Την μοναδική Κυριακή του χρόνου που τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, έβαλα ξυπνητήρι, μην χάσω καμιά βιτρίνα. Στην Ερμού γινότανε της πόπης από κόσμο και σηκωνόμουνα συνεχώς στις μύτες για να βλέπω μπροστά, που πήγαινε ο επιτάφιος. Τότε κατάλαβα ότι μπερδεύω τις γιορτές σαν τη γιαγιά Γεωργία, αλλά δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να σπρώχνομαι με τους διπλανούς μου για ακατανόητους λόγους. Μακάρι να στολίζαμε το έλατο το Πάσχα και να ρίχναμε τώρα τα δυναμιτάκια, να καθάριζα μερικούς από δίπλα μου γιατί ασφυκτιούσα. Είπα να δραπετεύσω με την όπισθεν, αλλά κοίταξα πίσω και ένιωσα σαν την αχλάδα. Με έπιασε κρίση υστερίας.. δρόμος σωτηρίας δεν υπήρχε, οπότε χαλάρωσα και το απέλαυσα. Έβγαλα και κανα δυο αναμνηστικές φωτογραφίες τους διπλανούς μου με το κινητό, στα κρυφά. Ο ένας το κατάλαβε. Ο άλλος χαμπάρι, κοιτούσε το κεράκι του μην σβήσει. Δεν ξέρω τι λέτε και αν είναι Χριστούγεννα ή όχι, εγώ πάντως όταν κατάφερα να ξεκολλήσω από το χάος φώναξα
Ανάσταση! Μωρέ καλά τα λέει η γιαγιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου