Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Κόκκινο βρακί. Εγγύηση.

Το ξέρω ότι θα γίνω γραφική, αλλά δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να κατάλαβε Χριστούγεννα στην Αθήνα. Πάλι καλά που είδα και λίγο στόλισμα στο Βερολίνο, γιατί εδώ καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες, αλλά μία το δέντρο που δεν υπάρχει και μία το θερμόμετρο στους 25. Άσε που δουλεύαμε και ανήμερα. Ούτε να φάμε δεν μας άφησαν. Μα είναι δυνατόν να ξυπνάς 25 Δεκέμβρη πρωί πρωί με τη δροσούλα και να οργανώνεις τις διακοπές σου για τον Αύγουστο; Οκ, το είπαμε, είχε ζέστη τον Δεκέμβρη, αλλά είναι χειμώνας γαμώτο! Άσε τον υπάλληλο να φάει τη μπουκιά του πάνω από το ρημάδι ακουστικό. Μην τον αναγκάζεις να σου λέει τις τιμές μπουκωμένος μπιφτέκι και αγγουροντομάτα.

Και τώρα που είπα για φαΐ, παραμονή το βράδυ έφαγα στο σπίτι της Νάντιας. Παίξαμε και τρίβιαλ. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά τίποτα δεν ήξερα. Και αυτός ο Αμπέμπε Μπικίλα που ψέλλιζε η Νάντια πού τραγουδάει, στο Οριένταλ club στο Μπουρνάζι;

Ήρθε και η Δανάη από τη Μάλαγα για μερικές μέρες. Βγήκαμε για ποτό και από τη χαρά της που επαναπατρίστηκε προσωρινώς, φωτογράφιζε τα πάντα. Τα ποτά, το ξηροκάρπι, το καλαμάκι. Τούριστ. Κρίμα που θα λείπει την Πρωτοχρονιά, γιατί κι εγώ θα έχω ρεπό. Μάλλον θα αλλάξω χρόνο με τους γονείς μου και μετά θα βγω. Δεν ξέρω τι θα φορέσω, αλλά η Δανάη λέει ότι στην αλλαγή του χρόνου στην Ισπανία φοράνε κόκκινο βρακί για να έχουν καλή τύχη όλη τη χρονιά. Λέω να βάλω ένα που μου είχε φέρει δώρο η Μανουέλα. Μην φανταστείς τίποτα σεξουλιάρικο κόκκινο με δαντέλες. Μια βράκα είναι. Αλλά το κλου του εν λόγω βρακιού είναι άλλο. Έχει από πίσω στάμπα με έναν τάρανδο που η μύτη του είναι φουσκωτό μπαλάκι από αφρολέξ. Διακριτικότατο. Όταν κάθεσαι σου καρφώνεται στο κωλομέρι. Όταν είσαι όρθια και φοράς κολλητό παντελόνι είναι μια σιχαμένη κρεατοελιά που δεν κρύβεται με τίποτα. Θα ταιριάζει όμως και με τις κόκκινες γόβες. Ναι, ναι έκλεισε, αυτό θα βάλω.

Βάλαμε και τον πρώτο στόχο της χρονιάς.
Shock tower στο Αllou. Τυχερέ Κωνσταντίνε!!

Καλή χρονιά σε όλους.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Στο πνεύμα των Χριστουγέννων

Χτες το πρωί κατεβήκαμε βόλτα στο Σύνταγμα, να ψωνίσουμε δώρα για τα Χριστούγεννα. Φόρεσα και τη στέκα του ταράνδου, γιατί αν δεν πας βόλτα στην Ερμού τάρανδος, δεν νιώθεις Χριστούγεννα. Μόλις βγήκα από το μετρό και πάτησα τον πόδα μου στην πλατεία, άρχισα να ψάχνω δεξιά αριστερά.
Μλκ που είναι το δέντρο;;;; οέο;;;  Το περικόψαμε κι αυτό;;
Πάνω στην απόγνωσή μου με πήραν και από τη δουλειά. Γίνεται της πόπης στις πτήσεις του Λονδίνου και να πάω για βοήθεια. Πάει η βόλτα, πάνε και τα δώρα! Ίσα που πρόλαβα να μπω στο Public, να αρπάξω ένα επιτραπέζιο για τον Μανώλη. Γιατί αν δεν προσφέρεις επιτραπέζιο σε 34χρονο, ούτε τότε νιώθεις Χριστούγεννα.
Θα ανταλλάξουμε δώρα και στη δουλειά μεθαύριο. Μέσα σε όοοολα τα χαρτάκια που είχαμε στην κάλτσα πήγα και έτυχα τον Κωνσταντίνο. Βέβαια δεν το ξέρει, θα είναι surprise! Του πήρα το Up in the air, με τον George Clooney. Γιατί αν η ταινία δεν έχει αεροπλάνο, δεν φχαριστιέσαι Χριστούγεννα, δεν φχαριστιέσαι και ταινία. Του το άφησα κάτω από το δέντρο, μαζί με μια κάρτα που λέει τους επόμενους στόχους μας. Για να μην τον ξαναπιάσω απροετοίμαστο.
Και να σας πω και κάτι, για μένα δεν θα ψωνίσω. Εξάλλου ήδη έγραψα γράμμα στους 3 μάγους, στην έκθεση που μας έβαλε στα Ισπανικά, και εκεί ζήτησα ό,τι ήθελα. Γιατί αν δεν σου στείλει ροζ παγοπέδιλο ο Βαλτάζαρ, δεν φχαριστιέσαι Χριστούγεννα, δεν φχαριστιέσαι και την τούμπα. Ζήτησα και για τους φίλους μου, δεν θέλω να μείνει κανένας παραπονεμένος από δώρο φέτος! Θέλω να μπουχτίσουμε όλοι δώρα και φαΐ. Αν και για το φαΐ είμαι σίγουρη.. θα μπουκώσουμε γαλοπούλα και θα καταπίνουμε τα μελομακάρονα αμάσητα, σαν του πύθωνες. Κι αφού έχουμε φάει όλο το τραπέζι των Χριστουγέννων και η χοληστερίνη αρχίσει να ξεχειλίζει από τα αυτιά, θα ορκιστούμε ότι το βράδυ έχει μόνο ένα γιαουρτάκι. Και τελικά, θα ανοίξουμε το ψυγείο και θα φάμε ό,τι έμεινε από το μεσημέρι. Μην το αρνηθεί κανείς, σας ξέρω τι είστε! Ε μα ξεκινάς δίαιτα από Δευτέρα αγάπη μου, πρέπει να νιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων λέμε! Καταλάβαινε!

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

120 ώρες γεμάτες στόχους

Είναι μερικές φορές που όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Ο πατέρας μου έλεγε ότι στο Βερολίνο θα πλευριτώσω και μετά θα γκρινιάζω και θα κρεβατωθώ και θα θέλω να μου φτιάχνουν σούπες και θα λέω βοήθεια τι τα ήθελα τα Βερολίνα χειμωνιάτικα δεν καθόμουνα εδώ στο σπιτάκι μου και θα χάσω μέρες από τη δουλειά και θα κάνω Χριστούγεννα με πυρετό και άλλα τέτοια που έψελνε όσο εγώ έχωνα ατάραχη στη βαλίτσα μου προβιές και χρωματιστά κασκόλ. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ελεγκτές αποφάσισαν να κάνουν απεργία τη μέρα που θα επιστρέφαμε και η θερμοκρασία έπεσε περίπου 30 βαθμούς μέσα σε μια νύχτα και παραλίγο να αποκλειστούμε στο μικρό σπίτι στο βουνό. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, καταφέραμε τελικά να πάμε στο αεροδρόμιο.

Εμείς τα κορίτσια είχαμε πάρει μαζί όλα μας τα υπάρχοντα σε δύο κινούμενα μπαούλα, ο Κωνσταντίνος σε μια μικρή βαλίτσα και ο Γιάννης είχε περίπου ένα νεσεσέρ με ρόδες. Τσεκάραμε αμέσως και πήγαμε για καφέ, όπου και ξεκίνησε το πρόβλημα, ένα πρόβλημα πρόσθεσης ή πολλαπλασιασμού που έκτοτε επαναλαμβανόταν καθημερινώς: όταν παραγγέλναμε μπερδεύαμε τις ποσότητες, γιατί αντί να παραγγέλνει ο καθένας για την πάρτη του παράγγελνε κρυφά και για τον διπλανό του. Πήραμε έναν καπουτσίνο και 4 πορτοκαλάδες, την τέταρτη για τον αόρατο φίλο. Το ίδιο σύστημα ακολουθήσαμε και στο Βερολίνο. Μόλις φτάσαμε, πήγαμε στο εμπορικό να πάρουμε καφέ και πήραμε μια έξτρα σοκολάτα. Για να μην πω ότι και το ίδιο βράδυ, στο Lutter und Wegner, διπλοπαραγγείλαμε και τα γλυκά, αλλά μας τη χάλασε ο Κωνσταντίνος που το κατάλαβε νωρίς και διόρθωσε τη μλκία μας. Αυτό το Lutter-Wegner, ήταν ο πρώτος στόχος του Κωνσταντίνου, του το είχε προτείνει η αδερφή του και το ψάχναμε σε όλο το Βερολίνο με τις ώρες. Όταν επιτέλους το βρήκαμε, οι προσδοκίες του κατέρρευσαν, καθώς είχε στο μυαλό του κάτι σαν μπουφέ του Χίλτον και βρέθηκε μέσα στην ταβέρνα με τα κρασά, όπου σέρβιραν δύο σιτεμένοι Ελληνάρες και έπαιζε cd της Χάρις Αλεξίου στο repeat.

Το δωμάτιό μας ήταν πολύ ζεστό, κι ευτυχώς είχαμε ο καθένας το δικό του πάπλωμα, γιατί η Πόπη με τον Γιάννη που κοιμήθηκαν μαζί είχαν μόνο ένα πάπλωμα στρωμένο κατά πλάτος. Έτσι αν κουκουλώνονταν μέχρι το λαιμό θα είχαν τα πόδια απέξω ή, αν σκέπαζαν τα πόδια, από πάνω θα φορούσαν το μπουφάν και το κασκόλ. Από την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε γεμάτοι στόχους. Λόγω χιονιού, βάλαμε τριπλές κάλτσες και τέσσερα πουλόβερ ο καθένας. Το εφέ κρεμμύδι δεν ήταν και πολύ βολικό, γιατί δυσκολευόμασταν να κουνηθούμε και όταν θέλαμε να στρίψουμε το κεφάλι έπρεπε να στρίβουμε ολόκληροι. Εκεί στους -80, τυλιγμένοι με σκουφιά, κασκόλ και αυτάκια σε μορφή ακουστικού Avaya για να θυμόμαστε τη δουλίτσα μας, σέρναμε στην τσάντα και τα μαγιό μας, γιατί είχα ακούσει για ένα ωραίο σπα. Περπατήσαμε μέχρι το κέντρο και μέχρι την πύλη του Βραδεμβούργου και χαζέψαμε στα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια, ήπιαμε και καφέ στο Einstein. Ο σερβιτόρος ήταν πειθαρχημένος Γερμαναράς-Γκούντρουν, μας μέτρησε και μας έφερε μόνο τέσσερις καφέδες, ενώ πάλι είχαμε παραγγείλει περισσότερους.

Στη συνέχεια της βόλτας ο Γιάννης κατουριόταν και μπήκαμε στο μουσείο τηλεπικοινωνιών για πιπί, λες και ήτανε Goody's. Με την ευκαιρία είδαμε διάφορα ωραία τηλέφωνα και τηλέγραφους. Είχαν και κάτι παλιά κινητά σε βιτρίνες, κάτι κινητά που παλιά τα είχαμε χρησιμοποιήσει κιόλας και στέλναμε εικονομηνύματα αγάπης με αρκουδάκια στον εφηβικό μας έρωτα. Όσο είχα κολλήσει στα κινητά, οι άντρες εξαφανίστηκαν από το οπτικό μου πεδίο, ο Γιάννης είδε υπολογιστή και ένας μαγνήτης τον έσερνε προς την οθόνη και ο Κωνσταντίνος δεν ξέρει τι είναι ο υπολογιστής, αλλά κάθησε για να δει πληροφορίες για τον καιρό. Και επειδή δεν σκέφτηκε ότι μπορείς να τσεκάρεις τον καιρό από το Google, μπήκε στο site της Aegean για να πληροφορηθεί. Πριν φύγουμε βάλαμε homepage σε όλους τους υπολογιστές το aegeanair, θαυμάσαμε την επίδειξη αποκριάτικης μόδας στο ισόγειο και πήγαμε να φάμε τα μανιτάρια, τα οποία μου είχαν μυρίσει από την προηγούμενη μέρα. Μιας και ήμασταν κοντά, κάναμε και πατινάζ. Όσο πλησιάζαμε προς την πίστα, ο Κωνσταντίνος επιβράδυνε το βήμα του, αλλά τον τραμπούκισα σε άψογα γερμανικά που έβγαλα από την κούτρα μου και απήγγειλα με πυγμή φαιοχίτωνα. Πιασμένος από τη μπάρα, προσπαθώντας να κουμαντάρει το παγοπέδιλο, ζητούσε ευθύνες από την Πόπη: "Καλά η άλλη είναι τρελή, εσύ δεν τη συγκράτησες;;". Από τη χαρά μου ξεθάρρεψα και έφαγα μια τούμπα ξεγυρισμένη, με τράβηξε ένας Γερμαναράς με την κάμερα χασκογελώντας και υποπτεύομαι ότι ήδη με έχει ανεβάσει στο youtube, στο γερμανικό funny falls. Φάγαμε σε ένα ιταλικό και οι σερβιτόροι μας διευκρίνισαν ότι τα tips δεν περιλαμβάνονται στο λογαριασμό. Συγνώμη, εσείς υποτίθεται ότι θα μας σώσετε από την κρίση;; Το βράδυ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με ταξί - ο οδηγός ήταν ο Άγιος Βασίλης με πολιτικά και μας πήγε με το ζόρι σε άλλο Holiday Inn από αυτό που θέλαμε, και επέμενε ότι μένουμε εκεί και δεν το ξέρουμε.

Την επόμενη μέρα ξαναρχίσαμε τον ποδαρόδρομο, πήγαμε και βόλτα στα μαγαζιά. Οι στόχοι μου ήταν σε καλό δρόμο...
Μανιτάρια
Πατινάζ στην Alexanderplatz
Μουσείο με δεινόσαυρους
Ζωολογικός Κήπος
Σπα με θέα το ποτάμι
 ...και η Πόπη μου άνοιξε νέους ορίζοντες, όταν είδε το Σφυρί στο Λούνα Παρκ. Αν δεν είχε πάει αργά θα μπαίναμε και στον ζωολογικό κήπο, αλλά τελικά καταφέραμε να δούμε μόνο το Aquarium, όσο ο Κωνσταντίνος ψώνιζε κασκόλ για πάντα. Κάναμε κι εμείς μια βόλτα, η Πόπη ετοιμαζόταν να πάρει ένα τεράστιο ροζ bonbon καπέλο και της έκοψα τα χέρια και ο Γιάννης μπήκε στο Saturn και αγκάλιαζε τους υπολογιστές. Χτυπιόμουνα τρεις μέρες για το spa και αποφάσισαν να με πάνε για να ξεσυλάξω. Δώσαμε στον ταρίφα το χαρτάκι με τη διεύθυνση και ξεκίνησε να πηγαίνει προς την άλλη άκρη της πόλης, σε μια συνοικία τύπου China Town ή Muslim Town. Μας πήγε σε κάτι σκοτεινά δρομάκια, μπήκε και σε μια μάντρα που είδε ξέφωτο και μας παράτησε εκεί, μες στα σκοτάδια, μπροστά σε κάτι σφάχτες με άσπρες ποδιές που στέκονταν πιο κει με τους μπαλντάδες. Ο Κωνσταντίνος τρομοκρατήθηκε γιατί νόμιζε ότι πήγαμε για τα γυρίσματα του Hostel II, και ότι εκεί θα μας τεμαχίσουν και δεν θα μας πάρει χαμπάρι κανείς. Προσπαθούσα να τον καθησυχάσω όσο έτρεχε έντρομος προς τον δρόμο, ενώ η Πόπη με τον Γιάννη είχαν πεθάνει στο γέλιο. Το πολυπόθητο σπα το είδαμε πιο κάτω στο ποτάμι, μόνο που ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης. Τους προσέφερα όμως αυτή τη βραδινή περιήγηση στα άδυτα της China Town. Δεν είμαι σίγουρη αν τους άρεσε, γιατί μου είπαν ότι την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουμε για ταξίδι θα πρέπει να έχω πει από πριν τους στόχους μου.

Την επόμενη μέρα πήγαμε εκδρομή στη Δρέσδη. Ιδέα του Κωνσταντίνου ήτανε. Το τρένο μετά πήγαινε στην Πράγα, και αν είχαμε μαζί τα διαβατήρια, μπορεί και να το έβαζα για στόχο της στιγμής, αλλά ευτυχώς τη γλίτωσαν. Όταν φτάσαμε, φτιάξαμε χιονάνθρωπο μες στη χιονοθύελλα για να το γιορτάσουμε. Η Πόπη έπιανε το χιόνι και έλεγε "Γεωργία δεν μπορώ, παγώνουν τα χέρια μου", αλλά σαν άλλη Μέρκελ της έλεγα "σκάσε και φτιάξε". Ταυτόχρονα, ο Γιάννης χάζευε σε ένα μαγαζί με υπολογιστές -πρωτότυπο- και ο Κωνσταντίνος έκανε υπερωρίες από το τηλέφωνο -κι άλλο πρωτότυπο- προσπαθώντας να επιβεβαιώσει λίστες αναμονής για Λάρνακα. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη-κόσμημα και ξυλιάσαμε, ευτυχώς βρέθηκε μπροστά μας ο ναός και μπήκαμε να ζεσταθούμε. Εκεί ακούσαμε εκστασιασμένοι το κήρυγμα του ιερέα στα φλάχτεν φλούχτεν και μετά πήγαμε γρήγορα να χωθούμε στο εμπορικό κέντρο πριν πάθουμε γάγγραινα. Ο Κωνσταντίνος βέβαια προτίμησε να φέρνει σβούρες για πάντα, τυλιγμένος με το κασκόλ-μπούργκα, μέχρι να βγάλει σταλακτίτες. Φάγαμε σε ένα ιταλικό με σερβιτόρα Ρωσίδα, συνεννόηση γκάιντα, μας ξεκαθάρισε english no, μίλαγε πότε ρώσικα και πότε γερμανικά, αλλά αργά και δυνατά. Κυρά μου δεν είμαστε κουφοί, ξένοι είμαστε. Χρήσιμη αγορά της ημέρας: το ροζ liposan της μικρής πριγκίπισσας. Άχρηστη αγορά της ημέρας: Μια μπανάνα παραπάνω, για να τη φάει ο Κωνσταντίνος με το ζόρι.


Κι ενώ την Τετάρτη θα φεύγαμε, η απεργία των ελεγκτών που συνωμοτούσαν μαζί με το σύμπαν για να πραγματοποιήσω τους εναπομείναντες στόχους μου, μας άφησε άλλη μια μέρα στο Βερολίνο. Ο Κωνσταντίνος, μετά τα γυρίσματα του Hostel, αρνήθηκε να πραγματοποιήσει οποιονδήποτε άλλο στόχο μου και προτίμησε να κάνει τον γύρο του Βερολίνου με τα πόδια. Οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε να δούμε τον δεινόσαυρο. Στο δρόμο είδαμε μπαμπάδες ιδρωμένους να σέρνουν ελκηθράκια με τα παιδιά τους. Η Πόπη είπε στον Γιάννη ότι ο επόμενος στόχος είναι να νοικιάσουμε έλκηθρο και να μας σύρουν μέχρι την Friedrichstrasse και τρομοκρατήθηκε. Σταματήσαμε για καφέ στην καφετέρια του Πίκπα. Για κακή τύχη του Κωνσταντίνου, σε μια στιγμή τον είδαμε από το τζάμι να περνάει και τον βάλαμε μέσα με το ζόρι. Όταν έφυγε τρέχοντας, εμείς συνεχίσαμε προς το μουσείο. Ο δεινόσαυρος ήταν τεράστιος και δεν βόλευε για να φωτογραφηθούμε. Η Πόπη, για να εστιάσει στο μεγαλείο του δεινόσαυρου, τον τράβηξε ολόκληρο κι εμένα από το σαγόνι και πάνω, ένα μικρό κεφαλάκι σε μια γωνία, και υποστήριζε ότι η φωτογραφία είναι καλλιτεχνική. Αφού μου έφυγε και ο καημός του τυρανόσαυρου, έπρεπε να φωτογραφηθώ και με έναν ιπποπόταμο και κατευθυνθήκαμε προς τον ζωολογικό κήπο. Τα περισσότερα ζώα είχαν κρυφτεί λόγω χιονιού, εκτός από κάτι πολικές αρκούδες που κοιμούνταν ανέμελες και κάτι πιγκουίνους που περπατούσαν μπαλαντζάροντας χοροπηδηχτά με τα πτερύγια στην ανάταση. Ο Γιάννης, όπου έβλεπε κλειστό χώρο έμπαινε να δει τα πτηνά και δεν την παλεύαμε από τη μπόχα. Χαράξαμε παντού στο χιόνι το Α3 για να ξέρουν ότι περάσαμε από κει και φύγαμε, για να πάμε προς τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια. Καθήσαμε να πιούμε ζεστό κρασί, φάγαμε hotdog και σοκολατένιο σουβλάκι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα στα μαγαζιά και μετά πήγαμε προς την postsdamer platz για να βρούμε τον Κωνσταντίνο. Στο δρόμο συνεχίσαμε να μπαίνουμε στα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια για να ζεσταθούμε. Εκεί κόζαρα ένα καλειδοσκόπιο και την ώρα που το είχα στο μάτι μου και απορούσα γιατί δεν φαίνονται τα σχέδια, η γερμανίδα μου γκάριζε στο αυτί καλιντοσκόπεν ναχτ, διζ μάτσιζ. Άφησα τον κύλινδρο με τα σπίρτα πριν λαμπαδιάσουν οι βλεφαρίδες μου και λίγο πιο κάτω βρήκαμε τον Κωνσταντίνο κατεψυγμένο. Του είπα ότι αν δεν δεχτεί να πέσουμε στην τσουλήθρα με το έλκηθρο στην πλατεία, θα πρέπει να κάνει τον βασιλικό πιγκουίνο και να περπατήσει όλο τον πεζόδρομο. Από τον φόβο του για την ελεύθερη πτώση με το έλκηθρο, χοροπήδησε σαν πιγκουίνος χωρίς δεύτερη σκέψη και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο. Πήγαμε στη σοκολατερί να πάρουμε δωράκια, αλλά είχε κλείσει από τις έξι κι έτσι μείναμε με άδεια χέρια και αποφασίσαμε να ψωνίσουμε από το αεροδρόμιο. Πήγαμε για φαγητό στο Emma's και για να μην φάω πάλι σκέτο λουκάνικο, πήρα φακές με λουκάνικο. Η Πόπη με τον Γιάννη πήραν ένα σνίτσελ μαζί. Ενώ ξεκαθαρίσαν ότι θέλουν ΈΝΑ σνίτσελ, σε λίγο η Γκούντρουν βγήκε από την κουζίνα και ήρθε να μας ρωτήσει αν παραγγείλαμε ένα ή δύο, δηλαδή παραλίγο να πάρουμε πάλι ένα σνίτσελ δώρο, και μάλιστα χωρίς να φταίμε. Είχα κάνει όρεξη να πάμε και σε ένα γούφ γκάγντεν με θέα, αλλά είχαμε ψοφήσει από το περπάτημα και το κρύο και είπαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Τελευταίο βράδυ μας στο Βερολίνο, αναπολήσαμε τις ωραίες στιγμές στη μεγάλη κατάψυξη και κάναμε όνειρα για τις επόμενες μέρες στην Αθήνα. Ο Γιάννης με την Πόπη ονειρεύονται spa στο Ξυλόκαστρο, τους ξίνισε η China Town. Και ο Κωνσταντίνος θέλει να πάμε στο Wagamama στο Golden Hall, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι εκεί έχει πίστα πατινάζ.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο με προσδοκίες να πετάξουμε με free εισιτήριο σε μια εντελώς γεμάτη πτήση, με στόχο της ημέρας να καθήσουμε άλλοι στο πιλοτήριο και άλλοι ανάμεσα στις αεροσυνοδούς. Η ουρά στο check in ήταν περίπου 4 χμ και εμείς πίναμε ανενόχλητοι καφέ, γιατί λόγω διαθεσιμότητας θα έπρεπε να τσεκάρουμε τελευταίοι. Σ' αυτή τη μιάμιση ώρα που χαζέυαμε, κανείς δεν σκέφτηκε να πάμε να δούμε για τις σοκολάτες, αλλά το θυμηθήκαμε όταν παραδίδαμε τις βαλίτσες και βάλαμε στόχο να τρέξουμε με τον Κωνσταντίνο στο κοντινότερο μαγαζί και να αρπάξουμε τα πρώτα σοκολατάκια που θα συναντήσουμε. 3,2,1 και τρέχουμε, αρπάζουμε 4 κουτιά ο ένας και 3 ο άλλος (πήραμε και διαφορετικά για ποικιλία) και η Γκούντρουν στο ταμείο μας κοίταζε σαν χάνος. Είχαμε ξαναγυρίσει στο check in περίπου σε δυόμιση λεπτά. Στην ουρά στο gate η μπροστινή χωριάτισσα έκανε καρδούλες στον Κωνσταντίνο και για να πιάσει κουβέντα μας έλεγε ότι πληρώνεις το υπέρβαρο 70 ευρώ το κιλό, οι υπόλοιποι απαξιούσαν και να της απαντήσουν, αλλά εμένα μου γύρισε το μάτι και ήθελα να τη χαστουκίσω. Μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα, όσο προσπαθούσα να την ξεστραβώσω και να της μάθω τη σωστή χρέωση και ξαναγύρισε μπροστά της. Για κακή του τύχη, ο Κωνσταντίνος έπρεπε να κάτσει δίπλα της και όσο πλησίαζε προς τη θέση και το συνειδητοποίησε άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω και να ψάχνει άδειες θέσεις ανάμεσα σε γιαγιάδες, χοντρούς κυρίους και ασυνόδευτα παιδάκια για να μην τον αποτρελάνει η χωριάτισσα, ευτυχώς όμως η καλή αεροσυνοδός σήκωσε έναν άνθρωπο και έτσι καθήσαμε μαζί.

Φτάσαμε στους +8 βαθμούς, καλοκαιράκι έχει η καρδιά μας και η αγάπη μας καλοκαιράκι. Ο επόμενος στόχος μας είναι οι Βρυξέλλες. Σκέφτομαι να βγάλω και διαβατήριο καλού κακού, μπορεί να βάλουμε στόχο να επιστρέψουμε μέσω Καναδά, δεν ξέρεις καμιά φορά...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Καμμένος καφές-καμμένοι υπάλληλοι 1-1

Καπουτσινιέρα θέλετε και καπουτσινιέρα δεν σας δίνω, τι να κάνω, αφού συνήθως αναγκάζομαι να πίνω καφέ στη δουλειά.. Και ξέρεις τι μούφα είναι ο καφές στο εστιατόριο, μυρίζει καμμένο. Ο Κωνσταντίνος  ανακάλυψε μετά από πολλές έρευνες ότι ο μονός καπουτσίνο μυρίζει λίγο λιγότερο στάχτη από τον διπλό, και έτσι τελευταία παίρνουμε αυτόν. Σήμερα βέβαια μύριζε πολύ στάχτη, μύριζε λέμε όλος ο όροφος. Αλλά τελικά δεν ήταν ο καφές, η Βίκυ έκαψε το κρουασάν στον φούρνο μικροκυμάτων, το ζέστανε είκοσι λεπτά στο 1000. Μετά, για να μην το πάρει χαμπάρι ο διευθυντής μας που θα ερχόταν σε λίγο (λες και δεν θα φαινόταν το εφέ dry ice, σε λίγο θα πετιότανε από μέσα ο Ρουβάς και θα έκανε τούμπες), ψέκασε ένα μπουκάλι alien perfume. Διακριτικότατο.

 
Έλεγα λοιπόν ότι ο καφές δεν πίνεται. Και από τα μηχανήματα όμως, είναι άλλο πράμα.. Ο καπουτσίνο ας πούμε είναι ένα ρευστοποιημένο ρυζόγαλο. Τον πίνεις με καλαμάκι ή τον ρουφάς ή τον τρως κανονικά με κουτάλι σούπας, έχεις επιλογές. Μια φορά πήρα φίλτρου, μου έβγαλε ποτηράκι, έκανε κι έναν θόρυβο λες και θα πλημμύριζε η εταιρεία καφέ και στο τέλος μου έδωσε το ποτηράκι σκέτο. Μου πήρε και το ευρώ, *#)$*#@%^. Δεν το κατηγορώ όμως, γιατί γίνεται και ένα αλισβερίσι, δίκαια πράγματα. Δηλαδή, το δίπλα μηχάνημα με τα ψιψιψόνια, κρουασάν, μπισκότα, πατατάκια, σκατουλάκια, σου δίνει ό,τι διαλέξεις, κάτι άλλο δώρο που θα πέσει μαζί και το ευρώ σου πίσω.
Μιας και δεν φχαριστήθηκα καφέ είπα στην Πόπη να μου πάρει κανά Doritos. Της έδωσα και ένα 2ευρω και δεν το έπαιρνε με τίποτα. Από το πολύ το πάρε, όχι δεν θέλω, όχι θα το πάρεις, όχι σου είπα δεν το θέλω, στο τέλος μας έπεσε μέσα στον σκουπιδοντενεκέ. Δεν είμαστε ταλιροσκοτώστρες, αλλά τώρα 2 ευρώ ήτανε, τα λυπηθήκαμε. Και εξάλλου χαρτάκια post it και ακυρωμένα εισιτήρια είχε στον κάδο, δεν ήταν και τόσο σίχαμα. Ε, δεν βαριέσαι, χώσαμε τα χέρια μας και αρχίσαμε την ανασκαφή, βρήκαμε κι ένα αλουμινόχαρτο με ψίχουλα, κάποιος είχε φάει κέικ σοκολάτας. Χμμμμ.

Το Σάββατο πάμε Βερολίνο. Γιατί, σαν καμμένοι που είμαστε, αποφασίσαμε να πάμε εκεί στους -20. Θα κάτσουμε μέρες, ή τον δαγκώνεις καλά ή όχι, δεν θέλουμε μισοδουλειές. Ελπίζω να μην  αφήσω την τελευταία μου πνοή στην Alexanderplatz. Καλή αντάμωση . Ευτυχώς βρήκα ποιός θα μου ποτίζει τη γλαδιόλα.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Καλά, δεν ντρέπομαι;

Αυτές τις μέρες φιλοξενούσα τη Μανουέλα, μια φίλη μου από Ιταλία. Είχα μόνο κανά δυο μήνες να τη δω, αλλά έφτασε στο αεροδρόμιο κι έψαχνε να με βρει, γιατί με πέρασε για γιαπωνέζα τουρίστρια. Δεύτερη φορά που το παθαίνει και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, πάντως από τη μέρα που κουρεύτηκα όλοι στη δουλειά με φωνάζουν Τόκυο girl, ή μάγκα. Όχι του Βοτανικού, μάγκα γιαπωνέζικο. Ήρθε που λες από τη Ρώμη και ήταν ντυμένη σαν κρεμμύδι, σκουφί κασκόλ, παλτό, γάντια -που πας ρε Καραμήτρο; Είχε και το μαλλί μια μπούκλα τέλεια, τη ζήλεψα. Ήταν μαζί μου και η Πόπη, ήταν και οι δύο σαν πορσελάνινες κουκλίτσες και εγώ μια αγγούρω σχιστομάτα.

Ημέρα αποφράδα για τις μπούκλες της Μανουέλας, γιατί αφού την αποτρέλανα με τις ιστορίες μου, βάλαμε ένα στοίχημα και την ανάγκασα την ίδια κιόλας μέρα που πάτησε τον πόδα της, να κουρευτεί σε ένα κομμωτήριο της κακιάς ώρας, που δεν είχε ούτε αφρό για μπούκλες και να βλαστημάει. Το βράδυ βγήκαμε να θρηνήσουμε τις χαμένες τρίχες και να πιούμε για να ξεχάσει τον πόνο. Τις επόμενες μέρες γλίτωσε τα επικίνδυνα στοιχήματα, αφού δούλευα κι έτσι την έκανα δέμα και την έστειλα στην Έρη. Καλά τα πήγανε τα δυό τους, το βράδυ που σχόλασα πήγα και τις βρήκα, μαζευτήκαμε στο ρεμπετάδικο. Είχαμε το καλύτερο τραπέζι, δίπλα στην πόρτα και με θέα τις τουαλέτες - πάλι καλά που ήταν κι ένας ωραίος πιο κει κι είχα κάτι να βλεφαριάζω. Σ' αυτές τις μαγευτικές συνθήκες κόψαμε και την τούρτα του Σπύρου, πάντα ονειρευότανε να ακούσει το Happy Birthday με ηχητική υπόκρουση τα καζανάκια. Δεν προλάβαμε ούτε λίγο τούρτα να φάμε και ο κουμπάρος με πίεζε να ανέβω στο τραπέζι. Ρε Παναγιώτη κάτσε λίγο, μόλις έφαγα τη μπριζόλα και ακόμα δεν χορέψαμε ούτε κάτω, ξαφνικά θα κάνω άκρη την τούρτα και θα σκαρφαλώνω; Και δώστου να τραβάει ο Παναγιώτης κι εγώ να ντρέπομαι, και πάνω σ'αυτό το τραβολόγημα λέω απεγνωσμένα στη Μανουέλα Βλάκα δεν ανεβαίνω μόνη μου, θα ανέβουμε μαζί; Και αυτή δεν πετάρισε βλέφαρο και αφού μισοσηκώθηκε λέει Prepei na bgalw ta papoutsia? Μια Ιταλίδα απ' το Περιστέρι, εεε μια ταινία με πολύ Μανουέλα.


Ωραία περάσαμε, μου είχε λείψει η γλυκούλα μου. Τη μέρα που έφευγε, ξυπνήσαμε νωρίτερα για να πιούμε και καφέ στο αεροδρόμιο. Πήραμε και τη Νάντια μαζί. Με το που μπήκαμε στα Mc Donalds ήταν μια ομάδα κούκλων με τον προπονητή τους που πίνανε καφέ, λύσιαξαν οι άλλες να κάτσουμε δίπλα τους. Εγώ πάντως σαν ανώμαλη που είμαι έκανα πως δεν τους είδα και τις πήγα με το ζόρι στην άλλη άκρη που είχε θέα τα αιρμπασάκια με τους γλάρους εν ώρα απογείωσης. Με κράξανε και οι δύο εννοείται. Με είπανε άρρωστη. Και πάνω που το είπαν, αρρώστησα. Σας γράφω και ρουφάω τη μύτη μου! Αψούυυυυ!

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Δύο και σήμερα..

Πολύ καθισιό αυτές τις μέρες. Είχα χρωστούμενη άδεια και την πήρα με το ζόρι, έχω λιώσει στο Petville, στο Yoville και σε όλα τα εις -βιλ. Εννοείται ότι από 15-20 Νοέμβρη έβαλα και τη φωτογραφία του αγαπημένου παιδικού ήρωα Μελένιου, θεέ μου δεν μπορώ να αντέκθω τόθη ομορφιά.
 
Πήγαμε και λίγο Κολωνάκι χτες βράδυ, ξέρεις, για ψώνια. Αλλά ρε συ πολύ ψώνια, τι να ψωνίσουμε; Πάλι στο δικαστήριο club θα καταλήξουμε μου φαίνεται, εκεί τουλάχιστον κουνιόμαστε και τραγουδάμε και κανάν Βασιλείου άμα λάχει. Μπες μες στο καμπριολέ, πάμε για κανάν καφέ, μπες μπες μπες μπες μπες (εφέ repeat για να γουστάρεις, λέγε γουστάρεις;). Κάναμε και πάρτι έκπληξη στο σπίτι της Έρης την Κυριακή. Δεν ξέρω γιατί το κάναμε ακριβώς. Εγώ ήμουνα σίγουρη ότι το πάρτι γινότανε για τα γενέθλια του Σπύρου, αλλά όταν σβήσαμε τα φώτα, αρχίσαν όλοι να αγκαλιάζουν τη Ζωή. Μάλλον το κάναμε επειδή η Ζωή φεύγει για Κρήτη. Εγώ όμως που ζω σε παράλληλο σύμπαν είπα στον Σπύρο να τα εκατοστήσει κι ας γιορτάζει σε μια βδομάδα. 

Ε κανάν καφέ, καμιά βόλτα, πήγαμε και σινεμά Δευτέρα βράδυ να δούμε το Social Network, μόνοι μας ήμασταν στην αίθουσα. Καλά, ήταν και μια γιαγιά, ή μπορεί και παππούς, ήταν απροσδιορίστου φύλου, είχε και σκοτάδι. Πριν ξεκινήσει θυνήθηκα να πάρω τον καθηγητή Ισπανικών που είχα βρει στη Χρυσή Ευκαιρία. Το σήκωσε ο ανθρωπάκος και τον πήρα μονότερμα. Ενδιάμεσα σ' αυτόν τον λογοχείμαρρο (με δύο ρου ή με δύο μι;) ακουγόταν ένα ξεψυχισμένο ναι ανά 10 δευτερόλεπτα περίπου. Αρχικά τον πέρασα για βλαμμένο. Μετά σκεφτόμουνα ότι μπορεί ο κακομοίρης την ώρα που πήρα να έτρωγε, να έχεζε, να έβλεπε τη Σπιναλόγκα και να τον ξύνανε οι πληγές του βρε αδερφέ. Πάντως ας πούμε ότι συνεννοηθήκαμε.

Η ταινία συμπαθητική ήταν, ο Mark Zuckerberg ήταν λίγο άσχημος, αλλά και ο πραγματικός δεν είναι και κουκλί ζωγραφιστό. Τέλοσπάντων, σχολιάσαμε μετά την ταινία τρώγοντας cheeseburger. Μάλιστα την ώρα που ήμουνα στο ταμείο και περίμενα την coca cola και το αργκουντάκι, ένα παιδί που ήταν δίπλα μου μου έτρωγε τις πατάτες από το δίσκο με τις χερούκλες. Του λέω "συγνώμη κιόλας, αλλά μπορείς να μην μου τρως τις πατάτες;;;" Κι αυτός γύρισε έντρομος στον φίλο του και του λέει "Μαλάκα, ποιός είναι ο δικός σου δίσκος;;;" Οι πατάτες λοιπόν ήταν λειψές και σιχαμένες και το αργκουντάκι τάρανδος με μπλουζάκι Ρουβά. Πολύ μπροστά!

Τον Ισπανό σήμερα στο μάθημα τον αποτρελλάναμε. Τον κεράσαμε εκεί κι έναν καφέ ξεροσφύρι, και μάλιστα γαλλικό, γιατί η Μαρία -άκουσον άκουσον- δεν είχε καπουτσινιέρα. Ούτε νερό δεν του βάλαμε, κάθε λίγο που κοράκιαζε σηκωνότανε κι έβαζε μόνος του. Ήπια κι εγώ τον εκατοστό καφέ της εβδομάδας. Θα πάθουν τα νέυρα μου ως το Σάββατο που θα γυρίσω στη δουλίτσα. Από 20-25 Νοέμβρη βάζουμε τη φωτογραφία της δουλειάς μας στο προφίλ μας. Σκοπός αυτού του παιχνιδιού είναι να μετράμε τις μέρες αντίστροφα εμείς οι ανώμαλοι. Astakoulis likes this.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Οι κόκκινες γόβες


Σάββατο βράδυ πήγαμε να δούμε τη Φουρκέτα. Μην ψάχνεις τι σχέση έχει ο τίτλος με τη σαββατιάτικη έξοδο, απλώς ήθελα να σας πω ότι πήρα κάτι κόκκινες γόβες και δεν κολλούσε πουθενά.

Πήρα λοιπόν το μετρό, σταμάτησα στο Σύνταγμα και περπάτησα μέχρι το Θησείο για να συναντήσω τον Κωνσταντίνο. Ε είπα να περπατήσω και λίγο, όλη τη μέρα στην καρέκλα είμαι. Επηρεάστηκα και από έναν γνωστό. Πήρε λέει προσωπική γυμνάστρια. Για 50 ευρώ την ώρα, τον έβαζε να κάνει τα ζωάκια. πχ. το βατραχάκι. Καθόμαστε σαν τον βάτραχο και χοροπηδάμε μέχρι την άκρη του δωματίου και πάλι πίσω. Ή το καβουράκι. Προχωράμε την ίδια διαδρομή πλαγίως. Ρε συ, δεν μου δίνεις 30 να σου βελάζω εγώ;

Τελοσπάντων, φτάνω στο Σύνταγμα και κατά την έξοδο στην κυλιόμενη σκάλα, ακούω πίσω μου αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση:

Αυτός: Κάνεις γενικά παρέα με άντρες;
Αυτή: Να σου πω, ενώ με τους άντρες σαν φίλους τα πηγαίνω πάρα πολύ καλά, όσον αφορά τη σχέση μου....
Αυτός: ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ;;;
Αυτή: Σσσσσ!! Τι φωνάζεις παιδάκι μου μες στον κόσμο, εννοούσα ότι στις σχέσεις μου οι άντρες δεν μου φέρονται καλά!!


Βγαίνω από το μετρό κρυφογελώντας και περπατάω πιο κάτω για να συναντήσω τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ήρθε φτιαγμένος. Εγώ όταν του είπα να έρθει φτιαγμένος εννοούσα να ντυθεί καλά για το θέατρο, όχι να κοπανήσει πρώτα σαμπάνιες στο Doors. Λάθος συνεννόηση τελοσπάντων. Χικ. Η Καβογιάννη αξιολάτρευτη -χικ. Να μην σας πω παραπάνω, φαντάζομαι όλοι θυμόμαστε φανταστικές ατάκες από Κορίνα-ιερόδουλη στα Εγκλήματα.
Σωσώ: Πουτάνα!!
Κορίνα: Ναι?
Η κοπέλα που τραγουδούσε πολύ καλή επίσης, αν θέλετε να τις κόψουμε παρέα μπορείτε να γκουγκλάρετε Βικτώρια Ταγκούλη...

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Για μια βαφή και ένα αυτοκίνητο

Έβαψα τις προάλλες το μαλλί μου μαύρο. Από λάθος υπολογισμό στον καθρέφτη, βάφτηκε και το μέτωπο και τα αυτιά.

Είχα διαβάσει ότι η βαφή βγαίνει από το δέρμα με στάχτη από τσιγάρο. Εγώ δεν καπνίζω, αλλά έτυχε να έχω κάτι τσιγάρα που είχε ξεχάσει στο σπίτι μου μια φορά η Νάντια πριν κάτι μήνες. Οκ, μπορεί και να μην τα ξέχασε, μπορεί και να της τα βούτηξα για να μην τα καπνίσει. Πάντως τα είχα στο συρτάρι. Παίρνω που λες τον αναπτήρα και πάω να το ανάψω. Είμαι τόσο άσχετη που νόμιζα ότι το τσιγάρο θα ανάψει μόνο του σαν καυσόξυλο, δεν το είχα καταλάβει ότι έπρεπε να ρουφήξω.

Όντας ανίδεη, πηγαίνω στον αδερφό μου, ο οποίος το έχει κόψει από πέρυσι.
-Ηλία θα ρουφήξεις λίγο να ανάψουμε το τσιγάρο;  
-Εγώ δεν ξαναβάζω τσιγάρο στο στόμα μου, ξέχασέ το.

Τον πατέρα μου εννοείται ότι τον αποκλείουμε μετά το τετραπλό μπαι πας.

-Μαμά μπορείς να ρουφήξεις λίγο το τσιγάρο; 
-Τι λες παιδάκι μου, θες να το ξαναρχίσω τώρα σε τέτοια ηλικία; Ρούφα το εσύ.
-Ρε μάνα δεν ξέρω να το ρουφήξω, θα πνιγώ.
-Δεν θα το κατεβάσεις παιδί μου, άναψέ το και φύσα αμέσως έξω.
-Δεν ντρέπεσαι, θες να αρχίσω το κάπνισμα στα 27 μου μετά από προτροπή των γονιών μου; Θα σας βγάλω στα κανάλια, θα σας πάω στα παρατράγουδα.

Αποφασίσαμε να κάνουμε κλήρωση για το ποιός θα ρουφήξει το τσιγάρο -δίκαια πράγματα- ναι είμαστε γελοίοι οικογενειακώς, το ξέρω! Κι ο κλήρος πέφτει στη μανούλα, που ήταν σαν πριγκίπισσα, σαν σκυλόψαρο, σαν δεν ξέρω κι εγώ τι, πάντως το άναψε και έτσι πήρα τη στάχτη και τρίφτηκα με μανία, μύριζα σαν να κυλιόμουνα στο τζάκι. 

Σαν άλλη σταχτομπούτα, πήγα να βρω τον πρίγκιπα Μανώλη για να πάμε βόλτα στην ακροθαλασσιά γιατί είμαστε και ρομαντικοί Νοέμβρη μήνα. Ευτυχώς ήταν νωρίς γιατί αν μας έπιαναν μεσάνυχτα θα έπρεπε να παρατήσω τη μια μου μπότα μέσα στο σμαρτάκι του και αυτός να γυρνάει την Πάρνηθα για να βρει ποια λεπτεπίλεπτη πριγκίπισσα φοράει μπότες νούμερο 40.

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα ήταν άλλο. Έχεις ακούσει το δεν το ξανακάνω σε οτομπιάνκι; Ε κάτι παρόμοιο, αλλά με σμαρτάκι. Δεν είχαμε και πολλές δυνατότητες, αφού πίσω κάθισμα έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε. Πας να ανέβεις πάνω στον καλό σου και όσο αγωνίζεσαι να περάσεις τον πόδα σου από πάνω του για να καθίσεις σαν άνθρωπος, πατάς την κόρνα με την πλάτη, αλλάζεις ταχύτητες με το αριστερό πόδι, το δεξί σου πόδι έχει σφηνώσει κάπου μεταξύ πόρτας και καθίσματος και δεν πάει πουθενά και το κεφάλι σου κουτουλάει ρυθμικά στην οροφή. Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσεις έτσι και πας τουλάχιστον να ανοίξεις λιγουλάκι την πόρτα μπας και ξεσφηνώσετε κάπως. Και τότε έρχεται το δεύτερο πρόβλημα, το φωτάκι δεν σβήνει με κανέναν τρόπο όταν η πόρτα δεν είναι καλά κλειστή. Αρχίζουμε να κάνουμε πειράματα, να περιμένουμε μπας και θέλει τον χρόνο του, να ψάχνουμε στην πόρτα για να βρούμε την εγκοπή που κλείνει και να το κοροιδέψουμε, να καλύψουμε το φωτάκι με το σουτιέν ή ακόμα καλύτερα να το σπάσουμε και να ησυχάσουμε.

Και μετά έρχεται και η ερώτηση-κερασάκι στην τούρτα.
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ;;;;

Ε μα αγάπη μου αν δεν διπλωθώ στα τέσσερα, δεν γεμίσω μελανιές από το χειρόφρενο, δεν στραβολαιμιάσω ως τα πρόθυρα του λουμπάγκο δεν το φχαρισιστιέμαι. ΤΕΛΟΣ.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Από που πας; Από κει! Κι εγώ από κει πάω, πάμε μαζί!

2005. Ο Κωνσταντίνος αγοράζει ανυποψίαστος ένα μουχλιασμένο τυρί και αποφασίζει να καταγγείλει το γεγονός στο κέντρο προστασίας καταναλωτών.
2010. Μετά από πέντε χρόνια, κατά τα οποία η εν λόγω εταιρεία κυκλοφορεί ανενόχλητη κεφαλοτύρι υπό μορφή ροκφόρ και σκορπίζει δηλητηριάσεις, ο Κωνσταντίνος λαμβάνει κλήση για κατάθεση και ούτε καν θυμάται την υπόθεση.
Όταν μου πρότεινε να πάμε μαζί την Παρασκευή στο δικαστήριο, νόμιζα ότι έλεγε για το καταγώγι στην Πετρούπολη και άρχισα να δοκιμάζω τα λαμέ μου τραγουδώντας Τερλέγκα. Η χαρά μου κόπηκε όταν μου είπε ότι θα ξυπνήσουμε από τις έξι το πρωί. Μα καλά τόσο after είναι;


Αντικρίζοντας τα κτίρια των δικαστηρίων στην Ευελπίδων, ο Κωνσταντίνος νόμιζε ότι ανακάλυψε το στρουμφοχωριό. Ω, πόσο σας μισώ απαίσιοι δικαστές! Με βάλατε να πάρω άδεια από τη δουλίτσα μου και να τρέχω πρωί πρωί στο κέντρο! Ευτυχώς στην είσοδο του στρουμφοχωριού μας έκαναν έλεγχο χειραποσκευών και κάπως συνήλθαμε - είδες εξέλιξη τα στρουμφ; Βρήκαμε το μανιτάρι νούμερο 5, και καθήσαμε στην αίθουσα να περιμένουμε τη σειρά μας, η οποία δεν θα έφτανε ποτέ, γιατί ήταν το νούμερο 54. Μέσος όρος ηλικίας εναγόντων 65. Μέχρι να φτάσουμε στο νούμερο 30, είχαμε ακούσει παρεμφερείς ιστορίες για μουχλιασμένα αυγά, σπανάκια με ποντίκια, γάλα με επιπλέουσα χαρτοπετσέτα και ένα κομμάτι ξύλο δώρο, χαλασμένα λουκάνικα Fra (Φρανκφούρτη σε αεροπορικό τριγράμματο). Χαλασμένα χταπόδια, μαριδίτσες, καλαμαράκια, ρομάντζες, το κυματάκι κι έρχονται τα κακόμοιρα τα άστεγα. Άστεγα; Ποιά άστεγα; Τα ζευγαράκια, κύριε πρόεδρε. Ξαπλώνουν στα βοτσαλάκια τους, κάνουν τα μπανάκια τους και ούτω καθεξής. Γύλος. Ιστορικές ατάκες, ιστορικές στιγμές.

Ο Πρόεδρος λίγο μπούλης, αλλά γλυκούλης, τον συμπάθησα. Ο γραμματέας είχε βαρεθεί τη ζωή του και ατένιζε το μέλλον, σκεφτόταν που θα πάει το σουκού ή τι θα φάει το μεσημέρι ή αν ξέχασε το θερμοσίφωνα αναμμένο. Αναγκαζόταν ο κακομοίρης να κρατάει σημειώσεις παρά τη θέλησή του. Γραμματεύς... γράψε. Σπαγγελοδη... Σπανοβαγγελονικολόπουλος Δημήτριος... Σπανοβαγγελοδημήτρης Νικόλας του Νικόλα. Ο δε εισαγγελέας έδειχνε ότι πρόσεχε και στο τέλος έκανε σε όλους την ίδια ερώτηση-κλειδί: Οι συνθήκες ψύξης ήταν κατάλληλες;;;;

Εννοείται ότι δεν φτάσαμε ποτέ στο νούμερο 54, πράγμα που σημαίνει ότι τζάμπα ξυπνήσαμε πρωί πρωί και ότι θα ξαναπάμε και του χρόνου. Τώρα όμως ξεψαρώσαμε. Θα πάμε μετά τις 12 το μεσημέρι και θα ξέρουμε πλέον την ερώτηση SOS Οι συνθήκες ψύξης ήταν κατάλληλες; Αν έχει αλλάξει ο εισαγγελέας μπορεί να ρωτήσουν τίποτα άλλο για να μας δοκιμάσουν, αλλά ευελπιστούμε (ευελπίδων γαρ) να είναι βατά τα θέματα Δεν ξέρω γιατί μιλάω σε πληθυντικό αριθμό, εγώ για θεατής πήγα, απλά με συνεπήρε το όλο κλίμα. Εννοείται ότι θα πάω και του χρόνου για παρέα, καλέ ήταν πολύ ωραία εκεί! Προτείνω να μπει στο επόμενο τεύχος του Exodos.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Arrivederci Roma, it's time for us to part!

Ο καφές στο Βενιζέλο περιμένοντας τον Κωνσταντίνο μου βγήκε από τη μύτη. Πάνω που πήρα τον ωραίο μου καπουτσίνο και έκατσα την κωλάρα μου στο τραπέζι, να' σου πετιέται ένας τρελάρας, βρίζει όσους συναντάει στο διάβα του και έρχεται και κατσικώνεται δίπλα μου. 
-Σε πειράζει που έκατσα μαζί σου;
-Ε δεν είναι και το καλύτερο μου..
-Γιατί εεεε…εεπειδή είμαι..είμαι… νευρικός; Να φφφφύγω;?
Για να δείτε τι καλός άνθρωπος είμαι έφυγα εγώ! Καπουτσίνο στο χέρι και αρχίζω να περιφέρομαι με τη βαλίτσα μου, με τα πόδια να πατάνε Αθήνα και τη σκέψη να περιφέρεται κάπου στη Via del Corso, στο μαγαζί με τα λαχανί στριγκ και στο ζαχαροπλαστείο του Carmignani. Ξέχασα να σας πω ότι είχαμε αποφασίσει εκ των προτέρων να μην δούμε κανένα μουσείο και αξιοθέατο, αφού εγώ τα είχα χιλιοδεί σαν φοιτήτρια και ο Κωνσταντίνος σαν καμένος ταξιδιώτης στο έλεος του μπλε γλάρου.

Όταν φτάσαμε στη Ρώμη, βρήκαμε έναν μαφιόζο ταρίφα, τον Ρομπέρτο, ο οποίος μας πήγε στο ξενοδοχείο και μας είπε εξαρχής ότι θα μας γδύσει (ήταν κύριος, δεν μπορώ να πω). Το ξενοδοχείο που λέτε ήταν λίγο μακριά, αλλά ήταν ωραίο και γεμάτο μυρωδιές. Ο διάδρομος για παράδειγμα μύριζε ξίδι και το δωμάτιο χλωριούχο ροδάκινο. Ξεκουραστήκαμε λίγο και, ακριβώς ένα βήμα πριν την ασφυξία, είπαμε να κατεβούμε προς το κέντρο. Το γκομενάκι στη ρεσεψιόν, ονόματι Amadeus ή κάτι τέτοιο λατινογενές, μας πρότεινε να πάρουμε το βανάκι του ξενοδοχείου. Υποστήριζε ότι είναι γεμάτο, ενώ καθημερινά ήμασταν οι μοναδικοί επιβάτες και ο οδηγός μας έλεγε χαμογελαστός buongiorno και από μέσα του vaffanculo, γιατί τον βάζαμε να ετοιμάζει ταξίδια μοναχά για πάρτη μας.

Στο κέντρο ξεποδαριστήκαμε, αφού ο Κωνσταντίνος έβαλε στόχο να κάνει το γύρο της Ρώμης σε 80 ώρες. Σαν εναλλακτικά αξιοθέατα, είδαμε τη φίλη μου τη Manuela, τον Michael Jackson να χορεύει στην αρχαία αγορά, τον κήπο με τις πορτοκαλιές όπου χαλβαδιάζονταν ζευγαράκια και τον Άγιο Πέτρο από την κλειδαρότρυπα. Παρόλο που ταράξαμε τον cappuccino και τον espresso, το βράδυ κοιμηθήκαμε σαν μούσχαροι και ξυπνήσαμε για να δούμε το αντίστοιχο Ερωτοδικείο του Rai1: Τη λυπηρή υπόθεση του 22χρονου φοιτητή μηχανολογίας που σπούδαζε στο Τορίνο και η μάνα του τού έστελνε 800 ευρώ το μήνα, μέχρι τη στιγμή που ερωτεύτηκε μια κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη με ένα πεντάχρονο παιδί στην αγκαλιά, οπότε άρχισε να δουλεύει σε ένα μπαρ για να τη συντηρήσει και έμεινε πίσω στο πτυχίο του. Η μάνα του, από την κακία της, του μείωσε το έμβασμα στα 200 ευρώ. Μια σοβαρή κατάσταση θέλει και σοβαρή λύση, πήγαν λοιπόν στο Ερωτοδικείο και, μετά την απόφαση του δικαστή ενώπιον όλης της Ιταλίας, υποχρέωσαν τη μάνα να σκάει και τα υπόλοιπα 600, για να βοηθήσει το παιδί στη νέα του ζωή. Ο Κωνσταντίνος ψέλλιζε τρομοκρατημένος Συγνώμη κι αν αυτή δεν θέλει να τα δώσει;  
Θα τα δώσει με το ζόρι, ερωτοδικεία δεν μου ήθελε;;;;


Ξαναπήραμε το βανάκι για να κατεβούμε στο κέντρο και διαπιστώσαμε ότι κάθε φορά ο οδηγός ήταν ο ίδιος, ο οποίος είχε βάρδια 20 ώρες τη μέρα. Συνεχίσαμε να περπατάμε για πάντα, με απώτερο στόχο να διασχίσουμε κατά μήκος όλο τον Τίβερη (ιδέα του Κωνσταντίνου ήτανε). Κοράκιασα κι έψαχνα απεγνωσμένα νερό για καμιά ώρα, ενώ δίπλα μου είχα ολόκληρο ποτάμι. Αργότερα πήγαμε και στο Rinascente, το γνωστό εμπορικό κέντρο, το οποίο ωχριούσε μπροστά στην ομορφιά του Τίβερη και το οποίο, σε αντίθεση με το ποτάμι, περπατιόταν μόλις σε 7 λεπτά. 

Φάγαμε μακαρόνια σε κάτι άλλους μαφιόζους από τη Νάπολη -πρωτότυπο- και μετά αποχωρίστηκα τον έρωτά μου που έφερνε σβούρες ακούραστα, για να πάω για τσάι με τη Manuela. Περάσαμε πρώτα από τη μπουτίκ της Roma για το δώρο του Μανώλη που ζει μόνο για το ποδόσφαιρο και απεχθάνεται τα χρωματιστά μακαρόνια. Εκεί, υποχρέωσα τον κακόμοιρο υπάλληλο που ήταν στα μέτρα του Μανώλη να δοκιμάσει τα φούτερ που μου άρεσαν και να κάνει γύρους για να διαλέξω. Ο Κωνσταντίνος γύρισε με μια μεγάλη σακούλα στο χέρι και αρνιόταν να μας πει τι ψώνισε, γιατί φοβότανε ότι βαδίζει προς την αποκλήρωση λόγω υπερβολικής σπατάλης και ότι από βδομάδα θα κατέληγε στο Ερωτοδικείο αντιμέτωπος με τη μάνα του σε κατάσταση υστερίας. Η κατηγορία θα αφορούσε τα συνεχή ταξίδια, τα 35 ζευγάρια παπούτσια, τα 99 πουκάμισα και το σαββατιάτικο έθιμο που ακούει στο όνομα Doors. Περιττό να σας πω ποιός θα κέρδιζε. 

Είχα λυσιάξει για κάστανα και δεν πρόλαβα να πάρω, οπότε όλο το βράδυ έψελνα τον Κωνσταντίνο ότι το πρωί το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να μου βρει κάστανα, αλλιώς καφέ δεν έχει. Πράγματι, όλο το πρωί γυρνοβολούσαμε με την τσίμπλα στο μάτι κι ευτυχώς μετά από ώρα βρέθηκε ένας καλός μαυρούλης στο διάβα μας, γιατί ο Κωνσταντίνος ετοιμαζόταν να ρίξει νόμισμα στη φοντάνα και να ζητήσει κάστανα σαν μάννα εξ ουρανού. Αφού ευχαριστήσαμε τον Μαροκινό, καθήσαμε στο bar να πιούμε τον καπουτσίνο και η σερβιτόρα ήταν στρίντζω από τις λίγες, τραμπούκισε τη διπλανή χωρίς  λόγο και εμάς μας έφερε τον λογαριασμό με το ζόρι, χωρίς να τον ζητήσουμε. Εννοείται ότι μου ήταν εντελώς αδιάφορη, γιατί ήδη είχα προσηλωθεί στον ψηλό με τα μπλε στο ταμείο, εν δυνάμει γιο του ιδιοκτήτη, και οραματιζόμουνα να παίρνω τη θέση της στριμμένης και να σερβίρω καφέδες happily ever after.

Κάναμε τα τελευταία ψώνια μας, δηλαδή τα χρωματιστά μακαρόνια, που ο Κωνσταντίνος πήρε για διακοσμητικά κι εγώ για να τα φάω χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Επειδή ήταν εύθραυστα γεμίσαμε χειραποσκευές και ο Κωνσταντίνος κουβαλούσε μαζί και τα κουτιά από τα παπούτσια που δεν χωρούσαν στη βαλίτσα και δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί με τίποτα. Ο ταξάρας μας ρώτησε αν φεύγουμε με
Alitalia και ετοιμαζόμασταν να βγάλουμε το περίστροφο, αλλά κρατούσαμε πολλά πράγματα και τη γλίτωσε. Εξηγήσαμε στον μπουρτζόβλαχο τι είναι η Aegean, και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, όπου αυξήσαμε τις χειραποσκευές μας με ένα κρασί και καταλήξαμε φορτωμένοι σαν γαϊδούρια. Και μην ρωτήσει κανείς αν πετάει ο γάιδαρος! Πετάει και τρώει και σουτζουκάκι!!

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Μεγαλώσαμε και φέτος!

Η έξοδος για τα 27α γενέθλια έγινε σε ένα ρεμπετάδικο. Όταν κάλεσα για να κλείσω τραπέζι ο διάλογος ήταν απολύτως φυσιολογικός για κάθε νορμάλ άνθρωπο, αλλά εντελώς σουρεάλ για μένα, που μάλιστα κάλεσα και από το τηλέφωνο της δουλειάς.
-Γεια σας, θέλω να κάνω μια κράτηση για το βράδυ.
-Πόσα άτομα;
-Οχτώ.
-Ωραία, σε τι όνομα είναι;;;
-Γεωργία (..........Συγνώμη αυτός γιατί μου κλέβει τις ερωτήσεις; Τώρα θα μου δώσει και προθεσμία;................)
-Ευχαριστούμε που μας καλέσατε.
(ΝΑΙ μου κλέβει τις ατάκες, it's official!).



Ο Κώστας είχε βάλει ένα στουπί νέφτι στον κώλο και το Peugeot απογειώθηκε . Έτσι, ενώ το μαγαζί λεγότανε Αργώ, εμείς φτάσαμε γρήγορο, και μάλιστα πολύ γρήγορο.

Όταν καθήσαμε στην αρχή όλοι κοιτούσαν την ορχήστρα, εκτός από την Πένυ που κοίταζε την πιατέλα με τα ορεκτικά, και από το παιδάκι στο δίπλα τραπέζι που κοίταζε το Nintendo του. Μετά πείνασε κι αυτό και κοίταζε το Nintendo μπουκωμένο με λουκάνικο. Αφού μαζευτήκαμε όλοι η Έρη περιχαρής έκανε πρόποση για τα 27 μου χρόνια και για την καινούργια της δουλειά φωνάζοντας "ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΟΛΟΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΠΟΛΥΘΕΙ". Έτσι το έμαθε και το υπόλοιπο μαγαζί. Μετά από αυτή την ευχάριστη πληροφόρηση φάγαμε το κατιτίς μας, κι εμείς τα κορίτσια της παρέας σηκωθήκαμε να χορέψουμε ένα χασαποσέρβικο που ήταν πιο αργό και από τον θάνατο και η Πένυ σιγοψιθύριζε ότι αν έβαζε πιο γρήγορο σίγουρα θα ξέρναγε. Αλλά και η απέναντι παρέα ήταν πολύ χορευταράδες. Ένας από αυτούς, ο Λευτέρης, είχε γενέθλια, καλή ώρα. Εκτός από γενέθλια, είχε και έντονο προγναθισμό (είμαι κακιά;). Αφού γίναμε όλοι σούρα, μες στην παραζάλη της φωνής του κυρ Πάνου, του μερακλή τραγουδιάρη, ο Σπύρος έριξε τη ζεμπεκιά του, ο Παναγιώτης έκανε παραγγελιές, και εγώ ανέβηκα στο τραπέζι λες και ήμουνα σε κανένα τελειωμένο σκυλάδικο. Ταυτόχρονα, το σαγόνι του Λευτέρη μας φαινότανε μικρό και ο γέρος τραγουδιάρης σαν εικοσάχρονο τεκνό. Φύγαμε κατά τις 4 και κάτι, πριν μας διώξουν με τις κλωτσιές.

Σήμερα το πρωί πήγα για ψώνια με τον πατέρα μου - ε να μην τον απομυζήσω μέρα που είναι; Από τα κρασιά και την αφυδάτωση, έπινα συνέχεια νερά. Ο πατέρας μου ανησύχησε, παιδί μου έχεις πιει τρία λίτρα νερό σε μια ώρα, για υπέρηχο θα πας; Εξυπνάδες γιατρού. Τα ψώνια πήγανε καλά πάντως. Αύριο το πρωί Ρώμηηηηηηηηη!

ΥΓ. Η καπουτσινιέρα κι εγώ σας ευχόμαστε καλή εβδομάδα με πολύ καπουτσίνο. Φιλάκια!

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ!

Η Κυριακή μας ήταν παραγωγικότατη. Η Έρη είχε συνέντευξη για μια δουλειά και της έδωσαν και ένα τεστάκι για το σπίτι. Μαζευτήκαμε μια οικονομολόγος, μια αγγλικού, ένας φιλόλογος και μια μεταφράστρια για να ενώσουμε τις γνώσεις μας και να απαντήσουμε στην εν λόγω δοκιμασία, τύπου ecdl, βαθμού δυσκολίας μηδέν - ή ας πούμε 1, επειδή μας άγχωνε και ο χρόνος. Με το Word πήγαμε πολύ καλά, αλλά το Excell το ψιλοήξερα μόνο εγώ. "Έρη μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ"!

Παρένθεση:
Τελευταία φορά θυμάμαι μου είχε πει αυτή τη φράση η Πένυ. Είχα τρακάρει Παρασκευή βράδυ και την επόμενη μέρα είχα κάτι εξετάσεις ιταλικά στο κέντρο. Πάιρνω έντρομη την Πένυ να πω τον πόνο μου.. "Γεωργία μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ". Έρχεται πρωί πρωί από το σπίτι να με πάρει. Για να μην πάμε μέχρι κέντρο το αφήνουμε σε έναν σταθμό του ηλεκτρικού. Δϊνω τις εξετάσεις, κάνουμε βόλτα, τρώμε, ψωνίζουμε, χαζεύουμε και γυρνάμε το απόγευμα. Πηγαίνοντας προς το αμάξι είχαμε πιάσει την πάρλα και περπατούσαμε, περπατούσαμε... Ρε βλάκα μιλάμε και περάσαμε το αμάξι! Πάμε πάλι πίσω. Ξαναπιάνουμε την πάρλα και το ξαναπερνάμε. Και πάλι πίσω. Και πάλι μπρος.
Γεωργία: Ρε συ εδώ δεν ήτανε το αμάξι;?
Πένυ: Μαλ**α...πάει το αμάξι...πώς θα πάμε το βράδυ στο club??
(Σοβαρή απορία ανθρώπου που μόλις έχασε το αμάξι του. Τελικά το είχε πάρει ο γερανός)

Στο θέμα μας τώρα: Της λέω λοιπόν "Έρη μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ"! Ξεκινάμε το Excell και αφού κάναμε το μισό, με παίρνει ο Μανώλης και σπεύδω να το σηκώσω για να λύσουμε κάτι δικά μας λες και δεν μπορούσαμε να τα λύσουμε σε ένα τέταρτο, αφήνοντας τους άλλους τρεις στο έλεος των κελιών και του V look up. Η Έρη ήθελε να είμαι η αφή στην άκρη των δακτύλων της, ότι αγγίζει να χει κάτι από μένα, αλλά επειδή απεδείχθη συνειδητοποιημένη πάτησε ότι βρήκε μπροστά της.


Αφού τελειώσαμε την εξέταση επιδοθήκαμε στο Trivial. Το ζάρι είχε δημιουργήσει μαγνητικό πεδίο εκεί στη μπαρμπουτιέρα-καπάκι του παιχνιδιού και έφερνε συνέχεια 3, οπότε τρελλαθήκαμε στα "Αθλητικά". Εννοείται ότι δεν ξέραμε τίποτα και ο Σπύρος τα απαντούσε χωρίς να πεταρίζει βλέφαρο. Ας μου πει κάποιος γιατί οι άντρες μαζεύουν τόσες άχρηστες πληροφορίες για το πότε πήρε μεταγραφή ο απαυτούλης και που πήγε την τάδε άσχετη χρονιά, που ενδεχομένως να μην υπήρχες καν; Έπαιξαν και κάτι άκυρες ερωτήσεις γεωγραφίας για ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου, δεν ξέραμε που πάνε τα τέσσερα, και κάτι ερωτήσεις Ιστορίας -τετάρτης δημοτικού νομίζω- για τους Μινωίτες (δεν είμαι πιο έξυπνη από ένα δεκάχρονο). Ο Σπύρος, καθόσον ιστορικός, τα ήξερε πάλι όλα και μας προσέφερε πολύτιμη βοήθεια-μην-ανησυχείς,-εγώ-είμαι-εδώ, την ώρα που σφιγγόμασταν να απαντήσουμε σε απλές, καθημερινές ερωτήσεις: Πως λεγόταν ο Κορίνθιος ληστής που έριχνε τους διαβάτες από τον γκρεμό και τον σκότωσε ο Θησέας; "Λοιπόν, παιδιά είναι ξέρετε εκεί στην κακιά σκάλα, έχει και το τούνελ το όνομα του, όχι όπως πας για Κόρινθο όμως, όταν επιστρέφεις". Πες μου έτσι, με τη μία το βρήκα τώρα!

Γύρισα γεμάτη γνώσεις και αισθάνομαι περήφανη γιατί τώρα ξέρω ότι...
1) Η Κίμωλος έχει σχήμα κανονικό πεντάγωνο. Εγώ πάντως την γκούγκλαρα και τη βλέπω στραβοχυμένη.
2) Οι δροσουλίτες βγαίνουν τον Μάη. Γι' αυτό φαίνεται δεν τους είδαμε στις διακοπές.
3) Η Μυτιλήνη έχει δύο κόλπους. Μην ρωτήσεις τα ονόματα.

Και..για να μην νομίζετε ότι σήμερα το ξέχασα. Θα σας πω και για το ξεπαρθένιασμα της καπουτσινιέρας: Μια ιστορία γεμάτη κακουχίες, πόνο και δάκρυα. Τη βάλαμε στην πρίζα. βάλαμε και το νερό στην ειδική θήκη και την κάψουλα και η καπουτσινιέρα καμία αντίδραση. Ο Κωνσταντίνος την κοιτούσε σαν το πιλοτήριο του airbus, μόνο που έλειπαν οι οθόνες, το σύστημα παραγωγής συμβολογίας, ο ψηφιακός χάρτης και το modem δεδομένων. Βασικά ένα κουμπί είχε, με ένα φλιτζανάκι ζωγραφισμένο! Δεν ξέρω γιατί τρομοκρατηθήκαμε! "Κάτσε ρε Κωνσταντίνε, μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ". Βγάλαμε το χαρτάκι με τις οδηγίες. Είχε 4 απλά βήματα, για ηλίθιους: Βάλτε το νερό. Τικ. Κλείστε το καπάκι. Τικ. Πατήστε το κουμπάκι. Τικ. Βάλτε το φλιτζάνι από κάτω. Τικ. Ρε συ θα είναι χαλασμένο το πολύμπριζο! Ο Κωνσταντίνος έβαλε το κινητό του για να δει αν φορτίζει. Το κινητό ένιωσε, η καπουτσινιέρα τίποτα. Κατά τύχη είδαμε ένα on/off στο πίσω μέρος. Αγαπητοί κατασκευαστές: Κάντε τα βήματα 5, για τους πανηλίθιους. Ευχαριστούμε.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Όλα τα airbus οδηγούν στη Ρώμη. Εντάξει.. όχι και όοοολα!

Μετά από μέρες μιζέριας, σήμερα επιτέλους ξύπνησα με χαμόγελο. Μάλλον επειδή πλησιάζει η εκδρομή στη Ρώμη την άλλη βδομάδα. Εκεί στη χώρα του καφέ να δεις καπουτσίνο που θα πιει ο Κωνσταντίνος!! Και μιας και διανύουμε δύσκολες μέρες, σκεφτόμαστε να κουβαλήσουμε πίσω και ένα τσουβάλι εσπρέσο για την καπουτσινιέρα (δεν μπορούσα να μην την αναφέρω και σήμερα, θα έσκαγα). 
Δεν σας λέω πολλά, γιατί ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά. Ποιος ξέρει τι θα ακούσουμε και σήμερα...Κανέναν νέο διάλογο, καμιά νέα εμπειρία όπως αυτές οι προχθεσινές της Πόπης...

... Με τον παππού που έκανε μαλ**ία και ζητούσε και τα ρέστα...
Έβαλα το όνομα και το επίθετο και τα ρέστα, μετά συμπλήρωσα τα στοιχεία της κάρτας και τα ρέστα, με πήγε στο βήμα 3 και τα ρέστα, ε και μετά μου κόλλησε ο υπολογιστής και το ξαναπάτησα. Και τα ρέστα. Τι να κάνω τώρα που έχω δύο κρατήσεις;;
 ...Με τον τύπο που δεν ήξερε τι θα πει διακριτικότητα...
-Μου δίνετε παρακαλώ τον αριθμό εισιτηρίου;
-Εεε μισό λεπτό....[ρε συ αυτή εδώ μου ζητάει αριθμό εισιτηρίου!.... -πες της ότι είσαι στο νοσοκομείο και δεν τον έχεις] ...Ναι με ακούτε; Είμαι στο νοσοκομείο και δεν τον έχω.
-Με συγχωρείτε, αλλά δεν γίνεται καμία αλλαγή χωρίς τον αριθμό.
-[δεν αλλάζει μου λέει χωρίς αριθμό!... -καλά κάτσε να ανοίξω τα email!!!]
 ...Με τον Αμερικάνο που ήθελε ακύρωση λόγω ασθενείας...
"I would like to cancel my flight from Kalamari to Thessaloniki for health reasons."
Καλαμάρι: Γιατί εκτός από καλό λάδι, ξέρουμε και από καλό θαλασσινό.

Για όλους αυτούς τους διαλόγους αγαπάμε τους επιβάτες. Εννοείται ότι μέχρι να φτάσουμε στη Ρώμη θα κοιτάζουμε πάλι τις φάτσες των διπλανών μας και θα στοιχηματίζουμε σε ποιους έχει μιλήσει ο καθένας. Θα είμαστε δύο άγνωστοι, όμως θα τους έχουμε ξεπαστρέψει την πιστωτική κάρτα με θανατηφόρους ναύλους, θα τους έχουμε κάνει το αίτημα για να κουβαλήσουν το βρωμόγατό τους κάτω από το κάθισμα και να νιαουρίζει μέχρι να φτάσουμε στο Fiumicino, ή θα τους ενημερώσαμε για τις διαστάσεις της χειραποσκευής και αυτοί θα μας γράψανε στα παπ**ια τους και θα φέρανε όλη τους την προίκα και κεφτεδάκια για το δρόμο. Θα πάρουμε το Blue για συντροφιά και θα το διαβάσουμε για χιλιοστή φορά δίπλα στη Fontana, στα σκαλιά την Piazza di Spagna, και στην τουαλέτα του Holiday Inn. Μπορεί να βγάλουμε και φωτογραφίες κρατώντας το μπροστά στο Κολοσσαίο, όπως η Αμελί με τον νάνο. 

Δέχομαι παραγγελίες για χρωματιστά μακαρόνια, κεφάλια παρμεζάνα, νέες ποικιλίες εσπρέσο και ό,τι άλλο σας έρθει.. ;)

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Βγάλε το γράσο από το αυτί!

Σηκώνομαι να πάω για καφέ στον Κώστα πιο κάτω. Επειδή ξέρω ότι είναι άχρηστος, φτιάχνω και τον καφέ μου για να τον πάρω μαζί. Η μαμά στην κουζίνα και με κοιτάζει.
Μαμά πάω στον Κώστα θα πάρω και τον φρέντο μαζί.
Τι λες παιδί μου, στο ξένο σπίτι;
Ναι ρε μάνα, σιγά μην παρεξηγηθεί κιόλας!
Και που θα τον αφήσεις;
Στο τραπεζάκι.
Τον σκύλο;
Ποιον σκύλο χριστιανή μου;


Συμπέρασμα 1ο: Πώς ξεχωρίζουμε τον Freddy από τον φρέντο;
Αν δεν προσέξουμε την διαφορετική κατάληξη, κοιτάζουμε αν έχει ουρά και τέσσερα πόδια ή αν έχει αφρόγαλα.

Πάω προς την πόρτα, μαζί με τον καφέ μου (και το αφρόγαλα). Πατέρας με εγχειρισμένο μάτι ξαπλωμένος στον καναπέ.
Γεωργία φέρε μου το ipod πάνω από το τραπέζι!
(Καλά πότε πήρε ipod αυτός;!)
Πάω ξανά προς την κουζίνα και βλέπω το eye-pad για τους εγχειρισμένους.
Μάλιστα!

Συμπέρασμα 2ο: Αν εξηντάχρονος περιγράφει νέες τεχνολογίες, πες του να επαναλάβει την ερώτηση. Σίγουρα κάτι δεν θα άκουσες καλά!!

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Απολυθούμε ή όχι, τον καπουτσίνο μας θα τον πιούμε!

Πρώτη του μηνός σήμερα. Ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε να μεταφέρει στο καινούργιο σπίτι τα άκρως απαραίτητα πράγματα: Εξηνταπέντε πουκάμισα, δύο κεριά, κάτι μίνιμαλ ζάρια και την καπουτσινιέρα. Η τελευταία ήταν ακόμα κλεισμένη στο κουτί της και την είχε στολίσει όπως μπαίνεις. Καθήσαμε στον καναπέ και εστιάσαμε στο πακεταρισμένο έκθεμα. "Δεν την άνοιξα, γιατί τώρα που την ξαναβλέπω, μου φαίνεται μικρή. Θα πάω να πάρω μια μεγαλύτερη. Έτσι κι αλλιώς εγώ σε αυτό το σπίτι μόνο καπουτσίνο θα σερβίρω, τουλάχιστον να τον φτιάχνω καλά". Σήμερα θα μετέφερε και τα υπόλοιπα εκατό πουκάμισα, ίσως άλλαξε και τη μηχανή. Θα πήγαινα ευχαρίστως για έναν καπουτσίνο, σκέφτομαι όμως ότι μπορεί να μου ανοίξει την πόρτα μόνο με το πουκάμισο και να πιούμε τον καπουτσίνο στη χούφτα.

Το ξέρω ότι έχω λυσάξει με την καπουτσινιέρα, αλλά δεν έχω κάτι πιο ευχάριστο να πω. Άραγε να φτιάχνει καλό καπουτσίνο-της-παρηγοριάς; Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Στη δουλειά απέλυσαν άτομα και από χτες επικρατεί πανικός. Το βράδυ θα μαζευτούμε για συμπαράσταση, δεν ξέρω αν θα παρηγορήσουμε εμείς αυτούς που φεύγουν ή εκείνοι εμάς που μένουμε, ούτε ξέρω κι εμείς για πόσο ακόμα μένουμε. Προς το παρόν χαμογελάμε και οργανώνουμε το επόμενο shopping therapy, για να μας περάσουν όλα!! Δεν θέλω κλάματα και αηδίες, άντε τώρα!!!!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

The Blower's Daughter

Αυτό είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Πολύ ερωτικό..
 


..And so it is
Just like you said it should be
We'll both forget the breeze
Most of the time
And so it is
The colder water
The blower's daughter...
The blower's daughter??????????????????

Κάτσε ρε φίλε, μισό λεπτό, τί είναι αυτή η blower's daughter;


Η κόρη του ανεμιστήρα;; Η κόρη του φυσητήρα;
Εγώ πάντως όταν γκουγκλάρισα το blower μου έβγαλε κάτι τέτοιο:



Μπααααα!
 Αποκλείεται!! Μα τι κόρη μπορεί να βγάλει αυτό το πράγμα;;;;
Τι διάολο με ρομπότ ερωτεύτηκε;

Μετά από μια πιο εξονυχιστική έρευνα, διάβασα ότι ο τύπος ήταν ερωτευμένος με την κόρη της δασκάλας που του έκανε μαθήματα κλαρινέτου. Έτσι εξηγείται λοιπόν.. φυσούσε η δασκάλα το κλαρίνο, κι αυτός κοίταζε την κόρη και του γινότανε κλαρίνο!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, μια ευγενική χορηγία από τον Αστακούλη! ;)

Καλημέρα σε όλους!

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Μηχανή του καφέ. E non e un piccolo particolare.

Την προηγούμενη βδομάδα ξεκίνησα τις βάρδιες στη δουλειά. Σήμερα ας πούμε δούλευα 7 το πρωί. Πολύ βάρβαρο. Εννοείται ότι στην εν λόγω βάρδια, μέχρι τις 9 τουλάχιστον βαράς μύγες. Πρέπει ο άλλος να είναι πολύ καμμένος για να ξυπνήσει από το χάραμα και να πάρει τηλέφωνο για εισιτήριο, εκτός αν έβλεπε στον ύπνο του γλάρους και ταξίδια. Ή αν το βράδυ ήπιε ξίδια. Όπως ο σημερινός ας πούμε:
 -Να κάνουμε μια κράτηση από Αλεξανδρούπολη-Αθήνα για άυριο το απόγευμα;
-Ναι, η πτήση είναι στις 19.40, θα πρέπει να εκδόσετε το εισιτήριο αύριο μέχρι τις 18.00.
-Μάλιστα, από που μπορώ να κάνω την έκδοση; Μπορώ ας πούμε εδώ στο σούπερ μάρκετ?!!

Σκλαβενίτης. Τόσο φθηνά όσο πουθενά.



Ο Κωνσταντίνος βρήκε σπίτι και ξεκινάει σιγά σιγά τη μετακόμιση.Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τη λίστα με το τι πρέπει να πάρει. Εγώ σκεφτόμουνα πράγματα όπως κρεββάτι, τραπέζι, καρέκλες, ποτήρια, πιάτα, ποτήρια, και άλλα τέτοια παρόμοια. Μετά προχώρησα σε καθρέφτη, απλώστρα, φωτιστικά. Ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε από τα είδη πρώτης ανάγκης, δηλαδή την καπουτσινιέρα. Μετά, σαν δεύτερο απαραίτητο-χωρίς-εσένα-δεν-ζω, έβαλε το βαζάκι για τη ζάχαρη. Ότι ας πούμε θα φτιάχνει τον καπουτσίνο και θα τον πίνει στην χούφτα, καθήμενος στο παρκέ, κανένα πρόβλημα. Ήθελα να ξερα, μου λέει, που τα σκέφτηκες όλα αυτά τα πράγματα για το σπίτι και με άγχωσες.

Εγώ φταίω, ή αυτός που σκέφτηκε πρώτα πρώτα την καπουτσινιέρα!

Θυμήθηκα και τον πατέρα μου τις προάλλες στο Mall. Πήγαμε να αλλάξουμε σύνδεση γιατί η Vodafone μας έπιανε τον κώλο (αχ ήταν ωραία). Μια ώρα καθήσαμε εκεί στον Γερμανό, ήταν και αποπνικτικά. Ο πατέρας μου έπιασε ψιλή κουβεντούλα με όλους τους υπαλλήλους, και οι καημένοι φυσούσαν και ξεφυσούσαν, τους λυπήθηκε η ψυχή μου. Σε κανα δύωρο, φεύγοντας (επιτέλους), βροντοφωνάζει περιχαρής: Μια χαρά... Γιατί δηλαδή, και 50 ευρώ το μήνα να κερδίζουμε, τους τα χρωστούσαμε; Εγώ μ' αυτά τα λεφτά θα πάρω κάτι άλλο... (παύση) .... για κάτσε δυο λεπτάκια ρε Γεωργία, να ρωτήσω κάτι που θέλω.. - είπε και μπήκε στο μαγαζάκι με τις πολύχρωμες μηχανές του καφέ.

-Καλημέρα σας, θα ήθελα ένα αλεστήρι για τον εσπρέσο!!
(Μούμπλε μούμπλε...με ό,τι λεφτά γλίτωσε από το κινητό θα ψωνίζει μαλακίες)
Γελάω και η πωλήτρια με κοιτάζει με απορία.
Μπαμπάς: Μην ανησυχείτε, η κόρη μου γελάει συχνά μόνη της !!

Και γιατί παρακαλώ να μην γελάσω;;
Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έβγαλα ένα "απόσταγμα": Γελάει καλύτερα όποιος γελάει μόνος του.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Περπατώ εις το καμμένο δάσος όταν τα ελάφια δεν είναι εδώ

Σήμερα πήγαμε βόλτα στην Πάρνηθα με απώτερο στόχο να δούμε τα ελαφάκια.

Ανεβαίνοντας περάσαμε από το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο. Είχα διαβάσει ότι το κτίριο αυτό λειτουργούσε σαν σανατόριο, γιατί τον καιρό λίγο πριν τον πόλεμο η φυματίωση ήταν σε έξαρση και το κλίμα της Πάρνηθας ευνοούσε τους ασθενείς. Το σανατόριο εγκαταλείφθηκε μετά το 1950, με την ανακάλυψη της πενικιλίνης. Έπειτα λειτούργησε για λίγο καιρό σαν ξενοδοχείο Ξενία. Ήθελα πολύ να μπω καμιά μέρα μέσα, λένε ότι σου δημιουργεί περίεργη αίσθηση. Εννοείται ότι τελικά δεν μπήκαμε κι έμεινα με τη χαρά. Βέβαια έχω να πω ότι απέξω δεν φαινόταν και τόσο τρομακτικό όπως το είχα στο μυαλό μου. Μάλλον επειδή ήταν πρωί. Έτσι κι αλλιώς ο Μανώλης μου ισοπέδωσε την ελπίδα για τα κρυμμένα φαντάσματα και μου είπε ότι εκεί μέσα είναι τα κρυμμένα πρεζάκια.

Γυρνώντας, περάσαμε και από το εγκαταλελειμμένο αεροπλάνο. Αυτό δεν ξέρω πώς βρέθηκε στην Πάρνηθα, πάντως χρόνια λειτουργούσε σαν καφετέρια και τώρα ήταν μισοκαμμένο από τις φωτιές, διαλυμένο. Χωρίς φαντάσματα, χωρίς πρεζάκια.




Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί τελικά είδαμε δύο μικρά ελαφάκια και ήταν πανέμορφα.
Θυμήθηκα και την ταινία με τον Μπάμπι το ελαφάκι. Κάθε φορά που βγαίνει στο σινεμά παιδικό έργο πρήζω τη Νάντια να πάμε να το δούμε. Συνήθως δεν φέρνει σοβαρές αντιρρήσεις, αλλά τότε με τον Μπάμπι ήταν ανένδοτη. "Ρε συ, αυτό είναι για πολύ μικρά, ούτε καν μιλάει ο Μπάμπι, θα σκυλοβαρεθούμε μουσική και εικόνες". Για καλή μου τύχη συνειδητοποίησα ότι η ταινία λεγόταν Ο Μπάμπι και ο πρίγκιπας του δάσους. "Ρε Νάντια αφού παίζει και ο πρίγκιπας του δάσους θα μιλάνε, δεν θα βαρεθούμε". Με τα πολλά συμφώνησε. Πήγαμε και καταλάβαμε ότι ο πρίγκιπας του δάσους ήταν ελάφι.


Και για να μην ξεφύγω από την πχοιότητα στη μουσική....
Δικό σας!!