Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το Airbus 321!

Τα προβλήματα του free ticket είναι πολλά. Εκεί που κάθεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις αύριο, ξαφνικά αποφασίζεις να φέρεις σβούρες το Αιγαίο, έτσι χωρίς λόγο και αιτία, επειδή θες να πάρεις λίγο αέρα βρε αδερφέ! Οι φίλοι σου δεν σε συγκρατούν, γιατί είναι πιο πορωμένοι από σένα και ούτε καν περιμένουν μέχρι αύριο, φεύγουν την ίδια μέρα! Έτσι λοιπόν την Παρασκευή ο Κωνσταντίνος άκουσε Ρόδος και μετά το σχόλασμα μπέρδεψε το δρόμο και αντί να φτάσει σπίτι του πήγε στο Βενιζέλος για checkin. Έφτασε στο νησί βραδιάτικα, νοίκιασε το αμαξάκι του και ξεκίνησε για το ξενοδοχείο. Στο πρώτο χωρίο που συνάντησε αυτομαστιγώθηκε, γιατί σκέφτηκε ότι έπρεπε να έχει καθήσει στο αεροδρόμιο να δει και την απογείωση του Airbus για Αθήνα, όπως συνηθίζουμε. Είναι το μικρό μας μυστικό, μόνο που εγώ το βγάζω στη φόρα στο διαδίκτυο. Στεναχωρημένος που παραμέλησε τον θεσμό μας, έκανε επί τόπου αναστροφή και ξαναγύρισε στο αεροδρόμιο με τέρμα γκάζια.

Την ίδια στιγμή στην Αθήνα εγώ είμαι στη μπανιέρα σε προχωρημένη αποσύνθεση και κόβομαι με την καρδιά ενός μαρουλιού. Με απασχολούν τριλήμματα σχετικά με το δικό μου free ticket. Μια και θα βγω το βράδυ, μήπως να το πάρω σερί και να φύγω με των 05.20 στη δροσούλα; Αλλά που να πάω, θα είναι όλοι με τα μαλλιά αχτένιστα και την τσίμπλα στο μάτι κι εγώ με τα δεκάποντα και μάσκαρα για στριφογυριστές βλεφαρίδες; Ρεζίλι θα γίνω. Μπααα, αφού είναι να βγω, ας γυρίσω  χωρίς άγχος, ας κοιμηθώ και ας φύγω με των 15.00. Ναι ναι, θα φύγω με των 15.00. Αλλά γιατί να φύγω με των 15.00; Για να χάσω όλο τον ήλιο και να μην μπορώ να πάω στη θάλασσα; Μούφα. Ο Κωνσταντίνος θα έχει γίνει κατάμαυρος, θα έχει ήδη σημάδι από το μαγιό και το ρολόι του και εγώ θα είμαι άσπρη σαν τη νεκρή νύφη του Tim Burton. Δεν με νοιάζει, θα φύγω 05.20. Κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι σε υπερένταση και θα έχω κάνει κεφάλι για όλο το σουκού. Η αεροσυνοδός θα ρωτάει αν θέλω καφέ. Θα παραγγέλνω έναν σκέτο. Με πάγο και μια φέτα λεμόνι παρακαλώ. Το μήνυμα του Κωνσταντίνου σπάει τα συννεφάκια που πετιούνται από το κεφάλι μου σε όλο το μπάνιο. Μου ανακοινώνει περιχαρής ότι είδε την απογείωση. Αυτομαστίγωμα επιτυχία. Stop. Στη σκέψη του γλάρου με πιάνει ταχυπαλμία και επειδή είμαι αποφασιστική λέω να μην βγω και να φύγω με των 07.40!

Όταν έφτασα στη Ρόδο είπα στον ταρίφα να με πάει στο Imperial και κοιτούσε σαν χάνος. Μου λέει "Στο παλιό Χίλτο;", Ναι στο παλιό Χίλτο. Θα σου χαλάσω εγώ χατήρι; Τώρα μου λέει έχει αλλάξει όνομα. Λέγεται "Σερατό"; Ε τη θέλεις την απάντησή σου πρωί πρωί! Όταν μπήκα στο δωμάτιο το γλυκούλι είχε ήδη ξυπνήσει και αγνάντευε τα charter από τον δωδέκατο όροφο. Με το καλημέρα σας συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε μυαλό αμφότεροι.

Είχε αέρα και η θάλασσα ήταν κρύα. Κατεβήκαμε στην παραλία και εγώ δεν ήθελα να ξεντυθώ και ονειρευόμουνα το πάπλωμα με τα πούπουλα χήνας και μια θερμοφόρα στην κοιλιά μου. Να πίνω κάτι ζεστό. Χωρίς παγάκια. Έστω και με λεμόνι. Εννοείται πως σε απόσταση ενός χιλιομέτρου δεν υπήρχε ψυχή. Απλώθηκα στην ξαπλώστρα και για να κάνω μια αρχή έβγαλα τις κάλτσες μου. Ο Κωνσταντίνος υποστήριζε ότι έχει πολύ καλό καιρό και ότι απλώς υπερβάλλω. Επειδή πείθομαι δύσκολα, βρέθηκα ξαφνικά με το μαγιώ και όπως φυσούσε δυνατά ο αέρας το δέρμα μου γινόταν  σαν μπούτι από κοτόπουλο Μιμίκος. Ευτυχώς με ψιλοπήρε ο ύπνος και ξέχασα ότι κρυώνω.Σε μια φάση ξύπνησα από τον θόρυβο που έκανε το τρίξιμο των δοντιών μου. Για καλή μου τύχη, o Κωνσταντίνος έκανε μια βουτίτσα στους -15 βαθμούς και βρήκα ευκαιρία να φορέσω τη μπλούζα του και να τυλιχτώ με την πετσέτα για έξτρα ζέστη. Η πρώτη κουβέντα του όταν βγήκε από την κατάψυξη ήταν "Τώρα τρέχουμε!". Πάλι καλά! Αν καθόμασταν να στεγνώσει θα πάθαινε στην καλύτερη πνευμονία και στη χειρότερη γάγγραινα, οπότε θα πληρώναμε έξι Υ και τον γιατρό για να τον γυρίσουμε στην Αθήνα. Φτάσαμε στο δωμάτιο σε κλάσματα δευτερολέπτου με ανταπόκριση στον 6ο όροφο ή στον 7ο, δεν είμαι σίγουρη και ακόμα δεν έχω καταλάβει τον δρόμο, παρόλο που τον κάναμε τόσες φορές.

Με την βραδινή βόλτα στην πόλη εκφράσαμε σε μια πρόταση το φόβο μας για την περικοπή του 13ου μισθού - "Μαλάκα, πάει ο 13ος μισθός, πώς θα πάμε το Σάββατο στο Doors;;". Ξετρελάθηκα με την πόλη και έκανα καρδούλες στα κάστρα, στα δρομάκια και στα μπαράκια. Ήταν όλα ωραία, εκτός από την τιραμισού που δεν είχε γεύση. Ήδη το Σάββατο οι γονείς μου με πήραν κανά δυο τηλέφωνα και τους έλεγα κάθε φορά ότι είμαι βόλτα, αορίστως, χωρίς να συμπληρώσω "να μωρέ πετάχτηκα ως τη Ρόδο" και ο Κωνσταντίνος με είπε θρασύ. Καλά κάνω. Σε δύο βδομάδες που θα θέλουμε να πάμε Ρώμη, θα μου πουν να κάτσω στα αυγά μου και ότι πήγα ταξίδι πριν λίγες μέρες. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου! Έτσι λοιπόν ακολούθησα την ίδια τακτική και την Κυριακή. Το παρουσίαζα και καλά ότι δεν τύχαινε να είμαι σπίτι την ώρα που με ψάχνουν. Η τακτική λειτούργησε αποτελεσματικά και χωρίς να αυτομαστιγωθώ. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα που κάθομαι και γράφω έχω μια βαλίτσα στο πορτ παγκάζ και δεν ξέρω πως να την ανεβάσω στο δωμάτιο μου. Τι να πω, την είχα πάρει να ξεσκάσει; Αναγκαστικά περιμένω να κοιμηθούν.

Σήμερα το πρωί πήγαμε για καφέ στην πόλη. Σκεφτόμασταν ότι ευτυχώς ο 13ος μισθός θα μείνει στη θέση του. Ο Κωνσταντίνος από τη χαρά του σκεφτόταν να πάρει τηλέφωνο να κλείσει στο Doors. Το τηλεφώνημα το ονειρευόταν με επιρροές από Βουγιουκλάκη: "Ναι κυρ Νίκο μ' ακούς; Κλείσε μας τραπέζι. Ετοίμασε σαμπάνιες. Και ένα μπουκάλι βότκα. Ή μάλλον κάντα 2 τα μπουκάλια κυρ Νίκο. Και κρασί. Πολύ κρασί. Θα το κάψουμε το Σάββατο. Έχω μια δουλειά, μια σπουδαία δουλειά!". Ο καιρός ήταν σούπερ κι εγώ είχα τα υδραυλικά μου. Συνέχισα να πίνω τον καφέ μου και όσο ο Κωνσταντίνος κολυμπούσε σαν το μπαλόνι-δελφίνι μου, εγώ ξεφύλλιζα περιοδικό και είχα απέναντι 3 σφίχτες να με κοιτάνε κάπως. Εγώ έκανα αυτό που ξέρω καλά να κάνω, δηλαδή τον Κινέζο, οπότε συνέχισα να κοιτάζω το περιοδικό. Επειδή δεν ήταν καθόλου διακριτικοί έδωσαν στον σερβιτόρο ένα χαρτάκι να μου φέρει, στο οποίο έγραφαν "Από πού είσαι;". Τους έστειλα το χαρτάκι πίσω με την ίδια μέθοδο και απάντηση "Από Αλβανία, εσείς;". Έτσι τελείωσε άδοξα η συζήτησή μας και για την υπόλοιπη ώρα κοιτούσαν τον ουρανό και χάνονταν κι εγώ δεν έμαθα ποτέ να ταξιδεύω. Εν τω μεταξύ ήρθε και ο Κωνσταντίνος ανύποπτος, παρέα με τα αλάτια του και πήγαμε στο αεροδρόμιο.

Επειδή είμαστε παιδιά με όνειρα, ετοιμάζουμε παραγγελία τις μινιατούρες της Α3 από το Duty Free, γιατί τις ζηλέψαμε στο Shop on board. Αυτό είναι το 2ο μικρό μας μυστικό, που βγάζω στη φόρα στο διαδίκτυο ;) Σσσσσςςςςς!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: