Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Στης ανατολής τα μέρη μια φορά κι έναν καιρό

Μία η ώρα τη νύχτα, βαθμοί Κελσίου 40, εμείς και οι άλλοι δύο μοναδικοί επιβάτες της πτήσης φτάσαμε στο Sharm el Sheikh. Μετά τα εκατό ψαχτήρια - γιατί ήμασταν και τρομερά ύποπτες φυσιογνωμίες -  ο Μοχάμεντ, μας πήγε στο ξενοδοχείο, όπου μας ξαναέλεγξαν τα διαβατήρια, μας πέρασαν Xray και μας μύρισε ένα λυκόσκυλο. Ο Τόμπρος άρχισε να αναλογίζεται τις αδικίες της ζωής, το καημένο το σκυλάκι να δουλεύει στη λαύρα για να βγάλει το ψωμάκι του, ενώ η Ραλού να είναι ακαμάτα και αχαϊρευτη. Ευτυχώς περάσαμε επιτυχώς τους ελέγχους και μας φόρτωσαν σε ένα αυτοκινητάκι τύπου γκολφ για να μας πάνε στο δωμάτιο. Ο οδηγός από το πολύ νέφτι που έβαλε μας κουτούλησε σε έναν κώνο, ενώ κρατούσαμε κόντρα τις βαλίτσες μας για να μην πεταχτούν σε κανα περβάζι και δεν έχουμε βρακί να βάλουμε.

Στη θάλασσα που ήταν ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο, διάφορα εξωτικά ψάρια-κατοικίδια έρχονταν στα πόδια μας και επιζητούσαν χάδια. Μπροστά στο ασυνήθιστο αυτό θέαμα έδειξα την απαξίωσή μου, γιατί πρώτον δεν χαϊδεύω ούτε τον γκόμενό μου και δεύτερον τα ψάρια δεν έχουν πατούσες που είναι το φετίχ μου. Όλα αυτά σε βάθος νερού ως το μπούτι. Πιο μέσα δεν μπορέσαμε να πάμε, διότι μια Γκούντρουν-δανείστρια μας φώναζε νάιν-κοράλεν-ρηχάμόνομπήτεν και τέτοια και ήταν έτοιμη να μας δείρει. Συνεχίσαμε με ηλιοθεραπεία, όπου πέρασε ο Μοχάμεντ, ο Αλάα, ο Αλί και ο Τρισαλί και μας ζητούσαν να κάνουμε diving-snorkeling-cameling-massage και για να μην τους στεναχωρήσουμε είπαμε σε όλους ναι.

Στο φαγητό ήταν ωραία και ευτυχώς με όλα τα αιγυπτιακά που φάγαμε δεν μας έπιασε η εκδίκηση του Φαραώ. Ο Τόμπρος ζήτησε μαχαιροπίρουνα σε μια άσχετη Ρωσίδα θαμώνα με λαμέ μίνι και ψηλοτάκουνα. Οι ντόπιες τριγύρω ήταν κουκουλωμένες και έχωναν τη μπουκιά κάτω από τη μαντήλα ψάχνοντας να βρουν το στόμα τους για να καταπιούν. Το κλου της ημέρας ήταν μια γλυκούλα που ενώ ήταν αναγκασμένη να δείχνει μόνο τα μάτια της, φορούσε και γυαλιά μυωπίας. Αλλά και στο μπάνιο δεν άφηναν να φανούν και πολλά. Κολυμπούσαν με μια ολόσωμη μαύρη στολή τύπου δύτης και κάποιες σκληροπυρηνικές φορούσαν από πάνω και τη μαντήλα.

Το επόμενο πρωί θα πηγαίναμε για σαφάρι στις 7 και ξυπνήσαμε από τις 4.30 επειδή ξημέρωσε κ γέμισε ο τόπος ήλιο. Στο τζιπ μαζί μας ήταν ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο Κάπελας και οι γυναίκες τους. Ο Μοχάμεντ πρέπει να είχε δανειστεί νέφτι από τον προηγούμενο φίλο μας και έτρεχε στους αμμόλοφους με 100 χμ, και παραλίγο να εκτοξευθούμε στα βουνά με τους γρανίτες, ανάμεσα στις μαύρες ακρίδες. Σε λίγο επισκεφθήκαμε τον οικισμό των βεδουίνων, όπου η κόρη η μονάκριβη η πολυαγαπημένη μας πρόσφερε τσάι και μετά ζήταγε 1ευρώ, 2 ευρώ, 5 ευρώ, 10ευρώ και γενικά ήταν πολύ καλή στη γεωμετρική πρόοδο. Όταν φτάσαμε στις καμήλες, οι καμηλιέρηδες συνέχισαν να μας ζητάνε γιούρος, αλλά τουλάχιστον οι καμήλες είχαν πατούσες και ήταν αξιολάτρευτες. Εκεί στις παράγκες του Blue Hole στο Dahab φάγαμε μακαρόνια με μπούκοβο ή με κόλιανδρο ή με κάτι τέτοιο τελοσπάντων, και ο Κάπελας από τον ενθουσιασμό του άρχισε τα ναπολετάνικα και ψέλλιζε κάτι ακουκούμπρρ' σαν δαιμονισμένος. Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, βρήκαμε μια τούρτα και από δίπλα ένα σημείωμα που έγραφε "happy honeymoon", έτσι γιατί περίεργα την είδαν.


Blue Hole - Dahab

Blue Hole - Dahab

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για το snorkeling στο Tiran island. Έβαλα βατραχοπέδιλα νούμερο 36-37 αντί για 40, για να μπω στο μάτι του Τόμπρου που παίρνει τις μπλούζες του σε small και δεν λέει να καταλάβει ότι δεν του χωράνε. Ανάμεσα στα ψάρια ήταν και η χελώνα που βλέπετε και έπαιρνε πόζες. Περάσαμε από το Jackson Reef και το Thomas Reef και είδαμε κοράλια, ψάρια, δελφίνια και διάφορα τέτοια εντυπωσιακά που δεν είχαμε και στο χωριό μας, και σε λίγο, όταν έφτασε η ώρα του φαγητού, ένας χοντρούλης Ρώσος από την παρέα τα ξέχασε όλα και αναφώνησε "that's the best part", ενώ φορούσε την πετσέτα στο λαιμό.

Tiran Island - Jackson Reef 

Την τελευταία μας μέρα, μετά το λιώσιμο στην ξαπλώστρα και το μασάζ, θέλαμε να γίνουμε λίγο ριψοκόνδυνοι και αποφασίσαμε να παραγγείλουμε καφέ στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η παραγγελία δεν ξεκίνησε καλά, διότι όταν ζητήσαμε καπουτσίνο μας ρώτησε αν τον θέλουμε με εσπρέσο η με νες (?) και μετά μας κοίταζε τραυλίζοντας κάτι για "τσατσατσα", που ο Τόμπρος μετέφρασε σε "extra charge", ενώ εγώ νόμιζα ότι θέλει να χορέψουμε. Ρημαδοήπιαμε τον καφέ, και από πάνω κάτι μπύρες για να ισιώσουμε και με δάκρυα στα μάτια και κάρι στο στομάχι αποχαιρετήσαμε το Sharm el Sheikh και επιστρέψαμε στην Αθήνα. Πέντε η ώρα το πρωί, με αμάνικα και σαγιονάρες, βαθμοί Κελσίου 11. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτή η μπούρκα με ασορτί μαντήλα δεν ήταν και τόσο χάλια...