Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μένουμε Ελλάδα. Που να τρέχουμε τώρα..

Βασικά να σας πω ότι δεν επρόκειτο να πάμε στην Πάρο, αλλά στην Πάργα, όμως όπως συμβαίνει πάντα στα καλύτερα σχέδια, καθώς και στις καλύτερες οικογένειες, τίποτα δεν καταλήγει όπως σχεδιάστηκε στην αρχή. Και αυτό άλλωστε είναι και το ωραίο της υπόθεσης. Έτσι βρεθήκαμε στο καινούργιο μεγαθήριο της Bluestar, το οποίο δυστυχώς ήταν άδειο. Θα μου πεις ποιος πάει στην Πάρο Μάη μήνα και μάλιστα Πεμπτιάτικα; Καθόμαστε στις αεροπορικές θέσεις και είμαστε μόνες. Ή μάλλον όχι εντελώς μόνες. Είναι και κάτι πόδια κάπου στο βάθος.
Φτάνοντας στην Πάρο νοικιάζουμε ένα pandάκι και το τιγκάρουμε βενζίνη από τη χαρά μας που πήγαμε διακοπές ή επειδή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του νησιού ή ίσως επειδή είχαμε βλέψεις να το γυρίσουμε 29 φορές, όνειρο που παρέμεινε στη σφαίρα του επιθυμητού, καθώς τη βγάλαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου όλη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι και ο καιρός δεν μας ευνοούσε για μπάνιο στη θάλασσα. Βέβαια δεν μας χάλασε καθόλου το ξενοδοχείο, ίσα ίσα θα έλεγα... και δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, αλλά θα την κάνω, έτσι μπας και ενδιαφέρεται κανείς να πάει στην Πάρο φέτος, μείναμε στο Saint Andrea και είναι φοβερό. Αράξαμε και λιαστήκαμε λοιπόν στην πισίνα με τη Μαρία, μιλώντας ακατάπαυστα. Περίεργο πάντως αυτό που συμβαίνει με εμάς τις γυναίκες και πάντα έχουμε κάτι να πούμε.
Κατά τις 8 η ώρα βγήκαμε από το καβούκι μας και αποφασίσαμε να δούμε και λίγο το νησί. Οι δρόμοι είναι άδειοι, οι μαγαζάτορες βαράνε μύγες και κουτσομπολεύουν έξω από τα μαγαζιά τους και καθώς περνάμε, οι μοναδικές τουρίστριες, οι δακτυλοδεικτούμενες του νησιού, νιώθουμε τους γύρω μας να παθαίνουν παράκρουση, σαν να μην έχουν ξαναδεί ξένο στο νησί τους.
Μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι να χαζέψουμε τα ρούχα και ο τύπος που έχει το μαγαζί μας κόβει από πάνω ως κάτω.
-Κορίτσια μπορείτε να δοκιμάσετε ό,τι θέλετε. Και είστε τυχερές, γιατί δεν τις αφήνω όλες ξέρετε!
-Τι εννοείς δηλαδή;
-Εννοώ ότι μου έρχονται εδώ κάτι τεράστιες και θέλουν να μπουν σε κάτι ρουχαλάκια τόσα δα.
-Ε και τι τους λες;
-Ότι δεν χωράνε. Έτσι κατάμουτρα. Ας πούμε βρε παιδάκι μου έρχεται μια 150 κιλά και κοιτάζει ένα παντελονάκι στην κούκλα της βιτρίνας. Μπορώ να δω αυτό; μου λέει. Και της λέω κι εγώ γιατί, έχεις εγγονή ή θέλεις να το κάνεις κασκόλ;
-Ααααα πολύ ωραία! Και δεν παρεξηγούνται;
-Και τι με νοιάζει εμένα αν παρεξηγούνται... Να μην τρώνε! Μα συγνώμη δηλαδή, θα μου ανοίξουν το ρούχο να μην μπορώ μετά να το πουλήσω;?
Κάνουμε τα ψώνια μας στον περιπτωσάρα, διότι είχε και ωραία πράγματα οφείλω να του αναγνωρίσω, και πηγαίνουμε για φαγητό. Το παιδί στο εστιατόριο μας σερβίρει μπροκολόσουπα με καρδούλες και μας ρωτάει πώς μας φαίνεται το νησί. -Τι να σου πούμε τώρα φίλε, σήμερα ήρθαμε. -Ναι το ξέρω. Αν είχατε έρθει από χτες θα σας είχα δει. Λίγο τρομακτικάλ η νεκρή περίοδος στην Πάρο. Νιώθεις να σε παρακολουθούν από παντού.
Και το καλύτερο είναι ότι είχε απόλυτο δίκιο. Δεν κρύβεσαι στο νησί. Αφού κι εμείς την επομένη ξανασυναντήσαμε τον προαναφερθέντα τρελάρα με τα ρούχα, τουλάχιστον 2-3 φορές. Μας πιάνει την κουβέντα και θέλει με το ζόρι να μας βρει γαμπρό. Στη Μαρία τον 1ο πιο όμορφο του νησιού και ταυτόχρονα 4ο πιο πλούσιο, πράγμα που της δημιούργησε εύλογες απορίες, τύπου Και συγνώμη, γιατί είναι μόνος του; Τα κουσούρια μας τα αμόλησε στην πορεία, υποθέτω ότι απλώς τα θεώρησε αμελητέα. Κι εμένα, για να μην μείνω παραπονεμένη, θα μου έδινε έναν που με περνούσε καμιά 30αριά χρόνια και απόρησε που δεν ήθελα και μου πήρε ένα ύφος περίεργο, σαν να μου προξένευε τον Brad Pitt και εγώ να τον κοιτούσα στα δόντια. Του είπαμε να αφήσουμε καλύτερα τα προξενιά, και ότι μια χαρά τα πάμε οι δυο μας. Αυτός εκείνη την ώρα μας στραβοκοίταξε κι έκανε αχάααα, δεν θέλω να ξέρω τι να σκέφτηκε άραγε...

Ευτυχώς την άλλη μέρα κατέφτασε και ο Κωνσταντίνος και γίναμε πολλοί οι δακτυλοδεικτούμενοι τουρίστες. Πίνοντας ούζα πλάι στις βαρκούλες, σχεδιάζουμε ταξίδια για το καλοκαίρι. Πολλά ταξίδια. Ο Κωνσταντίνος μας αραδιάζει περιχαρής καμία 25αριά to do προορισμούς. Έχει στουμπώσει όλα του τα Σαββατοκύριακα μέχρι τέλος Αυγούστου και μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει για να αγχωθεί. Αφού μου φαίνεται ότι δεν του έφταναν τα σαββατοκύριακα και σε ένα Σάββατο του Ιουλίου πρέπει να βρίσκεται με το ένα πόδι στα Χανιά για μια βάφτιση και με το άλλο πόδι στη Βυτίνα για μια άλλη βάφτιση, ή για κάποιο άλλο μυστήριο, γεγονός που δεν του φάνηκε καθόλου μυστήριο, οπότε δεν μου πέφτει λόγος. Άσε που με μερικά ποτηράκια ούζο εκείνη την ώρα μπορούσες να ταξιδέψεις όπου ήθελες, ακόμα και σε 2 μέρη ταυτοχρόνως, και μάλιστα χωρίς να σηκώσεις καν την κωλάρα σου από το τραπέζι. Θα πηγαίναμε και για κανένα ποτάκι, αλλά όλα τα μπαράκια ήταν άδεια. Άσε που μετά είδαμε και αυτό το τελειωμένο, και είπαμε να γυρίσουμε να τα πιούμε καλύτερα στο ξενοδοχείο. Φλεγόμενος Έλληνας. The flaming greek. Μα ... The flaming greek ????
Ασχολίαστο. Γυρίσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο και αφήσαμε κατά μέρος τα όνειρα για ταξίδια και συνεχίσαμε τα ξίδια, ανακατεύοντας στο στομάχι μας τα ούζα με κοκτέιλ λάιμ-ζαφυρί, μέχρι να γλαρώσουμε και να πάμε στο δωμάτιό μας. Ή μάλλον στο δωμάτιο του Κωνσταντίνου, γιατί είχαμε και όρεξη να συνεχίσουμε να μιλάμε ακατάπαυστα, να παίξουμε ιστορίες μυστηρίου, θάρρος ή αλήθεια, μπουκάλα με το καραφάκι πλωμαρίου και άλλα τέτοια. Ο Κωνσταντίνος μάλλον δεν είχε και πολλή όρεξη και μας πέταξε έξω απ' το δωμάτιο, οπότε πήγαμε ήσυχα ήσυχα για ύπνο.

Ευτυχώς την Κυριακή που θα φεύγαμε ο καιρός ψιλοέφτιαξε και κάναμε και ένα μπάνιο το πρωί. Από τις Κολυμπήθρες εκείνη την ημέρα θυμάμαι πρώτα πρώτα τον φρέντο καπουτσίνο. Τον πήραμε από μια μαντάμ, θέλαμε και φρέντο, δεν μας έκανε ένας ελληνικός ας πούμε. Που να ήξερε κι αυτή η καημενούλα, μας χτύπησε τον εσπρέσο με το γάλα σαν φραπέ, μας έριξε και 2 παγάκια και έτοιμος ο φρέντο. Επίσης εντυπωσιάστηκα από ένα παιδί στην παραλία πιο κει. Και που λες του λέω καλές είναι ρε μαλάκα; Και μου κάνει, μπαααα όχι ρε φίλε μπάζα είναι. Και κλείνουμε το τηλέφωνο και μετά σκέφτομαι.. .τι λέει ρε αυτός;; Αφού όλες οι γυναίκες ωραίες είναι! Άκου εκεί ατάκα. Με σημάδεψε. Με τα αλάτια από τη θάλασσα γυρίσαμε στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος μάλιστα συνάντησε κατά τύχη και μια γνωστή του και ντράπηκε που ήταν από τη θάλασσα, και η Μαρία τον ρώταγε πώς το κατάλαβε και αν τον έγλειψε. Τάραξα και ένα πιάτο τηγανητές πατάτες με ρίγανη εκείνο το μεσημέρι, ακόμα τις θυμάμαι. Γιατί μη νομίζεις με κάτι τέτοιες μικρές μλκίες χαίρομαι, και ειδικά με μικρές μλκίες που περιέχουν άμυλο. Και θα έβαζα τώρα μια φωτογραφία με τις πατάτες, άλλα όλο άσχετες φώτος σας βάζω σήμερα. Άντε θα βάλω κάτι πιο γραφικό. Έτσι, για να μπαίνουμε σιγά σιγά σε summer mood.


Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Το πολύ το κλίτσι κλίτσι...

Αγαπητό Kinder team,
Είμαι 28 χρονών και δεν ξέρω γιατί, αλλά πριν διαβάσετε τα παρακάτω, ήθελα να ξέρετε και την ηλικία μου. Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας συγχαρώ για τη δημιουργική σας φαντασία. Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να καρφώσω ένα ζωάκι με γουρλωτά μάτια σε έναν πύραυλο και να το εκτοξεύω με ένα απλό κλιτς.
Όπως θα δείτε και στη φωτογραφία το πουλί βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Καθαρό και αστραφτερό, σαν καινούργιο. Η δόλια η μύγα όμως έχει ξεθωριάσει από την πολλή χρήση, καθώς δεν την μεταχειρίζομαι με φειδώ, αλλά την εκτοξεύω μανιωδώς κάθε δέκατο του δευτερολέπτου. Με το ένα χέρι πληκτρολογώ, με το άλλο κάνω κλιτς κλιτς. Πίνω νερό, ακούγεται το γκλουκ γκλουκ, ακούγεται και το κλιτς κλιτς. Κλάνω, ακούγεται το προυτ προυτ, ακούγεται και το κλιτς κλιτς. Ελπίζω να μην θέλετε να συνεχίσω. Η μύγα λοιπόν πνέει τα λοίσθια. Έχουν ξεθωριάσει τα μάτια της, όπως και το σχεδιάκι που είχε στο πλαίσιο από κάτω. Επίσης της έχει ξεχαρβαλωθεί το ελατήριο, με αποτέλεσμα να εκτοξεύεται και μόνη της στα καλά καθούμενα, χωρίς να την πειράξεις.
Να σημειώσω ότι από το πολύ κλιτς κλιτς, έχω ήδη ξεχαρβαλώσει ένα κουνέλι της ίδιας συλλογής, το οποίο τελικά το χάρισα στην Ελένη, γιατί ζήλεψε. Και εκείνη έφαγε κόλλημα με το κουνέλι και ξεκίνησε τα κλιτς κλιτς, την ώρα που μας εξηγούσε κάτι βαρετά επαγγελματικά θέματα. Η χαρά της δεν κράτησε πολύ, διότι σε λίγο της το βούτηξε η αδερφή της που ζήλεψε κι εκείνη. Και έκανε κλιτς κλιτς, μέχρι να το πάρει το παιδί της, το οποίο ήταν το μόνο που δεν ζήλεψε, απλά ήταν μωρό και του το δώσαμε για να κάνει κλιτς κλιτς με το ζόρι, γιατί κυκλοφορούν κάτι κακοήθειες, ότι τάχα μου τα παιχνίδια σας είναι για τα παιδιά. Βλακείες δηλαδή, αλλά τελοσπάντων.
Αγαπητό Kinder team. Δεν είμαι ζητιάνα, δεν ζητώ ελεημοσύνη. Αλλά μήπως θα μπορούσατε να μου στείλετε μια καινούργια μύγα, και τα υπόλοιπα ζωάκια της συλλογής, για να παίζω εγώ και οι 30χρονοι φίλοι μου; Θα σας είμαστε υπόχρεοι. Ή μάλλον υπό-χρεη, επειδή δεν σας είπα ότι μέσα σε όλα είμαστε και Έλληνες.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
η ξεμωραμένη φαν σας.