Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μην δίνει

Το καλό όταν έχεις έναν γιατρό μέσα στο σπίτι είναι ότι πάντα έχεις φρέσκα πράγματα στο σπίτι. Γιατί ο κάθε ασθενής από τα γύρω χωριά  που πάει για εξέταση, προσκομίζει και το κατιτίς του. Ψάρια, τυριά, αυγά, πίτες, κότες ζωντανές, 1 αρνί ολόκληρο για το Πάσχα, κλπ. Έφερε λοιπόν τις προάλλες η κυρά Βασιλική στο μπαμπά μου κάτι μανιτάρια ΤΕΤΟΙΑ - με το συμπάθιο. Τα κάνεις είπε ψητά και είναι σαν κρέας. Από την ώρα που το σκέφτηκα άρχισε να μου τρέχει το σαλάκι. Μέχρι που κατεβαίνω στην κουζίνα για φαγητό και η μάνα μου έχει τη φαϊνή ιδέα να μου απαγορεύσει να τα φάω, γιατί της καρφώθηκε ότι μπορεί να είναι δηλητηριώδη. Και αν η κυρά Βασιλική μπερδεύτηκε και δεν τα ξεχώρισε καλά τι θα γίνει; Ή αν είναι το sequel της Φαρμακούλας - μανιτάρια α λα δηλητηριάνα
Πρώτον και καλύτερον, εγώ αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη αυτής της... "Φαρμακούλας". Είναι μία λέει που πριν από χρόνια ξεκλήρισε τους γείτονές της με δηλητηριασμένα τηγανόψωμα, επειδή δεν ήθελαν να συμπεθεριάσουν. Κι εμάς δηλαδή γιατί να θέλει να μας ξεκάνει η ξένη γυναίκα; Για τον προστάτη που έκανε ο κυρ Θόδωρας; Ααααα, το προχώρησε πολύ το θέμα με το μανιτάρι η μάνα. Κι εμένα δώστου να μου τρέχει το σαλάκι. Και το χειρότερο είναι ότι η απαγόρευση ήταν μόνο για μένα. Γιατί ο πατέρας μου τα δικά του μανιτάρια τα χλαπάκιασε μια χαρά και δεν του είπε κανένας τίποτα.
-Ε, άσε παιδί μου τον πατέρα σου να φάει, να δούμε αν είναι καλά.
Τη βρήκε τη λύση.
-Βρε μάνα αν δεν ήταν καλά τα μανιτάρια θα είχε ψοφήσει ο άνθρωπος.
-'Οχι κάνει 48 ώρες να σε πιάσει το δηλητήριο και δεν το καταλαβαίνεις εξαρχής, γιατί παραλύεις σιγά σιγά. Ο πατέρας σου ας πούμε θα παραλύσει μεθαύριο που θα είναι στη δουλειά, οπότε δεν θα το καταλάβουμε από τώρα. 
Και ο μπαμπάς να ακούει και να τρώει απτόητος. Δεν άφησε ούτε ένα. Θα μου πέσει το παιδί απόψε.



Από τα νεύρα μου το έριξα στα ψώνια. Μην φανταστείς τίποτα τρελά δηλαδή. Πήρα ένα φόρεμα με ροζ-μαύρες οριζόντιες ρίγες, οι οποίες σε κάνουν λίγο να νιώθεις σαν τη μέλισσα της Μπάρμπι, αλλά σου προσθέτουν και 2-3 κιλά, οπότε οι φίλοι σου δεν σε φωνάζουν πια "παιδάκι από τη Μπιάφρα". Επίσης, πήρα κάτι μαύρες γόβες. Τις είχα ήδη πάρει σε μπεζ, αλλά επειδή ήταν βολικές είπα να τις πάρω και σε μαύρο. Μπήκα λοιπόν στο μαγαζί και ήταν το αντρόγυνο με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι.
-Γεια σας είχα έρθει πριν κανά μήνα και πήρα κάτι γόβες...
-Ναι σε θυμόμαστε, εκείνες τις μπεζ με τη μπαρέτα σε 39.
(Μάλιστα, μήπως θυμάσαι και σε ποιο δάχτυλο έχω τον κάλο?)

-Εεεε, ναι αυτές, μήπως τις έχετε και σε μαύρες;
-Ναι αγάπη μου, νάτες σου βάζω και τους έξτρα πάτους που ήθελες μέσα. Με γεια σου. Ξέρεις αυτές τις φέρνουμε από την Ιταλία, δεν τις έχει κανένας άλλος, εκτός από τον γιο μας εδώ χάμου!!!!!
Μα καλά μου λένε τόσο απροκάλυπτα ότι ο γιος τους φοράει 12ποντα λουστρίνια;
- (γελάκι) Ευχαριστώ πολύ, καλό σας βράδυ.
Βγαίνοντας από το μαγαζί είδα τις γόβες και στην βιτρίνα του απέναντι. Σκύβω προς το τζάμι. Ένας 35χρονος με μια μυγοσκοτώστρα στο χέρι. Ώστε αυτός ήταν ο γιος! Είπα κι εγώ..!



Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Μαλακία να ζεις στο βουνό...

... είπε μια μέρα η Νάντια πάνω στη φούρια της. Και όχι μόνο το είπε, επέμενε να μου αναπτύξει και τα επιχειρήματά της, μέχρι να συνειδητοποιήσει ετεροχρονισμένα ότι μιλάει σε μένα, που μένω στην κορυφή του βουνού. Ε μετά ξέρεις, πήγε να το μπαλώσει, ότι εντάξει δεν είναι και μαλακία μωρέ, καλό είναι και το βουνό και έχει τη χάρη του, αλλά είναι που...έχει κρύο και είναι μοναχικά, βέβαια μυρίζει πεύκο και βροχή, οπότε μπορεί και να είναι ωραία... Ξέρεις τώρα. Έτσι το είπε, λέει, και να μην θυμώσω. Σιγά μην θύμωνα.  Άλλωστε στο βουνό παρκάρεις έξω από το σπίτι σου! Κι εγώ λοιπόν πάρκαρα έξω από την πόρτα μου κι έμεινα εκεί καμία δεκαριά μέρες που είχα άδεια. Δεν πολυκουνιέμαι τελευταία, γιατί νιώθω λίγο κουρασμένη. Πάνε οι παλιές καλές εποχές που κοιμόμασταν και βάζαμε ξυπνητήρι στη μία τη νύχτα για να πάμε στο Base. Και που λες τόσες μέρες κάθομαι και ανάρτηση τίποτα, αλλά πριν μου την πεις, να ξέρεις: Στο βουνό έχει πρόβλημα το ίντερνετ. Και το σταθερό τηλέφωνο μαζί, πράγμα που δεν με αφορά άμεσα, διότι εγώ θεωρητικά μιλάω στο κινητό. Μόνο που το κινητό δεν έχει σήμα στο βουνό. Αλλά αφού παρκάρεις έξω από την πόρτα σου, ας πούμε ότι το καταπίνεις κι αυτό. Και αφού έχεις και πόρτα για να παρκάρεις απέξω, να λες κι ευχαριστώ. Στο σπίτι λοιπόν, χωρίς τηλέφωνο και χωρίς ίντερνετ. Πάτησα και το κουμπί αυτοκαταστροφής του υπολογιστή και τώρα πρέπει να έρθει ο Γιάννης να μου το φτιάξει. Και επειδή θα κάνει αυτόν τον κόπο να έρθει ως εδώ πάνω, θα πρέπει να του φτιάξω κρέπες με μερέντα. Γιατί, οι φίλοι μου δεν έρχονται συχνά στο βουνό. Η Μαρία το αποφεύγει γιατί ποτέ δεν μπορεί να βρει το σπίτι, δεν ξέρει που να στρίψει, λέει, γιατί όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι και ότι μάλλον χάθηκε γιατί έστριψε στο 3ο πεύκο δεξιά, αντί να στρίψει στο 2ο. Και ο Κωνσταντίνος την τελευταία φορά που ήρθε έπρεπε να κηδεύσει τον σκύλο και έτσι δεν έχει καλές αναμνήσεις.

Αλλά, ξέχασα να αναφέρω το σημαντικότερο, ότι ξεκουνήθηκα την Παρασκευή το βράδυ και πήγα στον Ρουβά. Ημέρα αποφράδα για τις απανταχού Ρουβίτσες, διότι την ώρα που τραγουδούσε ο Ρουβάς, ξεπετάχτηκε και ο Ρέμος από το πουθενά για να κλέψει λίγη από τη δόξα του.  Και η Νάντια άλλο που δεν ήθελε. Μας είχε φτιάξει και ο ταξιτζής στο δρόμο με τα άπαντα του Αντώνη, άντε να την ηρεμήσεις μετά! Φάγαμε κι ένα πουλόκρυο στο γύρνα, που ήταν όλο δικό μας, γιατί θέλαμε και στάση για να φάμε τυρόπιτα κουρού με το ξημέρωμα. Και εννοείται ότι μετά κοιμήθηκα στο σπίτι της. Μαλακία να οδηγείς ως το βουνό μετά από ξενύχτι!
Γύρισα λοιπόν χτες στη δουλίτσα μου και τσουπ! μου ήρθε και το ίντερνετ. 
Και τώρα τι να το κάνω ας πούμε??? Λοιπόν πάω για ύπνο γιατί πιάστηκα στην καρέκλα, δεν είμαι πια και για ξενύχτια. Βρήκα και τη λέξη "μούχλα" στα κλειδιά αναζήτησης. Τυχαίο;? Μάλλον ναι, γιατί από κάτω βρήκα το "σεξουλιάρικο μασάζ" - μα τι παίζει με την πάρτη μου επιτέλους???

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Το χρυσό μπι μπι

Μπολόνια
Σάββατο, 15 Οκτωβρίου 2011

16.35  Περιμένουμε στο πεζοδρόμιο με τις βαλίτσες μας την ιδιοκτήτρια του σπιτιού που έχουμε νοικιάσει μέσω ίντερνετ, και στοιχηματίζουμε για τον κάθε άκυρο που βλέπουμε να πλησιάζει προς το μέρος μας. Η γιαγιά που καταφτάνει είναι μια τρομακτική καμπούρα που μιλάει μόνο ιταλικά. Με μάτι καχύποπτο και μαλλί ιδιαίτερο, μισό κόκκινο-μισό γκρι, αλλά μάλλον όχι εσκεμμένα.
16.40  Η γιαγιά μας ξεναγεί στον χώρο, δηλαδή στην τρώγλη-αποθήκη που θα μέναμε. Ο κόμβος του σπιτιού είναι η κουζίνα. Είναι γεμάτη χαρτιά και πράγματα, και κάπου υπάρχει και μια βέργα που έχει περασμένα πάνω καμιά δεκαπενταριά ζευγάρια γυαλιά ηλίου. Σκεφτόμαστε ότι η γιαγιά σκοτώνει τα θύματα ενοικιαστές και τους παίρνει τα γυαλιά. 
Από τα τρία υπνοδωμάτια του σπιτιού, στο ένα μένει μια άσχετη κυρία, η οποία μια γωνίτσα έπιασε, δεν θα μας ενοχλούσε λέει. Κι έτσι στριμωχτήκαμε και οι οχτώ στα άλλα δύο. Λογικότατο για να έχουμε πληρώσει 500 ευρώ προκαταβολή και να εκκρεμούν άλλα 300. Τα υπνοδωμάτια που λες γεμάτα σαβούρα. Ευτυχώς τουλάχιστον είχε κρεββάτια. Το ένα σπασμένο, αλλά σιγά μωρέ!. Η γιαγιά μας αποκάλυψε ότι έμενε κι εκείνη στο σπίτι, για να έχει τον έλεγχο. Μαζί της και ένα συμπαθέστατο ριτρίβερ, ονόματι Πι, που έτρεχε σαν τρελό μέσα στο σπίτι, και το οποίο πιάσαμε επ' αυτοφώρω να κυλιέται στα σεντόνια και στις πετσέτες του μπάνιου μας.
17.25  Κάνουμε κλήρωση, για να δούμε ποιος θα κοιμηθεί πιο κοντά στην πόρτα, δηλαδή ποιον θα γραπώσει πρώτα η γιαγιά την ώρα που κοιμάται. Η κλήρωση έγινε με τον απλό πατροπαράδοτο τρόπο, δηλαδή με τη μέθοδο αριθμημένα χαρτάκια. Και εγώ με τον Κωνσταντίνο, την Πόπη και τον Γιάννη, ήμασταν οι πιο τυχεροί απ' όλους, αφού μας έλαχε να κοιμηθούμε στο πρώτο δωμάτιο.
18.00  Λόγω της άσχετης κυρίας, της μάγισσας γιαγιάς και της Πι, πριν φύγουμε για να πάμε για φαγητό, είχαμε το θράσος να ζητήσουμε κλειδί για το δωμάτιό μας. Privacy zero. Τρεις φορές της ζητήσαμε το κλειδί της γιαγιάς και κούνησε την κεφάλα της ενοχλημένη.
- Και αν τύχει κάτι να μην μπορώ να μπω στο δωμάτιο;?!   
Σαν τι θα τύχει ας πούμε ???

 Κυριακή, 16 Οκτωβρίου 2011

00.45  Γυρίσαμε από τη βόλτα και μύριζε όλο το σπίτι σπανακόριζο. Σας τα έλεγα εγώ, τα ζόμπι είναι χορτοφάγα. Τη γλιτώσαμε και σήμερα. Η γιαγιά έχει κλειδωθεί στην κουζίνα μαζί με την Πι και κοιμούνται. Όποιος διψούσε τον πούλο.
01.20  Γιάννης: Προτείνω μιας και είμαστε τα πρώτα υποψήφια θύματα, να βάλουμε πίσω από την πόρτα ένα σκαμπό, ώστε αν ανοίξει το ζόμπι της γιαγιάς να ακούσουμε το σούρσιμο. 
Ταυτόχρονα, στο μέσα δωμάτιο τα παιδιά προσπαθούν να προσαρμοστούν στον χώρο. Απέναντι από το διπλό κρεββάτι υπήρχε η ντουλάπα της Νάρνια, τίγκα στα σκορωφαγωμένα σακάκια του συγχωρεμένου. Και κάπου πιο δίπλα ένα χρωματιστό πανί.
Πόπη: Αυτό το πανί εκεί πρέπει να της το έφερε κάποιος από την Αυστραλία.
Μαρία: Ε μάλλον όποιος έρχεται εδώ αφήνει και κάτι..
Τάσος: Κι εμείς ας πούμε θα αφήσουμε κανά νεφρό.
Παύση.

Μαρία: Έχει κι ένα πόδι κάτω από το κρεββάτι.

Για καλή μας τύχη το πόδι ήταν σιδερένιο.


02.00  Μέσα σ' αυτή τη χαρούμενη ατμόσφαιρα, ξεκινάει και το πάρτι έκπληξη. Γιατί ξέχασα να αναφέρω ότι είχα τα γενέθλιά μου. Εδώ απολαμβάνετε μοναδικές στιγμές από το σβήσιμο του κέικ μου, στην τρώγλη της γιαγιάς. Το βίντεο είναι μια ευγενική χορηγία του Γιάννη και της Πόπης.



Για όποιον δεν ακούει τίποτα μες στα χαχανητά, ας δώσει προσοχή στην τελευταία ατάκα, όπου ακούγεται στο δρόμο μια σειρήνα και ο Γιάννης λέει μες στη φυσικότητα "Ωχ, λέτε να έχει ανιχνευτές καπνού;". Σιγά μην έχει και θερμαινόμενο δάπεδο η τρώγλη.

03.00  Πέφτουμε να κοιμηθούμε. Οι μισοί με το τζιν, γιατί σιχαίνονται να λερώσουν την πυτζάμα τους.

05.00  Ακούμε το θόρυβο από το σκαμπό πίσω από την πόρτα να κουνιέται. Η πόρτα μισανοίγει, και μπαίνει μέσα το χέρι της γιαγιάς. Μόνο το χέρι, και μάλιστα με το νυχτικάκι. Σαν σάβανο ήταν. Κάνει δυο κινήσεις στον αέρα και ξαναβγαίνει. Ο Γιάννης ροχαλίζει. Η Πόπη κάτω από την κουβέρτα φωνάζει Γεωργίαααα, ένα χέρι. Εγώ με τη σειρά μου μεταφέρω στον Κωνσταντίνο, Κωνσταντίνεεεε ένα χέρι! Ο Κωνσταντίνος σηκώνεται και κατευθύνεται προς την πόρτα να δει τι συμβαίνει. Τζίφος! Η γιαγιά έχει ξανακλειδωθεί στην κουζίνα.Ξαναβάζουμε το σκαμπό πίσω από την πόρτα.
  
05.10  Ακούμε πάλι το σκαμπό. Ξαναμπαίνει το χέρι της γιαγιάς με ένα τηλεκοντρόλ, και μας σβήνει το air condition!!! Παρακάτω το χρονικό του αιωρούμενου χεριού, μια ευγενική χορηγία της Πόπης.

Λύθηκε λοιπόν και ο γρίφος του χεριού. Την πρώτη φορά πήρε θερμοκρασία και κατάλαβε ότι καίμε ρεύμα, και τη δεύτερη φορά επέστρεψε για να μας το σβήσει αποφασισμένη για όλα.

09.05  Πάνω που κάπως μας πήρε ο ύπνος με την αυγούλα, η γιαγιά γκαρίζει έξω από την πόρτα. Buongioooorno....Buongiooooorno....Signora Giorgiaaaa, buongiooorno! I fiori sono belissimi!! (Πολύ ωραία τα λουλούδια, πα' να πει). Τα λουλούδια μου τα έστειλε ο Αντώνης από την Ελλάδα για τα γενέθλιά μου. Η γιαγιά ή δεν είχε ξαναδεί τριαντάφυλλα ή εκστασιάστηκε με τo ιντερφλόρα. Κάτι από τα δύο συνέβη.

09.40  Κάνουμε ντους όλοι με βάρδιες. Διπλα στη ντουζιέρα έχει ένα κεφάλι από κούκλα-μανεκέν βιτρίνας. Spooky!

11.00  Εξαφανιζόμαστε για να πάρουμε τηλέφωνο στο σάιτ που κάναμε την κράτηση, να κάνουμε τα παράπονά μας και να ζητήσουμε τα λεφτά μας πίσω. Θα μας ξανακαλούσαν σε λίγο, μάλλον για να μας δώσουν 1 αρχ**ι. Μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι, έχει πέσει σύρμα στη γιαγιά. Έχει αερίσει, έχει στρώσει, έχει αντικαταστήσει το σπασμένο κρεββάτι και έχει εξαφανίσει τον σκύλο. Μπορεί και να τον έφαγε.
Come state regazzi... hehe ...tutto bene? Io ho sistemato la stanza un po'... hehe... Volete un caffè? (Τι κάνουν τα παιδάκια μου... χεχε.... όλα καλά; Εγώ συγύρισα λίγο... θέλετε καφεδάκι;). Και από μέσα της σκεφτόταν: Mikroi spoiouuuunoi, me ntwsate stegkna.... me karfwsate sto site... malakismeeeena.


14.00  Μαζεύουμε τα κουβαδάκια μας και σε άλλη παραλία. Με τα μπαγκάζια στο χέρι λέμε στη γιαγιά ευγενικότατα ότι το σπίτι της βρωμάει, ότι είναι μπάτε σκύλοι αλέστε (στην κυριολεξία όμως) και επίσης ότι την καταγγείλαμε στο σάιτ. Όσο πλησιάζουμε προς την είσοδο, η γιαγιά γκαρίζει 
i fioooori, signora, i fiooooriii. Λύσαξες κυρά μου με τα φιόρι. Είναι από τον γκόμενό μου, δεν σου τα δίνω που να χτυπιέσαι. 

Σάββατο, 22 Οκτωβρίου 2011
Έχουμε εξαντλήσει κάθε δυνατή προσπάθεια για το refund με το σάιτ. Πάω να τους επισυνάψω και τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα που βγάλαμε και τότε συνειδητοποιώ ότι η τρώγλη έχει φοβερή φωτογένεια. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσαν λέει να μας κάνουν τίποτα. Το σπίτι λέει η γιαγιά δεν το δηλώνει για πριβέ, αλλά για μπιμπι. Βed and briekfast δηλαδή. Επομένως είναι λογικό να κοιμάται μέσα αυτή, ο σκύλος της και η άσχετη γυναίκα. Γαμώ το μπι μπι και τη γιαγιά. Και δεν βρίσκαμε καλύτερα κανένα χόστελ να μην μας πιάσουν και τον κώλο?!

Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 2011

Επειδή είμαστε μεγαλόψυχοι αποφασίζουμε να πούμε στο customer service του σάιτ ότι τους χαρίζουμε τα 500 ευρώ και ότι μάλιστα θέλουμε να πληρώσουμε και τα άλλα 300, γιατί η γιαγιά μας προσέφερε άπειρες στιγμές γέλιου, με περίοδο κατακλείδα στο μέιλ μας "Η ελληνική κρίση θέλει χιούμορ". Άσε που σκεφτόμαστε να αγοράσουμε και ένα μπουκέτο λουλούδια και να τα στείλουμε στη γιαγιά. Θα της βάλουμε και μια κάρτα να γράφει  "i fiooori, signora". Και σίγουρα θα μας περάσει για βλαμμένα. 
Μα που έβαλα τα γυαλιά ηλίου μου??