Στο μεταξύ, η Μαρία είχε κάνει το Seat αεροπλάνο, οπότε πήγαμε για τα τσίπουρα στον Γιάννη στο σωστό timing. Τα μισά τσίπουρα έιχαν γλυκάνισο και τα μισά όχι, αλλα εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει τη διαφορά. Η Έρη έφαγε μια πιατέλα μύδια αχνιστά και όταν κοίταζε τον Σπύρο γέμιζε το βλέμμα της καρδούλες. Χωρίς να αγγίξουνε τα μύδια, ο Μανώλης ανέβλυζε καρδούλες επειδή σκεφτότανε το ψαροντούφεκο και ο Παναγιωτάκης τις κόντρες με τους κάγκουρες στο Ολυμπιακό Χωριό. Εκείνη τη μαγική στιγμή, πέρασε η πλανώδια Κινέζα με τα μπιχλιμπίδια της και έπιασε κουβέντα σε άπταιστα κινέζικα με τη Βασιλό. Εγώ δυστυχώς είμαι ακόμα σε elementary επίπεδο και δεν μπόρεσα να συνεννοηθώ με τον ψηλό Κινέζο που είχαμε την ίδια κουπ.
Ο καφές στην Πλώρη ήταν πολύ ωραίος, αλλά κάτι μας είχαν ρίξει μέσα, γιατί έλεγε ο καθένας τα δικά του. Στον καφέ λύσαμε φλέγοντα ζητήματα, όπως ας πούμε τι θα ντυθούμε τις απόκριες, και πρήξαμε τα αγόρια με τη δουλειά, όπως κάνουμε πάντα. Εκείνοι με τη σειρά τους μας έπρηξαν με τον στρατό και τα αυτοκίνητα, όπως κάνουνε πάντα. Αφού αλληλοπρηχτήκαμε, πήγαμε βόλτα στο ζαχαροπλαστείο και πήραμε λαϊλάκια και ένα νερό Λουτράκι σε συσκευασία δώρου για τον Αντώνη. Επειδή η Έρη είχε φάει μύδια, όταν φύγαμε ήθελε να κάτσει μπροστά για να χαϊδεύει το μπούτι του Σπύρου. Έτσι με άφησε στην ησυχία μου να πάρω έναν υπνάκο πίσω και να φτάσω στην Αθήνα φρεσκαδούρα, για να ξανακοιμηθώ και να ονειρευτώ το γεμιστό καλαμάρι, την ανεκπλήρωτη βόλτα στο καζίνο και την επόμενη φανταστική μας εκδρομή στο Μόναχο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου