Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Να διαβαστεί με το πορτοφόλι άδειο

Εβδομάδα του ψώνιου η προηγούμενη.

Όλα τα μαγαζιά είχαν συγκεκριμένες εκπτώσεις. Άλλο είχε 20%, άλλο 30%, άλλο 40%. Εκτός από το μαγαζί που μπήκαμε, το οποίο είχε ό,τι τους έρθει %.Το σύστημα ήταν όλα τα ρούχα έχουν άλλη έκπτωση, οπότε θα μας ρωτάτε, το οποίο δεν βόλευε καθόλου, γιατί 1.έπρεπε να τις πρήζεις για την κάθε μλκία που έβλεπες και 2.μετά από λίγο ξεχνούσαν τί τιμή σου είχαν πει νωρίτερα. Ρωτάω λοιπόν για ένα μπλουζάκι, το οποίο είχε αρχική τιμή 40 ευρώ, και η κοπέλα μου είπε ότι αυτό έχει 20. Μέχρι να το δοκιμάσω και να κοιταχτώ μην πετάει κανένα χιλιοστό γραμμαρίου από πουθενά, η κοπέλα πήγε στον πάνω όροφο και έπρεπε να το πληρώσω σε άλλη, η οποία επέμενε ότι αυτό έχει 40 ευρώ και ότι δεν έχει έκπτωση, αλλά αν έχει και δεν το ξέρει θα μου το δώσει 30 ευρώ, κομμάτια να γίνει. Ταυτόχρονα, η Πένυ είχε ρωτήσει για ένα αντίστοιχο μπλουζάκι, παρόμοιο στυλ, με αρχική τιμή επίσης 40 ευρώ και με την έκπτωση 20, αλλά δεν το δοκίμασε. Πήγαμε στα υπόλοιπα μαγαζιά και στα Goodys να πιούμε φρέντο καπουτσίνο με συνοδεία cheeseburger. Φοβερός συνδυασμός. Όλη τη μέρα μετά σε πηγαίνει cheeseburger. Με την πίκλα στο στόμα, η Πένυ αποφάσισε να γυρίσει πίσω να πάρει το μπλουζάκι. Μετά από τόση ώρα είχαν αλλάξει βάρδια και η καινούργια κοπέλα της έδωσε μία τέταρτη προτεινόμενη τιμή για το ίδιο μπλουζάκι.

Την άλλη μέρα πήγαμε στο Mall. Ήθελα να πάρω ένα μαύρο παντελόνι, υφασμάτινο. Βρήκα ένα τέλειο, που σου έκανε τέλεια μέση, τέλεια πόδια, τέλεια γάμπα και σου έκοβε κιμά. Αλλά είχε ένα σοβαρό ελάττωμα. Ήταν καφέ. Φύσηξα, ξεφύσηξα, και διακτινίστηκα στο ταμείο, ξαναγύρισα πίσω, ξαναπήγα μπροστά, και πάλι πίσω, μπροστά, πίσω.. Όχι, όχι, δεν υπάρχει περίπτωση, θα κόψω τα χέρια μου, αφού ήρθα για μαύρο παντελόνι. Και τα έκοψα. Στο νοητό αυτό κόψιμο χεριών, έχω δώσει και διαβαθμίσεις. Δηλαδή αν πρόκειται για κάτι ασήμαντο και φθηνό, κόβω τα χέρια μου από τον καρπό, οπότε μπορεί και να πιάσω το αντικείμενο του πόθου χωρίς παλάμες, χρησιμοποιώντας τα εναπομείναντα χέρια μου για να το αρπάξω. Αν είναι κάτι ντεμί, κόβω τα χέρια μου από τον αγκώνα και κάτω, εκεί δυσκολεύομαι κάπως να το αρπάξω, αλλά με λίγη καλή θέληση κουνάω ό,τι χέρια μου έχουν μείνει θεωρητικά από τον ώμο μέχρι τον αγκώνα, και αν είναι σε προσιτό σημείο κάτι καταφέρνω. Αλλά στην περίπτωση του καφέ παντελονιού, τα έκοψα σύρριζα. Από τον ώμο και κάτω. Χωρίς έλεος. Και έτσι σε λίγο βρήκα το μαύρο παντελόνι που αναζητούσα. Η Πόπη θαύμασε την αυτοσυγκράτησή μου, η οποία διήρκεσε περίπου 20 ώρες, γιατί την άλλη μέρα γύρισα πίσω και πήρα και το καφέ.

Μετά το τριπλό ξεφράγκιασμα, αναγκάστηκα να πιέσω τον πατέρα μου να μου πληρώσει τις γόβες που είδα, διότι πρώτον είχα τις τσέπες άδειες και δεύτερον, αν τις είχα γεμάτες δεν θα είχα χέρια για να πιάσω τα φράγκα. Κατεβήκαμε στο κέντρο, και καλά για βόλτα. Ξεφράγκιασμα πατέρα επιτυχία. Στοπ. Γυρίζουμε σπίτι. Στοπ. Στο φανάρι ήρθε ο πάκης να καθαρίσει. Είχε τη σοβαρότητα του επαγγελματία στο μάτι, ξεκίνησε να καθαρίζει πρώτα το καπό και ύστερα το τζάμι. Με το σκουφί του μας το καθάρισε. Χωρίς νερό, στεγνό καθάρισμα. Του δώσαμε ό,τι φραγκοδίφραγκο είχαμε στο πορτοφόλι, μαζί με το φλουρί της βασιλόπιτας, κι εκείνος πανευτυχής φόρεσε το σκουφί με τη μπίχλα και έφυγε. Σκουφί και πατσαβούρι 2 σε 1. Άκου να δεις!

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Πώς θα ήταν το blog μου πριν 15 χρόνια

Θα είχε τίτλο "Το κορίτσι με την φάτσα μπανάνα" από την Έβγα. Μπορεί και γρανίτα Τούρμπο.

Για φόντο μάλλον έναν ευχούλη με φούξια μαλλί. Ή την Λόρα από το μικρό σπίτι στο Λιβάδι. Δεν ξέρω, εδώ προβληματίζομαι σοβαρά. Όποιο ταίριαζε καλύτερα με τη γραμματοσειρά.
Θα είχε πολλές φωτογραφίες του Nick Carter, πριν φάει όλο το συγκρότημα και γίνει άλλος τόσος.
Θα έκανα αναρτήσεις με σημαντικές οικογενειακές πληροφορίες, όπως ας πούμε ότι πήγαμε στο σουπερμάρκετ, στη χασαποταβέρνα με τους θείους, στα Goody's, στο πάρτι του συμμαθητή, όπου παίξαμε μπουκάλα στα κρυφά, με κλειστή την πόρτα, χορέψαμε και μπλουζ στα σκοτάδια. Ότι ο αδερφός μου με έκλεψε όταν παίζαμε Hotel, ότι κέρδισα 50 δραχμές στο ξυστό, ότι βρήκα μια σπάνια τηλεκάρτα για τη συλλογή μου. Ξέρεις τώρα, πράγματα που αλλάζουν τη ζωή σου 180 μοίρες και αφορούν άμεσα όλο σου τον κοινωνικό περίγυρο βρε αδερφέ!

Όταν ερωτευόμουνα, εννοείται ότι θα το μάθαιναν όλοι οι φίλοι μου στο blog (και όλο το τμήμα) και θα μου έδιναν σοφές συμβουλές για το πως θα τον προσεγγίσω και πώς θα ζητήσω το τηλέφωνο του σπιτιού του. Παρεμπιπτόντως, φοβερή εξέλιξη το sms. Μες στην καψούρα θα πόσταρα και κανα ερωτοστιχάκι από Κωνσταντίνα ή από Αλέξια για να γουστάρουμε. Μπορεί και τίποτα πιο extreme. Καμια Madonna ίσως, all time classic. Και σε όποιον δεν αρέσουν οι μουσικές μου επιλογές, να κάτσει να γράψει δική του ανάρτηση. Για να σας δω...

Σ'ευχαριστώ για το παιχνιδάκι DaisyCrazy, μου θύμισες παλιές εποχές :)

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Εκεί που τελειώνει η λογική, έρχεται η Δανάη

Ο πρώτος στόχος του 2011 για το shock tower απέτυχε παταγωδώς, γιατί φτάσαμε ως εκεί και ήταν υπό συντήρηση. Τη γλίτωσε ο Κωνσταντίνος. Για το tree fall ούτε κουβέντα. Είδαμε και από κάτω το 6g, αυτή τη σιδερένια μπάλα που σε πετάει προς τα πάνω. Ήταν μέσα δυο χοντρούληδες που έφερναν σβούρες χαμογελώντας. Η Δανάη τους φωτογράφησε  δυο τρεις φορές όταν η μπάλα ήταν περίπου στα 40 μέτρα, φαίνονταν μόνο κάτι πατούσες και κάτι χέρια. Μετά μας έκανε και καλά tag στο fb και τώρα θαυμάζουν όλοι το θάρρος και την αποφασιστικότητά μας. Αυτό παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας, μην με κάνετε βούκινο.

Ήπια μετά και ένα χρωματιστό ποτό στο Fridays. Δεν ξέρω τι ήτανε, γιατί είπα στον μπάρμαν ότι θέλω  μπλε κοκτέιλ. Δεν με ένοιαζε τι. Πριν φύγουμε προσηλύτισα τον σερβιτόρο και του έκανα εγγραφή στο πρόγραμμα τακτικών επιβατών της δουλίτσας μας και έβαλα άλλη μια γραμμούλα στο μπλοκάκι μου. Κάθε πέντε προσηλυτισμούς, τραβάω μια γραμμούλα πλάγια.



Το βράδυ η Δανάη κοιμήθηκε στο σπίτι μου. Μου είπε διάφορες ιστορίες από την Ισπανία. Για τον Σκωτσέζο της και το iphone του Σκωτσέζου της. Για έναν άσχετο που φίλησε στο δρόμο. Για τις χαρούμενες μέρες στη δουλειά της και τη μέρα που τον ψιλοπήρε στο πληκτρολόγιο, γιατί δεν είχε πολύ δουλειά και είχε ξενυχτήσει και την προηγούμενη. Εκείνη την ώρα λέει ήρθε και η υπεύθυνος να τους φωνάξει για meeting και τους ζήτησε και συγνώμη, γιατί γνωρίζει πόσο απασχολημένοι είναι. Ό, τι να'ναι! Φαντάζομαι τη Δανάη να ανασηκώνεται και να μαζεύει το σαλάκι. Θα έχει πατήσει και με την κεφάλα της όλα τα άκυρα πλήκτρα. Και σκέφτομαι πόσο σπαστικό είναι όταν πατάς κατά λάθος καμιά μλκία την ώρα που γράφεις και το pc τζιτζικοφτερώνει. Σου λέει ότι διαπιστώθηκε ένα σφάλμα κατά την λειτουργία του προγράμματος και αυτή η εφαρμογή θα τερματιστεί. Και αν δεν έχεις προλάβει να σώσεις τις φιλοσοφίες που γράφεις, χαιρετίσματα. Και τι με ρωτάς αν θέλω να σώσω τις αλλαγές μου μλκισμένο, τι να σου απαντήσω δηλαδή, όχι;; Όχι δεν θέλω, κάθομαι και γράφω κανά δύωρο για να προπονήσω τους μύες των δακτύλων μου, έχω κονσέρτο πιάνου την Κυριακή. Εσύ τι λες, να μην θέλω να το σώσω;; Σώζε το αυτόματα εσύ, κι εγώ αν θέλω να το πετάξω, το πετάω και μόνη μου!!

Αλλά η πιο εντυπωσιακή εξιστόρηση του βραδιού ήταν για τη γιαγιά και τον παππού του Κολομβιανού φίλου της, του Μιγέλ. Επειδή ο παππούς ήτο μπερμπάντης, κάθε βράδυ που γυρνούσε στο σπίτι, η γιαγιά έπαιρνε ένα μπολάκι με νερό και του έβαζε μέσα τα αρχ**ια για να δει αν βουλιάζουν. Γιατί αν επέπλεαν θα είχε ξενοπηδήξει! Omg! Καλά, πως της ήρθε αυτή η μέθοδος; Και οκ, της ήρθε..! Ο άλλος όμως, με ποιά λογική καθότανε να του ζουλάει τα αρχ**ια στο μπολάκι; Και μετά το μπολάκι τι το κάνανε; Το έπλεναν και έτρωγαν μέσα τα κορν φλέικς τους το πρωί; Ή ήταν ειδικό αρχ**ομπολάκι; Η Δανάη το φαντάστηκε άσπρο. Εγώ νομίζω ότι έπρεπε να είναι διάφανο, να μπορείς να βλέπεις από το πλάι το ποσοστό της άνωσης. Αλλιώς θα έπρεπε να σκύβεις από πάνω. Δεν βολεύει!

Η Δανάη φεύγει σήμερα για Ισπανία, δεν πρόλαβα να την χορτάσω. Αλλά μου υποσχέθηκε ότι θα έρθει στην επόμενη εκδρομή μας στις Βρυξέλλες. Θα γίνει μεγάλη συνάντηση. Καημένοι Βέλγοι..

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Οι πρώτες χαρούμενες ώρες του 2011

Η νέα χρονιά με βρήκε τρώγοντας. Μπορεί να μην βρήκα το φλουρί στη βασιλόπιτα, αλλά νιώθω ότι θα μου πάει πολύ καλά το 2011. Και πώς να μην σου πάει καλά η χρονιά, αν ο πατέρας σου έχει στολίσει κάτω από το δέντρο 15 ευχετήριες κάρτες από το Κέντρο Βραχυθεραπείας Προστάτου, τη Λιθοτριψία Α.Ε. και την Ελληνική Ουρολογική Ένωση; Και εγώ αγαπάω τη δουλίτσα μου, αλλά δεν στόλισα στο δέντρο γλάρους. Τελοσπάντων, με τόσες ευχές νομίζω ότι καλύφθηκα για πάντα. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει λέει ο λαός, οπότε έκανα κι εγώ τη μικρή μου κίνηση και φόρεσα το κόκκινο βρακί-εγγύηση που λέγαμε. Πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο στο κέντρο, ήμασταν πρώτο τραπέζι πίτσα. Χόρεψα το κλαίει ο άνεμος το κύμα κλαίνε τ' άστρα κι η νυχτιά κλαίει η μάνα μου στο μνήμα, το απόλυτο πρωτοχρονιάτικο χιτ και έκανα στροφές χαμογελαστή. Τα υπόλοιπα τυχερά της πρώτης μέρας του 2011 ήταν να φάω ένα πιάτο μανιτάρια, να πάρω κοπλιμέντο από 70χρονο και να καταφέρω να γυρίσω σπίτι μου χωρίς να βγάλω πόντο από το καλσόν. Να κάνω εικοσάλεπτο εποικοδομητικό διάλογο με την αδερφική μου φιλενάδα, έχεις λαγό; έχω λαγό. Έχει αυτιά; Να ακούσω ντέρτι fm στις 6 το πρωί πριν κοιμηθώ. Να ξυπνήσω φρεσκαδούρα στις εξήμισι το απόγευμα και να νομίζω ότι κοιμήθηκα μισή ώρα.

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και καλή χρονιά σε όλους σας. Και σας συμβουλεύω να μην κάνετε καμία υποχώρηση, ζητήστε από το 2011 να σας φέρει αυτό που σας αξίζει!