Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Γελάει καλύτερα όποιος γελάει μόνος του...


Σήμερα ξύπνησα κάπως απότομα και πριν αποκτήσω επαφή με το περιβάλλον έπινα καφέ στο βενζινάδικο από τα χεράκια του Ηλία βλέποντας Δόγγανο και περιμένοντας τον Παναγιωτάκη για το service. Όταν ήρθε, άρχισε να με ρωτάει σε μια ακατανόητη διάλεκτο για κάτι φίλτρα μπαταρίας, κάτι φούσκες και κάτι μπουζοκαλώδια, λες και ήμουν κολλητός του. Μέσα στο Micra, ο Παναγιωτάκης ήταν τεράστιος, ήταν copy paste από αλλού. Μέχρι να τελειώσει τη δουλειά του, εγώ είχα γυρίσει όλα τα γύρω μαγαζιά και ψώνιζα ό,τι έβρισκα. Όταν γύρισα κραδαίνοντας περιχαρής τις τσάντες, με ρώτησε τι πήρα και για αντίποινα του είπα eye liner, κρέμα νυκτός για ανάπλαση και φον ντε τεν, λες και ήταν κολλητή μου. Μετά τη συνεννόησή μας στα γιαπωνέζικα, πήρα το καλό μου αυτοκινητάκι και πήγα να ετοιμαστώ για τη φανταστική μας έξοδο..

Ο Κωνσταντίνος είχε κινήσει γη και ουρανό για να αλλάξει το πρόγραμμά του και να πάμε στο πολυαγαπημένο Doors, που έχει χτίσει ο Αντώνης Καλογρίδης μαζί με τον Μάνο. Ο Κωνσταντίνος, σαν μόνιμος θαμών, μας είχε πει τα καλύτερα, άλλα όσο πίναμε και χορεύαμε τον έπιασε ένα άγχος μήπως δεν περνάμε καλά και όλο μας κοιτούσε έναν έναν σαν να μας ρωτούσε "Σας αρέσει;", απαντάμε "Ναι", μας ρωτάει "Πόσο;", "Τόσο!" κι αυτός πάλι "Πόσο;"... Μέχρι το τέλος του κόσμου, μέχρι να χάσω το φως μου, μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ..αεροπλάνα. Επιγνούς το μέγεθος, δεν μας ξαναρώτησε και συνέχισε να χορεύει. Από το πολύ κέφι, ή από το πολύ ποτό, χόρευε και η Αγγελική και ο Νίκος που εν αρχή είχαν φρικάρει, μετά όμως δήλωσαν συμμετοχή για το επόμενο Σάββατο. Το ίδιο και η "Barbie χορεύτρια" (στα 25 ευρώ στα Jumbo) με τις φίλες τις, που ήταν ίδιες, αλλά νόμιζαν ότι είναι διαφορετικές. Εννιά η ώρα το βράδυ και το μαγαζί δήλωσε ότι Το Πάρτυ Τελείωσε. Εμείς όμως, σαν Aegean τύποι που είμαστε, ξέραμε ότι Το Πάρτυ τώρα αρχίζει και φύγαμε για το σπίτι της Έρης.

Το πάρτυ είχε οργανωθεί πολύ καλά και από υπερβάλλοντα ζήλο είχαμε σβήσει τα φώτα και το είχαμε βουλώσει κανά μισάωρο πριν φτάσει ο Σπύρος. Όταν επιτέλους το αποφάσισε να έρθει, τον υποδεχτήκαμε με τα φλας μες στη μούρη και αυτός καθότανε στην πόρτα και κοιτούσε σαν alien. Πάνω στην ένταση του πάρτυ, η Πένυ αποφάσισε να μου πει όλα της τα μυστικά μες στο υπνοδωμάτιο όπου, εν αγνοία μας, κλείσαμε την πόρτα και κλειδωθήκαμε μέσα. Ευτυχώς ήμασταν αναίσθητες και συνεχίσαμε την κουβεντούλα μας ανενόχλητες, την ώρα που η Έρη μας φώναζε τρομοκρατημένη Don't panic και ο Σπύρος προσπαθούσε να σπάσει την κλειδαριά. Όταν βγήκαμε γουργούριζε η κοιλιά μου και έκανε ολόκληρη συμφωνία με την κοιλιά της Νάντιας, οπότε είπαμε ότι πάμε για τσιγάρα και δεν γυρίσαμε ποτέ, γιατί είχαμε πάει για φαί. Γυρνώντας είχαν ανησυχήσει όλοι, αλλά τους βγάλαμε τρελούς όπως μόνο εμείς ξέραμε, ότι δεν αργήσαμε τρία τέταρτα, απλώς τους φάνηκε πολύ επειδή δεν μπορούν στιγμή μακριά μας. Με την εν λόγω τακτική φάγαμε ανενόχλητες και την πίτσα που είχαν παραγγείλει στο μεταξύ, ενώ η Μαρία νηστική ήταν και νηστική παρέμεινε. Για να ολοκληρωθεί το μενού φάγαμε και το cheese cake και μετά σωριαστήκαμε στον καναπέ και γελούσαμε μόνες μας ως συνήθως, με διάφορα σκηνικά και πράγματα που κανένας άλλος δεν θεωρεί αστεία, αλλά γελούσαν όλοι με το πώς γελούσαμε. Το πάρτυ κάπου εκεί τελείωσε, γέλασαν όλοι καλά και εμείς καλύτερα..

Δεν υπάρχουν σχόλια: