Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Κόκκινο βρακί. Εγγύηση.

Το ξέρω ότι θα γίνω γραφική, αλλά δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να κατάλαβε Χριστούγεννα στην Αθήνα. Πάλι καλά που είδα και λίγο στόλισμα στο Βερολίνο, γιατί εδώ καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες, αλλά μία το δέντρο που δεν υπάρχει και μία το θερμόμετρο στους 25. Άσε που δουλεύαμε και ανήμερα. Ούτε να φάμε δεν μας άφησαν. Μα είναι δυνατόν να ξυπνάς 25 Δεκέμβρη πρωί πρωί με τη δροσούλα και να οργανώνεις τις διακοπές σου για τον Αύγουστο; Οκ, το είπαμε, είχε ζέστη τον Δεκέμβρη, αλλά είναι χειμώνας γαμώτο! Άσε τον υπάλληλο να φάει τη μπουκιά του πάνω από το ρημάδι ακουστικό. Μην τον αναγκάζεις να σου λέει τις τιμές μπουκωμένος μπιφτέκι και αγγουροντομάτα.

Και τώρα που είπα για φαΐ, παραμονή το βράδυ έφαγα στο σπίτι της Νάντιας. Παίξαμε και τρίβιαλ. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά τίποτα δεν ήξερα. Και αυτός ο Αμπέμπε Μπικίλα που ψέλλιζε η Νάντια πού τραγουδάει, στο Οριένταλ club στο Μπουρνάζι;

Ήρθε και η Δανάη από τη Μάλαγα για μερικές μέρες. Βγήκαμε για ποτό και από τη χαρά της που επαναπατρίστηκε προσωρινώς, φωτογράφιζε τα πάντα. Τα ποτά, το ξηροκάρπι, το καλαμάκι. Τούριστ. Κρίμα που θα λείπει την Πρωτοχρονιά, γιατί κι εγώ θα έχω ρεπό. Μάλλον θα αλλάξω χρόνο με τους γονείς μου και μετά θα βγω. Δεν ξέρω τι θα φορέσω, αλλά η Δανάη λέει ότι στην αλλαγή του χρόνου στην Ισπανία φοράνε κόκκινο βρακί για να έχουν καλή τύχη όλη τη χρονιά. Λέω να βάλω ένα που μου είχε φέρει δώρο η Μανουέλα. Μην φανταστείς τίποτα σεξουλιάρικο κόκκινο με δαντέλες. Μια βράκα είναι. Αλλά το κλου του εν λόγω βρακιού είναι άλλο. Έχει από πίσω στάμπα με έναν τάρανδο που η μύτη του είναι φουσκωτό μπαλάκι από αφρολέξ. Διακριτικότατο. Όταν κάθεσαι σου καρφώνεται στο κωλομέρι. Όταν είσαι όρθια και φοράς κολλητό παντελόνι είναι μια σιχαμένη κρεατοελιά που δεν κρύβεται με τίποτα. Θα ταιριάζει όμως και με τις κόκκινες γόβες. Ναι, ναι έκλεισε, αυτό θα βάλω.

Βάλαμε και τον πρώτο στόχο της χρονιάς.
Shock tower στο Αllou. Τυχερέ Κωνσταντίνε!!

Καλή χρονιά σε όλους.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Στο πνεύμα των Χριστουγέννων

Χτες το πρωί κατεβήκαμε βόλτα στο Σύνταγμα, να ψωνίσουμε δώρα για τα Χριστούγεννα. Φόρεσα και τη στέκα του ταράνδου, γιατί αν δεν πας βόλτα στην Ερμού τάρανδος, δεν νιώθεις Χριστούγεννα. Μόλις βγήκα από το μετρό και πάτησα τον πόδα μου στην πλατεία, άρχισα να ψάχνω δεξιά αριστερά.
Μλκ που είναι το δέντρο;;;; οέο;;;  Το περικόψαμε κι αυτό;;
Πάνω στην απόγνωσή μου με πήραν και από τη δουλειά. Γίνεται της πόπης στις πτήσεις του Λονδίνου και να πάω για βοήθεια. Πάει η βόλτα, πάνε και τα δώρα! Ίσα που πρόλαβα να μπω στο Public, να αρπάξω ένα επιτραπέζιο για τον Μανώλη. Γιατί αν δεν προσφέρεις επιτραπέζιο σε 34χρονο, ούτε τότε νιώθεις Χριστούγεννα.
Θα ανταλλάξουμε δώρα και στη δουλειά μεθαύριο. Μέσα σε όοοολα τα χαρτάκια που είχαμε στην κάλτσα πήγα και έτυχα τον Κωνσταντίνο. Βέβαια δεν το ξέρει, θα είναι surprise! Του πήρα το Up in the air, με τον George Clooney. Γιατί αν η ταινία δεν έχει αεροπλάνο, δεν φχαριστιέσαι Χριστούγεννα, δεν φχαριστιέσαι και ταινία. Του το άφησα κάτω από το δέντρο, μαζί με μια κάρτα που λέει τους επόμενους στόχους μας. Για να μην τον ξαναπιάσω απροετοίμαστο.
Και να σας πω και κάτι, για μένα δεν θα ψωνίσω. Εξάλλου ήδη έγραψα γράμμα στους 3 μάγους, στην έκθεση που μας έβαλε στα Ισπανικά, και εκεί ζήτησα ό,τι ήθελα. Γιατί αν δεν σου στείλει ροζ παγοπέδιλο ο Βαλτάζαρ, δεν φχαριστιέσαι Χριστούγεννα, δεν φχαριστιέσαι και την τούμπα. Ζήτησα και για τους φίλους μου, δεν θέλω να μείνει κανένας παραπονεμένος από δώρο φέτος! Θέλω να μπουχτίσουμε όλοι δώρα και φαΐ. Αν και για το φαΐ είμαι σίγουρη.. θα μπουκώσουμε γαλοπούλα και θα καταπίνουμε τα μελομακάρονα αμάσητα, σαν του πύθωνες. Κι αφού έχουμε φάει όλο το τραπέζι των Χριστουγέννων και η χοληστερίνη αρχίσει να ξεχειλίζει από τα αυτιά, θα ορκιστούμε ότι το βράδυ έχει μόνο ένα γιαουρτάκι. Και τελικά, θα ανοίξουμε το ψυγείο και θα φάμε ό,τι έμεινε από το μεσημέρι. Μην το αρνηθεί κανείς, σας ξέρω τι είστε! Ε μα ξεκινάς δίαιτα από Δευτέρα αγάπη μου, πρέπει να νιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων λέμε! Καταλάβαινε!

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

120 ώρες γεμάτες στόχους

Είναι μερικές φορές που όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Ο πατέρας μου έλεγε ότι στο Βερολίνο θα πλευριτώσω και μετά θα γκρινιάζω και θα κρεβατωθώ και θα θέλω να μου φτιάχνουν σούπες και θα λέω βοήθεια τι τα ήθελα τα Βερολίνα χειμωνιάτικα δεν καθόμουνα εδώ στο σπιτάκι μου και θα χάσω μέρες από τη δουλειά και θα κάνω Χριστούγεννα με πυρετό και άλλα τέτοια που έψελνε όσο εγώ έχωνα ατάραχη στη βαλίτσα μου προβιές και χρωματιστά κασκόλ. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ελεγκτές αποφάσισαν να κάνουν απεργία τη μέρα που θα επιστρέφαμε και η θερμοκρασία έπεσε περίπου 30 βαθμούς μέσα σε μια νύχτα και παραλίγο να αποκλειστούμε στο μικρό σπίτι στο βουνό. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, καταφέραμε τελικά να πάμε στο αεροδρόμιο.

Εμείς τα κορίτσια είχαμε πάρει μαζί όλα μας τα υπάρχοντα σε δύο κινούμενα μπαούλα, ο Κωνσταντίνος σε μια μικρή βαλίτσα και ο Γιάννης είχε περίπου ένα νεσεσέρ με ρόδες. Τσεκάραμε αμέσως και πήγαμε για καφέ, όπου και ξεκίνησε το πρόβλημα, ένα πρόβλημα πρόσθεσης ή πολλαπλασιασμού που έκτοτε επαναλαμβανόταν καθημερινώς: όταν παραγγέλναμε μπερδεύαμε τις ποσότητες, γιατί αντί να παραγγέλνει ο καθένας για την πάρτη του παράγγελνε κρυφά και για τον διπλανό του. Πήραμε έναν καπουτσίνο και 4 πορτοκαλάδες, την τέταρτη για τον αόρατο φίλο. Το ίδιο σύστημα ακολουθήσαμε και στο Βερολίνο. Μόλις φτάσαμε, πήγαμε στο εμπορικό να πάρουμε καφέ και πήραμε μια έξτρα σοκολάτα. Για να μην πω ότι και το ίδιο βράδυ, στο Lutter und Wegner, διπλοπαραγγείλαμε και τα γλυκά, αλλά μας τη χάλασε ο Κωνσταντίνος που το κατάλαβε νωρίς και διόρθωσε τη μλκία μας. Αυτό το Lutter-Wegner, ήταν ο πρώτος στόχος του Κωνσταντίνου, του το είχε προτείνει η αδερφή του και το ψάχναμε σε όλο το Βερολίνο με τις ώρες. Όταν επιτέλους το βρήκαμε, οι προσδοκίες του κατέρρευσαν, καθώς είχε στο μυαλό του κάτι σαν μπουφέ του Χίλτον και βρέθηκε μέσα στην ταβέρνα με τα κρασά, όπου σέρβιραν δύο σιτεμένοι Ελληνάρες και έπαιζε cd της Χάρις Αλεξίου στο repeat.

Το δωμάτιό μας ήταν πολύ ζεστό, κι ευτυχώς είχαμε ο καθένας το δικό του πάπλωμα, γιατί η Πόπη με τον Γιάννη που κοιμήθηκαν μαζί είχαν μόνο ένα πάπλωμα στρωμένο κατά πλάτος. Έτσι αν κουκουλώνονταν μέχρι το λαιμό θα είχαν τα πόδια απέξω ή, αν σκέπαζαν τα πόδια, από πάνω θα φορούσαν το μπουφάν και το κασκόλ. Από την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε γεμάτοι στόχους. Λόγω χιονιού, βάλαμε τριπλές κάλτσες και τέσσερα πουλόβερ ο καθένας. Το εφέ κρεμμύδι δεν ήταν και πολύ βολικό, γιατί δυσκολευόμασταν να κουνηθούμε και όταν θέλαμε να στρίψουμε το κεφάλι έπρεπε να στρίβουμε ολόκληροι. Εκεί στους -80, τυλιγμένοι με σκουφιά, κασκόλ και αυτάκια σε μορφή ακουστικού Avaya για να θυμόμαστε τη δουλίτσα μας, σέρναμε στην τσάντα και τα μαγιό μας, γιατί είχα ακούσει για ένα ωραίο σπα. Περπατήσαμε μέχρι το κέντρο και μέχρι την πύλη του Βραδεμβούργου και χαζέψαμε στα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια, ήπιαμε και καφέ στο Einstein. Ο σερβιτόρος ήταν πειθαρχημένος Γερμαναράς-Γκούντρουν, μας μέτρησε και μας έφερε μόνο τέσσερις καφέδες, ενώ πάλι είχαμε παραγγείλει περισσότερους.

Στη συνέχεια της βόλτας ο Γιάννης κατουριόταν και μπήκαμε στο μουσείο τηλεπικοινωνιών για πιπί, λες και ήτανε Goody's. Με την ευκαιρία είδαμε διάφορα ωραία τηλέφωνα και τηλέγραφους. Είχαν και κάτι παλιά κινητά σε βιτρίνες, κάτι κινητά που παλιά τα είχαμε χρησιμοποιήσει κιόλας και στέλναμε εικονομηνύματα αγάπης με αρκουδάκια στον εφηβικό μας έρωτα. Όσο είχα κολλήσει στα κινητά, οι άντρες εξαφανίστηκαν από το οπτικό μου πεδίο, ο Γιάννης είδε υπολογιστή και ένας μαγνήτης τον έσερνε προς την οθόνη και ο Κωνσταντίνος δεν ξέρει τι είναι ο υπολογιστής, αλλά κάθησε για να δει πληροφορίες για τον καιρό. Και επειδή δεν σκέφτηκε ότι μπορείς να τσεκάρεις τον καιρό από το Google, μπήκε στο site της Aegean για να πληροφορηθεί. Πριν φύγουμε βάλαμε homepage σε όλους τους υπολογιστές το aegeanair, θαυμάσαμε την επίδειξη αποκριάτικης μόδας στο ισόγειο και πήγαμε να φάμε τα μανιτάρια, τα οποία μου είχαν μυρίσει από την προηγούμενη μέρα. Μιας και ήμασταν κοντά, κάναμε και πατινάζ. Όσο πλησιάζαμε προς την πίστα, ο Κωνσταντίνος επιβράδυνε το βήμα του, αλλά τον τραμπούκισα σε άψογα γερμανικά που έβγαλα από την κούτρα μου και απήγγειλα με πυγμή φαιοχίτωνα. Πιασμένος από τη μπάρα, προσπαθώντας να κουμαντάρει το παγοπέδιλο, ζητούσε ευθύνες από την Πόπη: "Καλά η άλλη είναι τρελή, εσύ δεν τη συγκράτησες;;". Από τη χαρά μου ξεθάρρεψα και έφαγα μια τούμπα ξεγυρισμένη, με τράβηξε ένας Γερμαναράς με την κάμερα χασκογελώντας και υποπτεύομαι ότι ήδη με έχει ανεβάσει στο youtube, στο γερμανικό funny falls. Φάγαμε σε ένα ιταλικό και οι σερβιτόροι μας διευκρίνισαν ότι τα tips δεν περιλαμβάνονται στο λογαριασμό. Συγνώμη, εσείς υποτίθεται ότι θα μας σώσετε από την κρίση;; Το βράδυ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με ταξί - ο οδηγός ήταν ο Άγιος Βασίλης με πολιτικά και μας πήγε με το ζόρι σε άλλο Holiday Inn από αυτό που θέλαμε, και επέμενε ότι μένουμε εκεί και δεν το ξέρουμε.

Την επόμενη μέρα ξαναρχίσαμε τον ποδαρόδρομο, πήγαμε και βόλτα στα μαγαζιά. Οι στόχοι μου ήταν σε καλό δρόμο...
Μανιτάρια
Πατινάζ στην Alexanderplatz
Μουσείο με δεινόσαυρους
Ζωολογικός Κήπος
Σπα με θέα το ποτάμι
 ...και η Πόπη μου άνοιξε νέους ορίζοντες, όταν είδε το Σφυρί στο Λούνα Παρκ. Αν δεν είχε πάει αργά θα μπαίναμε και στον ζωολογικό κήπο, αλλά τελικά καταφέραμε να δούμε μόνο το Aquarium, όσο ο Κωνσταντίνος ψώνιζε κασκόλ για πάντα. Κάναμε κι εμείς μια βόλτα, η Πόπη ετοιμαζόταν να πάρει ένα τεράστιο ροζ bonbon καπέλο και της έκοψα τα χέρια και ο Γιάννης μπήκε στο Saturn και αγκάλιαζε τους υπολογιστές. Χτυπιόμουνα τρεις μέρες για το spa και αποφάσισαν να με πάνε για να ξεσυλάξω. Δώσαμε στον ταρίφα το χαρτάκι με τη διεύθυνση και ξεκίνησε να πηγαίνει προς την άλλη άκρη της πόλης, σε μια συνοικία τύπου China Town ή Muslim Town. Μας πήγε σε κάτι σκοτεινά δρομάκια, μπήκε και σε μια μάντρα που είδε ξέφωτο και μας παράτησε εκεί, μες στα σκοτάδια, μπροστά σε κάτι σφάχτες με άσπρες ποδιές που στέκονταν πιο κει με τους μπαλντάδες. Ο Κωνσταντίνος τρομοκρατήθηκε γιατί νόμιζε ότι πήγαμε για τα γυρίσματα του Hostel II, και ότι εκεί θα μας τεμαχίσουν και δεν θα μας πάρει χαμπάρι κανείς. Προσπαθούσα να τον καθησυχάσω όσο έτρεχε έντρομος προς τον δρόμο, ενώ η Πόπη με τον Γιάννη είχαν πεθάνει στο γέλιο. Το πολυπόθητο σπα το είδαμε πιο κάτω στο ποτάμι, μόνο που ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης. Τους προσέφερα όμως αυτή τη βραδινή περιήγηση στα άδυτα της China Town. Δεν είμαι σίγουρη αν τους άρεσε, γιατί μου είπαν ότι την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουμε για ταξίδι θα πρέπει να έχω πει από πριν τους στόχους μου.

Την επόμενη μέρα πήγαμε εκδρομή στη Δρέσδη. Ιδέα του Κωνσταντίνου ήτανε. Το τρένο μετά πήγαινε στην Πράγα, και αν είχαμε μαζί τα διαβατήρια, μπορεί και να το έβαζα για στόχο της στιγμής, αλλά ευτυχώς τη γλίτωσαν. Όταν φτάσαμε, φτιάξαμε χιονάνθρωπο μες στη χιονοθύελλα για να το γιορτάσουμε. Η Πόπη έπιανε το χιόνι και έλεγε "Γεωργία δεν μπορώ, παγώνουν τα χέρια μου", αλλά σαν άλλη Μέρκελ της έλεγα "σκάσε και φτιάξε". Ταυτόχρονα, ο Γιάννης χάζευε σε ένα μαγαζί με υπολογιστές -πρωτότυπο- και ο Κωνσταντίνος έκανε υπερωρίες από το τηλέφωνο -κι άλλο πρωτότυπο- προσπαθώντας να επιβεβαιώσει λίστες αναμονής για Λάρνακα. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη-κόσμημα και ξυλιάσαμε, ευτυχώς βρέθηκε μπροστά μας ο ναός και μπήκαμε να ζεσταθούμε. Εκεί ακούσαμε εκστασιασμένοι το κήρυγμα του ιερέα στα φλάχτεν φλούχτεν και μετά πήγαμε γρήγορα να χωθούμε στο εμπορικό κέντρο πριν πάθουμε γάγγραινα. Ο Κωνσταντίνος βέβαια προτίμησε να φέρνει σβούρες για πάντα, τυλιγμένος με το κασκόλ-μπούργκα, μέχρι να βγάλει σταλακτίτες. Φάγαμε σε ένα ιταλικό με σερβιτόρα Ρωσίδα, συνεννόηση γκάιντα, μας ξεκαθάρισε english no, μίλαγε πότε ρώσικα και πότε γερμανικά, αλλά αργά και δυνατά. Κυρά μου δεν είμαστε κουφοί, ξένοι είμαστε. Χρήσιμη αγορά της ημέρας: το ροζ liposan της μικρής πριγκίπισσας. Άχρηστη αγορά της ημέρας: Μια μπανάνα παραπάνω, για να τη φάει ο Κωνσταντίνος με το ζόρι.


Κι ενώ την Τετάρτη θα φεύγαμε, η απεργία των ελεγκτών που συνωμοτούσαν μαζί με το σύμπαν για να πραγματοποιήσω τους εναπομείναντες στόχους μου, μας άφησε άλλη μια μέρα στο Βερολίνο. Ο Κωνσταντίνος, μετά τα γυρίσματα του Hostel, αρνήθηκε να πραγματοποιήσει οποιονδήποτε άλλο στόχο μου και προτίμησε να κάνει τον γύρο του Βερολίνου με τα πόδια. Οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε να δούμε τον δεινόσαυρο. Στο δρόμο είδαμε μπαμπάδες ιδρωμένους να σέρνουν ελκηθράκια με τα παιδιά τους. Η Πόπη είπε στον Γιάννη ότι ο επόμενος στόχος είναι να νοικιάσουμε έλκηθρο και να μας σύρουν μέχρι την Friedrichstrasse και τρομοκρατήθηκε. Σταματήσαμε για καφέ στην καφετέρια του Πίκπα. Για κακή τύχη του Κωνσταντίνου, σε μια στιγμή τον είδαμε από το τζάμι να περνάει και τον βάλαμε μέσα με το ζόρι. Όταν έφυγε τρέχοντας, εμείς συνεχίσαμε προς το μουσείο. Ο δεινόσαυρος ήταν τεράστιος και δεν βόλευε για να φωτογραφηθούμε. Η Πόπη, για να εστιάσει στο μεγαλείο του δεινόσαυρου, τον τράβηξε ολόκληρο κι εμένα από το σαγόνι και πάνω, ένα μικρό κεφαλάκι σε μια γωνία, και υποστήριζε ότι η φωτογραφία είναι καλλιτεχνική. Αφού μου έφυγε και ο καημός του τυρανόσαυρου, έπρεπε να φωτογραφηθώ και με έναν ιπποπόταμο και κατευθυνθήκαμε προς τον ζωολογικό κήπο. Τα περισσότερα ζώα είχαν κρυφτεί λόγω χιονιού, εκτός από κάτι πολικές αρκούδες που κοιμούνταν ανέμελες και κάτι πιγκουίνους που περπατούσαν μπαλαντζάροντας χοροπηδηχτά με τα πτερύγια στην ανάταση. Ο Γιάννης, όπου έβλεπε κλειστό χώρο έμπαινε να δει τα πτηνά και δεν την παλεύαμε από τη μπόχα. Χαράξαμε παντού στο χιόνι το Α3 για να ξέρουν ότι περάσαμε από κει και φύγαμε, για να πάμε προς τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια. Καθήσαμε να πιούμε ζεστό κρασί, φάγαμε hotdog και σοκολατένιο σουβλάκι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα στα μαγαζιά και μετά πήγαμε προς την postsdamer platz για να βρούμε τον Κωνσταντίνο. Στο δρόμο συνεχίσαμε να μπαίνουμε στα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια για να ζεσταθούμε. Εκεί κόζαρα ένα καλειδοσκόπιο και την ώρα που το είχα στο μάτι μου και απορούσα γιατί δεν φαίνονται τα σχέδια, η γερμανίδα μου γκάριζε στο αυτί καλιντοσκόπεν ναχτ, διζ μάτσιζ. Άφησα τον κύλινδρο με τα σπίρτα πριν λαμπαδιάσουν οι βλεφαρίδες μου και λίγο πιο κάτω βρήκαμε τον Κωνσταντίνο κατεψυγμένο. Του είπα ότι αν δεν δεχτεί να πέσουμε στην τσουλήθρα με το έλκηθρο στην πλατεία, θα πρέπει να κάνει τον βασιλικό πιγκουίνο και να περπατήσει όλο τον πεζόδρομο. Από τον φόβο του για την ελεύθερη πτώση με το έλκηθρο, χοροπήδησε σαν πιγκουίνος χωρίς δεύτερη σκέψη και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο. Πήγαμε στη σοκολατερί να πάρουμε δωράκια, αλλά είχε κλείσει από τις έξι κι έτσι μείναμε με άδεια χέρια και αποφασίσαμε να ψωνίσουμε από το αεροδρόμιο. Πήγαμε για φαγητό στο Emma's και για να μην φάω πάλι σκέτο λουκάνικο, πήρα φακές με λουκάνικο. Η Πόπη με τον Γιάννη πήραν ένα σνίτσελ μαζί. Ενώ ξεκαθαρίσαν ότι θέλουν ΈΝΑ σνίτσελ, σε λίγο η Γκούντρουν βγήκε από την κουζίνα και ήρθε να μας ρωτήσει αν παραγγείλαμε ένα ή δύο, δηλαδή παραλίγο να πάρουμε πάλι ένα σνίτσελ δώρο, και μάλιστα χωρίς να φταίμε. Είχα κάνει όρεξη να πάμε και σε ένα γούφ γκάγντεν με θέα, αλλά είχαμε ψοφήσει από το περπάτημα και το κρύο και είπαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Τελευταίο βράδυ μας στο Βερολίνο, αναπολήσαμε τις ωραίες στιγμές στη μεγάλη κατάψυξη και κάναμε όνειρα για τις επόμενες μέρες στην Αθήνα. Ο Γιάννης με την Πόπη ονειρεύονται spa στο Ξυλόκαστρο, τους ξίνισε η China Town. Και ο Κωνσταντίνος θέλει να πάμε στο Wagamama στο Golden Hall, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι εκεί έχει πίστα πατινάζ.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο με προσδοκίες να πετάξουμε με free εισιτήριο σε μια εντελώς γεμάτη πτήση, με στόχο της ημέρας να καθήσουμε άλλοι στο πιλοτήριο και άλλοι ανάμεσα στις αεροσυνοδούς. Η ουρά στο check in ήταν περίπου 4 χμ και εμείς πίναμε ανενόχλητοι καφέ, γιατί λόγω διαθεσιμότητας θα έπρεπε να τσεκάρουμε τελευταίοι. Σ' αυτή τη μιάμιση ώρα που χαζέυαμε, κανείς δεν σκέφτηκε να πάμε να δούμε για τις σοκολάτες, αλλά το θυμηθήκαμε όταν παραδίδαμε τις βαλίτσες και βάλαμε στόχο να τρέξουμε με τον Κωνσταντίνο στο κοντινότερο μαγαζί και να αρπάξουμε τα πρώτα σοκολατάκια που θα συναντήσουμε. 3,2,1 και τρέχουμε, αρπάζουμε 4 κουτιά ο ένας και 3 ο άλλος (πήραμε και διαφορετικά για ποικιλία) και η Γκούντρουν στο ταμείο μας κοίταζε σαν χάνος. Είχαμε ξαναγυρίσει στο check in περίπου σε δυόμιση λεπτά. Στην ουρά στο gate η μπροστινή χωριάτισσα έκανε καρδούλες στον Κωνσταντίνο και για να πιάσει κουβέντα μας έλεγε ότι πληρώνεις το υπέρβαρο 70 ευρώ το κιλό, οι υπόλοιποι απαξιούσαν και να της απαντήσουν, αλλά εμένα μου γύρισε το μάτι και ήθελα να τη χαστουκίσω. Μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα, όσο προσπαθούσα να την ξεστραβώσω και να της μάθω τη σωστή χρέωση και ξαναγύρισε μπροστά της. Για κακή του τύχη, ο Κωνσταντίνος έπρεπε να κάτσει δίπλα της και όσο πλησίαζε προς τη θέση και το συνειδητοποίησε άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω και να ψάχνει άδειες θέσεις ανάμεσα σε γιαγιάδες, χοντρούς κυρίους και ασυνόδευτα παιδάκια για να μην τον αποτρελάνει η χωριάτισσα, ευτυχώς όμως η καλή αεροσυνοδός σήκωσε έναν άνθρωπο και έτσι καθήσαμε μαζί.

Φτάσαμε στους +8 βαθμούς, καλοκαιράκι έχει η καρδιά μας και η αγάπη μας καλοκαιράκι. Ο επόμενος στόχος μας είναι οι Βρυξέλλες. Σκέφτομαι να βγάλω και διαβατήριο καλού κακού, μπορεί να βάλουμε στόχο να επιστρέψουμε μέσω Καναδά, δεν ξέρεις καμιά φορά...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Καμμένος καφές-καμμένοι υπάλληλοι 1-1

Καπουτσινιέρα θέλετε και καπουτσινιέρα δεν σας δίνω, τι να κάνω, αφού συνήθως αναγκάζομαι να πίνω καφέ στη δουλειά.. Και ξέρεις τι μούφα είναι ο καφές στο εστιατόριο, μυρίζει καμμένο. Ο Κωνσταντίνος  ανακάλυψε μετά από πολλές έρευνες ότι ο μονός καπουτσίνο μυρίζει λίγο λιγότερο στάχτη από τον διπλό, και έτσι τελευταία παίρνουμε αυτόν. Σήμερα βέβαια μύριζε πολύ στάχτη, μύριζε λέμε όλος ο όροφος. Αλλά τελικά δεν ήταν ο καφές, η Βίκυ έκαψε το κρουασάν στον φούρνο μικροκυμάτων, το ζέστανε είκοσι λεπτά στο 1000. Μετά, για να μην το πάρει χαμπάρι ο διευθυντής μας που θα ερχόταν σε λίγο (λες και δεν θα φαινόταν το εφέ dry ice, σε λίγο θα πετιότανε από μέσα ο Ρουβάς και θα έκανε τούμπες), ψέκασε ένα μπουκάλι alien perfume. Διακριτικότατο.

 
Έλεγα λοιπόν ότι ο καφές δεν πίνεται. Και από τα μηχανήματα όμως, είναι άλλο πράμα.. Ο καπουτσίνο ας πούμε είναι ένα ρευστοποιημένο ρυζόγαλο. Τον πίνεις με καλαμάκι ή τον ρουφάς ή τον τρως κανονικά με κουτάλι σούπας, έχεις επιλογές. Μια φορά πήρα φίλτρου, μου έβγαλε ποτηράκι, έκανε κι έναν θόρυβο λες και θα πλημμύριζε η εταιρεία καφέ και στο τέλος μου έδωσε το ποτηράκι σκέτο. Μου πήρε και το ευρώ, *#)$*#@%^. Δεν το κατηγορώ όμως, γιατί γίνεται και ένα αλισβερίσι, δίκαια πράγματα. Δηλαδή, το δίπλα μηχάνημα με τα ψιψιψόνια, κρουασάν, μπισκότα, πατατάκια, σκατουλάκια, σου δίνει ό,τι διαλέξεις, κάτι άλλο δώρο που θα πέσει μαζί και το ευρώ σου πίσω.
Μιας και δεν φχαριστήθηκα καφέ είπα στην Πόπη να μου πάρει κανά Doritos. Της έδωσα και ένα 2ευρω και δεν το έπαιρνε με τίποτα. Από το πολύ το πάρε, όχι δεν θέλω, όχι θα το πάρεις, όχι σου είπα δεν το θέλω, στο τέλος μας έπεσε μέσα στον σκουπιδοντενεκέ. Δεν είμαστε ταλιροσκοτώστρες, αλλά τώρα 2 ευρώ ήτανε, τα λυπηθήκαμε. Και εξάλλου χαρτάκια post it και ακυρωμένα εισιτήρια είχε στον κάδο, δεν ήταν και τόσο σίχαμα. Ε, δεν βαριέσαι, χώσαμε τα χέρια μας και αρχίσαμε την ανασκαφή, βρήκαμε κι ένα αλουμινόχαρτο με ψίχουλα, κάποιος είχε φάει κέικ σοκολάτας. Χμμμμ.

Το Σάββατο πάμε Βερολίνο. Γιατί, σαν καμμένοι που είμαστε, αποφασίσαμε να πάμε εκεί στους -20. Θα κάτσουμε μέρες, ή τον δαγκώνεις καλά ή όχι, δεν θέλουμε μισοδουλειές. Ελπίζω να μην  αφήσω την τελευταία μου πνοή στην Alexanderplatz. Καλή αντάμωση . Ευτυχώς βρήκα ποιός θα μου ποτίζει τη γλαδιόλα.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Καλά, δεν ντρέπομαι;

Αυτές τις μέρες φιλοξενούσα τη Μανουέλα, μια φίλη μου από Ιταλία. Είχα μόνο κανά δυο μήνες να τη δω, αλλά έφτασε στο αεροδρόμιο κι έψαχνε να με βρει, γιατί με πέρασε για γιαπωνέζα τουρίστρια. Δεύτερη φορά που το παθαίνει και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, πάντως από τη μέρα που κουρεύτηκα όλοι στη δουλειά με φωνάζουν Τόκυο girl, ή μάγκα. Όχι του Βοτανικού, μάγκα γιαπωνέζικο. Ήρθε που λες από τη Ρώμη και ήταν ντυμένη σαν κρεμμύδι, σκουφί κασκόλ, παλτό, γάντια -που πας ρε Καραμήτρο; Είχε και το μαλλί μια μπούκλα τέλεια, τη ζήλεψα. Ήταν μαζί μου και η Πόπη, ήταν και οι δύο σαν πορσελάνινες κουκλίτσες και εγώ μια αγγούρω σχιστομάτα.

Ημέρα αποφράδα για τις μπούκλες της Μανουέλας, γιατί αφού την αποτρέλανα με τις ιστορίες μου, βάλαμε ένα στοίχημα και την ανάγκασα την ίδια κιόλας μέρα που πάτησε τον πόδα της, να κουρευτεί σε ένα κομμωτήριο της κακιάς ώρας, που δεν είχε ούτε αφρό για μπούκλες και να βλαστημάει. Το βράδυ βγήκαμε να θρηνήσουμε τις χαμένες τρίχες και να πιούμε για να ξεχάσει τον πόνο. Τις επόμενες μέρες γλίτωσε τα επικίνδυνα στοιχήματα, αφού δούλευα κι έτσι την έκανα δέμα και την έστειλα στην Έρη. Καλά τα πήγανε τα δυό τους, το βράδυ που σχόλασα πήγα και τις βρήκα, μαζευτήκαμε στο ρεμπετάδικο. Είχαμε το καλύτερο τραπέζι, δίπλα στην πόρτα και με θέα τις τουαλέτες - πάλι καλά που ήταν κι ένας ωραίος πιο κει κι είχα κάτι να βλεφαριάζω. Σ' αυτές τις μαγευτικές συνθήκες κόψαμε και την τούρτα του Σπύρου, πάντα ονειρευότανε να ακούσει το Happy Birthday με ηχητική υπόκρουση τα καζανάκια. Δεν προλάβαμε ούτε λίγο τούρτα να φάμε και ο κουμπάρος με πίεζε να ανέβω στο τραπέζι. Ρε Παναγιώτη κάτσε λίγο, μόλις έφαγα τη μπριζόλα και ακόμα δεν χορέψαμε ούτε κάτω, ξαφνικά θα κάνω άκρη την τούρτα και θα σκαρφαλώνω; Και δώστου να τραβάει ο Παναγιώτης κι εγώ να ντρέπομαι, και πάνω σ'αυτό το τραβολόγημα λέω απεγνωσμένα στη Μανουέλα Βλάκα δεν ανεβαίνω μόνη μου, θα ανέβουμε μαζί; Και αυτή δεν πετάρισε βλέφαρο και αφού μισοσηκώθηκε λέει Prepei na bgalw ta papoutsia? Μια Ιταλίδα απ' το Περιστέρι, εεε μια ταινία με πολύ Μανουέλα.


Ωραία περάσαμε, μου είχε λείψει η γλυκούλα μου. Τη μέρα που έφευγε, ξυπνήσαμε νωρίτερα για να πιούμε και καφέ στο αεροδρόμιο. Πήραμε και τη Νάντια μαζί. Με το που μπήκαμε στα Mc Donalds ήταν μια ομάδα κούκλων με τον προπονητή τους που πίνανε καφέ, λύσιαξαν οι άλλες να κάτσουμε δίπλα τους. Εγώ πάντως σαν ανώμαλη που είμαι έκανα πως δεν τους είδα και τις πήγα με το ζόρι στην άλλη άκρη που είχε θέα τα αιρμπασάκια με τους γλάρους εν ώρα απογείωσης. Με κράξανε και οι δύο εννοείται. Με είπανε άρρωστη. Και πάνω που το είπαν, αρρώστησα. Σας γράφω και ρουφάω τη μύτη μου! Αψούυυυυ!