Τα μακαρόνια που 'φαγα, άμα θα τα ενώσω

Το ταξίδι στη Μασσαλία ξεκίνησε με πείνα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο Τόμπρος κατάπινε τη σπανακόπιτα άψητη, η Ειρήνη κατάπινε ένα μπλόκι βούτυρο αμάσητο και ο Θανάσης ξεροκατάπινε επειδή άλλαξε το λόγκο στα υγρά μαντηλάκια της Aegean.

Όταν φτάσαμε στη Μασσαλία προσανατολιστήκαμε αμέσως, γιατί ο Κερκυραίος σάλιωσε το δάχτυλό του και ένιωσε το φύσημα του μαΐστρου. Σέρνοντας τις βαλίτσες μας, περάσαμε μπροστά από όλη την Αλγερία και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κοντά στο παλιό λιμάνι, που μύριζε ταυτόχρονα ψαρίλα και σαπούνι Μασσαλίας. Κάναμε βόλτα για να δούμε τις ομορφιές της πόλης και σε λίγο η γαλλική κουζίνα άρχισε να μας γνέφει, κι έτσι φάγαμε πίτσες και μακαρόνια σε ιταλικό εστιατόριο. Ο Θανάσης εκείνο το βράδυ μας παρακίνησε στον αλκοολισμό με ροζέ κρασί και έταξε στη Μαρία να καλοπαντρευτεί. Το ίδιο βράδυ η Μαρία παραμιλούσε και έκανε συζήτηση με τον Θανάση κανονίζοντας τα του γάμου.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε με διάθεση για εκδρομή, και μες στο αμάξι φορτώσαμε τον Κωνσταντίνο στο αμπάρι και οι άλλοι 5 βολευτήκαμε στην καμπίνα επιβατών, κρατώντας ένα παλούκι που μας περίσσευε από κάπου. Ο δρόμος προς το Montpellier ήταν ευχάριστος χάρη στις μουσικές επιλογές του Θανάση που πατούσε ότι έβρισκε και όταν άλλαζε σταθμούς άναβε αυτόματα και το air condition και μας δρόσιζε.

Στην Place de la Comédie ξαναθυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια και ξαναβρήκα το μαγαζί με τις καρτποστάλ και από τη συγκίνηση πήρα 45 κάρτες, άνευ λόγου και αιτίας. Μετά άρχισα να ψάχνω ένα μαγαζί ονόματι Gibert για να αγοράσω διακορευτές, και οι φίλοι μάλλον δεν ήξεραν τι είναι γιατί έσπευσαν να με πουν ανώμαλη. Στην αναζήτηση του μαγαζιού αυτού πέσαμε πάνω στις τρομοκρατικές ενέργειες και ο Τόμπρος βρήκε ευκαιρία να ξεφύγει και να κάτσει για καφέ μια ώρα αρχύτερα. Ο καφές ήταν πολύ ωραίος, αλλά αν ήθελες και νερό έπρεπε να λύσεις έναν γρίφο για κάποιο "βιτέλ", αλλιώς κοράκιαζες.



Στην επιστροφή από το Montpellier κάναμε γύρους και διπλοπληρώσαμε τα διόδια, μέχρι που το gps μας έβρισε α λα γαλλικά και βρήκαμε τον σωστό δρόμο. Λίγο πριν φτάσουμε, κάναμε μια καλή πράξη χαρίζοντας 3 λίτρα βενζίνη σε έναν αναμαλλιασμένο Γάλλο που έσπρωχνε το παπάκι του καταϊδρωμένος. Με την καλή μας αυτή πράξη αρχίσαμε να νιώθουμε ξεχωριστοί, κάπως σαν τον Χάρυ Πότερ, αλλά μετά από λίγη ώρα συναντήσαμε τον καράφλα ρεσεψιονίστ που μας γείωσε με τρεις απλές κινήσεις, διότι δεν έχουμε διαβάσει τον Πολιτικό του Πλάτωνα, δεν έχουμε αποστηθίσει τις κοσμοθεωρίες του Πυθαγόρα και αγνοούμε παντελώς τον μύθο της Μάυρης Παρθένου. Για να μας αποτελειώσει, άνοιξε μπροστά μας έναν χάρτη και μας επέπληξε γιατί δύο μέρες τώρα δεν έχουμε δει τίποτα από τη Μασσαλία.

Ξυπνήσαμε χαράματα καταγχωμένοι, για να προλάβουμε να γυρίσουμε τις ακτές τις πόλης και από τη φούρια μας να προλάβουμε μπήκαμε λαθρεπιβάτες σε περαστικό λεωφορείο και εμένα έτρεμε το φιλοκάρδι μου. Κάπου εκεί στα κύματα είδαμε και τον καράφλα να κάνει κρόουλ και τον χαιρετήσαμε από ψηλά, και σε λίγο ήπιαμε καπουτσίνο στην υγειά του στο David, δίπλα σε κάτι πιατέλες αστακών. Η θάλασσα μας άνοιξε την όρεξη όλων, εκτός από τον Κωνσταντίνο γιατί αυτός είχε φάει μεσημεριανό στις 12, σαν σωστός Γάλλος. Οι υπόλοιποι φάγαμε μακαρόνια στο Fuxia και ο Τόμπρος τραβούσε το τελευταίο ψίχουλο από το πιάτο με νύχια και με δόντια, την ώρα που η σερβιτόρα του το έπαιρνε από τη χέρα. Το βράδυ κάναμε σουαρέ στο τρίκλινο δωμάτιο πίνοντας κρασί και η Μαρία είχε πιάσει κουβέντα με μηνύματα με κάποιον που δεν είχε τον αριθμό του ούτε ήξερε ποιος είναι, αλλά ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι είναι ο φίλος της ο Νίκος επειδή στο "τι κάνεις" απάντησε "είμαι αραχτός στον καναπέ".

Την επόμενη μέρα, μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας και φύγαμε για τη Βαρκελώνη. Ή μάλλον δεν φύγαμε, γιατί η πτήση μας είχε περίπου δέκα ώρες καθυστέρηση. Όλοι ξενέρωσαν, εκτός από τον Κωνσταντίνο που το βλέμμα του ξεχείλιζε σπινθηροβόλο ενθουσιασμό, και ένα τρίχρονο παιδάκι που ενθουσιάστηκε κ εκείνο, τρέχοντας και γκαρίζοντας και τις δέκα ώρες.

Το σπίτι που είχαμε νοικιάσει στη Βαρκελώνη ήταν ένα μέγαρο με 15 υπνοδωμάτια και 1 wc μια σταλιά, δύο επί τρία.

Στη Βαρκελώνη περπατήσαμε μέχρι τη Σαγράδα Φαμίλια, η οποία ήταν υπό κατασκευή με τους γερανούς από πάνω, ακριβώς έτσι όπως την άφησα το 2004. Κάναμε βόλτα στη Ramplas και καταλήξαμε στο άγαλμα του Κολόμβου και στο εμπορικό όπου κάναμε φανταστικά ψώνια, ενώ ο Κωνσταντίνος συνέχισε τον ποδαρόδρομο για πάντα. Ακολουθεί σχεδιάγραμμα με τις παράλληλες διαδρομές μας.


Γεωργία-Θανάσης-Μαρία-Γιώργος-Ειρήνη



Κωνσταντίνος

Το βράδυ φάγαμε κάτι πρωτότυπο, δηλαδή μακαρόνια.

Την επομένη, φορτισμένοι με την ενέργεια που είχαμε μαζέψει από τα μακαρόνια τόσων ημερών, επισκεφθήκαμε το Park Guell, και μέχρι να φτάσουμε ανεβαίναμε ανηφοριές και μας βγήκε η γλώσσα. Ο Τόμπρος αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι κουράστηκε και όταν επιτέλους φτάσαμε στις κυλιόμενες αυτός ανέβαινε από δίπλα, από τις κανονικές σκάλες, όπου κάπου στο τέλος, με 300 παλμούς το λεπτό, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του καθήμενος στο κρύο μάρμαρο, αντίκρυ στη σαλαμάνδρα του Γκαουντί. Από το κρύο μάρμαρο φωτογραφίσαμε τη σαλαμάνδρα, το ζαχαρόσπιτο και καμιά διακοσαριά Κινέζους, οι οποίοι ήταν εξοπλισμένοι με ένα μαραφέτι-παλούκι, στην άκρη του οποίου εφάρμοζαν το κινητό τους και έβγαζαν selfies.

Ακολούθησε βόλτα στο κέντρο και μπέργκερς χωρίς το πάνω ψωμάκι στο Mordisco.

Ο στόχος είναι να ξαναπάμε στη Βαρκελώνη το 2026, για να δούμε την πρόοδο της Σαγράδα Φαμίλια. Και αν το αεροπλάνο έχει πάλι καθυστέρηση, θα ενώσουμε μακαρόνια δέκα ετών και θα φτάσουμε πιο γρήγορα από τη Vueling. Αυτό είναι σίγουρο.

Τη νύχτα που γύρισε ο αστακός. Μαζί με τα πατατάκια του.

Το blog μου είναι τόσο ενημερωμένο, που ο σκύλος της προηγούμενης ανάρτησης είναι πλέον πτώμα, ο αδερφός μου παντρεύτηκε, εγώ μπήκα σε Airbus 380, η Πόπη με τον Γιάννη έγιναν γονείς, η Νάντια μετακόμισε στη Θήβα, η Μαρία άρχισε να μαγειρεύει και ο Κωνσταντίνος έμαθε να κάνει tag στο facebook. Επίσης, κατάφερα να βρεθώ ανάποδα μέσα στο καινούργιο μου Opel και έτσι να έχω την τύχη να ξαναπάρω 2ο μέσα σε ένα μήνα. Να αναθρέψω τη Ραλλού - το καινούργιο μας λυκόσκυλο - τόσο καλά ώστε να δαγκώνει μόνο τα αφεντικά της και όχι τους ξένους και να κατουράει μόνο στο σπίτι και όχι στη βόλτα. Να δω τον Ματθαίο Γιαννούλη live στην πασίγνωστη Χρυσοκελαριά Μεσσηνίας προσφέροντας στη νύφη μου το απόλυτο μπάτσελορ. Να δω όλους τους κύκλους του How i Met Your Mother και να αναγνωρίσω την προσωποποίηση της γαματοσύνης στα μάτια του Barney Stinson. Να ντυθώ νεκρή νύφη του Tim Burton και μετά να χρειάζομαι καλέμι για να βγάλω τον σοβά από τη μούρη μου. Να καταναλώσω εκατοντάδες πατατάκια, στα οποία και οφείλω ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξής μου. Να κάνω μια καλή πράξη, χαρίζοντας το αγαπημένο στυλό του Κωνσταντίνου σε περαστικό τρίχρονο. Να φτάσω στο San Francisco για να δω από κοντά ρακούν (και να απογοητευτώ που δεν έμοιαζαν με εκείνα στην παιδική σειρά που με μεγάλωσε μαζί με τα πατατάκια, όπου πρωταγωνιστούσαν και κάτι ροζ τέρατα, που η Δανάη αποκαλεί "βρυσανθρώπους", λόγω της μυτόγκας τους που είναι σαν να αγόρασαν από το Λακιώτη), να ακούσω την ηχορύπανση του garbage disposal στις κουζίνες και να ταράξω τα αβοκάντο και το maple syrup, που ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι ακριβώς. Επίσης μόλις παρήγγειλα καινούργια σταράκια από το ίντερνετ... ε ας γράψω και τίποτα πρόσφατο, μέχρι πίσω στις απόκριες σας γύρισα καλοκαιριάτικα. Ακολουθούν φώτος για όλα τα παραπάνω, ε μην πιαστούν και τα χέρια μου, τόσο καιρό έχω να γράψω. Σας φιλώ.

Μικρό μου πόνυ, πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά

Επιτέλους είδαμε άσπρη μέρα το 2013. Ο Freddάκος καταχάρηκε και κοιμήθηκε πάνω στο χιόνι, παρότι παππούς με αρθριτικά. 


Πέρασε η Πρωτοχρονιά και εμένα ακόμα μου φέρνουν παιχνίδια, εκτός από τη Barbie και το γουρούνι με τη φούστα, τώρα πρόσθεσα και 2 ροζ ελέφαντες στη συλλογή μου. Επίσης, ένα λάπτοπ μου έμεινε αμανάτι με έναν ιδιοκτήτη άφαντο και τώρα δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να σκοτώσω τον ιδιοκτήτη ή να σκοτώσω το λάπτοπ.

Στα πρωτοχρονιάτικα resolutions μου, τα οποία δεν είχα ιδέα τι είναι, και ο Nick αναρωτιόταν αν είναι μια μαλακία that only americans do, αποφάσισα να γυρίσω τον κόσμο. Έτσι ξεκίνησα από τον Άλιμο, όπου πήγα να επισκεφτώ τον αδερφό μου και πήρα και τα μπαγκάζια μου μαζί, λες και θα έβγαινα από τη χώρα, ε σαν κορίτσι του βουνού κι εγώ δεν είμαι συνηθισμένη. Όλη μέρα παίζαμε Cluedo και εγώ είχα πορωθεί με τον κύριο Μουστάρδα. Ο στόχος μου θα συνεχίσει με Αλεξανδρούπολη. Και μετά βλέπουμε.

Επίσης τα βράδια πριν κοιμηθώ ξεκίνησα να βλέπω Dolce Vita στο Youtube και από υπερβάλλοντα ζήλο είδα 70 επεισόδια σε δέκα μέρες και τώρα δεν ξέρω αν θα ξεκινήσω τους Μεν και τους Δε ή αν θα δω Αυθαίρετους, Ζανέτ Τουρλουφίδη Χατζηγιώργη και τα συναφή.



Αυτά για τώρα. Ήρθε και η  Δανάη από τη Μάλαγα, θα σας έχω κουτσομπολιά σύντομα.

Ωριμότης μηδέν

Σοβαρότατος ο Δεκέμβρης μου.
Στη δουλειά επικρατεί βαρεμάρα, έκανα φανταστικούς διαλόγους με την Ελένη:
-Θες να παραγγείλουμε? -Ναι, τι να πάρουμε, Goody's? -Όχι ρε συ καμιά φούστα, έχει 50% στο site που κοιτάζω. Και παραγγείλαμε φούστες.
Ανήμερα Χριστούγεννα πήγα με τους γονείς μου να δω τη ζωή του Πι και ο μπαμπάς μου φορούσε τα 3d γυαλιά και από κάτω είχε τη μουστάκα. Εκτός του γελοίου αυτού θεάματος, στη μέση της ταινίας άρχισε να φιλοσοφεί για το αν υπάρχουν μαύρα μάτια ή αν υπάρχουν μόνο καστανά σκούρα και τσακώθηκε με τη μάνα μου, διότι διαφωνούσαν. Δεν είναι για να τους πηγαίνεις σινεμά! Την άλλη φορά ήθελα να πάω πάλι με τον πατέρα μου να δούμε τον Μπάτμαν και η μάνα μου λύσαξε, "θέλω κι εγώ να'ρθω να δω το Πάκμαν", μα βρε καλή μου, βρε χρυσή μου αφού δεν σου αρέσουν εσένα αυτά τα έργα και είναι και μεγάλο, θα βαρεθείς,"όχι, θα έρθω, δεν θα βαρεθώ". Στη μισή ώρα έβγαλε έναν φακό από την τσάντα της και έλυνε sudoku.

Παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι του Κωνσταντίνου ήμουν πολύ μετρημένη, αφού δεν φόρεσα ούτε τα κέρατα του τάρανδου. Παίξαμε αυτό το παιχνίδι που πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο κι ενώ ήμουν αθώα, όλοι με θεωρούσαν ύποπτη, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή κουνούσα τα πόδια μου και επειδή χαζογελούσα, δεν ξαναπαίζω τέτοιο παιχνίδι, άσε που τώρα βρήκα αυτό:
http://giosti.com/gr/paichnidia/santa-claus-sfentona-a-christmas-kanoni-g3181.html
και όλο το απόγευμα ρίχνω τον Άη Βασίλη με τον καταπέλτη και είναι πολύ καλύτερο. Όταν ξεπερνάω τα 300 μέτρα είναι και ένας τάρανδος και με κοιτάζει ξινισμένος.
Αύριο έχει πάλι βραδιά επιτραπέζιου στη Μαρία. Θα σας ενημερώσω.
Αλλά επειδή πέρα από τα παιχνίδια, έχουμε και το βιολί μας, χτες που βγήκαμε δεν κρατιόμασταν, τον χορέψαμε τον Παντελίδη μας - τα ίδια Παντελίδη μου τα ίδια Παντελή μου - και επίσης αυτό το καινούργιο της Ελένης Χατζίδου, "χειρότερη να είναι η κάθε σου η μέρα, χειρότερα να ζεις κάθε στιγμή μαζί της, χειρότερη ζωή από δω και πέρα", στίχοι μες στην αισιοδοξία για το καινούργιο έτος, δεν βάζω και το βίντεοκλιπ γιατί νομίζω ότι παραπάει, χρονιάρες μέρες (γιορτάρες μέρες που λέει και ο Θανάσης). Σας εύχομαι καλή Πρωτοχρονιά και θα τα πούμε πάλι από του χρόνου. Πάω να παίξω καταπέλτη.

Τι μας "έλαχε" νυχτιάτικα...

Φοβάμαι ότι έχω χάσει συχνότητες από το δεξί αυτί μου και αναρωτιέμαι αν φταίει η δουλίτσα μου ή αν φταίει ο Λεπά. Η αλήθεια είναι ότι δεν βοηθάω κι εγώ την κατάσταση. Χτες ας πούμε πήγαμε σε ένα Χριστουγεννιάτικο event της δουλίτσας μας, όπου ο dj έβαζε από Αντύπα μέχρι Φαραντούρη με γέφυρα Boney M. και τούμπαλιν, το οποίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Επίσης ζήτησα μια ursus σπράιτ και δεν είχαν, δεν κατάλαβα όμως αν δεν είχαν ursus ή αν δεν είχαν σπράιτ, και για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση πήρα μια βότκα λεμόνι, που τελικά ήταν λεμόνι σκέτο, και έτσι κι αλλιώς δεν πρόλαβα να το χαρώ, γιατί έπεσε όλη με ορμή πάνω στην καινούργια μου μπλούζα, στο καινούργιο μου κολάν και στο παλιό μου παλτό (και μην σου πω ότι εκείνη τη στιγμή έκανε γέφυρα με Δάντη). Anyway, τώρα λέμε για την κουφαμάρα μου. Έρχεται λοιπόν μια μαντάμ γνωστή του Γιάννη και της Ποπίτσας και τους πιάνει την κουβέντα. Και μπούρου μπούρου, κι έτσι, κι αλλιώς, και η Πόπη να συμφωνεί, και ο Γιάννης να φέρνει κάποιες αντιρρήσεις, κι εγώ να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον Παντελίδη remix με Abba - gimme gimme gimme a man after midnight! και να βλέπω το στόμα της μανταμίτσας να ανοιγοκλείνει. Λέω στον Παναγιώτη, -Ρε φίλε νομίζω ότι είμαι κουφή, οι άλλοι εδώ έχουν πιάσει ψιλή κουβέντα με τη μαντάμ και εγώ δεν ακούω Χριστό. Ο Παναγιώτης ψελίζει: -Τιιί?? απάντηση που τολμώ να πω ότι με καθησύχασε ιδιαιτέρως. Εν τω μεταξύ φεύγει και η μαντάμ και η Ποπίτσα μου λέει μες στην αφέλεια, -Πωωω, καλά που έφυγε, μίλαγε συνέχεια δεν άκουγα και τίποτα και όλο ναι και χαχαχα της έλεγα. Άρα όλα καλά με τα αυτιά μου. Το λύσαμε και αυτό.
Και ύστερα έγινε κλήρωση για τα δώρα. Αυτό το έθιμο που μου θύμισε λίγο 90's, όταν μας έτρεχε ο μπαμπάς μου σε κάτι ταβέρνες με τα Πασόκια και κλήρωναν κακόγουστες γούνες και αντικολλητικά τηγάνια. Στην είσοδο μας φόρεσαν ένα βραχιολάκι με τον αριθμό μας, όπως αυτό το all inclusive που σου βάζουν στα ξενοδοχεία. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν υπήρχε λόγος να είναι και πλαστικό αδιάβροχο, διότι δεν κολυμπήσαμε, μισή ώρα έκανα να το κόψω απ' τη χέρα μου όταν φύγαμε. Τα δώρα τα είχαμε μοιράσει στο μυαλό μας πριν καν γίνει η κλήρωση. Τον ατμομάγειρα ας πούμε, αν τύχαινε στην παρέα μας, θα τον δίναμε στη Νάντια. Εγώ, αφού το είπα σε όλους τους φίλους μου, άρχισα να το λέω και στους άσχετους που παρευρίσκονταν και περνούσαν να χαιρετήσουν: Γεια σου, χάρηκα, Καλά Χριστούγεννα, να σου πω, αν τύχεις τον ατμομάγειρα μπορείς να μου τον δώσεις γιατί τον έχω τάξει στη φίλη μου τη Νάντια;? Η Νάντια οραματιζόταν τον ατμομάγειρα σαν τον Μποτρίνι που μόλις βγήκε από τη σάουνα. Μετά αναγκάστηκα να της αποκαλύψω ότι είναι μηχάνημα και έπαψε να τον ποθεί. Κι έτσι έφυγε η θετική ενέργεια και έτυχε σε έναν άσχετο. Στην παρέα μου όμως πήραμε τα περισσότερα και τα καλύτερα δώρα. Και αυτό το ipad mini που το ζήλευαν όλοι. Και μιας και ήμασταν τυχεροί, σήμερα παίξαμε και Λόττο έτσι ομαδικά, ένα νούμερο ο καθένας μας. Το 26 έβαλα. Ώχου και δεν σας νοιάζει, απλά λέω...
Καλά Χριστούγεννα και καλά να περάσετε, μην πέσετε με τα μούτρα στο φαί, λιτότητα είπαμε.

Παραμιλάω και παρατραγουδάω

Θα ξεκινήσω από το παρατραγουδάω. Μου κόλλησε που λες αυτές τις μέρες να τραγουδάω Λεπά. Έτσι , από το πουθενά, άνευ λόγου και αιτίας. Η κατάσταση έχει ως εξής: Σάββατο βράδυ βγήκαμε σε ένα μέρος από αυτά που πετάω τη σκούφια μου, αυτά που αρέσουν πολύ και στην Coula, και ας μην το παραδέχεται, και ας λέει ότι τάχα μου τον Παντελίδη στην εκπομπή της τον έβαλε για μένα και έπεσε το επίπεδο "κατάχαμα". Βέβαια ο Παντελίδης είναι κλεισμένος για τους επόμενους μήνες, και πολύ πιο σύντομα σου κλείνουν ραντεβού για εξέταση στο ΙΚΑ, παρά τραπέζι στον Παντελίδη, οπότε βολευτήκαμε στο Empati North με Αδαμαντίδη, Δασκουλίδη και Σπύρο Σπυράκο. Καλά μέχρι εδώ, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, αντί να προσηλωθούμε στους καλλιτέχνες, εγώ και η Πένυ τραγουδούσαμε χιτ του Λεπά, με αποκορύφωμα το "το'πε το'πε ο παπαγάλος", και δίναμε πόνο μεταξύ μας. Αφού το συνεχίσαμε αυτό το βιολί για καμια ώρα, μετά το κολλήσαμε και στους διπλανούς μας. Στο γύρνα από τα μπουζούκια φάγαμε βρώμικο και ο Κώστας με γύρισε σπίτι και μετά από λίγο μου έστειλε μήνυμα να μου πει "μλκα όταν σε άφησα, στη στροφή έβγαλα το βρώμικο", λες και έπρεπε να ξέρω αυτή τη χρήσιμη πληροφορία πριν πέσω για ύπνο.
Από τα "κατάχαμα", ανέβηκα σκάλα και την Τετάρτη, στην γιορτή των παιδικών χωριών SOS, άκουσα ένα συγκρότημα ονόματι hasta banana, που  αγνοούσα την ύπαρξή του, αλλά ομολογώ ότι ήταν συμπαθέστατο.
Μετά από την πίστα του Σαββάτου ήρθε η πίστα του αεροδρομίου, η οποία κατέληξε σε μία απ' τα ίδια, απλά χωρίς γαρύφαλλα. Ο μηχανικός μας έδειξε τα μέρη του αιρμπασακίου και μας έβαλε να καθήσουμε στο πιλοτήριο, έτοιμες να πετάξουμε για "έβδομο ουρανό". Εκεί όλοι ενθουσιάστηκαν με τα κουμπιά, κι εγώ με το μικρόφωνο του πιλότου. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ, το άρπαξα για να ξανατραγουδήσω Λεπά, και-νιώθω-νιώθω-νιώθω-ταααραχήηη, χωρίς καμία αισχύνη, μπροστά στους συναδέλφους μου και στον εκπαιδευτή, ο οποίος αντί να μου κλείσει τον ήχο και το στόμα, έκανε παραγγελιά και το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου. Μετά από αυτό το μουσικό διάλειμμα φωτογραφηθήκαμε παντού, ακόμα και μες στην τουρμπίνα, και πήγαμε για καφέ.

Επίσης, είδα το παρακάτω βιντεάκι και έτσι ήρθε και το "παραμιλάω" που λέγαμε. Και αποφάσισα ότι από δω και μπρος θα πηγαίνω παντού με τις σκάλες. Όσοι δεν το έχετε δει, να μπείτε να το δείτε.



Κακή ιδέα για καληνύχτα, καλύτερα να έλεγα ότι έβγαλα το βρώμικο. Ή έστω να σας πόσταρα το Τζουτζούκα.

Καμβάδες, κιθάρες, κρύο, καιρός για βιβλίο

Είναι πράγματα που θέλεις οπωσδήποτε να κάνεις στη ζωή σου, αλλά στο τέλος πάντα τα αναβάλλεις. Έτσι έπαθα κι εγώ με τη ζωγραφική. Όχι τη ζωγραφική που λέγαμε τις προάλλες, αυτή με τον Φόντα Ινδιάνο, αστυνόμο και σερίφη. Ούτε αυτή που ζωγραφίζεις σαλιγκάρια, ενώ ταυτόχρονα λες για διακοσιοστή έκτη φορά μες στη μέρα "το εισιτήριο σας αλλάζει με ακυρωτικά 30 ευρώ συν διαφορά ναύλου". Την ζωγραφική τη σοβαρή. Αυτή που είσαι αραχτός και έχεις μπροστά σου τον καμβά, τις λαδομπογιές, την έμπνευση, τα πάντα βρε αδερφέ! Απλώς δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Ε, αυτό έπαθα κι εγώ! Έχω κι ένα νέφτι και δεν ξέρω που πρέπει να το βάλω - και τώρα που το σκέφτομαι προτιμώ να μην μου απαντήσετε.
Μπαααα, όχι, λέω να αφήσω τον El Greco που κρύβεται μέσα μου να μείνει εκεί κρυμμένος.
Μήπως να δω dvd;; Έτσι, απλά και ανώδυνα; Vampire diaries, 4ος κύκλος, 6ο επεισόδιο. Τι έχω πάθει τώρα με αυτή την μλκία με τα βαμπίρια, δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύω όμως ότι γενικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος τρώει κολλήματα. Ξέρεις, όπως ας πούμε με αυτά τα παιχνίδια στο φέισμπουκ, που φτάνοντας στο υπέρτατο σημείο διαστροφής, βάζεις ξυπνητήρι στις 4 το ξημέρωμα για να ποτίσεις τα μαρούλια σου. Κάπως έτσι έπαθα κι εγώ με τα βαμπίρ. Αφού το πρωί ο καφές μου είχε περίεργη γεύση και αναρωτιόμουν αν μου έχουν ρίξει μέσα ιεροβότανο.
Και το άλλο το καινούργιο είναι ότι βάλθηκα να μάθω κιθάρα, έτσι από το πουθενά. Θα με βοηθήσει λέει και ο Τάσος, ο αδερφός της Μαρίας, που ξέρει να παίζει τον Μενούση. Καημό το έχει ο πατέρας του πως άλλα τραγούδια δεν τους μάθανε στο ωδείο.

Αλλά δεν σας είπα το κυριότερο. Δεν σας είπα για χτες. Για το βιβλιοκαφέ Έναστρον, στην παρουσίαση της Γιαγιάς Αντιγόνης. Αλλά δεν σας είπα, γιατί είναι που δεν έχω λόγια. Μάλλον η μόνη περιγραφή που θα μπορούσε να με καλύψει είναι αυτή του Ντίνου Ηλιόπουλου: "Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα... είμαστε!".  Πολλοί μπλόγκερς, πολλή συγκίνηση, πολλά χαμόγελα, πολλές αγκαλιές, πολλά τυροπιτάκια, πολλά γενικά τελοσπάντων. Και τώρα που το σκέφτομαι, ποια βαμπίρια και ποια πινέλα, τους "Αύγουστους" θα διαβάσω. Τέλη Νοέμβρη, κάτω από το πάπλωμα. Και επειδή φέτος δεν έχει λεφτά για καλοριφέρ και βλακείες, με τους Αύγουστους λέω να ζεσταθούμε.

Και όποιος θέλει ας ακούσει και αυτό. Μάλλον το τραγουδάει κάποιο τρίχρονο ή ο ιταλόφων Σπύρος Μπιμπίλας. Σας το ποστάρω, έτσι για λίγη αισιοδοξία.


Puoi cambiare camicia se ne hai voglia (αν θέλεις, μπορείς να αλλάξεις το πουκάμισό σου)
E se hai fiducia puoi cambiare scarpe… (και αν έχεις πίστη, μπορείς να αλλάξεις παπούτσια)
Se hai scarpe nuove puoi cambiare strada (αν έχεις καινούργια παπούτσια, μπορείς να αλλάξεις δρόμο)
E cambiando strada puoi cambiare idee (και αν αλλάξεις δρόμο, μπορείς να αλλάξεις ιδέες)
E con le idee puoi cambiare il mondo… (και με καινούργιες ιδέες, μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο)
Ma il mondo non cambia spesso (Αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει συχνά)
Allora la tua vera Rivoluzione sarà cambiare tè stesso  (Άρα, η πραγματική σου επανάσταση θα είναι να αλλάξεις τον εαυτό σου)