Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν βλέπω αεροπλάνο μου'ρχεται... μου'ρχεται...

Και να' μαι πάλι στην Κέρκυρα. Εγώ, οι φίλοι μου, η γάμπα μου που έχει το σχήμα της εξάτμισης και η Bepanthol μου, 100ml όπως ορίζει ο ευρωπαϊκός κανονισμός για τα αεροδρόμια.
Σε λίγη ώρα στα ίδια μέρη, λιαζόμαστε στην ξαπλώστρα, πίνουμε φραπέ και κουβεντιάζουμε. Εγώ και o Nick μόνο, γιατί ο Τάκης δεν κουβεντιάζει, μιλάει κερκυραϊκά και κάνει μονόλογο. Ο Nick μας λέει για ένα σόου, το Taboo στο κανάλι του National Geographic, όπου πηγαίνουν περίεργοι τύποι. -Σαν τι περίεργοι τύποι δηλαδή; -Να, ας πούμε ήταν ένας που αγαπούσε υπερβολικά το αυτοκίνητό του... -Και είναι περίεργο αυτό; -Ναι, αν θέλεις να το παντρευτείς κιόλας..! Γύρισα στο σπίτι και έσπευσα να το γκουγκλάρω. Έπεσα πάνω σε κάτι τύπους περίεργους. Looners και poppers. Οι looners φτιάχνονται να χαϊδεύονται με μπαλόνια και οι poppers να τα σκάνε.

Το βράδυ πηγαίνουμε για φαγητό και συνεχίζουμε τις περίεργες συζητήσεις. Το κεντρικό θέμα είναι ο Fabio. Ξανθός γόης στην Αμερική, σφάζονταν τα κορίτσια στην ποδιά του. Σε λίγο καιρό όμως χάθηκε, όπως συμβαίνει πάντα με κάτι τέτοιους τύπους, κι έτσι κατέληξε ο δόλιος να διαφημίζει μαργαρίνη και να μείνει σε όλους ανεξίτηλος με το σλόγκαν I can't believe it's not butter. Παρακαλώ κάντε του like. Θα με πάρουν τα ζουμιά.

Επειδή είμαι πολύ προβλέψιμη, κάθε μέρα 19.50, πιστή στην παράδοση, κάθομαι στο Κανόνι τρώγοντας lays με ρίγανη και περιμένω την απογευματινή μας απογείωση. Την Κυριακή κουβάλησα και τους φίλους μου, με το ζόρι. Και στηθήκαμε σε διάφορα σημεία, να το θαυμάσουμε ο καθένας από άλλη οπτική γωνία και να πάρουμε καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Με το ένα χέρι βγάζω φωτογραφία, με το άλλο χέρι παίρνω τηλέφωνο τον Κωνσταντίνο να ακούσει την τουρμπίνα. Όπως κάνει κανείς στις συναυλίες, αλλά σε μια πιο ανώμαλη εκδοχή. Ο Nick φυσάει και ξεφυσάει και με μια amstel στο χέρι κάθεται πιο κει και στέλνει μέιλ στο Taboo. Για ένα κορίτσι που έχει οργασμό όταν βλέπει airbus. Ιδού η καλλιτεχνική φώτο μου. Ε;;;;;


Δευτέρα μεσημεράκι, στην ίδια ξαπλώστρα, στην ίδια θέση, το πόδι μου έχει πάθει πολλαπλά εγκαύματα πάνω στο κάψιμο από την εξάτμιση και βρίσκομαι ένα βήμα πριν μου το ακρωτηριάσουν και δεν μπορώ να φορέσω βατραχοπέδιλο κι όμως εκεί. Βράχος. Περνάει μια κοπελίτσα και μοιράζει φυλλάδια για το νέο Escape cafe bar. Δεξιά λέει διάφορα τύπου Ελάτε να πιείτε, να χορέψετε, να απολαύσετε τη θάλασσα, να κάνετε, να ράνετε... Από κάτω τηλέφωνο σταθερό, τηλέφωνο κινητό και σε παρένθεση whats up - για τους τζαμπατζήδες. Από δίπλα ο τιμοκατάλογος. Όλα ωραία και καλά, μόνο που ξέχασαν το βασικότερο. Το που βρίσκεται. Δεν χάνω ευκαιρία και αμέσως στέλνω sms και ρωτάω "που είναι το escape οεο??". Με παίρνει σε μισό λεπτό ένας κυρ Αντώνης και μου κάνει"Έλα ορέ..." και μου εξηγεί ακριβώς πώς θα πάω και ότι θα στρίψω στην πιτσαρία προς τα κάτω και τέτοια. Ότι να' ναι σύστημα. Αν δεν επικοινωνήσεις πρώτα με τον κυρ Αντώνη, καφέ δεν έχει.
Το βράδυ παίρνω τα τουριστικά σβάρνα και ψάχνω να βρω τετράγωνο δαχτυλίδι. Όχι να έχει τετράγωνο σχέδιο από πάνω. Να είναι γύρω γύρω τετράγωνο. Όπως οι τετράγωνες γάτες που λέγαμε. Μα να μην βρίσκω πουθενά!! Fail. Παρατάω την προσπάθεια και πάω για μπύρες με τα κορίτσια στον Κοχλία και κατά τις δωδεκάμιση την κάνω γιατί είμαι πτώμα και θέλω να πάω για ύπνο. Πηγαίνοντας προς το χωριό θυμάμαι ότι έχει πανηγύρι και μου φεύγει η κούραση και η νύστα, πάω να δω τα αρνιά στη σούβλα και τα κερκυραιοτράγουδα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τον ύπνο. Εξάλλου είμαστε για τα πανηγύρια. Κέρκυρα φορέβερ λέμε.