Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Μια τυχαία ιστορία



Πρωινή επίσκεψη στην κλινική και προσπαθώ να τη διαγράψω από τη μνήμη μου, γιατί ήπια 4 μπουκαλάκια νερό για τον υπέρηχο και τουμπάνιασα. Όσο ο γιατρός είχε στην κοιλιά μου το ματζαφλάρι με το ζελέ και κοιτούσε αφοσιωμένος την οθόνη ξύνοντας το μούσι του, προσπαθούσα να μην γελάσω, να μην κουνηθώ και κυρίως να μην φτερνιστώ και κόντεψα να σκάσω. Τελικά έσκασε η Έρη, γιατί σήμερα στη δουλειά κόψαμε την πίτα -τη κοπή τη πίτα- και ο τυχερός θα κέρδιζε ένα ταξίδι για 2 άτομα και 2 μέρες άδεια. Η Έρη, απογοητευμένη που δεν έτυχε το φλουρί, περιφερόταν στο Call Center ψάχνοντας απεγνωσμένα τα κομμάτια των ανυποψίαστων συναδέλφων της, αφού πρώτα τους αποσπούσε την προσοχή με δόλιες μεθόδους "κοίτα λίγο τι λάθος έκανα στο reissue και δεν βγαίνει","πωπω, κοίτα έξω, για βροχή το πάει ο καιρός", "πας να βάλεις λίγο νεράκι σε παρακαλώ;", κλπ. Έτσι, τους έκανε νιανιά όλα τα κομμάτια και πάλι φλουρί δεν βρήκε, γιατί ήταν στο κομμάτι της απούσας, η οποία κοιμότανε και η τύχη της δούλευε. Η  ματζιριά της Έρης δεν είχε όρια, γιατί από τα νεύρα της αποφάσισε ότι θα πρέπει να κάνω τα έξοδα στον γκόμενό της για να πάνε μαζί ρομαντικό ταξίδι.


Φεύγοντας από τη δουλειά βρήκα τον Τόμπρο και ήπιαμε βαριά ποτά, συζητώντας φλέγοντα ζητήματα, όπως η επερχόμενη εκδρομή στη Μάλαγα. Η συζήτηση πήρε διαστάσεις και με δημοκρατικές μεθόδους αποφασίσαμε να τη συνεχίσουμε στη Χαλκίδα. Στο δρόμο ο Τόμπρος αναπόλησε την πρώην του από τα Ψαχνά, την πρώην του από τον Μαραθώνα και την πρώην του από το Τιμπουκτού. Στο Πέτρινο, δίπλα στα τρελά νερά ο κόσμος είχε και τρελά κέφια, αλλά εμείς καθήσαμε στα ξενέρωτα, με κριτήριο τους καναπέδες κουβούκλια. Εκεί αναλύσαμε νέα ενδιαφέροντα ζητήματα όπως το χαμόγελο του Αλβανού, ο ψύκτης στα Goody's που άλλαξε θέση και η αδερφή του Τόμπρου που δεν υπάρχει. Στην επιστροφή ο Τόμπρος με πέρασε από όλα τα απόμερα δρομάκια, με τη δικαιολογία ότι έτσι λέει το έκφυλο GPS του. Καλά έλεγα εγώ να ρίξουμε πετραδάκια!

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Πλάκα με κάνεις;;;

09.15 Ο απόλυτος συγχρονισμός. Στο αεροδρόμιο ονειρευόμουνα να πιω καφέ, αλλά δεν πρόλαβα γιατί εξάντλησα το πρωινό μου στην ουρά της Α3, πίσω από μια κυρία με infant που δεν ήξεραν να τιμολογήσουν και ένα λάθος reissue που κανείς δεν ήξερε να ακυρώσει. Όταν καταφέρα να πάρω το εισιτήριό μου, η κοπέλα στο check in υποστήριζε ότι η πτήση ειναι over, αφού τους είχε μετρήσει στο περίπου με το μάτι. Ευτυχώς της είχαν ξεφύγει κανα δυο άτομα, γιατί βαριόμασταν να περιμένουμε την επόμενη. Πριν περάσουμε στο gate, πέσαμε πάνω σε συνάδελφο που είχε τα δάκρυα και την έκπληξη στα μάτια (Ξέρω τι έκανες φέτος τις απόκριες) και είχαμε λόξυγγα όλο το Σαββατοκύριακο.

Στη Θεσσαλονίκη ο καιρός ήταν καλός και περπατήσαμε καμια ώρα ποδαρόδρομο ανάμεσα σε διάφορους περίεργους, κυρίες με παιδιά 2-5 ετών που τρέχαν πέρα δόθε και σκύλους avih και petc. Την ώρα που πίναμε καφέ, ένας χοντρούλης μας βούτηξε το κέικ από το τραπέζι, κλάιν μάιν και δεν τρέχει τίποτα. Εκεί στις όχθες του Θερμαϊκού, με έπιασε λογοδιάρροια και άρχισα να αποκαλύπτω στον Κωνσταντίνο απόκρυφες αλήθειες που συμβαίνουν γύρω του και δεν το παίρνει πρέφα. Το βράδυ κοιμήθηκε ξεσκέπαστος και έβλεπε εφιάλτες με tst, email που δεν παραδόθηκαν ποτέ και βαριά πεπόνια παύλα αρκούδους κοιλαράδες.

Σαν έπρεπε δεν έβρεχε και την Κυριακή εχαμοβρόντα, οπότε ούτε καρναβάλι έπαιξε ούτε βόλτα. Έβαλα τα διακριτικά μου κέρατα και ο Κωνσταντίνος μου θύμισε ότι πεινάω, οπότε πήγαμε να φάμε κάτι και μετά λιώσαμε στην καφετέρια για πάντα. Για να κάνουμε κάτι διαφορετικό λιώσαμε και στην δίπλα καφετέρια και στην παραδίπλα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο γίναμε παπιά, αλλά επειδή λύσαξα κάναμε παράκαμψη για τα τρίγωνα του Ελενίδη, τα οποία γέμιζε ο ίδιος με ευλάβεια και θρησκευτική κατάνυξη, απαιτώντας απόλυτη σιγή. Το βράδυ ο Κωνσταντίνος δεν βγήκε γιατί έβλεπε Παπακαλιάτη και εγώ γιατί έπρεπε να φύγω. Ο Γιώργος, ο ταξιτζής που με πήγε στο αεροδρόμιο ήταν για δέσιμο, κοιτούσε μόνο δεξιά γιατί έχω ωραία μάτια και έβριζε τον Παναθηναϊκό που τον έφαγε από την Καβάλα. Προσοχή γιατί κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Άουτς...

Mούφα μέρα η χτεσινή. Δεν ξέρω αν είμαι καλή ή κακιά, αλλά μετά από μια έντονη συζήτηση κατέληξα στο ότι:
1: Όλοι κατουράνε στην τουαλέτα κι εγώ κατουράω στο πηγάδι.
2. Αν κάνεις το λάθος να είσαι λίγο διαφορετικός την πατάς. 
3: Όταν κανείς σου λέει μαλ**ίες, κλείνεις τα μάτια και επαναλαμβάνεις από μέσα σου 10 φορές minimum ότι ούτε ο γάιδαρος πετάει (εκτός αν είναι με Aegean) ούτε υπάρχει Άη Βασίλης.
Και ηρεμείς.

22.00 Αμέσως μετά τα πορίσματα της ημέρας, πετάχτηκε από το πουθενά ο Marco, το φιλαράκι από το Μόναχο. Ήδη μου είχε πει ότι θα έρθει την Παρασκευή Αθήνα για 4-5 μέρες και ότι θα μου στείλει μήνυμα να τα πούμε. Το μήνυμά του ήτο άκρως παραπλανητικό,διότι έλεγε ότι μόλις ήρθε Αθήνα, ότι τώρα είναι στον Πειραιά με έναν φίλο του και ότι θέλει να βρεθούμε για ποτό στο κέντρο. Αφού στολιστήκαμε με την Έρη, ξεκινήσαμε να πάμε Κολωνάκι. Μπήκαμε στο μπαράκι δεν βλέπαμε πουθενά τον Marco και καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι πάνω. Όταν τον πήρα τηλέφωνο στο κινητό του φίλου του (από όπου με είχε καλέσει πριν κι εκείνος) για να δω σε τι φάση είναι, μου είπε ότι είναι έξω από την πόρτα, οπότε του είπα να ανέβει πάνω. Περιμένοντας τον Marco να έρθει επάνω, έτυχε να δούμε τον πρώην Α3 συνάδελφό μας, τον Δημητράκη με δύο φίλους του και αρχίσαμε τις χαιρετούρες. Μόνο που δεν μας πήραν τα ζουμιά.. Στο μεταξύ, τα παιδιά καθήσαν στο τραπέζι αν και τους είπαμε ότι περιμένουμε παρέα. Ο Marco όμως πουθενά. Πάνω που άρχισα να ανησυχώ, τον ξαναπήρα τηλέφωνο. Τότε είδα το κινητό του Δημητράκη να αναβοσβήνει.
-Γεωργία γιατί με παίρνεις τηλέφωνο;
-Δεν παίρνω εσένα, τον Marco παίρνω.
-Εμένα παίρνεις.
-Έρη πάλι μα**κία έκανες; Μου έμπλεξες τα νούμερα για να γελάσουμε;
Έρη, βλέμμα αγελάδας.
Γεωργία, βλέμμα βοδιού.
Δημήτρης, βλέμμα Δημήτρη: Γεωργία δικό μου ήταν το κινητό. Σου έγραψα είμαι Αθήνα γιατί μόλις ήρθα με άδεια, είμαι φαντάρος. Δεν ήξερες ότι είχες ραντεβού με μένα σήμερα;
WTF?
Συμπέρασμα 4: Συνεννόηση μπουζούκι.