Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Δύο και σήμερα..

Πολύ καθισιό αυτές τις μέρες. Είχα χρωστούμενη άδεια και την πήρα με το ζόρι, έχω λιώσει στο Petville, στο Yoville και σε όλα τα εις -βιλ. Εννοείται ότι από 15-20 Νοέμβρη έβαλα και τη φωτογραφία του αγαπημένου παιδικού ήρωα Μελένιου, θεέ μου δεν μπορώ να αντέκθω τόθη ομορφιά.
 
Πήγαμε και λίγο Κολωνάκι χτες βράδυ, ξέρεις, για ψώνια. Αλλά ρε συ πολύ ψώνια, τι να ψωνίσουμε; Πάλι στο δικαστήριο club θα καταλήξουμε μου φαίνεται, εκεί τουλάχιστον κουνιόμαστε και τραγουδάμε και κανάν Βασιλείου άμα λάχει. Μπες μες στο καμπριολέ, πάμε για κανάν καφέ, μπες μπες μπες μπες μπες (εφέ repeat για να γουστάρεις, λέγε γουστάρεις;). Κάναμε και πάρτι έκπληξη στο σπίτι της Έρης την Κυριακή. Δεν ξέρω γιατί το κάναμε ακριβώς. Εγώ ήμουνα σίγουρη ότι το πάρτι γινότανε για τα γενέθλια του Σπύρου, αλλά όταν σβήσαμε τα φώτα, αρχίσαν όλοι να αγκαλιάζουν τη Ζωή. Μάλλον το κάναμε επειδή η Ζωή φεύγει για Κρήτη. Εγώ όμως που ζω σε παράλληλο σύμπαν είπα στον Σπύρο να τα εκατοστήσει κι ας γιορτάζει σε μια βδομάδα. 

Ε κανάν καφέ, καμιά βόλτα, πήγαμε και σινεμά Δευτέρα βράδυ να δούμε το Social Network, μόνοι μας ήμασταν στην αίθουσα. Καλά, ήταν και μια γιαγιά, ή μπορεί και παππούς, ήταν απροσδιορίστου φύλου, είχε και σκοτάδι. Πριν ξεκινήσει θυνήθηκα να πάρω τον καθηγητή Ισπανικών που είχα βρει στη Χρυσή Ευκαιρία. Το σήκωσε ο ανθρωπάκος και τον πήρα μονότερμα. Ενδιάμεσα σ' αυτόν τον λογοχείμαρρο (με δύο ρου ή με δύο μι;) ακουγόταν ένα ξεψυχισμένο ναι ανά 10 δευτερόλεπτα περίπου. Αρχικά τον πέρασα για βλαμμένο. Μετά σκεφτόμουνα ότι μπορεί ο κακομοίρης την ώρα που πήρα να έτρωγε, να έχεζε, να έβλεπε τη Σπιναλόγκα και να τον ξύνανε οι πληγές του βρε αδερφέ. Πάντως ας πούμε ότι συνεννοηθήκαμε.

Η ταινία συμπαθητική ήταν, ο Mark Zuckerberg ήταν λίγο άσχημος, αλλά και ο πραγματικός δεν είναι και κουκλί ζωγραφιστό. Τέλοσπάντων, σχολιάσαμε μετά την ταινία τρώγοντας cheeseburger. Μάλιστα την ώρα που ήμουνα στο ταμείο και περίμενα την coca cola και το αργκουντάκι, ένα παιδί που ήταν δίπλα μου μου έτρωγε τις πατάτες από το δίσκο με τις χερούκλες. Του λέω "συγνώμη κιόλας, αλλά μπορείς να μην μου τρως τις πατάτες;;;" Κι αυτός γύρισε έντρομος στον φίλο του και του λέει "Μαλάκα, ποιός είναι ο δικός σου δίσκος;;;" Οι πατάτες λοιπόν ήταν λειψές και σιχαμένες και το αργκουντάκι τάρανδος με μπλουζάκι Ρουβά. Πολύ μπροστά!

Τον Ισπανό σήμερα στο μάθημα τον αποτρελλάναμε. Τον κεράσαμε εκεί κι έναν καφέ ξεροσφύρι, και μάλιστα γαλλικό, γιατί η Μαρία -άκουσον άκουσον- δεν είχε καπουτσινιέρα. Ούτε νερό δεν του βάλαμε, κάθε λίγο που κοράκιαζε σηκωνότανε κι έβαζε μόνος του. Ήπια κι εγώ τον εκατοστό καφέ της εβδομάδας. Θα πάθουν τα νέυρα μου ως το Σάββατο που θα γυρίσω στη δουλίτσα. Από 20-25 Νοέμβρη βάζουμε τη φωτογραφία της δουλειάς μας στο προφίλ μας. Σκοπός αυτού του παιχνιδιού είναι να μετράμε τις μέρες αντίστροφα εμείς οι ανώμαλοι. Astakoulis likes this.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Οι κόκκινες γόβες


Σάββατο βράδυ πήγαμε να δούμε τη Φουρκέτα. Μην ψάχνεις τι σχέση έχει ο τίτλος με τη σαββατιάτικη έξοδο, απλώς ήθελα να σας πω ότι πήρα κάτι κόκκινες γόβες και δεν κολλούσε πουθενά.

Πήρα λοιπόν το μετρό, σταμάτησα στο Σύνταγμα και περπάτησα μέχρι το Θησείο για να συναντήσω τον Κωνσταντίνο. Ε είπα να περπατήσω και λίγο, όλη τη μέρα στην καρέκλα είμαι. Επηρεάστηκα και από έναν γνωστό. Πήρε λέει προσωπική γυμνάστρια. Για 50 ευρώ την ώρα, τον έβαζε να κάνει τα ζωάκια. πχ. το βατραχάκι. Καθόμαστε σαν τον βάτραχο και χοροπηδάμε μέχρι την άκρη του δωματίου και πάλι πίσω. Ή το καβουράκι. Προχωράμε την ίδια διαδρομή πλαγίως. Ρε συ, δεν μου δίνεις 30 να σου βελάζω εγώ;

Τελοσπάντων, φτάνω στο Σύνταγμα και κατά την έξοδο στην κυλιόμενη σκάλα, ακούω πίσω μου αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση:

Αυτός: Κάνεις γενικά παρέα με άντρες;
Αυτή: Να σου πω, ενώ με τους άντρες σαν φίλους τα πηγαίνω πάρα πολύ καλά, όσον αφορά τη σχέση μου....
Αυτός: ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ;;;
Αυτή: Σσσσσ!! Τι φωνάζεις παιδάκι μου μες στον κόσμο, εννοούσα ότι στις σχέσεις μου οι άντρες δεν μου φέρονται καλά!!


Βγαίνω από το μετρό κρυφογελώντας και περπατάω πιο κάτω για να συναντήσω τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ήρθε φτιαγμένος. Εγώ όταν του είπα να έρθει φτιαγμένος εννοούσα να ντυθεί καλά για το θέατρο, όχι να κοπανήσει πρώτα σαμπάνιες στο Doors. Λάθος συνεννόηση τελοσπάντων. Χικ. Η Καβογιάννη αξιολάτρευτη -χικ. Να μην σας πω παραπάνω, φαντάζομαι όλοι θυμόμαστε φανταστικές ατάκες από Κορίνα-ιερόδουλη στα Εγκλήματα.
Σωσώ: Πουτάνα!!
Κορίνα: Ναι?
Η κοπέλα που τραγουδούσε πολύ καλή επίσης, αν θέλετε να τις κόψουμε παρέα μπορείτε να γκουγκλάρετε Βικτώρια Ταγκούλη...

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Για μια βαφή και ένα αυτοκίνητο

Έβαψα τις προάλλες το μαλλί μου μαύρο. Από λάθος υπολογισμό στον καθρέφτη, βάφτηκε και το μέτωπο και τα αυτιά.

Είχα διαβάσει ότι η βαφή βγαίνει από το δέρμα με στάχτη από τσιγάρο. Εγώ δεν καπνίζω, αλλά έτυχε να έχω κάτι τσιγάρα που είχε ξεχάσει στο σπίτι μου μια φορά η Νάντια πριν κάτι μήνες. Οκ, μπορεί και να μην τα ξέχασε, μπορεί και να της τα βούτηξα για να μην τα καπνίσει. Πάντως τα είχα στο συρτάρι. Παίρνω που λες τον αναπτήρα και πάω να το ανάψω. Είμαι τόσο άσχετη που νόμιζα ότι το τσιγάρο θα ανάψει μόνο του σαν καυσόξυλο, δεν το είχα καταλάβει ότι έπρεπε να ρουφήξω.

Όντας ανίδεη, πηγαίνω στον αδερφό μου, ο οποίος το έχει κόψει από πέρυσι.
-Ηλία θα ρουφήξεις λίγο να ανάψουμε το τσιγάρο;  
-Εγώ δεν ξαναβάζω τσιγάρο στο στόμα μου, ξέχασέ το.

Τον πατέρα μου εννοείται ότι τον αποκλείουμε μετά το τετραπλό μπαι πας.

-Μαμά μπορείς να ρουφήξεις λίγο το τσιγάρο; 
-Τι λες παιδάκι μου, θες να το ξαναρχίσω τώρα σε τέτοια ηλικία; Ρούφα το εσύ.
-Ρε μάνα δεν ξέρω να το ρουφήξω, θα πνιγώ.
-Δεν θα το κατεβάσεις παιδί μου, άναψέ το και φύσα αμέσως έξω.
-Δεν ντρέπεσαι, θες να αρχίσω το κάπνισμα στα 27 μου μετά από προτροπή των γονιών μου; Θα σας βγάλω στα κανάλια, θα σας πάω στα παρατράγουδα.

Αποφασίσαμε να κάνουμε κλήρωση για το ποιός θα ρουφήξει το τσιγάρο -δίκαια πράγματα- ναι είμαστε γελοίοι οικογενειακώς, το ξέρω! Κι ο κλήρος πέφτει στη μανούλα, που ήταν σαν πριγκίπισσα, σαν σκυλόψαρο, σαν δεν ξέρω κι εγώ τι, πάντως το άναψε και έτσι πήρα τη στάχτη και τρίφτηκα με μανία, μύριζα σαν να κυλιόμουνα στο τζάκι. 

Σαν άλλη σταχτομπούτα, πήγα να βρω τον πρίγκιπα Μανώλη για να πάμε βόλτα στην ακροθαλασσιά γιατί είμαστε και ρομαντικοί Νοέμβρη μήνα. Ευτυχώς ήταν νωρίς γιατί αν μας έπιαναν μεσάνυχτα θα έπρεπε να παρατήσω τη μια μου μπότα μέσα στο σμαρτάκι του και αυτός να γυρνάει την Πάρνηθα για να βρει ποια λεπτεπίλεπτη πριγκίπισσα φοράει μπότες νούμερο 40.

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα ήταν άλλο. Έχεις ακούσει το δεν το ξανακάνω σε οτομπιάνκι; Ε κάτι παρόμοιο, αλλά με σμαρτάκι. Δεν είχαμε και πολλές δυνατότητες, αφού πίσω κάθισμα έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε. Πας να ανέβεις πάνω στον καλό σου και όσο αγωνίζεσαι να περάσεις τον πόδα σου από πάνω του για να καθίσεις σαν άνθρωπος, πατάς την κόρνα με την πλάτη, αλλάζεις ταχύτητες με το αριστερό πόδι, το δεξί σου πόδι έχει σφηνώσει κάπου μεταξύ πόρτας και καθίσματος και δεν πάει πουθενά και το κεφάλι σου κουτουλάει ρυθμικά στην οροφή. Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσεις έτσι και πας τουλάχιστον να ανοίξεις λιγουλάκι την πόρτα μπας και ξεσφηνώσετε κάπως. Και τότε έρχεται το δεύτερο πρόβλημα, το φωτάκι δεν σβήνει με κανέναν τρόπο όταν η πόρτα δεν είναι καλά κλειστή. Αρχίζουμε να κάνουμε πειράματα, να περιμένουμε μπας και θέλει τον χρόνο του, να ψάχνουμε στην πόρτα για να βρούμε την εγκοπή που κλείνει και να το κοροιδέψουμε, να καλύψουμε το φωτάκι με το σουτιέν ή ακόμα καλύτερα να το σπάσουμε και να ησυχάσουμε.

Και μετά έρχεται και η ερώτηση-κερασάκι στην τούρτα.
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ;;;;

Ε μα αγάπη μου αν δεν διπλωθώ στα τέσσερα, δεν γεμίσω μελανιές από το χειρόφρενο, δεν στραβολαιμιάσω ως τα πρόθυρα του λουμπάγκο δεν το φχαρισιστιέμαι. ΤΕΛΟΣ.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Από που πας; Από κει! Κι εγώ από κει πάω, πάμε μαζί!

2005. Ο Κωνσταντίνος αγοράζει ανυποψίαστος ένα μουχλιασμένο τυρί και αποφασίζει να καταγγείλει το γεγονός στο κέντρο προστασίας καταναλωτών.
2010. Μετά από πέντε χρόνια, κατά τα οποία η εν λόγω εταιρεία κυκλοφορεί ανενόχλητη κεφαλοτύρι υπό μορφή ροκφόρ και σκορπίζει δηλητηριάσεις, ο Κωνσταντίνος λαμβάνει κλήση για κατάθεση και ούτε καν θυμάται την υπόθεση.
Όταν μου πρότεινε να πάμε μαζί την Παρασκευή στο δικαστήριο, νόμιζα ότι έλεγε για το καταγώγι στην Πετρούπολη και άρχισα να δοκιμάζω τα λαμέ μου τραγουδώντας Τερλέγκα. Η χαρά μου κόπηκε όταν μου είπε ότι θα ξυπνήσουμε από τις έξι το πρωί. Μα καλά τόσο after είναι;


Αντικρίζοντας τα κτίρια των δικαστηρίων στην Ευελπίδων, ο Κωνσταντίνος νόμιζε ότι ανακάλυψε το στρουμφοχωριό. Ω, πόσο σας μισώ απαίσιοι δικαστές! Με βάλατε να πάρω άδεια από τη δουλίτσα μου και να τρέχω πρωί πρωί στο κέντρο! Ευτυχώς στην είσοδο του στρουμφοχωριού μας έκαναν έλεγχο χειραποσκευών και κάπως συνήλθαμε - είδες εξέλιξη τα στρουμφ; Βρήκαμε το μανιτάρι νούμερο 5, και καθήσαμε στην αίθουσα να περιμένουμε τη σειρά μας, η οποία δεν θα έφτανε ποτέ, γιατί ήταν το νούμερο 54. Μέσος όρος ηλικίας εναγόντων 65. Μέχρι να φτάσουμε στο νούμερο 30, είχαμε ακούσει παρεμφερείς ιστορίες για μουχλιασμένα αυγά, σπανάκια με ποντίκια, γάλα με επιπλέουσα χαρτοπετσέτα και ένα κομμάτι ξύλο δώρο, χαλασμένα λουκάνικα Fra (Φρανκφούρτη σε αεροπορικό τριγράμματο). Χαλασμένα χταπόδια, μαριδίτσες, καλαμαράκια, ρομάντζες, το κυματάκι κι έρχονται τα κακόμοιρα τα άστεγα. Άστεγα; Ποιά άστεγα; Τα ζευγαράκια, κύριε πρόεδρε. Ξαπλώνουν στα βοτσαλάκια τους, κάνουν τα μπανάκια τους και ούτω καθεξής. Γύλος. Ιστορικές ατάκες, ιστορικές στιγμές.

Ο Πρόεδρος λίγο μπούλης, αλλά γλυκούλης, τον συμπάθησα. Ο γραμματέας είχε βαρεθεί τη ζωή του και ατένιζε το μέλλον, σκεφτόταν που θα πάει το σουκού ή τι θα φάει το μεσημέρι ή αν ξέχασε το θερμοσίφωνα αναμμένο. Αναγκαζόταν ο κακομοίρης να κρατάει σημειώσεις παρά τη θέλησή του. Γραμματεύς... γράψε. Σπαγγελοδη... Σπανοβαγγελονικολόπουλος Δημήτριος... Σπανοβαγγελοδημήτρης Νικόλας του Νικόλα. Ο δε εισαγγελέας έδειχνε ότι πρόσεχε και στο τέλος έκανε σε όλους την ίδια ερώτηση-κλειδί: Οι συνθήκες ψύξης ήταν κατάλληλες;;;;

Εννοείται ότι δεν φτάσαμε ποτέ στο νούμερο 54, πράγμα που σημαίνει ότι τζάμπα ξυπνήσαμε πρωί πρωί και ότι θα ξαναπάμε και του χρόνου. Τώρα όμως ξεψαρώσαμε. Θα πάμε μετά τις 12 το μεσημέρι και θα ξέρουμε πλέον την ερώτηση SOS Οι συνθήκες ψύξης ήταν κατάλληλες; Αν έχει αλλάξει ο εισαγγελέας μπορεί να ρωτήσουν τίποτα άλλο για να μας δοκιμάσουν, αλλά ευελπιστούμε (ευελπίδων γαρ) να είναι βατά τα θέματα Δεν ξέρω γιατί μιλάω σε πληθυντικό αριθμό, εγώ για θεατής πήγα, απλά με συνεπήρε το όλο κλίμα. Εννοείται ότι θα πάω και του χρόνου για παρέα, καλέ ήταν πολύ ωραία εκεί! Προτείνω να μπει στο επόμενο τεύχος του Exodos.