Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ωριμότης μηδέν

Σοβαρότατος ο Δεκέμβρης μου.
Στη δουλειά επικρατεί βαρεμάρα, έκανα φανταστικούς διαλόγους με την Ελένη:
-Θες να παραγγείλουμε? -Ναι, τι να πάρουμε, Goody's? -Όχι ρε συ καμιά φούστα, έχει 50% στο site που κοιτάζω. Και παραγγείλαμε φούστες.
Ανήμερα Χριστούγεννα πήγα με τους γονείς μου να δω τη ζωή του Πι και ο μπαμπάς μου φορούσε τα 3d γυαλιά και από κάτω είχε τη μουστάκα. Εκτός του γελοίου αυτού θεάματος, στη μέση της ταινίας άρχισε να φιλοσοφεί για το αν υπάρχουν μαύρα μάτια ή αν υπάρχουν μόνο καστανά σκούρα και τσακώθηκε με τη μάνα μου, διότι διαφωνούσαν. Δεν είναι για να τους πηγαίνεις σινεμά! Την άλλη φορά ήθελα να πάω πάλι με τον πατέρα μου να δούμε τον Μπάτμαν και η μάνα μου λύσαξε, "θέλω κι εγώ να'ρθω να δω το Πάκμαν", μα βρε καλή μου, βρε χρυσή μου αφού δεν σου αρέσουν εσένα αυτά τα έργα και είναι και μεγάλο, θα βαρεθείς,"όχι, θα έρθω, δεν θα βαρεθώ". Στη μισή ώρα έβγαλε έναν φακό από την τσάντα της και έλυνε sudoku.

Παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι του Κωνσταντίνου ήμουν πολύ μετρημένη, αφού δεν φόρεσα ούτε τα κέρατα του τάρανδου. Παίξαμε αυτό το παιχνίδι που πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο κι ενώ ήμουν αθώα, όλοι με θεωρούσαν ύποπτη, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή κουνούσα τα πόδια μου και επειδή χαζογελούσα, δεν ξαναπαίζω τέτοιο παιχνίδι, άσε που τώρα βρήκα αυτό:
http://giosti.com/gr/paichnidia/santa-claus-sfentona-a-christmas-kanoni-g3181.html
και όλο το απόγευμα ρίχνω τον Άη Βασίλη με τον καταπέλτη και είναι πολύ καλύτερο. Όταν ξεπερνάω τα 300 μέτρα είναι και ένας τάρανδος και με κοιτάζει ξινισμένος.
Αύριο έχει πάλι βραδιά επιτραπέζιου στη Μαρία. Θα σας ενημερώσω.
Αλλά επειδή πέρα από τα παιχνίδια, έχουμε και το βιολί μας, χτες που βγήκαμε δεν κρατιόμασταν, τον χορέψαμε τον Παντελίδη μας - τα ίδια Παντελίδη μου τα ίδια Παντελή μου - και επίσης αυτό το καινούργιο της Ελένης Χατζίδου, "χειρότερη να είναι η κάθε σου η μέρα, χειρότερα να ζεις κάθε στιγμή μαζί της, χειρότερη ζωή από δω και πέρα", στίχοι μες στην αισιοδοξία για το καινούργιο έτος, δεν βάζω και το βίντεοκλιπ γιατί νομίζω ότι παραπάει, χρονιάρες μέρες (γιορτάρες μέρες που λέει και ο Θανάσης). Σας εύχομαι καλή Πρωτοχρονιά και θα τα πούμε πάλι από του χρόνου. Πάω να παίξω καταπέλτη.




Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Τι μας "έλαχε" νυχτιάτικα...

Φοβάμαι ότι έχω χάσει συχνότητες από το δεξί αυτί μου και αναρωτιέμαι αν φταίει η δουλίτσα μου ή αν φταίει ο Λεπά. Η αλήθεια είναι ότι δεν βοηθάω κι εγώ την κατάσταση. Χτες ας πούμε πήγαμε σε ένα Χριστουγεννιάτικο event της δουλίτσας μας, όπου ο dj έβαζε από Αντύπα μέχρι Φαραντούρη με γέφυρα Boney M. και τούμπαλιν, το οποίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Επίσης ζήτησα μια ursus σπράιτ και δεν είχαν, δεν κατάλαβα όμως αν δεν είχαν ursus ή αν δεν είχαν σπράιτ, και για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση πήρα μια βότκα λεμόνι, που τελικά ήταν λεμόνι σκέτο, και έτσι κι αλλιώς δεν πρόλαβα να το χαρώ, γιατί έπεσε όλη με ορμή πάνω στην καινούργια μου μπλούζα, στο καινούργιο μου κολάν και στο παλιό μου παλτό (και μην σου πω ότι εκείνη τη στιγμή έκανε γέφυρα με Δάντη). Anyway, τώρα λέμε για την κουφαμάρα μου. Έρχεται λοιπόν μια μαντάμ γνωστή του Γιάννη και της Ποπίτσας και τους πιάνει την κουβέντα. Και μπούρου μπούρου, κι έτσι, κι αλλιώς, και η Πόπη να συμφωνεί, και ο Γιάννης να φέρνει κάποιες αντιρρήσεις, κι εγώ να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον Παντελίδη remix με Abba - gimme gimme gimme a man after midnight! και να βλέπω το στόμα της μανταμίτσας να ανοιγοκλείνει. Λέω στον Παναγιώτη, -Ρε φίλε νομίζω ότι είμαι κουφή, οι άλλοι εδώ έχουν πιάσει ψιλή κουβέντα με τη μαντάμ και εγώ δεν ακούω Χριστό. Ο Παναγιώτης ψελίζει: -Τιιί?? απάντηση που τολμώ να πω ότι με καθησύχασε ιδιαιτέρως. Εν τω μεταξύ φεύγει και η μαντάμ και η Ποπίτσα μου λέει μες στην αφέλεια, -Πωωω, καλά που έφυγε, μίλαγε συνέχεια δεν άκουγα και τίποτα και όλο ναι και χαχαχα της έλεγα. Άρα όλα καλά με τα αυτιά μου. Το λύσαμε και αυτό.
Και ύστερα έγινε κλήρωση για τα δώρα. Αυτό το έθιμο που μου θύμισε λίγο 90's, όταν μας έτρεχε ο μπαμπάς μου σε κάτι ταβέρνες με τα Πασόκια και κλήρωναν κακόγουστες γούνες και αντικολλητικά τηγάνια. Στην είσοδο μας φόρεσαν ένα βραχιολάκι με τον αριθμό μας, όπως αυτό το all inclusive που σου βάζουν στα ξενοδοχεία. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν υπήρχε λόγος να είναι και πλαστικό αδιάβροχο, διότι δεν κολυμπήσαμε, μισή ώρα έκανα να το κόψω απ' τη χέρα μου όταν φύγαμε. Τα δώρα τα είχαμε μοιράσει στο μυαλό μας πριν καν γίνει η κλήρωση. Τον ατμομάγειρα ας πούμε, αν τύχαινε στην παρέα μας, θα τον δίναμε στη Νάντια. Εγώ, αφού το είπα σε όλους τους φίλους μου, άρχισα να το λέω και στους άσχετους που παρευρίσκονταν και περνούσαν να χαιρετήσουν: Γεια σου, χάρηκα, Καλά Χριστούγεννα, να σου πω, αν τύχεις τον ατμομάγειρα μπορείς να μου τον δώσεις γιατί τον έχω τάξει στη φίλη μου τη Νάντια;? Η Νάντια οραματιζόταν τον ατμομάγειρα σαν τον Μποτρίνι που μόλις βγήκε από τη σάουνα. Μετά αναγκάστηκα να της αποκαλύψω ότι είναι μηχάνημα και έπαψε να τον ποθεί. Κι έτσι έφυγε η θετική ενέργεια και έτυχε σε έναν άσχετο. Στην παρέα μου όμως πήραμε τα περισσότερα και τα καλύτερα δώρα. Και αυτό το ipad mini που το ζήλευαν όλοι. Και μιας και ήμασταν τυχεροί, σήμερα παίξαμε και Λόττο έτσι ομαδικά, ένα νούμερο ο καθένας μας. Το 26 έβαλα. Ώχου και δεν σας νοιάζει, απλά λέω...
Καλά Χριστούγεννα και καλά να περάσετε, μην πέσετε με τα μούτρα στο φαί, λιτότητα είπαμε.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Παραμιλάω και παρατραγουδάω

Θα ξεκινήσω από το παρατραγουδάω. Μου κόλλησε που λες αυτές τις μέρες να τραγουδάω Λεπά. Έτσι , από το πουθενά, άνευ λόγου και αιτίας. Η κατάσταση έχει ως εξής: Σάββατο βράδυ βγήκαμε σε ένα μέρος από αυτά που πετάω τη σκούφια μου, αυτά που αρέσουν πολύ και στην Coula, και ας μην το παραδέχεται, και ας λέει ότι τάχα μου τον Παντελίδη στην εκπομπή της τον έβαλε για μένα και έπεσε το επίπεδο "κατάχαμα". Βέβαια ο Παντελίδης είναι κλεισμένος για τους επόμενους μήνες, και πολύ πιο σύντομα σου κλείνουν ραντεβού για εξέταση στο ΙΚΑ, παρά τραπέζι στον Παντελίδη, οπότε βολευτήκαμε στο Empati North με Αδαμαντίδη, Δασκουλίδη και Σπύρο Σπυράκο. Καλά μέχρι εδώ, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, αντί να προσηλωθούμε στους καλλιτέχνες, εγώ και η Πένυ τραγουδούσαμε χιτ του Λεπά, με αποκορύφωμα το "το'πε το'πε ο παπαγάλος", και δίναμε πόνο μεταξύ μας. Αφού το συνεχίσαμε αυτό το βιολί για καμια ώρα, μετά το κολλήσαμε και στους διπλανούς μας. Στο γύρνα από τα μπουζούκια φάγαμε βρώμικο και ο Κώστας με γύρισε σπίτι και μετά από λίγο μου έστειλε μήνυμα να μου πει "μλκα όταν σε άφησα, στη στροφή έβγαλα το βρώμικο", λες και έπρεπε να ξέρω αυτή τη χρήσιμη πληροφορία πριν πέσω για ύπνο.
Από τα "κατάχαμα", ανέβηκα σκάλα και την Τετάρτη, στην γιορτή των παιδικών χωριών SOS, άκουσα ένα συγκρότημα ονόματι hasta banana, που  αγνοούσα την ύπαρξή του, αλλά ομολογώ ότι ήταν συμπαθέστατο.
Μετά από την πίστα του Σαββάτου ήρθε η πίστα του αεροδρομίου, η οποία κατέληξε σε μία απ' τα ίδια, απλά χωρίς γαρύφαλλα. Ο μηχανικός μας έδειξε τα μέρη του αιρμπασακίου και μας έβαλε να καθήσουμε στο πιλοτήριο, έτοιμες να πετάξουμε για "έβδομο ουρανό". Εκεί όλοι ενθουσιάστηκαν με τα κουμπιά, κι εγώ με το μικρόφωνο του πιλότου. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ, το άρπαξα για να ξανατραγουδήσω Λεπά, και-νιώθω-νιώθω-νιώθω-ταααραχήηη, χωρίς καμία αισχύνη, μπροστά στους συναδέλφους μου και στον εκπαιδευτή, ο οποίος αντί να μου κλείσει τον ήχο και το στόμα, έκανε παραγγελιά και το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου. Μετά από αυτό το μουσικό διάλειμμα φωτογραφηθήκαμε παντού, ακόμα και μες στην τουρμπίνα, και πήγαμε για καφέ.

Επίσης, είδα το παρακάτω βιντεάκι και έτσι ήρθε και το "παραμιλάω" που λέγαμε. Και αποφάσισα ότι από δω και μπρος θα πηγαίνω παντού με τις σκάλες. Όσοι δεν το έχετε δει, να μπείτε να το δείτε.



Κακή ιδέα για καληνύχτα, καλύτερα να έλεγα ότι έβγαλα το βρώμικο. Ή έστω να σας πόσταρα το Τζουτζούκα.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Καμβάδες, κιθάρες, κρύο, καιρός για βιβλίο


Είναι πράγματα που θέλεις οπωσδήποτε να κάνεις στη ζωή σου, αλλά στο τέλος πάντα τα αναβάλλεις. Έτσι έπαθα κι εγώ με τη ζωγραφική. Όχι τη ζωγραφική που λέγαμε τις προάλλες, αυτή με τον Φόντα Ινδιάνο, αστυνόμο και σερίφη. Ούτε αυτή που ζωγραφίζεις σαλιγκάρια, ενώ ταυτόχρονα λες για διακοσιοστή έκτη φορά μες στη μέρα "το εισιτήριο σας αλλάζει με ακυρωτικά 30 ευρώ συν διαφορά ναύλου". Την ζωγραφική τη σοβαρή. Αυτή που είσαι αραχτός και έχεις μπροστά σου τον καμβά, τις λαδομπογιές, την έμπνευση, τα πάντα βρε αδερφέ! Απλώς δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Ε, αυτό έπαθα κι εγώ! Έχω κι ένα νέφτι και δεν ξέρω που πρέπει να το βάλω - και τώρα που το σκέφτομαι προτιμώ να μην μου απαντήσετε.
Μπαααα, όχι, λέω να αφήσω τον El Greco που κρύβεται μέσα μου να μείνει εκεί κρυμμένος.
Μήπως να δω dvd;; Έτσι, απλά και ανώδυνα; Vampire diaries, 4ος κύκλος, 6ο επεισόδιο. Τι έχω πάθει τώρα με αυτή την μλκία με τα βαμπίρια, δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύω όμως ότι γενικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος τρώει κολλήματα. Ξέρεις, όπως ας πούμε με αυτά τα παιχνίδια στο φέισμπουκ, που φτάνοντας στο υπέρτατο σημείο διαστροφής, βάζεις ξυπνητήρι στις 4 το ξημέρωμα για να ποτίσεις τα μαρούλια σου. Κάπως έτσι έπαθα κι εγώ με τα βαμπίρ. Αφού το πρωί ο καφές μου είχε περίεργη γεύση και αναρωτιόμουν αν μου έχουν ρίξει μέσα ιεροβότανο.
Και το άλλο το καινούργιο είναι ότι βάλθηκα να μάθω κιθάρα, έτσι από το πουθενά. Θα με βοηθήσει λέει και ο Τάσος, ο αδερφός της Μαρίας, που ξέρει να παίζει τον Μενούση. Καημό το έχει ο πατέρας του πως άλλα τραγούδια δεν τους μάθανε στο ωδείο.

Αλλά δεν σας είπα το κυριότερο. Δεν σας είπα για χτες. Για το βιβλιοκαφέ Έναστρον, στην παρουσίαση της Γιαγιάς Αντιγόνης. Αλλά δεν σας είπα, γιατί είναι που δεν έχω λόγια. Μάλλον η μόνη περιγραφή που θα μπορούσε να με καλύψει είναι αυτή του Ντίνου Ηλιόπουλου: "Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα... είμαστε!".  Πολλοί μπλόγκερς, πολλή συγκίνηση, πολλά χαμόγελα, πολλές αγκαλιές, πολλά τυροπιτάκια, πολλά γενικά τελοσπάντων. Και τώρα που το σκέφτομαι, ποια βαμπίρια και ποια πινέλα, τους "Αύγουστους" θα διαβάσω. Τέλη Νοέμβρη, κάτω από το πάπλωμα. Και επειδή φέτος δεν έχει λεφτά για καλοριφέρ και βλακείες, με τους Αύγουστους λέω να ζεσταθούμε.

Και όποιος θέλει ας ακούσει και αυτό. Μάλλον το τραγουδάει κάποιο τρίχρονο ή ο ιταλόφων Σπύρος Μπιμπίλας. Σας το ποστάρω, έτσι για λίγη αισιοδοξία.


Puoi cambiare camicia se ne hai voglia (αν θέλεις, μπορείς να αλλάξεις το πουκάμισό σου)
E se hai fiducia puoi cambiare scarpe… (και αν έχεις πίστη, μπορείς να αλλάξεις παπούτσια)
Se hai scarpe nuove puoi cambiare strada (αν έχεις καινούργια παπούτσια, μπορείς να αλλάξεις δρόμο)
E cambiando strada puoi cambiare idee (και αν αλλάξεις δρόμο, μπορείς να αλλάξεις ιδέες)
E con le idee puoi cambiare il mondo… (και με καινούργιες ιδέες, μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο)
Ma il mondo non cambia spesso (Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει συχνά)
Allora la tua vera Rivoluzione sarà cambiare tè stesso  (Άρα, η πραγματική σου επανάσταση θα είναι να αλλάξεις τον εαυτό σου)

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Εσύ κρατάς ομπρέλα και εγώ σου βρέχω έουρος

Ας ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση του ταξιδιού. Ότι δηλαδή στο αιρμπασάκι μας λείπει η σειρά 13. Πείτε μου παρακαλώ αν όλοι οι υπόλοιποι το είχατε προσέξει και εγώ τόσα χρόνια ζούσα στην άγνοια... Επίσης, δεν θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και μπήκαμε στο ασανσέρ να πάμε στο 6ο, παρατηρήσαμε ότι λείπουν ο 2ος και ο 3ος. Αμέσως μετά από αυτά τα παράδοξα μπήκαμε στο δωμάτιο και η βαλίτσα μου πήρε την πρωτοβουλία να ξαναβγεί στο διάδρομο και να κλείσει και την πόρτα. Από τον γδούπο τρανταχτήκαμε και λογικευτήκαμε και εγώ και οι φίλες μου.
Ο καιρός ήταν καλός και έτσι την πρώτη μας μέρα την μπουκώσαμε αξιοθέατα. Πήγαμε αρχικά προς την piazza Venezia και προς το Campidoglio, όπου φωτογράφισα όλους τους κώλους των αγαλμάτων και οι φίλες μου με είπαν ανωμαλάρα, ενώ εγώ απλώς είχα άποψη. Ο καιρός μας τα χάλασε κάπου στην πορεία, την ώρα που τρώγαμε μακαρονάδα και που ο σερβιτόρος λάτιν λόβερ κοιτούσε τη Βικτώρια στο στόμα με γουρλωμένα μάτια να ρουφάει την ταλιατέλα της με φόντο ένα τσαμπί λεμόνια.

Πηγαίνοντας προς την piazza Navona τραγουδούσαμε οι δύο τα κάλαντα της Βανδή και οι άλλες δύο "να να να να να να απόψε δεν πάμε σπίτι, να να να να να να θα μείνουμε ακρογιαλιά". Κάπου εκεί, στο αποκορύφωμα του μελωδικού συγχρονισμού, αρχίσαμε να γινόμαστε λούτσα και να τρέχουμε. Και όσο βρεχόμασταν πετιόντουσαν οι Πακιστανοί σαν σαλιγκάρια, πασάροντάς μας ένα μάτσο κιτς ομπρέλες με κουάτρο έουρος μπέλλα. Εμείς, συνηθισμένες να τους λέμε νο γκράτσιε, τους προσπεράσαμε όλους και κάπου στο τέρμα της πλατείας, με τα μαλλιά σε wet look χωρίς λιπαρή υφή που διαρκεί, σκεφτήκαμε ότι τζάμπα τους διώχνουμε γιατί την ομπρέλα τη θέλαμε και απλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Ακριβώς την ώρα της σοφής αυτής διαπίστωσης, αρχίσαμε να ψάχνουμε τους Πακιστανούς και την Πετρούλα, οι πρώτοι άφαντοι, η Πετρούλα στο μαγαζάκι πιο κει ρώταγε πόσο έχουν οι ομπρέλες. Πήγα να τη μαζέψω πριν σκάσει τα 11 έουρος και ενώ την τραβούσα από το μπράτσο αυτή μου έλεγε "ό,τι πληρώνεις παίρνεις" και άρες μάρες κουκουνάρες. Και έτσι μείναμε χωρίς ομπρέλα και αναγκαστήκαμε να καθήσουμε σε ένα παγωτατζίδικο που βρέθηκε στο διάβα μας για να στεγνώσουμε. Ο σερβιτόρος με το καλησπέρα σας μας είπε ότι είναι Αλβανός (Χαίρεται, Αχιλλέας Μητρόπουλος, έμπορος και στείρος) και μας έδωσε κουταλάκι να δοκιμάσουμε μια μπλε αηδία, γεύση βιάγκρα. Μας χρέωσε 8 ευρώ το παγωτό, τα μισά για την πρωτοτυπία, και επειδή είχε τύψεις που μας ξεπαράδιασε, μας πρότεινε να μας πάει στο ξενοδοχείο ένα φιλαράκι του "che lavora in nero", πειρατής της ασφάλτου πα' να πει. Την ώρα που του λέγαμε νο γκράτσιε, όπως συνηθίζαμε, έπεσε ένας Πάκης εξ'ουρανού και αγοράσαμε καλόγουστες ομπρέλες, με αποκορύφωμα αυτή τη ροζ μπον μπον.

Την επόμενη μέρα το περπάτημα συνεχίστηκε. Είδαμε το Κολοσσαίο, βγήκαμε από τον χάρτη και στη συνέχεια φτάσαμε μέχρι την Porta Portese, το διάσημο κυριακάτικο παζάρι της Ρώμης, όπου αγοράσαμε την ίδια τσάντα σε όλα τα χρώματα. Στο παζάρι οι μεγάλες ομπρέλες με το μακρύ κοντάρι, αυτό το φονικό όπλο, είχαν 5 έουρος. Οι μικρές δεν ξέρω. Φορτωμένες με ψώνια, πήγαμε για φαγητό στο Trastevere, και μπήκαμε σε ένα εστιατόριο με ωραία λουλούδια, που ήταν γεμάτο κόσμο. Με λίγα λόγια μας φάνηκε μεραβιλιόζο. Εκεί το λοιπόν μας έπιασαν τον κώλο κανονικότατα και ενώ το δικό μου πιάτο ήταν μια χαρά, οι φίλες μου δεν με άφηναν να το απολαύσω, γιατί είχαν στη φάτσα τους αποτυπωμένη την αηδία και σε κάθε μπουκιά άκουγα πράγματα που με απέτρεπαν, από απλά επιφωνήματα τύπου μπλιαααχ, μέχρι περιγραφικές φράσεις, όπως η πίτσα στάζει ζουμιά, το κοτόπουλο είναι σβησμένο με ναφθαλίνη, η πατάτα είναι προπέρσινη και άλλα τέτοια ευχάριστα. Μεγάλη επιτυχία. Γυρίσαμε προς το κέντρο με λεωφορείο γιατί δεν την παλεύαμε και πήγαμε να δούμε την piazza di Spagna και τη Via Condotti, που ωχριούσε μπροστά στην Porta Portese και όλοι την κατέβαιναν κοιτώντας μόνο ευθεία και δεν καταλαβαίνω γιατί...

Η γυναικεία καταναλωτική μανία υπερνίκησε την κούρασή μας, οπότε περπατήσαμε και όλη τη Via del Corso και αποτελειώσαμε το ψώνια μας. Στο μαγαζί της Disney ερωτεύτηκα τον μπλε τριχωτό μπαμπούλα, τον James Sullivan ντεεε, και τα κορίτσια μου έκοψαν τα χέρια και τον άφησαν πίσω στο ράφι με παγερή αδιαφορία. Πιο κάτω αγόρασα ένα κασκόλ για να πνίξω τον πόνο μου.

Με νέες δυνάμεις ξεκινήσαμε την επόμενη μέρα να δούμε τη Fontana di Trevi για δεύτερη φορά, καθώς την πρώτη δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε λόγο των άπειρων Κινέζων που μας την έκρυβαν. Στα τουριστικά τριγύρω οι ομπρέλες είχαν κατά μέσο όρο 7 έουρος. Το εσπρεσάκι 80 λεπτά. Και ξεκινήσαμε για το Βατικανό. Είδαμε τον Άγιο Πέτρο και φωτογραφήθηκα για πολλοστή φορά στο άγαλμα της Santa Veronica, στο άγαλμα που όλοι προσπερνούσαν, εγώ όμως συνηθίζω να φωτογραφίζομαι δίπλα του κάθε φορά που πηγαίνω, έτσι, χωρίς λόγο, κάτι σαν παιχνίδι ας πούμε. Μετά βάζω τις φωτογραφίες δίπλα δίπλα και απλά είμαι κάθε φορά πιο μεγάλη και είμαι ικανή να το κάνω μέχρι να σταθώ δίπλα του με μπαστούνι. Η ευχή μου στην Fontana να βρούμε πίτσα της προκοπής έπιασε, παρότι είχα ρίξει μόνο ένα δίλεπτο, και έτσι ο Θεός μας λυπήθηκε και φάγαμε σαν άνθρωποι. Και ύστερα είχαμε βλέψεις να ξαναδούμε το Πάνθεον και τη Navona, χωρίς βροχή. Την ώρα που κατηφορίζαμε προς τα κει άρχισε να ψιχαλίζει και σκεφτήκαμε ότι δεν μας θέλει αυτή η πλατεία. Τέλος. Τα καταφέραμε να τη δούμε όπως όπως, προσπεράσαμε τους Πακιστανούς που πετάνε μια ντομάτα χλαπάτσα στο πάτωμα με ορμή περιοδικά κάθε 23 δευτερόλεπτα, τους άλλους με τα εκνευριστικά φωτεινά ελικοπτεράκια που τα πετάνε ψηλά και δεν ήξερες από που θα σου'ρθει, και κάναμε μια τελευταία βόλτα στα τουριστικά, όπου στο ταμείο δίπλα μου άκουσα να εκτυλίσσεται ο κάτωθι διάλογος:
Ιταλός: Va bene?? (δεξί χέρι σε γροθιά, το χοντρό δάχτυλο στην ανάταση)
Κωνσταντίνα: I don't speak italian.
Ιταλος: Why???
Κωνσταντίνα: Because I'm not italian. (Τα πιο απλά πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα).
Σκύβω στον κουβά με τις ομπρέλες. 6 έουρος.
Το βραδάκι βγήκαμε για ποτό στο San Lorenzo και ενώ όλοι πίναμε σε ποτήρια, η Πετρούλα έπινε σαγκρία στο μπολάκι για τα φιστίκια. Εναλλακτικό. Αν είχε φιστίκια πιστεύω ότι θα τα έβαζε στο κολονάτο.
Και πίσω στο ξενοδοχείο πάλι, γεμίσαμε τις βαλίτσες μας με τα ψώνια για να είμαστε έτοιμες για την πρωινή αναχώρηση και η ροζ βαλίτσα παραλίγο να εκραγεί από το στούμπωμα. Λίγο πριν ακουστεί το μπαμ, βάλαμε μέσα και την ροζ ομπρέλα. Ασορτί βαλίτσα με ομπρέλα: Έουρος άγνωστα, αξία ανεκτίμητη.



Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν βλέπω αεροπλάνο μου'ρχεται... μου'ρχεται...

Και να' μαι πάλι στην Κέρκυρα. Εγώ, οι φίλοι μου, η γάμπα μου που έχει το σχήμα της εξάτμισης και η Bepanthol μου, 100ml όπως ορίζει ο ευρωπαϊκός κανονισμός για τα αεροδρόμια.
Σε λίγη ώρα στα ίδια μέρη, λιαζόμαστε στην ξαπλώστρα, πίνουμε φραπέ και κουβεντιάζουμε. Εγώ και o Nick μόνο, γιατί ο Τάκης δεν κουβεντιάζει, μιλάει κερκυραϊκά και κάνει μονόλογο. Ο Nick μας λέει για ένα σόου, το Taboo στο κανάλι του National Geographic, όπου πηγαίνουν περίεργοι τύποι. -Σαν τι περίεργοι τύποι δηλαδή; -Να, ας πούμε ήταν ένας που αγαπούσε υπερβολικά το αυτοκίνητό του... -Και είναι περίεργο αυτό; -Ναι, αν θέλεις να το παντρευτείς κιόλας..! Γύρισα στο σπίτι και έσπευσα να το γκουγκλάρω. Έπεσα πάνω σε κάτι τύπους περίεργους. Looners και poppers. Οι looners φτιάχνονται να χαϊδεύονται με μπαλόνια και οι poppers να τα σκάνε.

Το βράδυ πηγαίνουμε για φαγητό και συνεχίζουμε τις περίεργες συζητήσεις. Το κεντρικό θέμα είναι ο Fabio. Ξανθός γόης στην Αμερική, σφάζονταν τα κορίτσια στην ποδιά του. Σε λίγο καιρό όμως χάθηκε, όπως συμβαίνει πάντα με κάτι τέτοιους τύπους, κι έτσι κατέληξε ο δόλιος να διαφημίζει μαργαρίνη και να μείνει σε όλους ανεξίτηλος με το σλόγκαν I can't believe it's not butter. Παρακαλώ κάντε του like. Θα με πάρουν τα ζουμιά.

Επειδή είμαι πολύ προβλέψιμη, κάθε μέρα 19.50, πιστή στην παράδοση, κάθομαι στο Κανόνι τρώγοντας lays με ρίγανη και περιμένω την απογευματινή μας απογείωση. Την Κυριακή κουβάλησα και τους φίλους μου, με το ζόρι. Και στηθήκαμε σε διάφορα σημεία, να το θαυμάσουμε ο καθένας από άλλη οπτική γωνία και να πάρουμε καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Με το ένα χέρι βγάζω φωτογραφία, με το άλλο χέρι παίρνω τηλέφωνο τον Κωνσταντίνο να ακούσει την τουρμπίνα. Όπως κάνει κανείς στις συναυλίες, αλλά σε μια πιο ανώμαλη εκδοχή. Ο Nick φυσάει και ξεφυσάει και με μια amstel στο χέρι κάθεται πιο κει και στέλνει μέιλ στο Taboo. Για ένα κορίτσι που έχει οργασμό όταν βλέπει airbus. Ιδού η καλλιτεχνική φώτο μου. Ε;;;;;


Δευτέρα μεσημεράκι, στην ίδια ξαπλώστρα, στην ίδια θέση, το πόδι μου έχει πάθει πολλαπλά εγκαύματα πάνω στο κάψιμο από την εξάτμιση και βρίσκομαι ένα βήμα πριν μου το ακρωτηριάσουν και δεν μπορώ να φορέσω βατραχοπέδιλο κι όμως εκεί. Βράχος. Περνάει μια κοπελίτσα και μοιράζει φυλλάδια για το νέο Escape cafe bar. Δεξιά λέει διάφορα τύπου Ελάτε να πιείτε, να χορέψετε, να απολαύσετε τη θάλασσα, να κάνετε, να ράνετε... Από κάτω τηλέφωνο σταθερό, τηλέφωνο κινητό και σε παρένθεση whats up - για τους τζαμπατζήδες. Από δίπλα ο τιμοκατάλογος. Όλα ωραία και καλά, μόνο που ξέχασαν το βασικότερο. Το που βρίσκεται. Δεν χάνω ευκαιρία και αμέσως στέλνω sms και ρωτάω "που είναι το escape οεο??". Με παίρνει σε μισό λεπτό ένας κυρ Αντώνης και μου κάνει"Έλα ορέ..." και μου εξηγεί ακριβώς πώς θα πάω και ότι θα στρίψω στην πιτσαρία προς τα κάτω και τέτοια. Ότι να' ναι σύστημα. Αν δεν επικοινωνήσεις πρώτα με τον κυρ Αντώνη, καφέ δεν έχει.
Το βράδυ παίρνω τα τουριστικά σβάρνα και ψάχνω να βρω τετράγωνο δαχτυλίδι. Όχι να έχει τετράγωνο σχέδιο από πάνω. Να είναι γύρω γύρω τετράγωνο. Όπως οι τετράγωνες γάτες που λέγαμε. Μα να μην βρίσκω πουθενά!! Fail. Παρατάω την προσπάθεια και πάω για μπύρες με τα κορίτσια στον Κοχλία και κατά τις δωδεκάμιση την κάνω γιατί είμαι πτώμα και θέλω να πάω για ύπνο. Πηγαίνοντας προς το χωριό θυμάμαι ότι έχει πανηγύρι και μου φεύγει η κούραση και η νύστα, πάω να δω τα αρνιά στη σούβλα και τα κερκυραιοτράγουδα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τον ύπνο. Εξάλλου είμαστε για τα πανηγύρια. Κέρκυρα φορέβερ λέμε. 

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Αυγουστιάτικες ονειροπολήσεις

Αμμουλιανή, 11 τη νύχτα, κυριακάτικα. Κάνουμε βόλτα στην πόλη και μας θυμιέται ότι θέλουμε να δούμε dvd και δεν έχουμε καλώδιο scart. Ρωτάμε απεγνωσμένα εδώ κι εκεί που θα βρούμε το ρημαδοκαλώδιο και μας λένε για έναν ηλεκτρολόγο τον Θανάση, που το μεσημέρι μάλιστα τον είχαν δει να μαστορεύει στο μαγαζί με τα τουριστικά εκεί απέναντι. Και να πάμε εκεί να τους ρωτήσουμε. Στο δρόμο μπερδέψαμε τα τουριστικά και ρωτήσαμε αλλού, αλλά επειδή ο Θανάσης ήταν πρώτη μούρη, ή μπορεί επειδή ήταν ο μοναδικός ηλεκτρολόγος του νησιού, τον ήξεραν όλοι και έτσι βρέθηκε κάποιος που μας έδωσε και το κινητό του. Υποθέτω για να τον καλέσουμε το πρωί. Εμείς τον καλέσαμε στις 11.30 τη νύχτα. Λογικότατο. Γεια σου κυρ Θανάση, είμαστε τουρίστες στην Αμμουλιανή και ψάχνουμε καλώδιο scart, ΤΩΡΑ όμως! Λοιπόν, σήκω από το κρεββάτι, παράτα το πιρούνι, άσε ό,τι κάνεις βρε αδερφέ και ερχόμαστε σπίτι σου να το πάρουμε. Και πήγαμε. Εγώ τον φανταζόμουν γύρω στα 40. Μελαχρινό. Απλό παιδί και τίμιο. Δουλευτή. Τελικά ήταν 60χρονος με καράφλα. 

-Συγνώμη κυρ Θανάση που ήρθαμε στο σπίτι σου νυχτιάτικα.
-Δεν πειράζει παιδιά. Ρωτώντας πας στην πόλη.
Αν ήμουν εγώ θα μας είχα διαολοστείλει. Και γυρίσαμε στο δωμάτιο κραδαίνοντας το scart και ένα καλαμπόκι που αγοράσαμε στο δρόμο. Δηλαδή δύο καλαμπόκια, ένα ψητό και ένα βραστό δώρο. Επειδή είχε πολλούς Σέρβους, το καλαμπόκι το αποκαλούσαν και "κούκουρουστ" ή κάτι τέτοιο, που φάνταζε τόσο γελοίο στα αυτιά μου, ώστε να με αναγκάσει να το googlάρω και να δω αυτό το πράγμα: кукуруз. Το έχω συνέχεια στο μυαλό μου και γελάω μόνη μου, πράγμα διόλου ανησυχητικό, διότι το συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Και γελάω μόνη μου παντού, ακόμα και στο αμάξι οδηγώντας και σκέφτομαι τι θα λέει άραγε ο κόσμος στα δίπλα αμάξια αν τύχει και κοιτάξει προς τα κει. Και καταλήγουμε πάλια στα ίδια: γελάει καλύτερα όποιος γελάει μόνος του.

Παρασκευή 24 Αυγούστου, στη δουλίτσα μου, με τα ακουστικά στο κεφάλι, μπροστά σε μια μαύρη οθόνη με πράσινα γράμματα γεμάτη αεροπορικούς τριγράμματους. Είμαι σε μια φάση περίεργη, έχω και ρεπό το σουκου, και αποφασίζω ότι αύριο θέλω να πάω στην Κέρκυρα, έτσι για να κάνω μπάνιο, να φάω το pollarollo μου και να γυρίσω πίσω. Και κάνω κράτηση στο εαυτό μου. Ούτε τηλέφωνα, ούτε αναστάτωση, ούτε Χατζηδάκις στην αναμονή, ούτε τίποτα. Σε περίπου 28 δευτερόλεπτα. Τόσο το έχω χρονομετρήσει. Και έξω από την πόρτα. Σε λίγες ώρες είμαι στο αιρμπασάκι και πίνω καφέ. Όλα πήγαν όπως τα υπολόγισα. Το μπάνιο στο Γυαλισκάρι και μετά τα καλαμαράκια στην ταβέρνα πιο πάνω και ο κόκορας που τριγυρνάει ανάμεσα στα πόδια μας. Πάντα θυμάμαι να έχει κοκόρια η συγκεκριμένη ταβέρνα. Η Κατερίνα θα το ξέρει σίγουρα. Πίνω μια Μύθος με μια σφίγγα μέσα, είναι η νέα μόδα όπως το σκουλήκι στην τεκίλα. Συζητάμε πάλι για τις τετράγωνες γάτες (τελευταία φορά που το ανέφερα με έβγαλαν τρελή), λέω για αυτή την κινέζικη εξυπνάδα που βάζουν τις γάτες σε βαζάκια και παίρνουν το σχήμα και κινεζογουστάρουν. Και το κάνουν και στα καρπούζια, για να τα φορτώνεις λέει καλύτερα στο φορτηγό. Η συζήτηση με συνεπαίρνει και όσο κολυμπάω σκέφτομαι τετράγωνες γάτες να παίζουν με τετράγωνα κουβάρια δίπλα σε τετράγωνες γιαγιάδες και μες στη θολούρα μου βλέπω μια τετράγωνη τσούχτρα. Πάω κοντά και βλέπω ότι είναι το διάφανο χαρτάκι από ένα πακέτο τσιγάρα. Ουφ. Πάλι καλά! Άντε τώρα να τους πεις ότι είδες τέτοιο πράγμα και να σε πιστέψουν. Άσε που είχα ήδη επιβαρύνει τη θέση μου και με το άλλο: είπα πως κάθε βράδυ, στο νερό του σκύλου μου "μπαίνουν κάτι πλάσματα". Σαν γιγάντιοι γυμνοσάλιαγκες, σαν βδέλλες, σαν δεν ξέρω κι εγώ τι. Μπαίνουν μέσα στο νερό και κολλάνε στα τοιχώματα. Και το πρωί εξαφανίζονται. Αλήθεια.

19.55 βρίσκομαι στο Κανόνι με τα αλάτια και περιμένω να δω την απογευματινή μας απογείωση. 20.10 και ακόμα τίποτα. Λες να πήγε από αλλού επειδή φυσάει;;;; Πιάνω έναν κύριο που δουλεύει εκεί δίπλα... -Συγνώμη, από δω περνάει το αεροπλάνο της Aegean? -Γιατί, θέλεις να το πάρεις;;;;  
20.19 η παρέα μου σιχτιρίζει.
20.20 ακούγεται ένας θόρυβος σαν να έρχεται κάτι από μπάτμαν και βάλε και βλέπω το αιρμπασάκι να περνάει μπροστά μου. Εκείνη την ώρα πρέπει να είχα και 3 οργασμούς και παραλίγο να αρχίσω το κάπνισμα. Και όποιος δεν έχει δει ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη και απογείωση στο Κανόνι, δεν έχει δει τίποτα σου λέω... Αργότερα κάνουμε βόλτα στην πόλη και στην πλατεία έχουν βγει οι μπάντες παγανιά. Γιατί το έχουν συνήθειο αυτό οι Κερκυραίοι. Σε κάθε λύπη και χαρά και σε ό,τι φέρνει ο χρόνος, βγαίνει ο Μάντζαρος, ο Καποδίστριας, η Παλιά Φιλαρμονική και δεν ξέρω γω τι άλλες μπάντες ξετρυπώνουν από παντού. Έφαγα και το pollarollo μου. Και πρωί πρωί σηκώθηκα να φύγω. Και τα είχα τόσο ωραία υπολογισμένα, έλα όμως που η πτήση γέμισε και έμεινα απέξω και σιχτίριζα την ώρα και τη στιγμή που έκανα την κράτηση σε 28 δευτερόλεπτα και χωρίς τον Χατζηδάκη. Την τσαντούλα μου και πίσω στην πόλη. Δεν με χάλασε. Κι έφυγα το βράδυ. Με λίγη ταλαιπώρια, αλλά τα κατάφερα. Στην Αθήνα λοιπόν, μπροστά στη μαύρη οθόνη με τα πράσινα γράμματα, κάνω μια κράτηση στον εαυτό μου σε 28 δευτερόλεπτα, για το Σάββατο. Μαντέψτε για που! Κι άλλο μπάνιο και άλλος μύθος κι άλλη Κέρκυρα. Δεν βάζω μυαλό παιδάκι μου.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Καλακαίρι μου μυρίζει. Και τζατζίκι.

Οι διακοπές ξεκίνησαν ονειρεμένα, μόνο που η Νάντια δύο μέρες πριν έπαθε διάστρεμμα την ώρα που κάναμε ακροβατικά με background Μπονάτσο, και έτσι ήρθε στις διακοπές κούτσαβλος, με το αριστερό πόδι μέσα σε κυριλέ πεδιλάκι και το δεξί μπαταρισμένο με άσπρο επίδεσμο και μια άσπρη σαγιονάρα, νούμερο περίπου 54. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε στο νησί ήταν σκοτάδι και άνεμος. Αν δεν κρατούσα τη βαλίτσα μου, ίσως και να είχα απογειωθεί. Πάλι καλά που την είχα φορτώσει αρκετά, σε αντίθεση με της Νάντιας που είχε πολύ μειωμένο βάρος, αφού είχε φέρει μια μίνι συλλογή με μονά αριστερά παπούτσια. Ο Γιάννης πάλι με το που πάτησε το πόδι του στην Ανάφη, εκεί μες στο σκοτάδι και στον άνεμο, είπε ότι θέλει να ξανάρθει, ενώ ακόμα δεν είχε δει το νησί, πράγμα που κάνει συνέχεια σε κάθε διακοπές, αλλά αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί.
 
Το πρώτο πρωί χάσαμε τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε σηκωθεί το χάραμα και άρχισε τον ποδαρόδρομο και μάλιστα παρέσυρε μαζί του και την καημένη τη Μαρία. Οι υπόλοιποι φάγαμε κάτι ελαφρύ πριν πάμε για μπάνιο, αυγά με μπέικον ας πούμε. Πολλά πράγματα να κάνεις δεν είχε, αλλά οι παραλίες ήταν πολύ καλές. Και πήγαμε στον ξακουστό Ρούκουνα, και όλοι γύρω μας είχαν κάτι το περίεργο, α ναι ...είχαν ξεχάσει να ντυθούν. Καθήσαμε κι εμείς οι 7 με το μαγιώ μας (ξενέρωτοι) και αγναντεύαμε τη θάλασσα. Από μπροστά μας παρέλασε ένας τύπος που διάβαζε τον Μικρό Πρίγκιπα με την απόλυτη αφοσίωση και με τη μαλαπέρδα να κουνιέται πέρα δώθε. Κάναμε ότι δεν το είδαμε. Εξάλλου τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπεις με την καρδιά... Έτσι δεν λέει ο μικρός πρίγκιπας; Σε λίγο πέρασε κι ένα ζευγάρι παππούδες, η γιαγιά τίγκα στο ξίγκι, κρατούσε τη βράκα της στο χέρι λες και ήταν longchamp και όταν πέρασε μπροστά μας έκανε στάση και τη φόρεσε. Να ήταν που ήμασταν όλοι ντυμένοι και να ντράπηκε, να ήταν που ήθελε να στηθεί εκεί μπροστά και να τη βάλει για να την προσέξουμε, δεν ξέρω, πάντως ήταν μια αηδία και ήταν δύσκολο να την κοιτάξεις με την καρδιά.. Και ας λέει ο μικρός πρίγκιπας. Είναι από άλλο πλανήτη και δεν ξέρει. Η άμμος έκαιγε κι ευτυχώς είχα εξοπλιστεί με τις τρίπατες ροζ σαγιονάρες, και παρότι μισώ το ροζ, με γλίτωσαν από τα εγκαύματα στις πατούσες. Η Μαρία έβγαλε φουσκάλες και έτσι κουτσάθηκε κι εκείνη.

Επίσης πήγαμε στην παραλία στο Κλεισίδι, όπου παίξαμε ταμπού κάτω από τα αρμυρίκια και μας μαστίγωνε η άμμος με ορμή και μίσος. Μικρούς πρίγκιπες τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον.

Ξέχασα να αναφέρω ότι το νησί ήταν τόσο κεντρικό που οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αγνοούσαν την ύπαρξή του και έτσι συνεννοούμασταν εκτ ων προτέρων για το τι ώρα θα βρεθούμε και που και το ραντεβού δεν σήκωνε ακυρώσεις "έλα θα αργήσω κανα τέταρτο", μόνο αν ήθελες να τις κάνεις με σήματα καπνού. Ευτυχώς στην καφετέρια στο θόλο είχαμε λίγο σήμα και λέγαμε στους δικούς μας ότι είμαστε ζωντανοί. Στοπ. Το παιδί της καφετέριας χάρηκε πολύ που άκουσε ότι η Μαρία είναι διευθύντρια και τη φώναζε μεγαλειοτάτη, της έφερε πρώτης τον καφέ και μετά που φύγαμε πρέπει να έβαλε την καρέκλα της σε προθήκη για να μην σκονιστεί, ίσως και καμιά ταμπελίτσα από πάνω, "εδώ κάθησε και απέλαυσε καφέ στη θέα η διευθύντρια Μαρία Λ., 2012". Χμμμμ.

Το βραδάκι μετά το μπάνιο πηγαίναμε για φαγητό και τρώγαμε όλη την ταβέρνα. Αν καθόμασταν καμιά βδομάδα ακόμα νομίζω ότι θα φώναζαν καράβι από τη Σαντορίνη για προμήθειες. Πρέπει να τους τελειώσαμε και τα αυγά με τόσες ομελέτες. Με το καλημέρα σας αδειάζαμε ένα κοτέτσι ολόκληρο. Και στις ταβέρνες πολύ τζατζίκι. Πάρα πολύ. Μάλιστα υποπτεύομαι ότι η Μαρία που δεν το έτρωγε πρέπει να πέθανε το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε μαζί μου, γιατί την άλλη μέρα, ενώ δεν της άρεσε, έφαγε ένα ολόκληρο πιάτο μόνη της και όλη τη νύχτα μου τραγούδαγε το "αααααα..μην πας πουθενάααα, αααααα.... μην φύγεις ξανάαααα" έτσι για να μάθω. Η Νάντια από την άλλη πέταξε και τον επίδεσμο και όλα "για να μπορεί να κάνεις τις δουλειές της", όπως την συμβούλεψε η Πόπη. Και αφού πέταξε τον επίδεσμο συνειδητοποίησε ότι το πόδι της από 54 έφτασε πάλι στο 39 νούμερο και για κακή της τύχη είχε μόνο αριστερά παπούτσια. Χοχοχο.
Τελευταία μέρα στο Μοναστήρι ή στους Αγίους Αναργύρους, γιατί δεν θυμάμαι πως λεγόταν το μέρος για να είμαι ειλικρινής, βρήκαμε επιτέλους μια σκιά για να βάλουμε την κεφάλα μας και να μην καούμε πάλι από τον ήλιο. Μάλιστα επειδή δεν χωρούσαμε καλά, διώξαμε μια κυρία που καθόταν εκεί και τη στείλαμε πιο κει να λιαστεί στη χόβολη επειδή την είδαμε πολύ άσπρη. Εκεί κάτω από το δέντρο μας περπάτησαν σαύρες, φίδια και ακρίδες, αλλά εμείς απτόητοι. Κάναμε και σκέρτσα στο νερό και βγάλαμε υποβρύχιες φωτογραφίες, σε άλλες είμαστε γοργόνες και σε άλλες σκυλόψαρα και σε μερικές φαίνονται μόνο κάτι χέρια ή κάτι βυζιά μόνα τους, γιατί δεν μπορούσαμε να κεντράρουμε.

Κι έφυγα από την Ανάφη και πήγα στη Χαλκιδική, να συνεχίσω το φαγητό μου. Κι εκεί έγινε το χάος. Γιατί εμείς οι Αθηναίοι όταν πηγαίνουμε στο σουβλατζίδικο μπορούμε να φάμε και καλαμάκια, ενώ εκεί πάνω τα καλαμάκια τα έχουν μόνο για να ρουφάνε. Και όλα τα τυριά τα λένε κασέρια και έτσι στο τοστ τους βάζουν ζαμπόν κασέρι και όχι τυρί, γιατί αν βάλουν τυρί θα τους το φέρουν με φέτα. Άσε που μπορεί να μην είναι τοστ, να είναι ένα μακρόστενο σάντουιτς, αλλά κανένα πρόβλημα, δεν πα να είναι οκτάγωνο, στρογγυλό, σε σχήμα καρδιάς, πάλι τοστ θα είναι αφού μπήκε στην τοστιέρα, κι εγώ άλλωστε αν μπω στην τοστιέρα τοστ θα αποκαλούμαι.
-Και αν θέλετε να παραγγείλετε τετράγωνο τοστ τι λέτε δηλαδή;
-Ένα τοστ με ψωμί του τοστ. 
Αχά.

-Και εδώ που λέει τοστ και από κάτω διπλό τοστ, τι εννοεί; Ότι είναι πύργος? Τρία ψωμάκια; Ή απλά ότι έχει διπλό ζαμπόν διπλό "κασέρι"?
-Τι λες ρε συ, που τα σκέφτηκες όλα αυτά?? Εννοεί απλά δύο τοστ.
-Χαχαχαχ, είσαι βλάκας, και τότε γιατί να μην παραγγείλεις δύο τοστ και να έχει ειδική κατηγορία;?...Κάτσε να ρωτήσω τη σερβιτόρα..
-Κοπελιά όταν λέει εδώ διπλό τοστ τι εννοεί;
-Εννοεί δύο τοστ.
Αχά.
Πολύ ξεκούραση κατά τα άλλα στη Χαλκιδική. Και πολύ ωραία. Γιατί μπορεί άλλα να ζήταγα και άλλα να έτρωγα, αλλά στην παραλία διάβαζα αραχτή glamour και cosmopolitan και έστελνα sms για να γίνω μία από τις 5 τυχερές που θα κερδίσουν το τζιν φόρεμα <3 και το βράδυ μοχιτάκι πλάι στο κύμα και τάβλι πλάι στα κουνούπια και στις ακρίδες, που μια ζωή θα με κυνηγάνε. Ω πόσο σας μισώ απαίσιες ακρίδες!!

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ρε τους κερατάδες πώς τα φτιάνουν...

Μου στέλνει που λες η Δανάη από την Ισπανία τα δωράκια της, δηλαδή σκιές, μολύβι και ένα μοβ μανό, ή όζα για όσους δεν κατάλαβαν, γιατί τώρα τελευταία υπήρξε ένα χάσμα επικοινωνίας με κάτι καλαμάκια και κάτι σουβλάκια και κάτι κασέρια, παρότι η aegean φέρνει τους Αθηναίους και τους Θεσσαλονικείς πιο κοντά. Μαζί με το μανό ήταν κι ένα μικρό διαφημιστικό μαγνητάκι Kiko δώρο. Αφού πέρασαν καμιά εικοσαριά μέρες, βρίσκω την Δανάη στο μσν (είπαμε υποστηρίζουμε ελληνική γραφή, αλλά τώρα αυτό σαν μεταδιδόμενο σεξουαλικώς νόσημα δεν ακούστηκε;) και με ρωτάει αν έμαθα να φοράω το μανό με το μαγνητάκι ή αν δυσκολεύομαι, οπότε κατάλαβα ότι το μανό αυτό είχε μάλλον κάτι το ιδιαίτερο, ότι έπρεπε να το φοράω και μετά κάτι να κάνω με το μαγνητάκι. Αλλά τι;; Αναρωτιέμαι αν είμαι πολύ βλάχα που είχα κολλήσει το μαγνητάκι στο καλοριφέρ ή αν κι εσείς δεν έχετε ξαναδεί... Μα ούτε οδηγίες δεν είχε αυτό το πράγμα. Φόρεσα το μανό και μετά καθόμουν και γυροέφερνα το μαγνητάκι γύρω γύρω και δεν γινόταν τίποτα. Ε μετά βρήκα κάτι οδηγίες στο youtube και ξεστραβώθηκα. Όλη μέρα κάθομαι και κάνω γραμμές. Βρήκα ασχολία και για σήμερα. Καλημέρες!

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Τι με λες βραδιάτικα...

Οδηγίες για να φορέσετε το παντελόνι σας. Παίρνετε το παντελόνι. Σηκώνετε ελαφρώς το αριστερό πόδι και το τοποθετείτε στο αριστερό μπατζάκι. Τραβάτε προς τα πάνω. Επαναλαμβάνετε με το δεξί πόδι στο δεξί μπατζάκι. Προσοχή να μην μπερδέψετε τα μπατζάκια, διότι το φερμουάρ θα βρεθεί πίσω σας και θα έχετε τις κωλότσεπες διαμετρικά αντίθετα του κώλου, οπότε και δεν θα είναι πια κωλότσεπες.

Ρε φίλε πήγα να αγοράσω παιχνίδι στο ξαδερφάκι μου στο Κούκου και είχε κλείσει, ξενέρωσα. Τώρα λεγόταν Γιούπι. Άσε που μετά το μούλικο μου αποκάλυψε ότι δεν παίζει με παιχνίδια, παίζει με υπολογιστές. Ε δεν πειράζει του λέω θα πάρω αν είναι στην αδερφή σου καμία Barbie. Α όχι δεν θέλει Barbie. Σκιές Seventeen θέλει.

Βρείτε τον παρείσακτο. Καλά ρε γιαγιά πόσες γάτες έχεις μαζέψει, δεν τις μπερδεύεις;
- Όχι τις ξεχωρίζω, είναι ο Ιάσωνας, η Φαίδρα, ο Ερμής, ο Καίσαρας, η Κλεοπάτρα και ο Barney.

-...Και τι δουλειά κάνει αυτός ο Γιώργος;
-Χμμμ. Νομίζω ότι έχουν ένα μαγαζί με υδραυλικά, αλλά έχει σπουδάσει τουριστικά. Ή μήπως έχουν ένα μαγαζί με τουριστικά και αυτός σπούδασε υδραυλικά;;;
-...Ναι και τι θα πουλάει ας πούμε το μαγαζί με τα τουριστικά;?
-Ξέρω γω.. cd του ζορμπά και κολόνιες με άρωμα μουσακά.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Να γλεντήσουμε τουγκέδερ

Να σου πω κάτι χειρότερο από το να κοντεύεις τα 30 και να βλέπεις όλους τους φίλους σου να παντρεύονται; Το να τους βλέπεις να βαφτίζουν και τα παιδιά τους. Όπως πολύ σωστά κατάλαβες, ακολουθεί περιγραφή βάφτισης, μαζί με τη σχετική γκρίνια - εγώ πότε θα γίνω μάνα και τα συναφή.
Η εκκλησία ήταν γραφικότατη και μικρούλα, οπότε καθήσαμε έξω και συναρμολογούσαμε πλαστικά ιστιοφόρα από τα αυγά κίντερ, ενώ ο μπόμπιρας τσίριζε από μέσα αβοήθητος. Εννοείται ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει ζευγαρωμένοι, με τα παιδάκια τους παραμάσχαλα. Εγώ είχα έρθει με το ζευγάρι Γιάννη-Πόπη και έκανα το 30χρονο παιδάκι τους, παραμάσχαλα.


Το γλέντι έγινε στο σπίτι, είχαν βάλει τραπέζια στον κήπο και ευτυχώς είχε αρκετή ζέστη, γιατί μας γ***σε τόσες μέρες. Η διακόσμηση ήταν τέλεια, και το φαγητό επίσης, ήμασταν καμιά 50αριά καλεσμένοι και καμιά 50αριά χιλιάδες φτερωτά μυρμήγκια. Τάραξα τις πατάτες με φτερωτό μυρμήγκι και τη σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα-φτερωτό μυρμήγκι (το τελευταίο έπαιζε σε όλα τα πιάτα). O dj έπαιζε γαμάτα. Αλλά περίμενε μισό λεπτό... τώρα που τον ξαναβλέπω πιο προσεκτικά, δεν είναι "Ο" dj, αλλά μια χοντρή μαντάμ με καπέλο τζόκευ. Πολύ μπροστά! Τρέμε David Morales! Τι κρητικά, τι τσάμικα, τι Mazoo and the Zoo και την καμήλα που μασάει φύλλα με φτερωτό μυρμήγκι, όλους μας ευχαρίστησε η μαντάμ. Και παραγγελιά τη φραγκοσυριανή, έτσι για να χορέψουμε μια φορά δημοσίως αυτό το χασάπικο σαν παρέα και να γουστάρουμε. Και ο μικρός Γιαννάκης τσιμουδιά. Τον ζουλούσανε, τον φωτογράφιζαν, τον βάλανε μετά στο καρότσι του και άκουγε Ζωιδάκη στη διαπασών, ενώ ροχάλιζε. Πλάκα πλάκα με τέτοιο μωρό μπορεί και να το σκεφτόμουν σοβαρά να γίνω μάνα.

Η γιαγιά του μπέμπη ερχόταν συνέχεια προς το τραπέζι μας με δόλιο ύφος και τσουρομάδαγε την τριανταφυλλιά του κήπου κι ύστερα έραινε με ροδοπέταλα το σόι που έριχνε ζεμπεκιές. Στην τρίτη φορά που πλησίασε, η κόρη την αγριοκοίταξε, και έτσι τα λιγοστά τριαντάφυλλα που απέμειναν έστειλε τον άντρα της να τα τσουρομαδήσει. Εκείνος, κατά το τσουρομάδημα μας έλεγε ότι πολύ θα χαρεί να πάμε στα Χανιά να μας φιλοξενήσει όποτε θέλουμε, αρκεί να ξέρουμε να μαγειρεύουμε. Τα πιάτα θα τα πλένει μόνος του λέει. Καλός διακανονισμός μου φάνηκε. Έχει και γιο ελεύθερο.
Αυτό το τσουρομάδημα με επηρέασε τόσο, που σήμερα μάδησα κι εγώ κάτι μαργαρίτες του πατέρα μου. Να γίνω-να μην γίνω-να γίνω-να μη γίνω-να γίνω-να μη γίνω. Να μη γίνω. Το είπε και η μαργαρίτα. Δεν είμαι για μωρά.

Αυτά που λες με τον μικρό Γιαννάκη. Σήμερα άραγμα. Άλλωστε μ' αυτά και μ' αυτά το ξενυχτίσαμε χτες. Άσε που ακόμα δεν έχω συνέλθει από το ξενύχτι στον Βέρτη την προηγούμενη Κυριακή. Κατευθείαν πήγα στη δουλειά την άλλη μέρα και ήμουν σε hang over τις επόμενες 3 μέρες, ε δεν είμαι πια και 20 χρονών. Σήμερα λοιπόν νιέντε έξοδος. θα φάω πατατάκια με γραβιέρα Κρήτης και θα δω το "Γυμναστείτε με την Ελένη Πετρουλάκη" που βρήκα το πρωί μέσα στα κορν φλέικς μου. Και μην ρωτήσεις πως συνδυάζονται αυτά τα δύο. Για μένα μιλάμε.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μένουμε Ελλάδα. Που να τρέχουμε τώρα..

Βασικά να σας πω ότι δεν επρόκειτο να πάμε στην Πάρο, αλλά στην Πάργα, όμως όπως συμβαίνει πάντα στα καλύτερα σχέδια, καθώς και στις καλύτερες οικογένειες, τίποτα δεν καταλήγει όπως σχεδιάστηκε στην αρχή. Και αυτό άλλωστε είναι και το ωραίο της υπόθεσης. Έτσι βρεθήκαμε στο καινούργιο μεγαθήριο της Bluestar, το οποίο δυστυχώς ήταν άδειο. Θα μου πεις ποιος πάει στην Πάρο Μάη μήνα και μάλιστα Πεμπτιάτικα; Καθόμαστε στις αεροπορικές θέσεις και είμαστε μόνες. Ή μάλλον όχι εντελώς μόνες. Είναι και κάτι πόδια κάπου στο βάθος.
Φτάνοντας στην Πάρο νοικιάζουμε ένα pandάκι και το τιγκάρουμε βενζίνη από τη χαρά μας που πήγαμε διακοπές ή επειδή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του νησιού ή ίσως επειδή είχαμε βλέψεις να το γυρίσουμε 29 φορές, όνειρο που παρέμεινε στη σφαίρα του επιθυμητού, καθώς τη βγάλαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου όλη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι και ο καιρός δεν μας ευνοούσε για μπάνιο στη θάλασσα. Βέβαια δεν μας χάλασε καθόλου το ξενοδοχείο, ίσα ίσα θα έλεγα... και δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, αλλά θα την κάνω, έτσι μπας και ενδιαφέρεται κανείς να πάει στην Πάρο φέτος, μείναμε στο Saint Andrea και είναι φοβερό. Αράξαμε και λιαστήκαμε λοιπόν στην πισίνα με τη Μαρία, μιλώντας ακατάπαυστα. Περίεργο πάντως αυτό που συμβαίνει με εμάς τις γυναίκες και πάντα έχουμε κάτι να πούμε.
Κατά τις 8 η ώρα βγήκαμε από το καβούκι μας και αποφασίσαμε να δούμε και λίγο το νησί. Οι δρόμοι είναι άδειοι, οι μαγαζάτορες βαράνε μύγες και κουτσομπολεύουν έξω από τα μαγαζιά τους και καθώς περνάμε, οι μοναδικές τουρίστριες, οι δακτυλοδεικτούμενες του νησιού, νιώθουμε τους γύρω μας να παθαίνουν παράκρουση, σαν να μην έχουν ξαναδεί ξένο στο νησί τους.
Μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι να χαζέψουμε τα ρούχα και ο τύπος που έχει το μαγαζί μας κόβει από πάνω ως κάτω.
-Κορίτσια μπορείτε να δοκιμάσετε ό,τι θέλετε. Και είστε τυχερές, γιατί δεν τις αφήνω όλες ξέρετε!
-Τι εννοείς δηλαδή;
-Εννοώ ότι μου έρχονται εδώ κάτι τεράστιες και θέλουν να μπουν σε κάτι ρουχαλάκια τόσα δα.
-Ε και τι τους λες;
-Ότι δεν χωράνε. Έτσι κατάμουτρα. Ας πούμε βρε παιδάκι μου έρχεται μια 150 κιλά και κοιτάζει ένα παντελονάκι στην κούκλα της βιτρίνας. Μπορώ να δω αυτό; μου λέει. Και της λέω κι εγώ γιατί, έχεις εγγονή ή θέλεις να το κάνεις κασκόλ;
-Ααααα πολύ ωραία! Και δεν παρεξηγούνται;
-Και τι με νοιάζει εμένα αν παρεξηγούνται... Να μην τρώνε! Μα συγνώμη δηλαδή, θα μου ανοίξουν το ρούχο να μην μπορώ μετά να το πουλήσω;?
Κάνουμε τα ψώνια μας στον περιπτωσάρα, διότι είχε και ωραία πράγματα οφείλω να του αναγνωρίσω, και πηγαίνουμε για φαγητό. Το παιδί στο εστιατόριο μας σερβίρει μπροκολόσουπα με καρδούλες και μας ρωτάει πώς μας φαίνεται το νησί. -Τι να σου πούμε τώρα φίλε, σήμερα ήρθαμε. -Ναι το ξέρω. Αν είχατε έρθει από χτες θα σας είχα δει. Λίγο τρομακτικάλ η νεκρή περίοδος στην Πάρο. Νιώθεις να σε παρακολουθούν από παντού.
Και το καλύτερο είναι ότι είχε απόλυτο δίκιο. Δεν κρύβεσαι στο νησί. Αφού κι εμείς την επομένη ξανασυναντήσαμε τον προαναφερθέντα τρελάρα με τα ρούχα, τουλάχιστον 2-3 φορές. Μας πιάνει την κουβέντα και θέλει με το ζόρι να μας βρει γαμπρό. Στη Μαρία τον 1ο πιο όμορφο του νησιού και ταυτόχρονα 4ο πιο πλούσιο, πράγμα που της δημιούργησε εύλογες απορίες, τύπου Και συγνώμη, γιατί είναι μόνος του; Τα κουσούρια μας τα αμόλησε στην πορεία, υποθέτω ότι απλώς τα θεώρησε αμελητέα. Κι εμένα, για να μην μείνω παραπονεμένη, θα μου έδινε έναν που με περνούσε καμιά 30αριά χρόνια και απόρησε που δεν ήθελα και μου πήρε ένα ύφος περίεργο, σαν να μου προξένευε τον Brad Pitt και εγώ να τον κοιτούσα στα δόντια. Του είπαμε να αφήσουμε καλύτερα τα προξενιά, και ότι μια χαρά τα πάμε οι δυο μας. Αυτός εκείνη την ώρα μας στραβοκοίταξε κι έκανε αχάααα, δεν θέλω να ξέρω τι να σκέφτηκε άραγε...

Ευτυχώς την άλλη μέρα κατέφτασε και ο Κωνσταντίνος και γίναμε πολλοί οι δακτυλοδεικτούμενοι τουρίστες. Πίνοντας ούζα πλάι στις βαρκούλες, σχεδιάζουμε ταξίδια για το καλοκαίρι. Πολλά ταξίδια. Ο Κωνσταντίνος μας αραδιάζει περιχαρής καμία 25αριά to do προορισμούς. Έχει στουμπώσει όλα του τα Σαββατοκύριακα μέχρι τέλος Αυγούστου και μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει για να αγχωθεί. Αφού μου φαίνεται ότι δεν του έφταναν τα σαββατοκύριακα και σε ένα Σάββατο του Ιουλίου πρέπει να βρίσκεται με το ένα πόδι στα Χανιά για μια βάφτιση και με το άλλο πόδι στη Βυτίνα για μια άλλη βάφτιση, ή για κάποιο άλλο μυστήριο, γεγονός που δεν του φάνηκε καθόλου μυστήριο, οπότε δεν μου πέφτει λόγος. Άσε που με μερικά ποτηράκια ούζο εκείνη την ώρα μπορούσες να ταξιδέψεις όπου ήθελες, ακόμα και σε 2 μέρη ταυτοχρόνως, και μάλιστα χωρίς να σηκώσεις καν την κωλάρα σου από το τραπέζι. Θα πηγαίναμε και για κανένα ποτάκι, αλλά όλα τα μπαράκια ήταν άδεια. Άσε που μετά είδαμε και αυτό το τελειωμένο, και είπαμε να γυρίσουμε να τα πιούμε καλύτερα στο ξενοδοχείο. Φλεγόμενος Έλληνας. The flaming greek. Μα ... The flaming greek ????
Ασχολίαστο. Γυρίσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο και αφήσαμε κατά μέρος τα όνειρα για ταξίδια και συνεχίσαμε τα ξίδια, ανακατεύοντας στο στομάχι μας τα ούζα με κοκτέιλ λάιμ-ζαφυρί, μέχρι να γλαρώσουμε και να πάμε στο δωμάτιό μας. Ή μάλλον στο δωμάτιο του Κωνσταντίνου, γιατί είχαμε και όρεξη να συνεχίσουμε να μιλάμε ακατάπαυστα, να παίξουμε ιστορίες μυστηρίου, θάρρος ή αλήθεια, μπουκάλα με το καραφάκι πλωμαρίου και άλλα τέτοια. Ο Κωνσταντίνος μάλλον δεν είχε και πολλή όρεξη και μας πέταξε έξω απ' το δωμάτιο, οπότε πήγαμε ήσυχα ήσυχα για ύπνο.

Ευτυχώς την Κυριακή που θα φεύγαμε ο καιρός ψιλοέφτιαξε και κάναμε και ένα μπάνιο το πρωί. Από τις Κολυμπήθρες εκείνη την ημέρα θυμάμαι πρώτα πρώτα τον φρέντο καπουτσίνο. Τον πήραμε από μια μαντάμ, θέλαμε και φρέντο, δεν μας έκανε ένας ελληνικός ας πούμε. Που να ήξερε κι αυτή η καημενούλα, μας χτύπησε τον εσπρέσο με το γάλα σαν φραπέ, μας έριξε και 2 παγάκια και έτοιμος ο φρέντο. Επίσης εντυπωσιάστηκα από ένα παιδί στην παραλία πιο κει. Και που λες του λέω καλές είναι ρε μαλάκα; Και μου κάνει, μπαααα όχι ρε φίλε μπάζα είναι. Και κλείνουμε το τηλέφωνο και μετά σκέφτομαι.. .τι λέει ρε αυτός;; Αφού όλες οι γυναίκες ωραίες είναι! Άκου εκεί ατάκα. Με σημάδεψε. Με τα αλάτια από τη θάλασσα γυρίσαμε στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος μάλιστα συνάντησε κατά τύχη και μια γνωστή του και ντράπηκε που ήταν από τη θάλασσα, και η Μαρία τον ρώταγε πώς το κατάλαβε και αν τον έγλειψε. Τάραξα και ένα πιάτο τηγανητές πατάτες με ρίγανη εκείνο το μεσημέρι, ακόμα τις θυμάμαι. Γιατί μη νομίζεις με κάτι τέτοιες μικρές μλκίες χαίρομαι, και ειδικά με μικρές μλκίες που περιέχουν άμυλο. Και θα έβαζα τώρα μια φωτογραφία με τις πατάτες, άλλα όλο άσχετες φώτος σας βάζω σήμερα. Άντε θα βάλω κάτι πιο γραφικό. Έτσι, για να μπαίνουμε σιγά σιγά σε summer mood.


Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Το πολύ το κλίτσι κλίτσι...

Αγαπητό Kinder team,
Είμαι 28 χρονών και δεν ξέρω γιατί, αλλά πριν διαβάσετε τα παρακάτω, ήθελα να ξέρετε και την ηλικία μου. Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας συγχαρώ για τη δημιουργική σας φαντασία. Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να καρφώσω ένα ζωάκι με γουρλωτά μάτια σε έναν πύραυλο και να το εκτοξεύω με ένα απλό κλιτς.
Όπως θα δείτε και στη φωτογραφία το πουλί βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Καθαρό και αστραφτερό, σαν καινούργιο. Η δόλια η μύγα όμως έχει ξεθωριάσει από την πολλή χρήση, καθώς δεν την μεταχειρίζομαι με φειδώ, αλλά την εκτοξεύω μανιωδώς κάθε δέκατο του δευτερολέπτου. Με το ένα χέρι πληκτρολογώ, με το άλλο κάνω κλιτς κλιτς. Πίνω νερό, ακούγεται το γκλουκ γκλουκ, ακούγεται και το κλιτς κλιτς. Κλάνω, ακούγεται το προυτ προυτ, ακούγεται και το κλιτς κλιτς. Ελπίζω να μην θέλετε να συνεχίσω. Η μύγα λοιπόν πνέει τα λοίσθια. Έχουν ξεθωριάσει τα μάτια της, όπως και το σχεδιάκι που είχε στο πλαίσιο από κάτω. Επίσης της έχει ξεχαρβαλωθεί το ελατήριο, με αποτέλεσμα να εκτοξεύεται και μόνη της στα καλά καθούμενα, χωρίς να την πειράξεις.
Να σημειώσω ότι από το πολύ κλιτς κλιτς, έχω ήδη ξεχαρβαλώσει ένα κουνέλι της ίδιας συλλογής, το οποίο τελικά το χάρισα στην Ελένη, γιατί ζήλεψε. Και εκείνη έφαγε κόλλημα με το κουνέλι και ξεκίνησε τα κλιτς κλιτς, την ώρα που μας εξηγούσε κάτι βαρετά επαγγελματικά θέματα. Η χαρά της δεν κράτησε πολύ, διότι σε λίγο της το βούτηξε η αδερφή της που ζήλεψε κι εκείνη. Και έκανε κλιτς κλιτς, μέχρι να το πάρει το παιδί της, το οποίο ήταν το μόνο που δεν ζήλεψε, απλά ήταν μωρό και του το δώσαμε για να κάνει κλιτς κλιτς με το ζόρι, γιατί κυκλοφορούν κάτι κακοήθειες, ότι τάχα μου τα παιχνίδια σας είναι για τα παιδιά. Βλακείες δηλαδή, αλλά τελοσπάντων.
Αγαπητό Kinder team. Δεν είμαι ζητιάνα, δεν ζητώ ελεημοσύνη. Αλλά μήπως θα μπορούσατε να μου στείλετε μια καινούργια μύγα, και τα υπόλοιπα ζωάκια της συλλογής, για να παίζω εγώ και οι 30χρονοι φίλοι μου; Θα σας είμαστε υπόχρεοι. Ή μάλλον υπό-χρεη, επειδή δεν σας είπα ότι μέσα σε όλα είμαστε και Έλληνες.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
η ξεμωραμένη φαν σας.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Στάσου, αυγά Kinder!

Πολύ πρωτότυπα φέτος τα δώρα της γιορτής μου.
Καταρχάς έλαβα στο σπίτι ένα πακέτο με μια καρτέλα αυγά. Και όχι τη μικρή καρτέλα, με τα 6 αυγά. Όοοοχι, την άλλη, τη μεγάλη! Και συγκεκριμένα όχι με πραγματικά αυγά. Αλλά με αυγά Kinder. Καλέ τι θα τα κάνω τόσα αυγά;? Αυτός που μου τα έστειλε θα έχει φαίνεται την κότα που κάνει τα σοκολατένια αυγά. Και αν έχεις τέτοια κότα, τύφλα να' χουν τα χρυσά αυγά. Που δεν έχουν ούτε έκπληξη, ούτε λιπαρά.

Και στα καπάκια, δεύτερο σοκολατένιο δώρο. Εκείνα τα φοβερά σοκολατάκια που φτιάχνει η μαμά της Μαρίας με κακάο, κονιάκ και μεράκι. Για να καταλάβεις, με τα γλυκά είμαι κάπως δύσκολη. Τα φτιάχνει όμως τόσο ωραία που τελευταία φορά τα κατέβαζα πέντε πέντε. Οπότε για να με ευχαριστήσει έφτιαξε πάλι και μου τα έβαλε σε ένα πολύ ωραίο άσπρο κουτί. Τα έβαλα κι εγώ στο ψυγείο και όποιος τα έβλεπε, τσουπ, τσίμπαγε και από ένα. Επειδή όμως είμαι δαιμόνια, κόλλησα πάνω ένα αυτοκόλλητο και έγραψα "ελιές θρούμπες" και έτσι δεν τα ξανάνοιξε πια κανείς. Και τα αποτελείωσα μόνη μου.

Έχω κανονίσει που λες ωραία και καλά τη μέρα της γιορτής μου να βγάλω τους φίλους μου για φαγητό, και πηγαίνοντας προς το εστιατόριο πάω στο ΑΤΜ να κάνω ανάληψη και εκεί καταλαβαίνω ότι με πρόλαβε άλλος. Ότι δηλαδή μου λείπουν λεφτά. Πολλά λεφτά. Και έτσι παραλίγο να γίνω  ρεζίλι. Μούμπλε μούμπλε... Παιδιά, πληρώνει ο καθένας τα δικά του και μαζέψτε και κάτι για τα δικά μου ε? Χρόνια μου πολλά. Πφφφφ. Πάλι καλά που κάτι είχε μείνει ακόμα μέσα οπότε δεν έφτασα σε αυτό το σημείο. Μα δώρο γιορτής ήταν αυτό που μου έκανε η Άλφα; Θα μου πεις, έκπληξη και αυτό. Ναι αλλά χωρίς σοκολάτα γύρω γύρω.

Ωραία και στο ρεπό μου χτες. Το πρωί πήγαμε βόλτα στην Κηφισιά με την Πένυ και πλαντάξαμε στη ζέστη. Ψάχναμε κανα μισάωρο να παρκάρουμε και τελικά το αφήσαμε έξω από το σπίτι κάτι σχιστομάτηδων που εκείνη την ώρα μάλλον μετακόμιζαν, γιατί τους είδαμε να φορτώνουν ένα βανάκι με διάφορα κινεζοπράγματα και ένα πιάτο Nova. Σκεφτόμουν αν άραγε οι Κινέζοι έχουν μόνο απλά δορυφορικά πιάτα ή αν τα βγάζουν και σε πορσελάνινα. Μπααα, σιγά μην τα γεμίζουν και με ρύζι.
Και το βράδυ πήγαμε για σουβλάκια. Τρελό ξενύχτι λέμε. Μα να γυρνάει πρώτα το παιδί στο σπίτι και ύστερα οι γονείς; Κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπάρχει, που δεν το έχω εντοπίσει ακόμα. Πάλι καλά που ήπιαμε και λίγο ούζο δηλαδή. Τώρα τι ούζο ήταν αυτό που έπινα εγώ, πιο πολύ το νερό, παρά το ούζο. Πήραμε μετά και ένα παγωτό στο χέρι και, ενώ το πρωί πλαντάζαμε, εκείνη την ώρα είχε βάλει λίγο κρύο. Μέχρι να το φάμε, η Μαρία βρήκε καταφύγιο πίσω από μια ξύλινη κολόνα - διάμετρος μισή από  αυτήν της ΔΕΗ - και συνέχιζε να τρώει το αγιάζι από παντού, απλώς είχε την ψευδαίσθηση ότι προστατεύεται. Μετά, έτσι όπως είχε στηριχτεί στην κολόνα κάτι έλεγε ότι μπορεί να ρίξει την κολόνα, ή και το σπίτι ολόκληρο, μάλλον την πείραξε το ούζο, αλλά όχι, αφού αυτή κοκακόλα έπινε, μάλλον την πείραξε η κοκακόλα, κάτι ξέρουν που μας λένε να μην πίνουμε. Πάω να ψήσω τις πατάτες μου. Και μετά Κίντερ για επιδόρπιο. Ουφ!

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μου τη δίνει το πασχαλιάτικο ρεπό

Φέτος ήμουν από τους τυχερούς που είχαν ρεπό το Πάσχα. Και έτσι χάρηκα σε όλο της το μεγαλείο την οικογενειακή θαλπωρή του Πάσχα. Ελπίζω του χρόνου να δουλεύω.
Πήγαμε που λες στον επιτάφιο και οι γονείς μου ήταν μες στη γκρίνια.
-Καλά, ήταν ανάγκη τώρα να πάρεις 13 κιλά αρνί; Ποιος θα το φάει; Αλλά πάντα τέτοιος είσαι, στενόμυαλος, δεν ακούς τη νοικοκυρά που ξέρει. Τώρα θα μας μείνει το μισό και θα σε αναγκάσω να τρως 2 βδομάδες αρνί, δεν θα πετάμε το φαΐ.

-Παιδί μου η μάνα σου από το πρωί με ψέλνει, δεν αντέχω άλλο ο άνθρωπος.
-Έλα βρε υπερβολικέ, ψέλνει λόγω της ημέρας.
-Εγώ είμαι υπερβολικός; Που με έψελνε μπροστά στον χασάπη και μετά μέχρι να γυρίσουμε συνέχισε το ψαλτήρι και στο αμάξι;

-Μα παιδί μου ο πατέρας σου δεν είναι στα καλά του, με το ένα χέρι οδηγεί και με το άλλο παίζει κομπολόι!!
-Τι ακούω πατέρα, σοβαρά; Και αν χτυπήσει το κινητό πώς θα το σηκώσεις;;
-Με αυτό που κρατάει το τιμόνι, το κομπολόι δεν το αφήνω!
 Μετά λύσαξε ο μπαμπάς μου να περάσει κάτω από τον Επιτάφιο. Τι μανία που τους πιάνει όλους να περνάνε από κάτω και ταυτόχρονα να τσουρομαδάνε και με τη χερούκλα τους τα λουλούδια, ποτέ δεν το κατάλαβα. Η μάνα μου τον έκραζε ότι δεν θα μπορεί να σκύψει τόσο πολύ και ότι θα φέρει τούμπα τον Επιτάφιο όπως θα περνάει και ότι θα γίνουμε ρεζίλι και τέτοια. Τελικά τίποτα. Υπερβολικιά όπως πάντα αυτή η γυναίκα.

Και το Σάββατο πήγαμε στην Ανάσταση. Στη δεκάλεπτη αυτή επίσκεψή μας συναντήσαμε κάτι γείτονες, κλασικούς Έλληνες γονείς. Πωπω, τι θα κάνουν τα παιδιά μας με την κρίση, πώς θα τα βγάλουν πέρα, όλο μειώσεις τους κάνουν, πωπωωωω τι έχουμε πάθει, το παιδί εμείς το στείλαμε στη Γερμανία, σήμερα έφυγε! -Α ωραία, καλά κάνατε, πήγε να ψάξει δουλειά ή έχει βρει κάτι; -Όχι, 3 μέρες θα μείνει, τον στείλανε σε μια έκθεση με τη δουλειά. Πφφφφ. Ή ταν ή επί τας. Σιγά κυρά μου!!

Ε Κυριακή του Πάσχα μετά, δεν πολυψήνομαι και για τα αρνιά... βέβαια πολυψήνονται τα ίδια τα αρνιά, έτσι και το δικό μας από το πρωί γυρνούσε γύρω γύρω και ήταν και θρεμμένο, φοβόμουνα μην μας σπάσει τη σούβλα. Βρε λες να ήταν βόδι και όχι αρνί; Γιατί δηλαδή, στην Εύβοια πώς έψησαν την αλεπού; Χμμμ. Λες;; Ευτυχώς στο τραπέζι ασχολούνταν όλοι με τα κοκορέτσια και έτσι δεν με ρωτούσαν πότε με το καλό θα παντρευτώ. Ήταν και η γιαγιά μου που το έχει χαμένο και έλεγε ότι έχει βγάλει τρίχες στα χέρια, ενώ έπιανε το κεφάλι της, και ότι τα πόδια της είχαν μουδιάσει και έτσι τα άφησε πάνω στο κρεββάτι. Έκανε μετά και έναν διάλογο με την πετσέτα, μια χαρά τα βρήκανε οι δυο τους. Συνεννοήθηκαν. Και αφού βγήκε και το γλυκό την έκανα διακριτικά και πήγα να βρω την Ποπίτσα και τον Γιάννη για καφέ. Φάγαμε και παγωτό τσιχλόφουσκα. Λίγο μεταλλαγμένο, αλλά ήταν τέλειο. Άντε βρε και του χρόνου! Χρόνια πολλά!

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Πευκοβελόνες

Δύσκολο πράγμα ο γάμος. Αυτό άλλωστε απεκόμισα για άλλη μια φορά στη "σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη". Ή μάλλον μερικά άτομα δεν είναι γεννημένα για τέτοια. Όπως εγώ ας πούμε. Αν παντρευτώ, μου δίνω περίπου 3 χρόνια διορία να σιχαθώ τον εαυτό μου και τον άντρα μου. Αν φτάσεις μάλιστα στο σημείο να παίρνεις συμβουλές από τον Ζουγανέλη με τις τιράντες και τα ροζ σταράκια, εκεί καταλαβαίνεις ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Ότι τα προβλήματά σου έχουν ξεφύγει πια από τα πλαίσια του φυσιολογικού και αγγίζουν τα όρια της κατάντιας.
Η άλλη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι πάντα, σε κάθε θέατρο, θα υπάρχει ένας καραγκιόζης που θα πετιέται μες στην ησυχία και θα λέει τη μλκία του. Και πάντα, μα πάντα, θα νομίζει ότι είπε εξυπνάδα. Αλλά ας μην θυμηθώ τώρα την καραγκιόζενα, η οποία πετιόταν κάθε λίγο και λιγάκι και γκάριζε και μετά γελούσε μόνη της, γιατί θα συγχυστώ και πέρασα και καλά σήμερα. Είχα πάει στο γάμο της Ποπίτσας και του Γιάννη. Μα καθόλου να μην επηρεαστούν από το θέατρο αυτά τα παιδιά;? Ο γάμος ήταν λιτός και απέριττος. Ήταν το ζευγάρι, εγώ και ο Κωνσταντίνος σαν μάρτυρες, και η Νάντια με τη Μαρία σαν καλεσμένες. Η τελετή κράτησε περίπου 3 λεπτά. Το ένα λεπτό μιλούσε ο δήμαρχος, και τα υπόλοιπα δύο ήταν που ο Κωνσταντίνος προσπαθούσε να ανοίξει το κουτάκι με τις βέρες. Ευτυχώς δεν του είχαμε πει εξ' αρχής ότι οι βέρες δεν είναι ισομεγέθεις, γιατί άλλο το δαχτυλάκι της Ποπίτσας και άλλη η δαχτυλάρα του Γιάννη, πράγμα μάλλον αυτονόητο, το οποίο όμως δεν είχε σκεφτεί, οπότε και δεν τον είχε αγχώσει. Άλλα 3 λεπτά κράτησαν οι μαλακίες μας όταν ο δήμαρχος γύρισε την πλάτη του και η Ποπίτσα πέταξε την ανθοδέσμη στην αγκαλιά μου για να γελάσουμε, και η Μαρία το πήρε στα σοβαρά και  έσπευσε να μας τη χαλάσει και να την πιάσει εκείνη. Αλλά καλά να πάθει, τώρα θα παντρευτεί πρώτη. Άσε που τελείωσε και το μπουκάλι στο δικό της ποτήρι. Την πάτησε για τα καλά σήμερα.
Έξι λεπτά λοιπόν το σύνολο της τελετής. Ε πες και άλλα 2 λεπτά να βγάλουμε φωτογραφίες, 1 λεπτό να τους δώσουμε το δώρο-καπουτσινιέρα με συνοδευόμενη αφρογαλιέρα (είμαι πολύ προβλέψιμη τελικά) και 1 λεπτό να τους λούσουμε με ρύζι μπλου μπόνετ έξω από το δημαρχείο, όπου ένας περαστικός, γυρνώντας από τη λαϊκή στο δίπλα στενό, με μια σακούλα μανταρίνια στο χέρι, μας ρώτησε γελώντας αν παντρεύεται ακόμα ο κόσμος εν μέσω κρίσης. Παραλίγο να του δίναμε μισό σακουλάκι ρύζι για το σπίτι, αλλά φοβηθήκαμε να μην παρεξηγηθεί και τελικά το ρίξαμε μες στο φόρεμα της Πόπης για να το ξεφορτωθούμε. Δέκα λεπτάκια σύνολο και ξαφνικά, από το πουθενά, βρίσκεσαι παντρεμένος.  
Γιάννηηη, που θαπάμε για φαγητό; Πάει το "μου".
Τελικά πήγαμε σε ιταλικό, η Πόπη δεν πεινούσε γιατί είχε φάει όλο το ρύζι, ο Γιάννης δεν είχε όρεξη γιατί είχε πυρετό, εγώ δεν πεινούσα γιατί νωρίτερα είχα τσιμπήσει πρασόπιτα, στην οποία είχαν ξεχάσει να βάλουν το πράσο και έτρωγα μόνο φύλλο, η Νάντια δεν πεινούσε γιατί σκεφτόταν ότι κάποιος της έκλεψε 120 ευρώ από τον λογαριασμό (τα οποία τελικά είχε τραβήξει η ίδια και απλώς το ξέχασε - tragic) και η Μαρία δεν πεινούσε επειδή βρίσκεται σε αυστηρή δίαιτα και έχει κοζάρει και ένα σορτσάκι από το ΒSB που πρέπει να φορέσει το καλοκαίρι. Ο Κωνσταντίνος που νήστευε έφαγε και των υπολοίπων, γενόμενος έτσι υπόδειγμα χριστιανικής εγκράτειας.

Γύρισα τώρα ήσυχα ήσυχα στο σπιτάκι μου και βλέπω απαράδεκτους στο youtube. Έχω σκοπό να τα δω όλα και μετά να αναλύσω τη συζυγική ζωή του Σπύρου και της Δήμητρας. Τώρα βρίσκομαι στην "ποιητική βραδιά". Έχω ψοφήσει λέμε.
Και κουβέντα για τις πευκοβελόνες. 
Βλάση αθάνατε!

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Πετάει η βενζίνη; πετάει.


-Έχω κουραστεί ρε φίλε να ψάχνω τα βενζινάδικα να δω ποιο έχει την βενζίνη 1.77 αντί για ένα 1.78. Ας τη βάλουν όλοι 2 ευρώ να μην γυρνάμε σαν μαλάκες γύρω γύρω. 

Ναι ρε το βρήκες, και θα το γεμίζουμε ως τη μέση μια φορά το μήνα. Και ύστερα πες μου... Το ντεπόζιτο είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Για όποιον το βλέπει μισοάδειο, αναζητώ συνεταίρους για να ανοίξουμε μπουγατσάδικο στο Αμέρικα. Δέχομαι μόνο σοβαρές προτάσεις.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Χωρίς καμιά κατάληξη


Πέπλο μυστηρίου καλύπτει την εξαφάνιση του σάντουιτς του συναδέλφου μας από το ψυγείο της εταιρείας. Οι τροφαντούληδες αρνούνται ότι βούτηξαν το σάντουιτς, ενώ κατηγορούν τους λεπτεπίλεπτους ως "δράστες υπεράνω πάσης υποψίας". Αντιφατικές και οι δηλώσεις των υπολοίπων, πυροδοτούν φήμες ότι ο συνάδελφος παίζει και να το έφαγε μόνος του και απλώς να το ξέχασε, καθώς είναι στον κόσμο του. Συνάδελφε, είμαστε όλοι στο πλευρό σου. ΜΑΖΙ ΤΟ ΦΑΓΑΜΕ.
Το θέμα της εβδομάδας λοιπόν το σάντουιτς.
Μέχρι που εμφανίστηκε από το πουθενά η καινούργια νεσπρεσιέρα.
Και το ξεχάσαμε το σάντουιτς. Γιατί έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Πάντα θέλουν να ασχολούνται με κάτι καινούργιο.
Και τώρα μπαίνουμε στη δουλίτσα και μυρίζει όλος ο όροφος καφεδίλα.
Ή μάλλον όχι καφεδίλα. Γιατί αυτά τα εις -ίλα προκαλούν και μια σχετική αηδεία. Βρωμίλα, ποδαρίλα, τσιγαρίλα,σαπίλα, ιδρωτίλα, τηγανίλα... Εξαιρείται η πιπίλα, που είναι άοσμη. Και η σκορδοκαϊλα, που δεν είναι άοσμη, αλλά είναι φοβερή σύλληψη.
Μυρίζει καφές τελοσπάντων. Χωρίς κατάληξη.
Κι εκτός από τον καφέ, είναι και το αφρόγαλα. Ή το αφρόγαλο. Ή κι αυτό χωρίς κατάληξη, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Έχει λοιπόν στη μηχανή και αυτή την τέλεια μεταλλική κανάτα, γιατί για να φτιάξεις το αφρόγαλα θέλεις κι ένα μέσον. Μέσον επίσης θέλεις για προσληφθείς σε καμιά δουλειά της προκοπής, συνειρμός άσχετος με τον καπουτσίνο, σχετικός με την επικαιρότητα. Μέσον ονομάζουμε αυτό που δεν αποτελεί άκρη. Απλώς με το μέσον βρίσκεις την άκρη.
Καλά τώρα εσύ μην ψάχνεις την άκρη, περασμένα μεσάνυχτα βλέπεις. Βάζω τις πυτζάμες, πλένω τα δοντάκια, ένα γαλατάκι και ύπνο. Γκλουκ..γκλουκ...Πωωωω κι αυτό το γάλα ρε συ νεροζούμι τελείως. Βρε λες να το χτυπούσα λίγο;;?? Λες;;;???

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ενός λεπτού σιγή για το αδικοχαμένο αλογάκι, τις καμμένες πιπεριές και το αποτυχημένο τζόκερ

Το αλογάκι, που ταξίδεψε από το νησί Murano στη Βενετία, πέταξε αεροπορικώς, έφτασε στη Μεταμόρφωση, το στόλισε η Μαρία στο σύνθετο, για να πέσει η εικόνα και να του σπάσει τα ποδάρια. Η Μαρία, τόσο πολύ είχε δεθεί συναισθηματικά μαζί του, που αντί να το πετάξει, το άφησε στολισμένο εκεί, στο κέντρο του σύνθετου, να μπαίνεις και να το βλέπεις ανάπηρο φάτσα φόρα.



Οι πιπεριές του μπαμπά μου, που με τόση ευλάβεια τις πότιζε και τις πασπάλιζε με λίπασμα, που τις ξεψείριζε από τη φυλλοξήρα και τον περονόσπορο, κάηκαν από το χιόνι. Ε μα γ***θηκε ο Δίας τόσες μέρες. Πώς θα φτιάξουμε τώρα γεμιστά;;;



Είπαμε με τη Μαρία χτες να παίξουμε και ένα τζόκερ μισό μισό, είχαμε έμπνευση. Μέχρι να έρθει η ώρα της κλήρωσης, κάναμε σχέδια για ταξίδια στη Νέα Υόρκη, προσωπικό μασέρ και γκούτσι φόρεμα. Τελικά πήραμε ένα αρχ**ι, πάνε τα σχέδια μας. Θα πάμε διακοπές στη Λούτσα. Έτσι είχαμε ονειρευτεί και παλιά με μια άλλη συμφοιτήτρια στην Κέρκυρα, κι εκείνη έλεγε: Αν κερδίσουμε φίλε, παίρνουμε αμέσως το κτελ, πάμε στην Αθήνα και... -Κάτσε, μισό λεπτό ρε άνθρωπε, περίμενε. ΠΟΙΟ ΚΤΕΛ??? Τσιγκουνιές και στα όνειρα;;;;

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Και τώρα τι να πρωτοθυμηθείς...


Εδώ είμαι κι εγώ. Ήταν ο μήνας δύσκολος και εξαφανίστηκα, αλλά επειδή βαριέμαι να λέω όλη την ιστορία, δικαιολογούμαι απλά λέγοντας ότι μου σπάσανε τους κωδικούς στο μέιλ και στο fb και παντού και έτσι δεν μπορούσα να γράψω, αλλά τώρα (μάλλον) είμαι ok, οπότε δεν ασχολούμαι άλλο με το να σας μεταδώσω τον πανικό μου. Και θα πω απλώς τα νέα μου. Σε δόσεις. Ένα μήνα έχω να γράψω και τα μισά τα έχω ξεχάσει, ας αρχίσω απ’ ότι μου έρχεται και next time τα υπόλοιπα.

Και ξεκινάω από το Σάββατο, που πήγαμε στο χαμάμ. Φορέσαμε κάτι τσοκαράκια που δεν είχαν δεξί κι αριστερό, ούτε και νούμερο. Βολικότατα δηλαδή. Σαν να ετοιμάζεσαι να παίξεις stomp. Όλη την ώρα περπατούσαμε ξυπόλητοι και τα κρατούσαμε στη χέρα. Η κυρία στην υποδοχή ήταν ευγενέστατη, μας έκανε ξενάγηση και μας είπε ότι θα πρέπει να κάνουμε ησυχία μέσα, για να μην ενοχλούμε τους γύρω. Μπήκαμε λοιπόν ψιθυριστά στις μύτες και βρίσκουμε μέσα μια γιαγιά που γκάριζε μες στους υδρατμούς και την έπεφτε στον Κωνσταντίνο - τον έλεγε ομορφάντρα - και μετά, αφού αυτός την αγνόησε επιδεικτικότατα επειδή αλλοίωνε τη γεύση, την έπεσε και σε μένα και μου έλεγε ότι θα με στείλει στα καλλιστεία, ενώ έκανε ψαλίδια ξαπλωμένη στα μάρμαρα και οι τρίχες της ξεπετιούνταν από παντού. Μπλιαχ.
Σε λίγο μας ξάπλωσαν για το μασάζ, εγώ και η Μαρία τύχαμε στον τέλειο άντρα, τον άντρα τον σωστό, ήταν τα χέρια του τανάλιες και μας ξέκανε, με πίεζε στο μάρμαρο και ένιωθα να μου βγαίνουν τα έντερα από το στόμα, έγινα ένα happy tree friend στον πάγκο του μασάζ. Μου έτριψε και τις πατούσες και γαργαλιόμουνα, ήθελα να τον κλωτσήσω με ορμή, να τον ρίξω μες στη γούρνα με το αμύγδαλο. Η Μαρία μάλλον δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί είχε πάθει πλάκα με τον κοιλιακό του . Ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε και στην τρέλα το’ χει ρίξει, ερωτεύτηκε και ότι ήθελε προκύψει. Μας έριξε από πάνω και ένα πράγμα σαν σφουγγαρίστρα από τρίχα γίδας και μας έτριβε σαν μωσαϊκό. Ωραία ήτανε.
Ήρθε κι ένας φίλος από το Λος Άντζελες αυτή την εβδομάδα. Βγήκαμε έξω την Τρίτη, ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, και λόγω ερωτικού κλίματος ήθελα να του κάνω κονέ με τη Μαρία. Όχι τη Μαρία που την έτριβε ο χαμαμτζής. Άλλη Μαρία αυτή. Αλλά δεν ευδοκίμησε το κονέ, διότι μόλις καθήσαμε να πιούμε τη ρημάδα μπύρα, τη Μαρία την κάλεσαν να της κάνουν άσκηση ετοιμότητας από τη δουλειά, κι έπρεπε να τρέξει πανικόβλητη νυχτιάτικα στην άλλη άκρη της Αττικής. Και εντάξει η Μαρία. Φαντάσου τώρα να σε πάρουν και να είσαι πχ. σε ιταλικό ρομαντικό δείπνο με το έτερον ήμισυ, μέρα που ήταν. Εεεεε, αγάπη μου, δεν σε πειράζει να φας λίγο μόνη σου, γιατί πρέπει να πεταχτώ στη δουλειά επειγόντως, έτσι σαν νυχτερινό αγιοβαλεντίνικο καψόνι. Και άντε τώρα να σε πιστέψει ο άλλος. Εγώ θα του έφερνα το σπαγγέτι καπέλο. Βέβαια υπάρχουν και χειρότερα, να σε έπαιρναν ας πούμε την Τσικνοπέμπτη, οπότε να έπρεπε να τρέξεις στη δουλίτσα σαν υπόδειγμα εγρήγορσης ντυμένος κλόουν, Ινδιάνος ή σέξι πειρατίνα.
Εγώ πάντως την Τσικνοπέμπτη έκανα ένα βάψιμο πολύ προχώ, κάτι ματάρες anime που με έκαναν να ξεφύγω φέτος από την κινέζικη πλευρά μου και να καταταγώ στον κόσμο των γιαπωνέζικων καρτούν. Ο Αμερικάνος, ο οποίος ήτο γλόμπος, ήρθε με μια περούκα ράστα και εκείνη την ώρα έπαιζε το «Ορκίσου πως στην περούκα σου δεν κρύβεις μια καράφλα νααα» και άντε τώρα να του εξηγείς γιατί γελάς. Του είπα ότι θα πάμε στο «meat bar» και ότι πέρσι είχαμε πάει στο «meat me», και του έκαναν τέτοια εντύπωση τα ονόματα, που αναρωτιόταν αν ήταν εποχιακές ψησταριές που άνοιγαν μόνο για το τσίκνισμα, μία φορά τον χρόνο. Ευτυχώς ο Αμερικάνος δεν ήταν vegetarian και έφαγε μια μπριζόλα νααα, και ύστερα χόρευε τσιφτετέλια σαν τελειωμένος Ελληνάρας. 
 
Μιας και λικνιζότανε ωραία, τον πήγαμε το Σάββατο και στα μπουζούκια. Πολύ καλόβολος, όπου και να τον πήγαινες γούσταρε. Μόλις μπήκε ήταν μια κοπέλα στην είσοδο και έκανε προμόσιον κάτι τσιγάρα. Do you smoke? του λέει. Hmmm, only after sex. Ό,τι να’ ναι. Ανέβηκε σε λίγο και στην πίστα και ψέλλιζε στο αυτί της Νάντιας ότι έχει two left feet, αλλά μια χαρά το πήγε το χασαποσέρβικο. Κύριος. Έφυγε για Κέρκυρα χτες (κακοπερνάει) και ο αποχαιρετισμός ήτο συγκινητικότατος: -I wish you a pleasant flight and I remind you that smoking is prohibited, even if you have sex in the toilets.
-He, I bought some wine, so if I do get lucky I’m gonna try a glass of cabernet afterwards.
Thats my boy. Εγώ πότε θα πάω στο Λος Άντζελες;;; Οέο;;