Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

After all, little children are only angels without wings!

Διάβαζα που λέτε ότι τα τρία ανιψάκια, ο Χιούι, ο Ντιούι και ο Λιούι, τα οποία είναι συνεχώς προσκολλημένα στον άχρηστο θείο τους, έχουν μάνα και πατέρα. Η μαμά τους λέγεται Dumbella και είναι η δίδυμη αδερφή του Donald - το όνομα του πατέρα αγνοείται. Τα τρία ανιψάκια έβαλαν μια ωραία μέρα ένα δυναμιτάκι στην καρέκλα του μπαμπά τους και έτσι κατέληξε στο νοσοκομείο. Η Dumbella στέλνει τα "αγγελούδια" προσωρινά στον αδερφό της για να προσέχει, μαζί με μια καρτποστάλ δώρο. Υποτίθεται ότι θα έμεναν για κανα μήνα, μέχρι να βγει ο πατέρας τους από το νοσοκομείο. Μάλλον μετά γλυκάθηκε η μανούλα, ησύχασε η κεφάλα της και τα ξέχασε εκεί για πάντα.

 


Αφού λοιπόν λύσαμε αυτό το φλέγον ζήτημα που μας απασχολεί παιδιόθεν, τώρα πείτε μου:
Ξέρει κανείς τί ζώο είναι ο Γκούφυ;
Και μην μου πείτε σκύλος, γιατί έχει τον Πλούτο για κατοικίδιο.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

5 πράγματα που δεν σας είπα για τη Μάλαγα

*Eroski
Super τα πολυκαταστήματα, καμία σχέση με το Mall. Ήταν όλα πάμφθηνα και επειδή πήγαινες με τα πόδια δεν είχες και το πρόβλημα να ψάχνεις το αυτοκίνητο στο -2 επίπεδο, ζώνη Α, μπλε χρώμα, θέση 278 και να ρίχνεις πετραδάκια για να γυρίσεις. Ψωνίσαμε το ίδιο φόρεμα σε άλλο χρώμα, όλο το Yves Rocher και κάτι τακουνάρες σε προσφορά.

*Trivial
Είναι το quiz που γίνεται κάθε εβδομάδα σε μια pub δίπλα στη θάλασσα. Χωριζόμαστε σε ομάδες και μας μοιράζουν από ένα χαρτί. Ο barman με την αγριοφωνάρα του κάνει ερωτήσεις γενικού περιεχομένου. Οι ερωτήσεις είναι πολύ εύκολες, όπως πχ. πώς λέγεται ο κεντρικός ποταμός της Γουαδελούπης και ποιές είναι οι δύο ψηλότερες κορυφές της Sierra Nevada. Στις 60 ερωτήσεις είχαμε βρει τις 10 μετά κόπων και βασάνων και έτσι στην καταμέτρηση πέρασαν και μας έγραψαν πάνω στο χαρτί ένα μεγάλο 10. Ο Pepo επειδή δεν ήθελε να παραδεχτεί την αμάθειά μας, τράβηξε μια γραμμούλα στο 0 και το έκανε 9. Αυτό το κόλπο Ισπανέ εμείς στο Ελλάντα το ξέρουμε από μικρά, το κάνουν και οι γύφτοι που πουλάνε καρπούζια στο δρόμο για να ξεγελάνε τους διερχόμενους οδηγούς. Τελοσπάντων, με το δόλιο κόλπο βγήκαμε τρίτοι και μας κέρασαν τα ποτά. Η Δανάη ήταν αθώα και νόμιζε ότι πήραμε το χάλκινο με την αξία μας.

*Οι τουαλέτες
Αντί να έχουν απέξω ένα σομπρέρο στις αντρικές και μια βεντάλια στις γυναικείες, έχουν μόνο ένα S στη μία πόρτα και ένα C στην άλλη. Χμμμ.. για να δούμε, αμπεμπαμπλόμ του κίθε μπλομ. Μάλλον πρέπει να σημαίνει Chicas (κορίτσια) και Señores (κύριοι). Ναι ναι, είμαι σίγουρη, καλέ τι έξυπνη που είμαι, είπα και έσπρωξα την πόρτα C, οπότε είδα τον Caballero με το πουλί στο χέρι. Δια της μεθόδου του αποκλεισμού, άργησα, αλλά κατάλαβα ότι το S σήμαινε Señoras.



*Nerja
Η θάλασσα είναι τέλεια, μόνο που κορακιάσαμε και εκεί στις ερημιές δεν είχε νερό ούτε για δείγμα. Κάναμε βόλτα και η Δανάη δεν φορούσε σαγιονάρες και πήγαινε πάνω στα βότσαλα σαν το Hobbit. Ο Ulises έπαιζε φλαμέγκο στην κιθάρα και εγώ μάζευα χρωματιστά πετραδάκια για να τα στολίσω στο μπάνιο μου. Τα άφησα ευλαβικά πάνω στην πετσέτα μου και πήγα να κάνω μια βουτιά. Όταν γύρισα ο Ulises μου είχε μαζέψει την πετσέτα επειδή πλησίαζε το κύμα και μου την είχε πάει πιο πίσω, μου την καθάρισε και "από τα άχρηστα πετραδάκια που είχαν πέσει πάνω". Γκρρρρρ.

Κάναμε και μια βολτίτσα στο χωριό που ήταν γραφικό. Ήπαμε να πιούμε κι έναν καφέ σαν άνθρωποι και εννοείται ότι δεν υπήρχε κρύος καφές, οπότε παίρναμε έναν καπουτσίνο και έξτρα ένα ποτήρι παγάκια και κάναμε την αλχημεία μόνοι μας. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου ένα αραιωμένο Yoko Choco. Πεθάναμε και με τον κατάλογο με τα γλυκά, ο οποίος χωρίς καμία ντροπή, έγραφε πάνω με μεγάλα γράμματα Postres.


*Αεροδρόμιο
Γυρνώντας έκανα shelf check in για να διαλέξω την αγαπημένη μου θέση στο διάδρομο και να κοιμηθώ ανενόχλητη στο airbusάκι. Όταν έκατσα στη λατρεμένη θέση συνειδητοποίησα ότι είμαι περιτριγυρισμένη από ένα δημοτικό σχολείο. Οι φωνές τους τυμπάνιζαν στα αυτιά μου μέχρι να πατήσω έδαφος. Σαντουιτσάκια και τετράδια πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου και το παιδάκι από πίσω μου ταρακουνούσε την καρέκλα. Λαγοκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα τον Ηρώδη. Τυχαίο;;; Δε νομίζω!!!!

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Georgia, Danai, Malaga. Α romance drama movie by Woody Allen.

Πρωί πρωί βρίσκομαι πάλι μέσα στο airbusάκι μας, μόνη σαν το λεμόνι, ή σαν το λεμόνι μες στο γάλα, περιτριγυρισμένη από Ισπανούς που μιλάνε ακατάπαυστα. Ευτυχώς κοιμήθηκα σαν βόδι και ξύπνησα στο Barajas, το οποίο ήτο τεράστιο και έπαθα απανωτά πολιτισμικά σοκ μέχρι να αλλάξω τέρμιναλ για την ανταπόκριση. Όταν τα κατάφερα, κάθησα να πιω έναν καφέ και να φάω ένα κρουασάν και ο σερβιτόρος μου ψέλλιζε "dos cinquenta". Συγνώμη, μου το είπες με την έκπτωση για πελαγωμένους Ελληνάρες; Γιατί στην Ελλάδα ο καπουτσίνο έχει 3.80 ξεροσφύρι;;

Το airbusάκι της Ιberia πετούσε περίπου στην τροπόσφαιρα και κόντευε να ξεριζώσει τους ηλιακούς θερμοσίφωνες από όλες τις πολυκατοικίες. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο διπλανός μου βρωμούσε ιδρωτίλα και η διπλανή μου είχε τα πάχη της-τα κάλλη της και ήθελε extra seat, αλλά επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν είχε λεφτά για δύο θέσεις η μισή καθόταν στη δική μου θέση, είχε σηκώσει και το μπράτσο της καρέκλας για να χυθεί καλύτερα προς το μέρος μου. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ με τα κενά αέρος, τη μπόχα στα ρουθούνια και τα ξίγκια της διπλανής να μoυ ζεσταίνουν τη δεξιά πλευρά.

Έφτασα μες στην ταλαιπώρια και η πρώτη μου κίνηση ήταν να βγάλω τα παπούτσια. Είχαν ξεβάψει και λίγο στα πόδια μου και πήρα ένα μωρομάντηλο για να τρίψω τα σημάδια. Επειδή δεν έβρισκα τα σκουπίδια στο άγνωστο περιβάλλον, το παράτησα πάνω στο γραφείο προσωρινά και όταν ήρθε η Δανάη φτερνίστηκε και δεν την πρόλαβα πριν σκουπιστεί με το μωρομάντηλο που μύριζε ποδαρίλα. Μετά από αυτό το ευχάριστο γεγονός, πήραμε την τρόμπα για να φουσκώσουμε το στρώμα, αλλά βάζαμε ολόκληρα λίτρα αέρα, ο οποίος αντί να μπαίνει στο στρώμα εξαφανιζόταν για ανεξήγητους λόγους. Το πήραμε γραμμή μόνο όταν κάναμε τετρακέφαλους τούμπανα και το στρώμα είχε ακόμα πάχος τετραδίου. Στο τέλος η συγκάτοικος-έγκυος δεν άντεχε να μας βλέπει να παιδευόμαστε, οπότε άρχισε τις τρομπιές με ορμή και ψέλιζε κάτι ακατανόητα στα ισπανικά.

Ήταν το Σάββατο του μήνα που τα μουσεία είναι ανοιχτά και σουρθήκαμε να δούμε λίγο Picasso. Η σύσταση της παρέας ήταν φοβερή, η έγκυος αναθεμάτιζε, η Ιταλίδα κοιτούσε εκστασιασμένη την πτέρυγα με τους μινώταυρους και η Αμερικανίδα δεν ξέρω τι έκανε γιατί ήταν αδιάφορη. Ακούσαμε και κάτι σπανιόλικα με κιθάρα έξω στην αυλίτσα. Μετά πήγαμε να φάμε στο Pepe και ο σερβιτόρος μιλούσε μόνο με τον συνδυασμό "θήτα + φωνήεν". Ήπιαμε και ένα Mojito που είχε μέσα μια γλάστρα δυόσμο. Ευτυχώς το μισό μου χύθηκε κατά λάθος, γιατί είχα αρχίσει να μυρίζω σαν Trident. Από το ποτό και από την κούραση ήμουν ένα πτώμα, οπότε ξάπλωσα στο φουσκωτό μου στρωματάκι, όπου χωρούσα μόνο ανάσκελα, ακίνητη και με τα χέρια σταυρωμένα στην κοιλιά και ήταν το προσωπικό μου φέρετρο.

Σήμερα το πρωί πήγαμε παραλία για μπάνιο. Είχε παντού οικογένειες, με παιδάκια, παππούδια και τάπερ με tortilles. Κάπου είδαμε και μια καρπούζα χωμένη στην άμμο για να την φάνε δροσερή. Το νερό ήταν κρύο και καθήσαμε έξω να ψηθούμε και να κοκκινίσουμε σαν αστακοί.

Πήγαμε και στο κάστρο και είχε ωραία θέα. Η Δανάη έκανε αέρα με το φόρεμά της και είδαν όλοι το πουά βρακί της, ακόμα και ο φύλακας, ο οποίος την αγριοκοίταζε. Βέβαια αυτός δεν πήγαινε καλά, γιατί και σε μένα πιο πριν καθόταν δίπλα μου και χτυπούσε τις μασέλες του σαν τον σκύλο μου όταν κυνηγάει σφίγγες. Μετά την ηρεμία του κάστρου ήπιαμε καφέ στο Cafe del viajero. Δεν ήταν ακριβώς καφές δηλαδή, είχε μέσα και σοκολάτα, βανίλια και πορτοκάλι, αλλά επειδή ήταν ωραίος δεν έχυσα καθόλου κάτω.

Περπατήσαμε και περάσαμε από την έκθεση βιβλίου, όπου ψωνίζαμε βιβλία με κριτήριο το αν ήταν ωραίο γκομενάκι ο συγραφέας. Ζητήσαμε και έκπτωση στον παππού λόγω κρίσης στην Ελλάδα, αλλά πήραμε ένα αρχ**ι, τουλάχιστον όμως μας χάρισε τον σελιδοδείκτη και μας έγραψε μια διεύθυνση internet όπου θα βρίσκαμε το τηλέφωνο του συγγραφέα.

Φάγαμε σε ένα κινέζικο και εννοείται ότι όσοι δούλευαν εκεί ήταν όλοι ίδιοι, εκτός από έναν που ξεχώριζε από το μακρύ μαλλί, ήταν Κινέζος με άποψη. Πηγαίνοντας στην τουαλέτα διασταυρώθηκα με έναν από τους εκατό ίδιους τύπους που κρατούσε τον δίσκο με το σούσι  και αρχίσαμε να πηγαίνουμε ταυτόχρονα δεξιά-αριστερά για να περάσουμε, οπότε δεν περάσαμε, αλλά χορέψαμε και ήταν ωραία. Για να ολοκληρώσω το φανταστικό σκηνικό άνοιξα λάθος πόρτα και αντί για χέστρα είδα μέσα κάτι διακόπτες και καλώδια και ο Κινέζος με κορόιδευε μέχρι να φύγω από το μαγαζί.

Τώρα ετοιμάζομαι να πέσω στο φέρετρό μου, οπότε τα υπόλοιπα νέα όταν γυρίσω Ελλάδα..
Buenas noches!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Είναι πολλές οι πτήσεις Άρη!

Και να' μαστε πάλι στο αεροδρόμιο.
Να πίνουμε τριπλό καφέ για να θεραπεύσουμε τη νύστα και να κάνουμε check in νωρίς νωρίς, για να χαζέψουμε με την ησυχία μας τα αρώματα. Ψέκασα τον δεξί μου καρπό με Kenzo, τον αριστερό μου καρπό με Dkny, το μέσα μέρος του αγκώνα με Cavalli και D&G αντίστοιχα, και το ενδιάμεσο με Armani Code, Armani Diamonds, Armani Night και Armani Night με φτερά προστασίας. Την ώρα που είχα βυθίσει τη μύτη μου σε όλο αυτό το συνοθύλευμα και προσπαθούσα να ξεχωρίσω ποιό τετραγωνικό χιλιοστό μυρίζει καλύτερα, άκουσα το όνομά μου στα μεγάφωνα κι έπρεπε να ξαναγυρίσω στο check in, γιατί μου είχαν τσεκάρει λάθος εισιτήριο και παραλίγο να φτάσω στην Αργεντινή για δεινόσαυρο. Στη διαδρομή προς στο check in φοβόμουνα μην συναντήσω τον Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ και με σφάξει σε καμιά γωνία για να με απομυζήσει από την κορυφή ως τα νύχια. Θα με έβαζε σε μικρό μπουκαλάκι μέχρι 100ml για να μην του το πάρουν στον έλεγχο και θα με έκανε το νέο hot άρωμα του 2010. Ευτυχώς τελικά έφτασα στο check in σώα στα πόδια μου. Μαζί με μένα έφτασαν εκεί και όσοι φίλοι και γνωστοί άκουσαν το όνομά μου στα μεγάφωνα και πέρασαν να μου πουν ένα γεια. Προσωπικά δεδομένα σου λέει μετά.


Στην πτήση αποφασίσαμε να ρίξουμε έναν υπνάκο Ο προβληματισμός μας εντοπίστηκε στο αν θα ξαπλώσουμε το κάθισμα προς τα πίσω και θα ξυπνήσουμε στην απογείωση να το επαναφέρουμε στην όρθια θέση ή αν είναι καλύτερα να κοιμηθούμε μια και καλή στην όρθια θέση, οπότε να μην χρειαστεί να ξυπνήσουμε καθόλου. Ροχαλίσαμε πριν προλάβουμε να εξετάσουμε τα θετικά και τα αρνητικά της υπόθεσης.

Στο νησί νοικιάσαμε ένα Μίκρα από πυροβολημένο μελαψό παππού αμφιλεγόμενης εθνικότητας και μέχρι να έρθει ο Κωνσταντίνος σε 5 ώρες, εμείς τα είχαμε ήδη γυρίσει όλα, χαιρετούσαμε κόσμο και ετοιμαζόμασταν να κατέβουμε για δήμαρχοι. Πήγαμε να τον πάρουμε και αποφασίσαμε να του κάνουμε ξεχωριστή υποδοχή, οπότε σταθήκαμε στις αφίξεις και κρατούσαμε καρτελάκι με το όνομά του. Εννοείται ότι αντί να μας βρίσει καταχάρηκε. Ήπιαμε καφέ με θέα το ηφαίστειο και αναπολήσαμε τις ακυρώσεις full refund due to volcanic ash. Πήγαμε για μπάνιο στο Καμάρι και ήμασταν άσπροι και οι τρεις, της μάνας τους καμάρι. Εγώ πήρα λίγο χρώμα, γιατί κοιμήθηκα σαν βόδι μες στον ήλιο και ούτε που γύρισα πλευρό. Η Νάντια παρέμεινε της μάνας της καμάρι, γιατί άπλωνε κατοστάρι αντηλιακό σε χρώμα καθαρού ασβέστη και έφραζε τους πόρους της ασταμάτητα. Το βράδυ ζήλευε το κοκκινισμένο στήθος μου και ψυριζόταν στον καθρέφτη προσπαθώντας να με πείσει ότι πήρε λίγο χρώμα, απλώς δεν φαίνεται γιατί είναι νύχτα.

Κάναμε βόλτα στην Οία και βγάλαμε φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα με μια απλή Kodak, δίπλα στο τσούρμο σαράντα Κινέζων που κρατούσαν 60 φωτογραφικές μηχανές (μερικοί είχαν μία στο ένα χέρι και μία στο άλλο για έξτρα απόλαυση), οπότε νιώσαμε σαν τριτοκοσμικοί. Οι Κινέζοι με σχιστο-μάτιασαν και όπως φεύγαμε έφαγα και μια τούμπα ξεγυρισμένη στα σκαλάκια και το ευχαριστήθηκα. Είχαμε αρχίσει να κρυώνουμε και είπαμε να πάμε προς το αμάξι, αλλά μιας και ήμασταν όλοι πολύ καλοί στον προσανατολισμό δεν βρίσκαμε το αμάξι και κοντέψαμε να φτάσουμε στο Ημεροβίγλι με τα πόδια. Πήγαμε για φαγητό σε ένα ξεχασμένο από τον θεό, κρυμμένο πίσω από μια εκκλησία και κάτι λούμπες. Ο Κωνσταντίνος και η Νάντια είχαν λυσιάξει της πείνας και με έβλεπαν σαν ψητό κοτόπουλο και δυστυχώς για μένα το φαγητό ήρθε με καθυστέρηση πιο αργή και από της Ολυμπιακής. Το φαγητό ήταν super και τα σφηνάκια που μας κέρασαν ήταν μάλλον super αμόλυβδη.

Το επόμενο πρωί πριν πάμε στη θάλασσα περάσαμε μια βόλτα από το αεροδρόμιο για να κόψουμε κίνηση και να απολαύσουμε την ιερή στιγμή της προσγείωσης του airbus, όπως κάνουμε πάντα. Η Νάντια δικαίως μας είπε ηλίθιους και ο Κωνσταντίνος αντί να προβληματιστεί της απάντησε "σκάσε και πετάξου να φέρεις κανάν καφέ και σβέλτα". Τελικά ήπιαμε τον καφέ στο Classico, όπου μες στον ρομαντισμό που μας ενέπνευσε το υπέροχο τοπίο, η Νάντια τραμπούκισε τον σερβιτόρο, μας μπάφιασε με τα Marlboro και βούτηξε έναν ξένο αναπτήρα γιατί δεν έβρισκε τον δικό της. Ο Κωνσταντίνος την εκνεύριζε περισσότερο ρωτώντας την συνεχώς αριθμούς πτήσεων που δεν υπήρχαν για να την πιάσει στα πράσα αδιάβαστη. Τα τεστάκια συνεχίστηκαν και στην Πέρισσα που πήγαμε για μπάνιο. Κάθε του επίπληξη τελείωνε με κοσμητικά επίθετα τύπου ζούδι, τούβλο, ντουβλούκι και πρωτότυπες ακατανόητες κλητικές προσφωνήσεις τύπου Κέλλυ Μπουρδάρα.Η Νάντια δεν την ήξερε την κυρία, άρα συνέχισε  αδιάφορα να απλώνει το αντηλιακό της, που σε κάθε φσιτ έκανε σαν σκουριασμένος μεντεσές και μας έπαιρνε τα αυτιά.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και μαζευτήκαμε για να φύγουμε, αποχαιρετώντας το νησί με δάκρυα στα μάτια. Στην τσάντα μια λίστα με τα πράγματα που δεν προλάβαμε να κάνουμε στη Σαντορίνη, μια λίστα με τα επόμενα προγραμματισμένα ταξίδια και μια λίστα του σούπερ μάρκετ: τυρί για τοστ, πατατάκια, μακαρόνια για παστίτσιο, αγελαδίτσα, αλεύρι. Πες αλεύρι.. η Αθήνα σε γυρεύει! Σνιφ!