Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Με το χαμόγελο της επιτυχίας!

Το πρωί με κουτσούλησε περιστέρι. Έπιασε λίγο παντελόνι, λίγο μπλούζα και λίγο κοιλιά (είχε ζέστη και την είχα βγάλει έξω). Μου είπαν ότι είναι τύχη. Μαλ**ίες. Τελευταία φορά που το άκουσα αυτό με παράτησε ο γκόμενος, πήγα να κάνω παρουσίαση στο μεταπτυχιακό και το pc ηρνείτο να αναγνωρίσει το power point μου και το αγαπημένο μου σουτιέν έπεσε στο μπαλκόνι του από κάτω ενώ άπλωνα. Τότε βέβαια ο οιωνός δεν ήταν τα σκατά του περιστεριού. Ευτυχώς, γιατί στην Κέρκυρα τα περιστέρια είναι και θρεμμένα. Είχα τύχει το φλουρί στη βασιλόπιτα.

Πρώτη φορά τύχαινα το φλουρί, αν εξαιρέσουμε τα παλιά καλά χρόνια που η μαμά σφήνωνε δύο φλουριά σε συγκεκριμένο σημείο της πίτας επιμελώς σημαδεμένο, που όλως τυχαίως έμπαινε στο πιάτο το δικό μου και του αδερφού μου, για να μην μαλλιοτραβηχτούμε. Επίσης, εξαιρώ κάτι Χριστούγεννα στη Γαλλία, όταν είχα την τύχη να βρω τον βασιλιά στην Gallete des Rois. Είναι η βασιλόπιτα της γαλλικής πολιτισμικής πραγματικότητας, κάτι σαν κέικ αμυγδάλου, που αντί για φλουρί έχει μέσα ένα μικροσκοπικό ομοίωμα βασιλιά.  Ήμασταν θυμάμαι στο σπιτάκι μας και ετοιμάζαμε ελληνικές σπεσιαλιτέ για τους καλούς μας, τον Nicolas και τον Pierju. Οι Γάλλοι ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους και την ώρα που εμείς με τις ποδιές ανακατεύαμε τους κιμάδες και είχαμε πουρέ ώς τα φρύδια, αυτοί χτυπούσαν τα κουδούνια κουστουμαρισμένοι, με φιξαρισμένο χαμόγελο, κραδαίνοντας ο μεν τη gallete και ο δε την don perignon. Φυσικά, ως τότε εγώ και η Δανάη αγνοούσαμε την ύπαρξη της εν λόγω πίτας, γιατί δεν είχαμε και στο χωριό μας gallete des rois, και αυτοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να μας πουν ότι δεν πρόκειται για απλό κέικ. It's a bundt! I know! Thank you! Thank you very, very much! Κέκι είναι μωρή! Την ώρα που έτρωγα αμέριμνη κόντεψα να καταπιώ τον βασιλιά και προσπαθούσα να τον φτύσω, με την εντύπωση ότι ήταν ένα ολόκληρο αμύγδαλο ή μάλλον ένα ολόκληρο καρύδι, και μάλιστα με το τσόφλι.  Άρχισα και έπινα την don perignon από το μπουκάλι για να συνέλθω και, χωρίς ακόμα να ξέρω τι συμβαίνει, βρέθηκα με μια κορώνα στο κεφάλι και τα φλας όλα επάνω μου.

Τη μέρα της βασιλόπιτας, οι καλές ενδείξεις συνεχίστηκαν όταν έχυσα και το κρασί μου στο τραπέζι. Κρεββάτι ήταν δηλαδή, απλώς το χρησιμοποιούσα συχνά και σαν τραπέζι ή γραφείο, φοιτήτρια γαρ. Γούρι γούρι! Εγώ πάντως χαϊρι και προκοπή δεν είδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε λίγο κάθησε πάνω στο χέρι μου μια τεράστια πορτοκαλί πεταλούδα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι πεταλούδες ήταν τύχη και συμβόλιζαν τις ψυχές των νεκρών. Επειδή πρόσφατα είχα κολλήσει διαβάζοντας μικρές ενδιαφέρουσες ιστορίες των προγόνων μας, ήρθε η ώρα νας σας πω μία. Λένε λοιπόν ότι κάποτε ένας μαθητής που ήθελε να το παίξει μούρη στον δάσκαλό του, κρατούσε μια πεταλούδα στο χέρι και τον ρώτησε αν η πεταλούδα στον καρπό του ήταν νεκρή ή ζωντανή. Ήταν έτοιμος να σφίξει τη γροθιά του ή να την ελευθερώσει, αναλόγως με την απάντηση του δασκάλου του. Και ο δάσκαλος είπε: "Η απάντηση είναι στο χέρι σου". Διπλωματικός και σωστός ο μπάρμπας. Γιατί σε όποιον δεν αρέσει η τύχη του μπορεί να την αλλάξει. Σκουπίζω λοιπόν την κουτσουλιά μου, σκάω χαμόγελο και μετά την 3.382η γρουσουζία που μου τυχαίνει, ετοιμάζομαι για το βράδυ :)

2 σχόλια:

Trioza Urticae είπε...

Καλά, αυτό με την τύχη και γενικά το μέλλον είναι μεγάλη βλακεία.

Προτιμώ τις πεταλούδες πάντως.
Όπως κι αν το δεις ... αφήνουν την κατάσταση στο χέρι σου.
(Και δεν κουτσουλάνε και τόσο!)

astakoulis είπε...

Εννοείται ότι προτιμάμε τις πεταλούδες που είναι άοσμες. Αλλά η πιο έγκυρη πηγή νομίζω ότι είναι το φλιτζάνι από την Κυρα-Λένη. Έγκυρη fb app!