, λίγο μπλούζα και λίγο κοιλιά (είχε ζέστη και την είχα βγάλει έξω). Μου είπαν ότι είναι τύχη. Μαλ**ίες. Τελευταία φορά που το άκουσα αυτό με παράτησε ο γκόμενος, πήγα να κάνω παρουσίαση στο μεταπτυχιακό και το pc ηρνείτο να αναγνωρίσει το power point μου και το αγαπημένο μου σουτιέν έπεσε στο μπαλκόνι του από κάτω ενώ άπλωνα. Τότε βέβαια ο οιωνός δεν ήταν τα σκατά του περιστεριού. Ευτυχώς, γιατί στην Κέρκυρα τα περιστέρια είναι και θρεμμένα. Είχα τύχει το φλουρί στη βασιλόπιτα.

Πρώτη φορά τύχαινα το φλουρί, αν εξαιρέσουμε τα παλιά καλά χρόνια που η μαμά σφήνωνε δύο φλουριά σε συγκεκριμένο σημείο της πίτας επιμελώς σημαδεμένο, που όλως τυχαίως έμπαινε στο πιάτο το δικό μου και του αδερφού μου, για να μην μαλλιοτραβηχτούμε. Επίσης, εξαιρώ κάτι Χριστούγεννα στη Γαλλία, όταν είχα την τύχη να βρω τον βασιλιά στην Gallete des Rois. Είναι η βασιλόπιτα της γαλλικής πολιτισμικής πραγματικότητας, κάτι σαν κέικ αμυγδάλου, που αντί για φλουρί έχει μέσα ένα μικροσκοπικό ομοίωμα βασιλιά.  Ήμασταν θυμάμαι στο σπιτάκι μας και ετοιμάζαμε ελληνικές σπεσιαλιτέ για τους καλούς μας, τον Nicolas και τον Pierju. Οι Γάλλοι ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους και την ώρα που εμείς με τις ποδιές ανακατεύαμε τους κιμάδες και είχαμε πουρέ ώς τα φρύδια, αυτοί χτυπούσαν τα κουδούνια κουστουμαρισμένοι, με φιξαρισμένο χαμόγελο, κραδαίνοντας ο μεν τη gallete και ο δε την don perignon. Φυσικά, ως τότε εγώ και η Δανάη αγνοούσαμε την ύπαρξη της εν λόγω πίτας, γιατί δεν είχαμε και στο χωριό μας gallete des rois, και αυτοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να μας πουν ότι δεν πρόκειται για απλό κέικ. It's a bundt! I know! Thank you! Thank you very, very much! Κέκι είναι μωρή! Την ώρα που έτρωγα αμέριμνη κόντεψα να καταπιώ τον βασιλιά και προσπαθούσα να τον φτύσω, με την εντύπωση ότι ήταν ένα ολόκληρο αμύγδαλο ή μάλλον ένα ολόκληρο καρύδι, και μάλιστα με το τσόφλι.  Άρχισα και έπινα την don perignon από το μπουκάλι για να συνέλθω και, χωρίς ακόμα να ξέρω τι συμβαίνει, βρέθηκα με μια κορώνα στο κεφάλι και τα φλας όλα επάνω μου.

Τη μέρα της βασιλόπιτας, οι καλές ενδείξεις συνεχίστηκαν όταν έχυσα και το κρασί μου στο τραπέζι. Κρεββάτι ήταν δηλαδή, απλώς το χρησιμοποιούσα συχνά και σαν τραπέζι ή γραφείο, φοιτήτρια γαρ. Γούρι γούρι! Εγώ πάντως χαϊρι και προκοπή δεν είδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε λίγο κάθησε πάνω στο χέρι μου μια τεράστια πορτοκαλί πεταλούδα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι πεταλούδες ήταν τύχη και συμβόλιζαν τις ψυχές των νεκρών. Επειδή πρόσφατα είχα κολλήσει διαβάζοντας μικρές ενδιαφέρουσες ιστορίες των προγόνων μας, ήρθε η ώρα νας σας πω μία. Λένε λοιπόν ότι κάποτε ένας μαθητής που ήθελε να το παίξει μούρη στον δάσκαλό του, κρατούσε μια πεταλούδα στο χέρι και τον ρώτησε αν η πεταλούδα στον καρπό του ήταν νεκρή ή ζωντανή. Ήταν έτοιμος να σφίξει τη γροθιά του ή να την ελευθερώσει, αναλόγως με την απάντηση του δασκάλου του. Και ο δάσκαλος είπε: "Η απάντηση είναι στο χέρι σου". Διπλωματικός και σωστός ο μπάρμπας. Γιατί σε όποιον δεν αρέσει η τύχη του μπορεί να την αλλάξει. Σκουπίζω λοιπόν την κουτσουλιά μου, σκάω χαμόγελο και μετά την 3.382η γρουσουζία που μου τυχαίνει, ετοιμάζομαι για το βράδυ :)

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Γιατρέ πάσχω από Economy Class Syndrome!


Φοβάμαι ότι ετοιμάζομαι να πάθω economy class syndrome. Και σίγουρα δεν θα είναι από το καθισιό. Αυτό είναι το ονειρεμένο μας σαββατοκύριακο:

Ρώμη. Τραγουδώντας "Κι όλο πετάω, πετάω, πετάω, το τεύχος του Blue στα χέρια κρατάω", θα πίνουμε espresso στο πόδι, αντικρύζοντας πιθανότατα το Πάνθεον ή τουλάχιστον το συντριβάνι των 4 Fiumi. Θα φάμε pizza a taglio με επικάλυψη πατάτα και δεντρολίβανο για τη λιγούρα και μετά, με μια μπύρα στο χέρι στο Campo dei Fiori, θα αναπολήσουμε παρέα τον Μίκη Μάντακα, τους μπάφους και τον Φώτη που μιλάει romanaccio. Θα κρυβόμαστε από τα mini cooper με αγγλικές σημαίες, από δίμετρους μυταράδες που ξεφυτρώνουν όπου βρουν και από τους απανταχού Ελληνάρες, οι οποίοι κάνουν μπαμ από το βλαχομποτζόρνο τους. Θα ψωνίσω κύβους Knorr με γεύση μανιτάρια και θα φωτογραφίσω τα μεταλλαγμένα κολοκύθια. Uno due tre Scatto! Πριν φύγουμε θα ρίξω δύο κέρματα στη Fontana di Trevi. Το πρώτο για να ξαναγυρίσω του χρόνου στη Ρώμη. Ίσως και το επόμενο σουκού με την ίδια πτήση. Το δεύτερο είναι μυστικό και θα παραμείνει στον πάτο της Fontana, εκτός αν το μαζέψει κανένας ζητιάνος με αυτήν την πατέντα-μακρυνάρι που έχει μαγνήτη. Κερδοφόρο και ζηλευτό. Εγώ μόνο ηλίθιους καταφέρνω να μαγνητίζω. Φεύγοντας από το Fiumicino, θα χαιρετήσουμε τη μυστήρια Giovanna και τη Sara, τα φαντάσματα του tasto due.


Και τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα στο Airbus, γιατί έχουμε και δουλειές, που ακούνε στο όνομα "Doors". Θα πιούμε πάλι τα κέρατά μας, θα ανάψουμε σπινθηροβόλες μαλακίες, απ' αυτές που ψωνίζει ο Κωνσταντίνος από τον Θανόπουλο κρυφά από την αδερφή του, και θα χαρούμε σαν πεντάχρονα σε πάρτυ με κλόουν. Θα χορέψουμε στο πάτωμα, στο σκαλάκι, στην καρέκλα, στο τραπέζι και στο δρόμο προς το αμάξι στις 9 το βράδυ. Εγώ θα νομίζω ότι είναι ξημέρωμα, οπότε θα χυθώ πάλι στο πίσω κάθισμα παρέα με την αναγούλα μου και με τάσεις αυτοχαστουκισμού, και με ό,τι κουράγιο μας έχει απομείνει θα ξεκινήσουμε για το πάρτυ στη Βούλα. Στο ταξίδι μας προς το Νότο θα χαζογελάμε και στα φανάρια θα χαιρετάμε τους ωραίους στα δίπλα αμάξια. Φυσικά θα έχω ήδη συνέλθει και θα έχω ξενερώσει, γιατί σίγουρα θα κάνουμε πιο πολύ ώρα απ' ότι για τη Ρώμη. Έχω βγάλει και καινούργιο διαβατήριο. Μπορεί να ρίξω και κανάν ύπνο και να ροχαλίσω, αλλά υπόσχομαι να το κάνω όσο πιο διακριτικά μπορώ ή τουλάχιστον ρυθμικά και σε party mood!

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ελλάδα έχεις.. πρόβλημα

Georgia joined the group "Αγαπώ τους καραγκιόζηδες φίλους μου και τη μαλ**ία που τους δέρνει". Την ώρα που η Αθήνα είχε γίνει πεδίο μάχης και αθώοι εργαζόμενοι πηδούσαν από τα παράθυρα για να γλιτώσουν από τις φλόγες και τα αναρχοπρεζάκια, εμείς ονειρευόμασταν φρουτάκια και ρουλέτες. Και το βράδυ μας δεν το λες και φυσιολογικό.
Δηλαδή:

H Μαίρη δουλεύει σε αεροπορική εταιρεία και φοβόταν το τελεφερίκ.
Η Έρη με την εγγραφή στο καζίνο χαμογελούσε για τη φωτογράφιση. Στο μηχάνημα με τις ακτίνες δεν έλεγε να αποχωριστεί την τσάντα της και αρνήθηκε με σθένος να την ανοίξει για έλεγχο.
Ο Κώστας έριξε το λάθος κουπόνι στην κληρωτίδα και επέμενε ότι αυτό ήταν το σωστό, χωρίς να προβληματιστεί που όλα τα γύρω έγραφαν λαχνός και το δικό του είσοδος.
Η Πένυ γελούσε μόνη της με τη γενική ενικού της λέξης κουπόνι.

Ο Σπύρος έψαχνε απεγνωσμένα τηλεόραση για να δει τον Ολυμπιακό, το Final 4 ή κάτι τέτοιο που απ' ότι κατάλαβα έκρινε την υπόλοιπη ζωή του.

 Κι εγώ, με κληρονομιά τη γεωμετρική πρόοδο του Βασίλη, κυνηγούσα την τύχη μου ποντάροντας 5ευρα στο κόκκινο για ώρες. Το σύστημα απεδήχθη τω όντι αποδοτικό και βγάλαμε και τα ποτά για το καταγώγι που πήγαμε μετά.



Έξω από το καταγώγι όλοι το παίζαν δύσκολοι και δεν έλεγαν να κουνηθούν να κατέβουν τη σκάλα (Ναι ήταν υπόγειο, τρέχει τίποτα;;;). Μέσα έβγαλαν τους πραγματικούς εαυτούς τους και χόρευαν με Durasel, στην αρχή στην καρέκλα, μετά δειλά δίπλα στο τραπέζι και σε λίγο τους τραβούσες από την πίστα για να κατέβουν! Για να μην μου πάρουν το βραβείο της number1 καμμένης, λύγισα το κορμί μου καταμεσής του κύκλου με το φανταστικό μου ταίρι, δηλαδή ένα 13χρονο που μου έκανε καρδούλες. Αχ ποιος τη χάρη μου! Μου χόρεψε και ζεμπεκιά και του χτυπούσα παλαμάκια (δεν ήθελα να φανώ γαϊδούρα). Από τον πολύ έρωτα έσταζε σιρόπια, ήταν και τα γαρύφαλλα, και φοβήθηκα μην πέσω. Έτσι, του έριξα κανά δυο άγρια βλέμματα από τα δικά μου τα καλά και εξαφανίστηκα μες στους καπνούς και τις αναθυμιάσεις που έδιναν στυλ στο μαγαζί και μας έκαναν να νιώθουμε στο κλίμα των κινητοποιήσεων.


Σηκωθήκαμε με κεφάλι καζάνι και τρέχαμε στις παραλίες. Η Νάντια ήρθε έτοιμη με σαγιονάρα, φούστα και το καρπουζί μαγιώ της. Εγώ με το τζιν, τα σταράκια και το Ιce tea στο χέρι, στο σβέρκο, στην κοιλιά και όπου αλλού το ακουμπούσα για να δροσιστώ. Θα έκανα μπάνιο με τα εσώρουχα, αν δεν φορούσα μπλε στριγκ με κίτρινα καναρίνια. Ελλάδα έχεις πρόβλημα, αλλά Γεωργία είχες μεγαλύτερο πρόβλημα!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το Airbus 321!

Τα προβλήματα του free ticket είναι πολλά. Εκεί που κάθεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις αύριο, ξαφνικά αποφασίζεις να φέρεις σβούρες το Αιγαίο, έτσι χωρίς λόγο και αιτία, επειδή θες να πάρεις λίγο αέρα βρε αδερφέ! Οι φίλοι σου δεν σε συγκρατούν, γιατί είναι πιο πορωμένοι από σένα και ούτε καν περιμένουν μέχρι αύριο, φεύγουν την ίδια μέρα! Έτσι λοιπόν την Παρασκευή ο Κωνσταντίνος άκουσε Ρόδος και μετά το σχόλασμα μπέρδεψε το δρόμο και αντί να φτάσει σπίτι του πήγε στο Βενιζέλος για checkin. Έφτασε στο νησί βραδιάτικα, νοίκιασε το αμαξάκι του και ξεκίνησε για το ξενοδοχείο. Στο πρώτο χωρίο που συνάντησε αυτομαστιγώθηκε, γιατί σκέφτηκε ότι έπρεπε να έχει καθήσει στο αεροδρόμιο να δει και την απογείωση του Airbus για Αθήνα, όπως συνηθίζουμε. Είναι το μικρό μας μυστικό, μόνο που εγώ το βγάζω στη φόρα στο διαδίκτυο. Στεναχωρημένος που παραμέλησε τον θεσμό μας, έκανε επί τόπου αναστροφή και ξαναγύρισε στο αεροδρόμιο με τέρμα γκάζια.

Την ίδια στιγμή στην Αθήνα εγώ είμαι στη μπανιέρα σε προχωρημένη αποσύνθεση και κόβομαι με την καρδιά ενός μαρουλιού. Με απασχολούν τριλήμματα σχετικά με το δικό μου free ticket. Μια και θα βγω το βράδυ, μήπως να το πάρω σερί και να φύγω με των 05.20 στη δροσούλα; Αλλά που να πάω, θα είναι όλοι με τα μαλλιά αχτένιστα και την τσίμπλα στο μάτι κι εγώ με τα δεκάποντα και μάσκαρα για στριφογυριστές βλεφαρίδες; Ρεζίλι θα γίνω. Μπααα, αφού είναι να βγω, ας γυρίσω  χωρίς άγχος, ας κοιμηθώ και ας φύγω με των 15.00. Ναι ναι, θα φύγω με των 15.00. Αλλά γιατί να φύγω με των 15.00; Για να χάσω όλο τον ήλιο και να μην μπορώ να πάω στη θάλασσα; Μούφα. Ο Κωνσταντίνος θα έχει γίνει κατάμαυρος, θα έχει ήδη σημάδι από το μαγιό και το ρολόι του και εγώ θα είμαι άσπρη σαν τη νεκρή νύφη του Tim Burton. Δεν με νοιάζει, θα φύγω 05.20. Κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι σε υπερένταση και θα έχω κάνει κεφάλι για όλο το σουκού. Η αεροσυνοδός θα ρωτάει αν θέλω καφέ. Θα παραγγέλνω έναν σκέτο. Με πάγο και μια φέτα λεμόνι παρακαλώ. Το μήνυμα του Κωνσταντίνου σπάει τα συννεφάκια που πετιούνται από το κεφάλι μου σε όλο το μπάνιο. Μου ανακοινώνει περιχαρής ότι είδε την απογείωση. Αυτομαστίγωμα επιτυχία. Stop. Στη σκέψη του γλάρου με πιάνει ταχυπαλμία και επειδή είμαι αποφασιστική λέω να μην βγω και να φύγω με των 07.40!

Όταν έφτασα στη Ρόδο είπα στον ταρίφα να με πάει στο Imperial και κοιτούσε σαν χάνος. Μου λέει "Στο παλιό Χίλτο;", Ναι στο παλιό Χίλτο. Θα σου χαλάσω εγώ χατήρι; Τώρα μου λέει έχει αλλάξει όνομα. Λέγεται "Σερατό"; Ε τη θέλεις την απάντησή σου πρωί πρωί! Όταν μπήκα στο δωμάτιο το γλυκούλι είχε ήδη ξυπνήσει και αγνάντευε τα charter από τον δωδέκατο όροφο. Με το καλημέρα σας συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε μυαλό αμφότεροι.

Είχε αέρα και η θάλασσα ήταν κρύα. Κατεβήκαμε στην παραλία και εγώ δεν ήθελα να ξεντυθώ και ονειρευόμουνα το πάπλωμα με τα πούπουλα χήνας και μια θερμοφόρα στην κοιλιά μου. Να πίνω κάτι ζεστό. Χωρίς παγάκια. Έστω και με λεμόνι. Εννοείται πως σε απόσταση ενός χιλιομέτρου δεν υπήρχε ψυχή. Απλώθηκα στην ξαπλώστρα και για να κάνω μια αρχή έβγαλα τις κάλτσες μου. Ο Κωνσταντίνος υποστήριζε ότι έχει πολύ καλό καιρό και ότι απλώς υπερβάλλω. Επειδή πείθομαι δύσκολα, βρέθηκα ξαφνικά με το μαγιώ και όπως φυσούσε δυνατά ο αέρας το δέρμα μου γινόταν  σαν μπούτι από κοτόπουλο Μιμίκος. Ευτυχώς με ψιλοπήρε ο ύπνος και ξέχασα ότι κρυώνω.Σε μια φάση ξύπνησα από τον θόρυβο που έκανε το τρίξιμο των δοντιών μου. Για καλή μου τύχη, o Κωνσταντίνος έκανε μια βουτίτσα στους -15 βαθμούς και βρήκα ευκαιρία να φορέσω τη μπλούζα του και να τυλιχτώ με την πετσέτα για έξτρα ζέστη. Η πρώτη κουβέντα του όταν βγήκε από την κατάψυξη ήταν "Τώρα τρέχουμε!". Πάλι καλά! Αν καθόμασταν να στεγνώσει θα πάθαινε στην καλύτερη πνευμονία και στη χειρότερη γάγγραινα, οπότε θα πληρώναμε έξι Υ και τον γιατρό για να τον γυρίσουμε στην Αθήνα. Φτάσαμε στο δωμάτιο σε κλάσματα δευτερολέπτου με ανταπόκριση στον 6ο όροφο ή στον 7ο, δεν είμαι σίγουρη και ακόμα δεν έχω καταλάβει τον δρόμο, παρόλο που τον κάναμε τόσες φορές.

Με την βραδινή βόλτα στην πόλη εκφράσαμε σε μια πρόταση το φόβο μας για την περικοπή του 13ου μισθού - "Μαλάκα, πάει ο 13ος μισθός, πώς θα πάμε το Σάββατο στο Doors;;". Ξετρελάθηκα με την πόλη και έκανα καρδούλες στα κάστρα, στα δρομάκια και στα μπαράκια. Ήταν όλα ωραία, εκτός από την τιραμισού που δεν είχε γεύση. Ήδη το Σάββατο οι γονείς μου με πήραν κανά δυο τηλέφωνα και τους έλεγα κάθε φορά ότι είμαι βόλτα, αορίστως, χωρίς να συμπληρώσω "να μωρέ πετάχτηκα ως τη Ρόδο" και ο Κωνσταντίνος με είπε θρασύ. Καλά κάνω. Σε δύο βδομάδες που θα θέλουμε να πάμε Ρώμη, θα μου πουν να κάτσω στα αυγά μου και ότι πήγα ταξίδι πριν λίγες μέρες. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου! Έτσι λοιπόν ακολούθησα την ίδια τακτική και την Κυριακή. Το παρουσίαζα και καλά ότι δεν τύχαινε να είμαι σπίτι την ώρα που με ψάχνουν. Η τακτική λειτούργησε αποτελεσματικά και χωρίς να αυτομαστιγωθώ. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα που κάθομαι και γράφω έχω μια βαλίτσα στο πορτ παγκάζ και δεν ξέρω πως να την ανεβάσω στο δωμάτιο μου. Τι να πω, την είχα πάρει να ξεσκάσει; Αναγκαστικά περιμένω να κοιμηθούν.

Σήμερα το πρωί πήγαμε για καφέ στην πόλη. Σκεφτόμασταν ότι ευτυχώς ο 13ος μισθός θα μείνει στη θέση του. Ο Κωνσταντίνος από τη χαρά του σκεφτόταν να πάρει τηλέφωνο να κλείσει στο Doors. Το τηλεφώνημα το ονειρευόταν με επιρροές από Βουγιουκλάκη: "Ναι κυρ Νίκο μ' ακούς; Κλείσε μας τραπέζι. Ετοίμασε σαμπάνιες. Και ένα μπουκάλι βότκα. Ή μάλλον κάντα 2 τα μπουκάλια κυρ Νίκο. Και κρασί. Πολύ κρασί. Θα το κάψουμε το Σάββατο. Έχω μια δουλειά, μια σπουδαία δουλειά!". Ο καιρός ήταν σούπερ κι εγώ είχα τα υδραυλικά μου. Συνέχισα να πίνω τον καφέ μου και όσο ο Κωνσταντίνος κολυμπούσε σαν το μπαλόνι-δελφίνι μου, εγώ ξεφύλλιζα περιοδικό και είχα απέναντι 3 σφίχτες να με κοιτάνε κάπως. Εγώ έκανα αυτό που ξέρω καλά να κάνω, δηλαδή τον Κινέζο, οπότε συνέχισα να κοιτάζω το περιοδικό. Επειδή δεν ήταν καθόλου διακριτικοί έδωσαν στον σερβιτόρο ένα χαρτάκι να μου φέρει, στο οποίο έγραφαν "Από πού είσαι;". Τους έστειλα το χαρτάκι πίσω με την ίδια μέθοδο και απάντηση "Από Αλβανία, εσείς;". Έτσι τελείωσε άδοξα η συζήτησή μας και για την υπόλοιπη ώρα κοιτούσαν τον ουρανό και χάνονταν κι εγώ δεν έμαθα ποτέ να ταξιδεύω. Εν τω μεταξύ ήρθε και ο Κωνσταντίνος ανύποπτος, παρέα με τα αλάτια του και πήγαμε στο αεροδρόμιο.

Επειδή είμαστε παιδιά με όνειρα, ετοιμάζουμε παραγγελία τις μινιατούρες της Α3 από το Duty Free, γιατί τις ζηλέψαμε στο Shop on board. Αυτό είναι το 2ο μικρό μας μυστικό, που βγάζω στη φόρα στο διαδίκτυο ;) Σσσσσςςςςς!!!