Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Βρέχει και σε σκέφτομαι..

Ο καημένος Φρεντάκος αυτές τις μέρες στεναχωριέται και του κάνω παρέα τα απογεύματα, γιατί κλαίει και κοιτάζει συνέχεια μέσα στο σπιτάκι της Ρόζας με απορία. Την ψάχνει, αλλά η Ρόζα πέθανε την προηγούμενη Παρασκευή, σχεδόν 14 χρονών. Το άσχημο ήταν ότι την βρήκα εγώ γυρνώντας από τη δουλειά και ότι αυτές τις μέρες οι γονείς μου έλειπαν σε ταξίδι. Να μην σας πω για το πως πήραμε τον σκύλο με τον Κωνσταντίνο, γιατί δεν είμαι για δακρύβρεχτες εξιστορήσεις. Ο αδερφός μου ο αχαΐρευτος θυμίζει στον Φρέντυ τα καλά της υπόθεσης, πχ. ότι τώρα θα έχει όλα τα κόκαλα για πάρτη του και ότι θα έχει κι ένα έξτρα σπιτάκι για εξοχικό τώρα το καλοκαιράκι.

Το σαββατοκύριακο ήρθαν και τα παιδιά να κάνουμε παρέα στον Φρέντυ. Δεν πολυγούσταρε βέβαια, ήθελε την ησυχία του ο άνθρωπος. Χτες και σήμερα ήταν κάπως καλύτερα. Πήγαμε βόλτα, φάγαμε και δρακουλίνια. Και πάλι όμως έχει τη θλίψη στο βλέμμα του. Μέσα σε όλα πρέπει να βαριέται κιόλας. Τι διάολο κάνει άραγε ένας σκύλος όλη μέρα;


Ρόζα ο Φρεντάκος κι εγώ σε σκεφτόμαστε συνέχεια και μας λείπεις πολύ.



5 σχόλια:

kalo paidi alla... είπε...

:(

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Λυπάμαι....:(

Fri είπε...

Ωχ!
Θα συνεχίσει τουλάχιστον να υπάρχει η Ρόζα μέσα από τις σκέψεις τις δικές σου και του φρέντυ...

Ανώνυμος είπε...

RIP

Ροζα!

:(

astakoulis είπε...

:( σνιφ σνιφ