Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Μόνο για μένα κάνω όνειρα τρελλά!!

Έμενα λέει ολομόναχη σε μια καλύβα στο δάσος με τα πεύκα. Ακριβώς έξω από την πόρτα, στο κλαδί ενός πεύκου κρεμόταν μια κούνια της κακιάς ώρας. Μες στα μαύρα μεσάνυχτα, ήμουνα ντυμένη μάγισσα με ριχτά μαύρα ρούχα και μακριά μαλλιά. Είχα βάλει πάνω στην κούνια κεράκια και έκανα κούνια, όχι καθιστή, αλλά όρθια, πατώντας πάνω με τα πόδια. Εκεί τραμπούκισα τρεις καημένους περαστικούς, φωνάζοντάς τους με τη φωνή της Regan στον Εξορκιστή και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στη συνέχεια του ονείρου περπατούσα (χωρίς τη χαριτωμένη στολή) σε έναν δρόμο και βρήκα ένα πληγωμένο σπουργίτι και αγχώθηκα, γιατί έπρεπε να το σώσω. Ευτυχώς το τάισα χουρμάδες και έγινε περδίκι (σπουργίτι δεν ήτανε;). Ό,τι νάναι. Το σπουργίτι-περδίκι σε λίγο είχε ξεχαστεί και κρατούσα από το πουθενά ένα γατάκι που κρύωνε και έπρεπε να το κρατάω μέσα στο μπουφάν μου για να μην πεθάνει από το κρύο. Δεν θυμάμαι αν έμεινε γατάκι ή αν έγινε κι αυτό περδίκι, γιατί μετά χτύπησε το ξυπνητήρι.

Και τότε ήρθε ο εφιάλτης.

Το e-learning για την Αστρική Συμμαχία στις 7 το πρωί. Η πρώτη ώρα πέρασε ευχάριστα, γιατί τo internet είχε πρόβλημα και κωλοβαρούσαμε τρώγοντας ζαμπονοτυρόπιτα. Όταν όμως επανήλθε περάσαμε τις υπόλοιπες 7 ώρες ακούγοντας τη sexy φωνή της Deborah, να μας πρήζει με τα Gold&Silver Members, θέτοντας ουσιώδη ζητήματα προς προβληματισμό, όπως ας πούμε το αν μπορεί o Τουρκαλάς gold member να πάει να κάνει ένα ντουσάκι στο lounge του Βερολίνου, εν αναμονή της πτήσης του για Los angeles με την τάδε άσχετη εμπλεκόμενη εταιρεία. Και πέρα από το ότι ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ρωτάω: Είχαν και στο Ατατούρκ ντουζιέρες;;;

Φύγαμε από το σαββατιάτικο σεμινάριο σαν κοτόπουλα και πήγαμε για καφέ στο Ηράκλειο, περνώντας από κάμπους, λόφους και στενάκια, γιατί χάσαμε το δρόμο. Όταν φύγαμε, η Έρη έκανε την αδιάφορη και πήρε τον ηλεκτρικό. Εγώ τα κλασικά, ξαναχάθηκα. Τα βουνά περνάω και τις θάλασσες περνώ, οδηγώ και πάω. Καημένο Micra..

Δεν υπάρχουν σχόλια: