Εσύ κρατάς ομπρέλα και εγώ σου βρέχω έουρος

Ας ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση του ταξιδιού. Ότι δηλαδή στο αιρμπασάκι μας λείπει η σειρά 13. Πείτε μου παρακαλώ αν όλοι οι υπόλοιποι το είχατε προσέξει και εγώ τόσα χρόνια ζούσα στην άγνοια... Επίσης, δεν θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και μπήκαμε στο ασανσέρ να πάμε στο 6ο, παρατηρήσαμε ότι λείπουν ο 2ος και ο 3ος. Αμέσως μετά από αυτά τα παράδοξα μπήκαμε στο δωμάτιο και η βαλίτσα μου πήρε την πρωτοβουλία να ξαναβγεί στο διάδρομο και να κλείσει και την πόρτα. Από τον γδούπο τρανταχτήκαμε και λογικευτήκαμε και εγώ και οι φίλες μου.
Ο καιρός ήταν καλός και έτσι την πρώτη μας μέρα την μπουκώσαμε αξιοθέατα. Πήγαμε αρχικά προς την piazza Venezia και προς το Campidoglio, όπου φωτογράφισα όλους τους κώλους των αγαλμάτων και οι φίλες μου με είπαν ανωμαλάρα, ενώ εγώ απλώς είχα άποψη. Ο καιρός μας τα χάλασε κάπου στην πορεία, την ώρα που τρώγαμε μακαρονάδα και που ο σερβιτόρος λάτιν λόβερ κοιτούσε τη Βικτώρια στο στόμα με γουρλωμένα μάτια να ρουφάει την ταλιατέλα της με φόντο ένα τσαμπί λεμόνια.

Πηγαίνοντας προς την piazza Navona τραγουδούσαμε οι δύο τα κάλαντα της Βανδή και οι άλλες δύο "να να να να να να απόψε δεν πάμε σπίτι, να να να να να να θα μείνουμε ακρογιαλιά". Κάπου εκεί, στο αποκορύφωμα του μελωδικού συγχρονισμού, αρχίσαμε να γινόμαστε λούτσα και να τρέχουμε. Και όσο βρεχόμασταν πετιόντουσαν οι Πακιστανοί σαν σαλιγκάρια, πασάροντάς μας ένα μάτσο κιτς ομπρέλες με κουάτρο έουρος μπέλλα. Εμείς, συνηθισμένες να τους λέμε νο γκράτσιε, τους προσπεράσαμε όλους και κάπου στο τέρμα της πλατείας, με τα μαλλιά σε wet look χωρίς λιπαρή υφή που διαρκεί, σκεφτήκαμε ότι τζάμπα τους διώχνουμε γιατί την ομπρέλα τη θέλαμε και απλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Ακριβώς την ώρα της σοφής αυτής διαπίστωσης, αρχίσαμε να ψάχνουμε τους Πακιστανούς και την Πετρούλα, οι πρώτοι άφαντοι, η Πετρούλα στο μαγαζάκι πιο κει ρώταγε πόσο έχουν οι ομπρέλες. Πήγα να τη μαζέψω πριν σκάσει τα 11 έουρος και ενώ την τραβούσα από το μπράτσο αυτή μου έλεγε "ό,τι πληρώνεις παίρνεις" και άρες μάρες κουκουνάρες. Και έτσι μείναμε χωρίς ομπρέλα και αναγκαστήκαμε να καθήσουμε σε ένα παγωτατζίδικο που βρέθηκε στο διάβα μας για να στεγνώσουμε. Ο σερβιτόρος με το καλησπέρα σας μας είπε ότι είναι Αλβανός (Χαίρεται, Αχιλλέας Μητρόπουλος, έμπορος και στείρος) και μας έδωσε κουταλάκι να δοκιμάσουμε μια μπλε αηδία, γεύση βιάγκρα. Μας χρέωσε 8 ευρώ το παγωτό, τα μισά για την πρωτοτυπία, και επειδή είχε τύψεις που μας ξεπαράδιασε, μας πρότεινε να μας πάει στο ξενοδοχείο ένα φιλαράκι του "che lavora in nero", πειρατής της ασφάλτου πα' να πει. Την ώρα που του λέγαμε νο γκράτσιε, όπως συνηθίζαμε, έπεσε ένας Πάκης εξ'ουρανού και αγοράσαμε καλόγουστες ομπρέλες, με αποκορύφωμα αυτή τη ροζ μπον μπον.

Την επόμενη μέρα το περπάτημα συνεχίστηκε. Είδαμε το Κολοσσαίο, βγήκαμε από τον χάρτη και στη συνέχεια φτάσαμε μέχρι την Porta Portese, το διάσημο κυριακάτικο παζάρι της Ρώμης, όπου αγοράσαμε την ίδια τσάντα σε όλα τα χρώματα. Στο παζάρι οι μεγάλες ομπρέλες με το μακρύ κοντάρι, αυτό το φονικό όπλο, είχαν 5 έουρος. Οι μικρές δεν ξέρω. Φορτωμένες με ψώνια, πήγαμε για φαγητό στο Trastevere, και μπήκαμε σε ένα εστιατόριο με ωραία λουλούδια, που ήταν γεμάτο κόσμο. Με λίγα λόγια μας φάνηκε μεραβιλιόζο. Εκεί το λοιπόν μας έπιασαν τον κώλο κανονικότατα και ενώ το δικό μου πιάτο ήταν μια χαρά, οι φίλες μου δεν με άφηναν να το απολαύσω, γιατί είχαν στη φάτσα τους αποτυπωμένη την αηδία και σε κάθε μπουκιά άκουγα πράγματα που με απέτρεπαν, από απλά επιφωνήματα τύπου μπλιαααχ, μέχρι περιγραφικές φράσεις, όπως η πίτσα στάζει ζουμιά, το κοτόπουλο είναι σβησμένο με ναφθαλίνη, η πατάτα είναι προπέρσινη και άλλα τέτοια ευχάριστα. Μεγάλη επιτυχία. Γυρίσαμε προς το κέντρο με λεωφορείο γιατί δεν την παλεύαμε και πήγαμε να δούμε την piazza di Spagna και τη Via Condotti, που ωχριούσε μπροστά στην Porta Portese και όλοι την κατέβαιναν κοιτώντας μόνο ευθεία και δεν καταλαβαίνω γιατί...

Η γυναικεία καταναλωτική μανία υπερνίκησε την κούρασή μας, οπότε περπατήσαμε και όλη τη Via del Corso και αποτελειώσαμε το ψώνια μας. Στο μαγαζί της Disney ερωτεύτηκα τον μπλε τριχωτό μπαμπούλα, τον James Sullivan ντεεε, και τα κορίτσια μου έκοψαν τα χέρια και τον άφησαν πίσω στο ράφι με παγερή αδιαφορία. Πιο κάτω αγόρασα ένα κασκόλ για να πνίξω τον πόνο μου.

Με νέες δυνάμεις ξεκινήσαμε την επόμενη μέρα να δούμε τη Fontana di Trevi για δεύτερη φορά, καθώς την πρώτη δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε λόγο των άπειρων Κινέζων που μας την έκρυβαν. Στα τουριστικά τριγύρω οι ομπρέλες είχαν κατά μέσο όρο 7 έουρος. Το εσπρεσάκι 80 λεπτά. Και ξεκινήσαμε για το Βατικανό. Είδαμε τον Άγιο Πέτρο και φωτογραφήθηκα για πολλοστή φορά στο άγαλμα της Santa Veronica, στο άγαλμα που όλοι προσπερνούσαν, εγώ όμως συνηθίζω να φωτογραφίζομαι δίπλα του κάθε φορά που πηγαίνω, έτσι, χωρίς λόγο, κάτι σαν παιχνίδι ας πούμε. Μετά βάζω τις φωτογραφίες δίπλα δίπλα και απλά είμαι κάθε φορά πιο μεγάλη και είμαι ικανή να το κάνω μέχρι να σταθώ δίπλα του με μπαστούνι. Η ευχή μου στην Fontana να βρούμε πίτσα της προκοπής έπιασε, παρότι είχα ρίξει μόνο ένα δίλεπτο, και έτσι ο Θεός μας λυπήθηκε και φάγαμε σαν άνθρωποι. Και ύστερα είχαμε βλέψεις να ξαναδούμε το Πάνθεον και τη Navona, χωρίς βροχή. Την ώρα που κατηφορίζαμε προς τα κει άρχισε να ψιχαλίζει και σκεφτήκαμε ότι δεν μας θέλει αυτή η πλατεία. Τέλος. Τα καταφέραμε να τη δούμε όπως όπως, προσπεράσαμε τους Πακιστανούς που πετάνε μια ντομάτα χλαπάτσα στο πάτωμα με ορμή περιοδικά κάθε 23 δευτερόλεπτα, τους άλλους με τα εκνευριστικά φωτεινά ελικοπτεράκια που τα πετάνε ψηλά και δεν ήξερες από που θα σου'ρθει, και κάναμε μια τελευταία βόλτα στα τουριστικά, όπου στο ταμείο δίπλα μου άκουσα να εκτυλίσσεται ο κάτωθι διάλογος:
Ιταλός: Va bene?? (δεξί χέρι σε γροθιά, το χοντρό δάχτυλο στην ανάταση)
Κωνσταντίνα: I don't speak italian.
Ιταλος: Why???
Κωνσταντίνα: Because I'm not italian. (Τα πιο απλά πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα).
Σκύβω στον κουβά με τις ομπρέλες. 6 έουρος.
Το βραδάκι βγήκαμε για ποτό στο San Lorenzo και ενώ όλοι πίναμε σε ποτήρια, η Πετρούλα έπινε σαγκρία στο μπολάκι για τα φιστίκια. Εναλλακτικό. Αν είχε φιστίκια πιστεύω ότι θα τα έβαζε στο κολονάτο.
Και πίσω στο ξενοδοχείο πάλι, γεμίσαμε τις βαλίτσες μας με τα ψώνια για να είμαστε έτοιμες για την πρωινή αναχώρηση και η ροζ βαλίτσα παραλίγο να εκραγεί από το στούμπωμα. Λίγο πριν ακουστεί το μπαμ, βάλαμε μέσα και την ροζ ομπρέλα. Ασορτί βαλίτσα με ομπρέλα: Έουρος άγνωστα, αξία ανεκτίμητη.

Όταν βλέπω αεροπλάνο μου'ρχεται... μου'ρχεται...

Και να' μαι πάλι στην Κέρκυρα. Εγώ, οι φίλοι μου, η γάμπα μου που έχει το σχήμα της εξάτμισης και η Bepanthol μου, 100ml όπως ορίζει ο ευρωπαϊκός κανονισμός για τα αεροδρόμια.
Σε λίγη ώρα στα ίδια μέρη, λιαζόμαστε στην ξαπλώστρα, πίνουμε φραπέ και κουβεντιάζουμε. Εγώ και o Nick μόνο, γιατί ο Τάκης δεν κουβεντιάζει, μιλάει κερκυραϊκά και κάνει μονόλογο. Ο Nick μας λέει για ένα σόου, το Taboo στο κανάλι του National Geographic, όπου πηγαίνουν περίεργοι τύποι. -Σαν τι περίεργοι τύποι δηλαδή; -Να, ας πούμε ήταν ένας που αγαπούσε υπερβολικά το αυτοκίνητό του... -Και είναι περίεργο αυτό; -Ναι, αν θέλεις να το παντρευτείς κιόλας..! Γύρισα στο σπίτι και έσπευσα να το γκουγκλάρω. Έπεσα πάνω σε κάτι τύπους περίεργους. Looners και poppers. Οι looners φτιάχνονται να χαϊδεύονται με μπαλόνια και οι poppers να τα σκάνε.

Το βράδυ πηγαίνουμε για φαγητό και συνεχίζουμε τις περίεργες συζητήσεις. Το κεντρικό θέμα είναι ο Fabio. Ξανθός γόης στην Αμερική, σφάζονταν τα κορίτσια στην ποδιά του. Σε λίγο καιρό όμως χάθηκε, όπως συμβαίνει πάντα με κάτι τέτοιους τύπους, κι έτσι κατέληξε ο δόλιος να διαφημίζει μαργαρίνη και να μείνει σε όλους ανεξίτηλος με το σλόγκαν I can't believe it's not butter. Παρακαλώ κάντε του like. Θα με πάρουν τα ζουμιά.

Επειδή είμαι πολύ προβλέψιμη, κάθε μέρα 19.50, πιστή στην παράδοση, κάθομαι στο Κανόνι τρώγοντας lays με ρίγανη και περιμένω την απογευματινή μας απογείωση. Την Κυριακή κουβάλησα και τους φίλους μου, με το ζόρι. Και στηθήκαμε σε διάφορα σημεία, να το θαυμάσουμε ο καθένας από άλλη οπτική γωνία και να πάρουμε καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Με το ένα χέρι βγάζω φωτογραφία, με το άλλο χέρι παίρνω τηλέφωνο τον Κωνσταντίνο να ακούσει την τουρμπίνα. Όπως κάνει κανείς στις συναυλίες, αλλά σε μια πιο ανώμαλη εκδοχή. Ο Nick φυσάει και ξεφυσάει και με μια amstel στο χέρι κάθεται πιο κει και στέλνει μέιλ στο Taboo. Για ένα κορίτσι που έχει οργασμό όταν βλέπει airbus. Ιδού η καλλιτεχνική φώτο μου. Ε;;;;;

Δευτέρα μεσημεράκι, στην ίδια ξαπλώστρα, στην ίδια θέση, το πόδι μου έχει πάθει πολλαπλά εγκαύματα πάνω στο κάψιμο από την εξάτμιση και βρίσκομαι ένα βήμα πριν μου το ακρωτηριάσουν και δεν μπορώ να φορέσω βατραχοπέδιλο κι όμως εκεί. Βράχος. Περνάει μια κοπελίτσα και μοιράζει φυλλάδια για το νέο Escape cafe bar. Δεξιά λέει διάφορα τύπου Ελάτε να πιείτε, να χορέψετε, να απολαύσετε τη θάλασσα, να κάνετε, να ράνετε... Από κάτω τηλέφωνο σταθερό, τηλέφωνο κινητό και σε παρένθεση whats up - για τους τζαμπατζήδες. Από δίπλα ο τιμοκατάλογος. Όλα ωραία και καλά, μόνο που ξέχασαν το βασικότερο. Το που βρίσκεται. Δεν χάνω ευκαιρία και αμέσως στέλνω sms και ρωτάω "που είναι το escape οεο??". Με παίρνει σε μισό λεπτό ένας κυρ Αντώνης και μου κάνει"Έλα ορέ..." και μου εξηγεί ακριβώς πώς θα πάω και ότι θα στρίψω στην πιτσαρία προς τα κάτω και τέτοια. Ότι να' ναι σύστημα. Αν δεν επικοινωνήσεις πρώτα με τον κυρ Αντώνη, καφέ δεν έχει.
Το βράδυ παίρνω τα τουριστικά σβάρνα και ψάχνω να βρω τετράγωνο δαχτυλίδι. Όχι να έχει τετράγωνο σχέδιο από πάνω. Να είναι γύρω γύρω τετράγωνο. Όπως οι τετράγωνες γάτες που λέγαμε. Μα να μην βρίσκω πουθενά!! Fail. Παρατάω την προσπάθεια και πάω για μπύρες με τα κορίτσια στον Κοχλία και κατά τις δωδεκάμιση την κάνω γιατί είμαι πτώμα και θέλω να πάω για ύπνο. Πηγαίνοντας προς το χωριό θυμάμαι ότι έχει πανηγύρι και μου φεύγει η κούραση και η νύστα, πάω να δω τα αρνιά στη σούβλα και τα κερκυραιοτράγουδα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τον ύπνο. Εξάλλου είμαστε για τα πανηγύρια. Κέρκυρα φορέβερ λέμε. 

Αυγουστιάτικες ονειροπολήσεις

Αμμουλιανή, 11 τη νύχτα, κυριακάτικα. Κάνουμε βόλτα στην πόλη και μας θυμιέται ότι θέλουμε να δούμε dvd και δεν έχουμε καλώδιο scart. Ρωτάμε απεγνωσμένα εδώ κι εκεί που θα βρούμε το ρημαδοκαλώδιο και μας λένε για έναν ηλεκτρολόγο τον Θανάση, που το μεσημέρι μάλιστα τον είχαν δει να μαστορεύει στο μαγαζί με τα τουριστικά εκεί απέναντι. Και να πάμε εκεί να τους ρωτήσουμε. Στο δρόμο μπερδέψαμε τα τουριστικά και ρωτήσαμε αλλού, αλλά επειδή ο Θανάσης ήταν πρώτη μούρη, ή μπορεί επειδή ήταν ο μοναδικός ηλεκτρολόγος του νησιού, τον ήξεραν όλοι και έτσι βρέθηκε κάποιος που μας έδωσε και το κινητό του. Υποθέτω για να τον καλέσουμε το πρωί. Εμείς τον καλέσαμε στις 11.30 τη νύχτα. Λογικότατο. Γεια σου κυρ Θανάση, είμαστε τουρίστες στην Αμμουλιανή και ψάχνουμε καλώδιο scart, ΤΩΡΑ όμως! Λοιπόν, σήκω από το κρεββάτι, παράτα το πιρούνι, άσε ό,τι κάνεις βρε αδερφέ και ερχόμαστε σπίτι σου να το πάρουμε. Και πήγαμε. Εγώ τον φανταζόμουν γύρω στα 40. Μελαχρινό. Απλό παιδί και τίμιο. Δουλευτή. Τελικά ήταν 60χρονος με καράφλα. 

-Συγνώμη κυρ Θανάση που ήρθαμε στο σπίτι σου νυχτιάτικα.
-Δεν πειράζει παιδιά. Ρωτώντας πας στην πόλη.
Αν ήμουν εγώ θα μας είχα διαολοστείλει. Και γυρίσαμε στο δωμάτιο κραδαίνοντας το scart και ένα καλαμπόκι που αγοράσαμε στο δρόμο. Δηλαδή δύο καλαμπόκια, ένα ψητό και ένα βραστό δώρο. Επειδή είχε πολλούς Σέρβους, το καλαμπόκι το αποκαλούσαν και "κούκουρουστ" ή κάτι τέτοιο, που φάνταζε τόσο γελοίο στα αυτιά μου, ώστε να με αναγκάσει να το googlάρω και να δω αυτό το πράγμα: кукуруз. Το έχω συνέχεια στο μυαλό μου και γελάω μόνη μου, πράγμα διόλου ανησυχητικό, διότι το συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Και γελάω μόνη μου παντού, ακόμα και στο αμάξι οδηγώντας και σκέφτομαι τι θα λέει άραγε ο κόσμος στα δίπλα αμάξια αν τύχει και κοιτάξει προς τα κει. Και καταλήγουμε πάλια στα ίδια: γελάει καλύτερα όποιος γελάει μόνος του.

Παρασκευή 24 Αυγούστου, στη δουλίτσα μου, με τα ακουστικά στο κεφάλι, μπροστά σε μια μαύρη οθόνη με πράσινα γράμματα γεμάτη αεροπορικούς τριγράμματους. Είμαι σε μια φάση περίεργη, έχω και ρεπό το σουκου, και αποφασίζω ότι αύριο θέλω να πάω στην Κέρκυρα, έτσι για να κάνω μπάνιο, να φάω το pollarollo μου και να γυρίσω πίσω. Και κάνω κράτηση στο εαυτό μου. Ούτε τηλέφωνα, ούτε αναστάτωση, ούτε Χατζηδάκις στην αναμονή, ούτε τίποτα. Σε περίπου 28 δευτερόλεπτα. Τόσο το έχω χρονομετρήσει. Και έξω από την πόρτα. Σε λίγες ώρες είμαι στο αιρμπασάκι και πίνω καφέ. Όλα πήγαν όπως τα υπολόγισα. Το μπάνιο στο Γυαλισκάρι και μετά τα καλαμαράκια στην ταβέρνα πιο πάνω και ο κόκορας που τριγυρνάει ανάμεσα στα πόδια μας. Πάντα θυμάμαι να έχει κοκόρια η συγκεκριμένη ταβέρνα. Η Κατερίνα θα το ξέρει σίγουρα. Πίνω μια Μύθος με μια σφίγγα μέσα, είναι η νέα μόδα όπως το σκουλήκι στην τεκίλα. Συζητάμε πάλι για τις τετράγωνες γάτες (τελευταία φορά που το ανέφερα με έβγαλαν τρελή), λέω για αυτή την κινέζικη εξυπνάδα που βάζουν τις γάτες σε βαζάκια και παίρνουν το σχήμα και κινεζογουστάρουν. Και το κάνουν και στα καρπούζια, για να τα φορτώνεις λέει καλύτερα στο φορτηγό. Η συζήτηση με συνεπαίρνει και όσο κολυμπάω σκέφτομαι τετράγωνες γάτες να παίζουν με τετράγωνα κουβάρια δίπλα σε τετράγωνες γιαγιάδες και μες στη θολούρα μου βλέπω μια τετράγωνη τσούχτρα. Πάω κοντά και βλέπω ότι είναι το διάφανο χαρτάκι από ένα πακέτο τσιγάρα. Ουφ. Πάλι καλά! Άντε τώρα να τους πεις ότι είδες τέτοιο πράγμα και να σε πιστέψουν. Άσε που είχα ήδη επιβαρύνει τη θέση μου και με το άλλο: είπα πως κάθε βράδυ, στο νερό του σκύλου μου "μπαίνουν κάτι πλάσματα". Σαν γιγάντιοι γυμνοσάλιαγκες, σαν βδέλλες, σαν δεν ξέρω κι εγώ τι. Μπαίνουν μέσα στο νερό και κολλάνε στα τοιχώματα. Και το πρωί εξαφανίζονται. Αλήθεια.

19.55 βρίσκομαι στο Κανόνι με τα αλάτια και περιμένω να δω την απογευματινή μας απογείωση. 20.10 και ακόμα τίποτα. Λες να πήγε από αλλού επειδή φυσάει;;;; Πιάνω έναν κύριο που δουλεύει εκεί δίπλα... -Συγνώμη, από δω περνάει το αεροπλάνο της Aegean? -Γιατί, θέλεις να το πάρεις;;;;  
20.19 η παρέα μου σιχτιρίζει.
20.20 ακούγεται ένας θόρυβος σαν να έρχεται κάτι από μπάτμαν και βάλε και βλέπω το αιρμπασάκι να περνάει μπροστά μου. Εκείνη την ώρα πρέπει να είχα και 3 οργασμούς και παραλίγο να αρχίσω το κάπνισμα. Και όποιος δεν έχει δει ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη και απογείωση στο Κανόνι, δεν έχει δει τίποτα σου λέω... Αργότερα κάνουμε βόλτα στην πόλη και στην πλατεία έχουν βγει οι μπάντες παγανιά. Γιατί το έχουν συνήθειο αυτό οι Κερκυραίοι. Σε κάθε λύπη και χαρά και σε ό,τι φέρνει ο χρόνος, βγαίνει ο Μάντζαρος, ο Καποδίστριας, η Παλιά Φιλαρμονική και δεν ξέρω γω τι άλλες μπάντες ξετρυπώνουν από παντού. Έφαγα και το pollarollo μου. Και πρωί πρωί σηκώθηκα να φύγω. Και τα είχα τόσο ωραία υπολογισμένα, έλα όμως που η πτήση γέμισε και έμεινα απέξω και σιχτίριζα την ώρα και τη στιγμή που έκανα την κράτηση σε 28 δευτερόλεπτα και χωρίς τον Χατζηδάκη. Την τσαντούλα μου και πίσω στην πόλη. Δεν με χάλασε. Κι έφυγα το βράδυ. Με λίγη ταλαιπώρια, αλλά τα κατάφερα. Στην Αθήνα λοιπόν, μπροστά στη μαύρη οθόνη με τα πράσινα γράμματα, κάνω μια κράτηση στον εαυτό μου σε 28 δευτερόλεπτα, για το Σάββατο. Μαντέψτε για που! Κι άλλο μπάνιο και άλλος μύθος κι άλλη Κέρκυρα. Δεν βάζω μυαλό παιδάκι μου.

Καλακαίρι μου μυρίζει. Και τζατζίκι.

Οι διακοπές ξεκίνησαν ονειρεμένα, μόνο που η Νάντια δύο μέρες πριν έπαθε διάστρεμμα την ώρα που κάναμε ακροβατικά με background Μπονάτσο, και έτσι ήρθε στις διακοπές κούτσαβλος, με το αριστερό πόδι μέσα σε κυριλέ πεδιλάκι και το δεξί μπαταρισμένο με άσπρο επίδεσμο και μια άσπρη σαγιονάρα, νούμερο περίπου 54. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε στο νησί ήταν σκοτάδι και άνεμος. Αν δεν κρατούσα τη βαλίτσα μου, ίσως και να είχα απογειωθεί. Πάλι καλά που την είχα φορτώσει αρκετά, σε αντίθεση με της Νάντιας που είχε πολύ μειωμένο βάρος, αφού είχε φέρει μια μίνι συλλογή με μονά αριστερά παπούτσια. Ο Γιάννης πάλι με το που πάτησε το πόδι του στην Ανάφη, εκεί μες στο σκοτάδι και στον άνεμο, είπε ότι θέλει να ξανάρθει, ενώ ακόμα δεν είχε δει το νησί, πράγμα που κάνει συνέχεια σε κάθε διακοπές, αλλά αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί.

 

Το πρώτο πρωί χάσαμε τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε σηκωθεί το χάραμα και άρχισε τον ποδαρόδρομο και μάλιστα παρέσυρε μαζί του και την καημένη τη Μαρία. Οι υπόλοιποι φάγαμε κάτι ελαφρύ πριν πάμε για μπάνιο, αυγά με μπέικον ας πούμε. Πολλά πράγματα να κάνεις δεν είχε, αλλά οι παραλίες ήταν πολύ καλές. Και πήγαμε στον ξακουστό Ρούκουνα, και όλοι γύρω μας είχαν κάτι το περίεργο, α ναι ...είχαν ξεχάσει να ντυθούν. Καθήσαμε κι εμείς οι 7 με το μαγιώ μας (ξενέρωτοι) και αγναντεύαμε τη θάλασσα. Από μπροστά μας παρέλασε ένας τύπος που διάβαζε τον Μικρό Πρίγκιπα με την απόλυτη αφοσίωση και με τη μαλαπέρδα να κουνιέται πέρα δώθε. Κάναμε ότι δεν το είδαμε. Εξάλλου τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπεις με την καρδιά... Έτσι δεν λέει ο μικρός πρίγκιπας; Σε λίγο πέρασε κι ένα ζευγάρι παππούδες, η γιαγιά τίγκα στο ξίγκι, κρατούσε τη βράκα της στο χέρι λες και ήταν longchamp και όταν πέρασε μπροστά μας έκανε στάση και τη φόρεσε. Να ήταν που ήμασταν όλοι ντυμένοι και να ντράπηκε, να ήταν που ήθελε να στηθεί εκεί μπροστά και να τη βάλει για να την προσέξουμε, δεν ξέρω, πάντως ήταν μια αηδία και ήταν δύσκολο να την κοιτάξεις με την καρδιά.. Και ας λέει ο μικρός πρίγκιπας. Είναι από άλλο πλανήτη και δεν ξέρει. Η άμμος έκαιγε κι ευτυχώς είχα εξοπλιστεί με τις τρίπατες ροζ σαγιονάρες, και παρότι μισώ το ροζ, με γλίτωσαν από τα εγκαύματα στις πατούσες. Η Μαρία έβγαλε φουσκάλες και έτσι κουτσάθηκε κι εκείνη.

Επίσης πήγαμε στην παραλία στο Κλεισίδι, όπου παίξαμε ταμπού κάτω από τα αρμυρίκια και μας μαστίγωνε η άμμος με ορμή και μίσος. Μικρούς πρίγκιπες τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον.

Ξέχασα να αναφέρω ότι το νησί ήταν τόσο κεντρικό που οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αγνοούσαν την ύπαρξή του και έτσι συνεννοούμασταν εκτ ων προτέρων για το τι ώρα θα βρεθούμε και που και το ραντεβού δεν σήκωνε ακυρώσεις "έλα θα αργήσω κανα τέταρτο", μόνο αν ήθελες να τις κάνεις με σήματα καπνού. Ευτυχώς στην καφετέρια στο θόλο είχαμε λίγο σήμα και λέγαμε στους δικούς μας ότι είμαστε ζωντανοί. Στοπ. Το παιδί της καφετέριας χάρηκε πολύ που άκουσε ότι η Μαρία είναι διευθύντρια και τη φώναζε μεγαλειοτάτη, της έφερε πρώτης τον καφέ και μετά που φύγαμε πρέπει να έβαλε την καρέκλα της σε προθήκη για να μην σκονιστεί, ίσως και καμιά ταμπελίτσα από πάνω, "εδώ κάθησε και απέλαυσε καφέ στη θέα η διευθύντρια Μαρία Λ., 2012". Χμμμμ.

Το βραδάκι μετά το μπάνιο πηγαίναμε για φαγητό και τρώγαμε όλη την ταβέρνα. Αν καθόμασταν καμιά βδομάδα ακόμα νομίζω ότι θα φώναζαν καράβι από τη Σαντορίνη για προμήθειες. Πρέπει να τους τελειώσαμε και τα αυγά με τόσες ομελέτες. Με το καλημέρα σας αδειάζαμε ένα κοτέτσι ολόκληρο. Και στις ταβέρνες πολύ τζατζίκι. Πάρα πολύ. Μάλιστα υποπτεύομαι ότι η Μαρία που δεν το έτρωγε πρέπει να πέθανε το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε μαζί μου, γιατί την άλλη μέρα, ενώ δεν της άρεσε, έφαγε ένα ολόκληρο πιάτο μόνη της και όλη τη νύχτα μου τραγούδαγε το "αααααα..μην πας πουθενάααα, αααααα.... μην φύγεις ξανάαααα" έτσι για να μάθω. Η Νάντια από την άλλη πέταξε και τον επίδεσμο και όλα "για να μπορεί να κάνεις τις δουλειές της", όπως την συμβούλεψε η Πόπη. Και αφού πέταξε τον επίδεσμο συνειδητοποίησε ότι το πόδι της από 54 έφτασε πάλι στο 39 νούμερο και για κακή της τύχη είχε μόνο αριστερά παπούτσια. Χοχοχο.
Τελευταία μέρα στο Μοναστήρι ή στους Αγίους Αναργύρους, γιατί δεν θυμάμαι πως λεγόταν το μέρος για να είμαι ειλικρινής, βρήκαμε επιτέλους μια σκιά για να βάλουμε την κεφάλα μας και να μην καούμε πάλι από τον ήλιο. Μάλιστα επειδή δεν χωρούσαμε καλά, διώξαμε μια κυρία που καθόταν εκεί και τη στείλαμε πιο κει να λιαστεί στη χόβολη επειδή την είδαμε πολύ άσπρη. Εκεί κάτω από το δέντρο μας περπάτησαν σαύρες, φίδια και ακρίδες, αλλά εμείς απτόητοι. Κάναμε και σκέρτσα στο νερό και βγάλαμε υποβρύχιες φωτογραφίες, σε άλλες είμαστε γοργόνες και σε άλλες σκυλόψαρα και σε μερικές φαίνονται μόνο κάτι χέρια ή κάτι βυζιά μόνα τους, γιατί δεν μπορούσαμε να κεντράρουμε.

Κι έφυγα από την Ανάφη και πήγα στη Χαλκιδική, να συνεχίσω το φαγητό μου. Κι εκεί έγινε το χάος. Γιατί εμείς οι Αθηναίοι όταν πηγαίνουμε στο σουβλατζίδικο μπορούμε να φάμε και καλαμάκια, ενώ εκεί πάνω τα καλαμάκια τα έχουν μόνο για να ρουφάνε. Και όλα τα τυριά τα λένε κασέρια και έτσι στο τοστ τους βάζουν ζαμπόν κασέρι και όχι τυρί, γιατί αν βάλουν τυρί θα τους το φέρουν με φέτα. Άσε που μπορεί να μην είναι τοστ, να είναι ένα μακρόστενο σάντουιτς, αλλά κανένα πρόβλημα, δεν πα να είναι οκτάγωνο, στρογγυλό, σε σχήμα καρδιάς, πάλι τοστ θα είναι αφού μπήκε στην τοστιέρα, κι εγώ άλλωστε αν μπω στην τοστιέρα τοστ θα αποκαλούμαι.
-Και αν θέλετε να παραγγείλετε τετράγωνο τοστ τι λέτε δηλαδή;
-Ένα τοστ με ψωμί του τοστ. 
Αχά.

-Και εδώ που λέει τοστ και από κάτω διπλό τοστ, τι εννοεί; Ότι είναι πύργος? Τρία ψωμάκια; Ή απλά ότι έχει διπλό ζαμπόν διπλό "κασέρι"?
-Τι λες ρε συ, που τα σκέφτηκες όλα αυτά?? Εννοεί απλά δύο τοστ.
-Χαχαχαχ, είσαι βλάκας, και τότε γιατί να μην παραγγείλεις δύο τοστ και να έχει ειδική κατηγορία;?...Κάτσε να ρωτήσω τη σερβιτόρα..
-Κοπελιά όταν λέει εδώ διπλό τοστ τι εννοεί;
-Εννοεί δύο τοστ.
Αχά.
Πολύ ξεκούραση κατά τα άλλα στη Χαλκιδική. Και πολύ ωραία. Γιατί μπορεί άλλα να ζήταγα και άλλα να έτρωγα, αλλά στην παραλία διάβαζα αραχτή glamour και cosmopolitan και έστελνα sms για να γίνω μία από τις 5 τυχερές που θα κερδίσουν το τζιν φόρεμα <3 και το βράδυ μοχιτάκι πλάι στο κύμα και τάβλι πλάι στα κουνούπια και στις ακρίδες, που μια ζωή θα με κυνηγάνε. Ω πόσο σας μισώ απαίσιες ακρίδες!!

Ρε τους κερατάδες πώς τα φτιάνουν...

Μου στέλνει που λες η Δανάη από την Ισπανία τα δωράκια της, δηλαδή σκιές, μολύβι και ένα μοβ μανό, ή όζα για όσους δεν κατάλαβαν, γιατί τώρα τελευταία υπήρξε ένα χάσμα επικοινωνίας με κάτι καλαμάκια και κάτι σουβλάκια και κάτι κασέρια, παρότι η aegean φέρνει τους Αθηναίους και τους Θεσσαλονικείς πιο κοντά. Μαζί με το μανό ήταν κι ένα μικρό διαφημιστικό μαγνητάκι Kiko δώρο. Αφού πέρασαν καμιά εικοσαριά μέρες, βρίσκω την Δανάη στο μσν (είπαμε υποστηρίζουμε ελληνική γραφή, αλλά τώρα αυτό σαν μεταδιδόμενο σεξουαλικώς νόσημα δεν ακούστηκε;) και με ρωτάει αν έμαθα να φοράω το μανό με το μαγνητάκι ή αν δυσκολεύομαι, οπότε κατάλαβα ότι το μανό αυτό είχε μάλλον κάτι το ιδιαίτερο, ότι έπρεπε να το φοράω και μετά κάτι να κάνω με το μαγνητάκι. Αλλά τι;; Αναρωτιέμαι αν είμαι πολύ βλάχα που είχα κολλήσει το μαγνητάκι στο καλοριφέρ ή αν κι εσείς δεν έχετε ξαναδεί... Μα ούτε οδηγίες δεν είχε αυτό το πράγμα. Φόρεσα το μανό και μετά καθόμουν και γυροέφερνα το μαγνητάκι γύρω γύρω και δεν γινόταν τίποτα. Ε μετά βρήκα κάτι οδηγίες στο youtube και ξεστραβώθηκα. Όλη μέρα κάθομαι και κάνω γραμμές. Βρήκα ασχολία και για σήμερα. Καλημέρες!

Τι με λες βραδιάτικα...

Οδηγίες για να φορέσετε το παντελόνι σας. Παίρνετε το παντελόνι. Σηκώνετε ελαφρώς το αριστερό πόδι και το τοποθετείτε στο αριστερό μπατζάκι. Τραβάτε προς τα πάνω. Επαναλαμβάνετε με το δεξί πόδι στο δεξί μπατζάκι. Προσοχή να μην μπερδέψετε τα μπατζάκια, διότι το φερμουάρ θα βρεθεί πίσω σας και θα έχετε τις κωλότσεπες διαμετρικά αντίθετα του κώλου, οπότε και δεν θα είναι πια κωλότσεπες.

Ρε φίλε πήγα να αγοράσω παιχνίδι στο ξαδερφάκι μου στο Κούκου και είχε κλείσει, ξενέρωσα. Τώρα λεγόταν Γιούπι. Άσε που μετά το μούλικο μου αποκάλυψε ότι δεν παίζει με παιχνίδια, παίζει με υπολογιστές. Ε δεν πειράζει του λέω θα πάρω αν είναι στην αδερφή σου καμία Barbie. Α όχι δεν θέλει Barbie. Σκιές Seventeen θέλει.

Βρείτε τον παρείσακτο. Καλά ρε γιαγιά πόσες γάτες έχεις μαζέψει, δεν τις μπερδεύεις;

- Όχι τις ξεχωρίζω, είναι ο Ιάσωνας, η Φαίδρα, ο Ερμής, ο Καίσαρας, η Κλεοπάτρα και ο Barney.

-...Και τι δουλειά κάνει αυτός ο Γιώργος;

-Χμμμ. Νομίζω ότι έχουν ένα μαγαζί με υδραυλικά, αλλά έχει σπουδάσει τουριστικά. Ή μήπως έχουν ένα μαγαζί με τουριστικά και αυτός σπούδασε υδραυλικά;;;

-...Ναι και τι θα πουλάει ας πούμε το μαγαζί με τα τουριστικά;?

-Ξέρω γω.. cd του ζορμπά και κολόνιες με άρωμα μουσακά.

Να γλεντήσουμε τουγκέδερ

Να σου πω κάτι χειρότερο από το να κοντεύεις τα 30 και να βλέπεις όλους τους φίλους σου να παντρεύονται; Το να τους βλέπεις να βαφτίζουν και τα παιδιά τους. Όπως πολύ σωστά κατάλαβες, ακολουθεί περιγραφή βάφτισης, μαζί με τη σχετική γκρίνια - εγώ πότε θα γίνω μάνα και τα συναφή.
Η εκκλησία ήταν γραφικότατη και μικρούλα, οπότε καθήσαμε έξω και συναρμολογούσαμε πλαστικά ιστιοφόρα από τα αυγά κίντερ, ενώ ο μπόμπιρας τσίριζε από μέσα αβοήθητος. Εννοείται ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει ζευγαρωμένοι, με τα παιδάκια τους παραμάσχαλα. Εγώ είχα έρθει με το ζευγάρι Γιάννη-Πόπη και έκανα το 30χρονο παιδάκι τους, παραμάσχαλα.


Το γλέντι έγινε στο σπίτι, είχαν βάλει τραπέζια στον κήπο και ευτυχώς είχε αρκετή ζέστη, γιατί μας γ***σε τόσες μέρες. Η διακόσμηση ήταν τέλεια, και το φαγητό επίσης, ήμασταν καμιά 50αριά καλεσμένοι και καμιά 50αριά χιλιάδες φτερωτά μυρμήγκια. Τάραξα τις πατάτες με φτερωτό μυρμήγκι και τη σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα-φτερωτό μυρμήγκι (το τελευταίο έπαιζε σε όλα τα πιάτα). O dj έπαιζε γαμάτα. Αλλά περίμενε μισό λεπτό... τώρα που τον ξαναβλέπω πιο προσεκτικά, δεν είναι "Ο" dj, αλλά μια χοντρή μαντάμ με καπέλο τζόκευ. Πολύ μπροστά! Τρέμε David Morales! Τι κρητικά, τι τσάμικα, τι Mazoo and the Zoo και την καμήλα που μασάει φύλλα με φτερωτό μυρμήγκι, όλους μας ευχαρίστησε η μαντάμ. Και παραγγελιά τη φραγκοσυριανή, έτσι για να χορέψουμε μια φορά δημοσίως αυτό το χασάπικο σαν παρέα και να γουστάρουμε. Και ο μικρός Γιαννάκης τσιμουδιά. Τον ζουλούσανε, τον φωτογράφιζαν, τον βάλανε μετά στο καρότσι του και άκουγε Ζωιδάκη στη διαπασών, ενώ ροχάλιζε. Πλάκα πλάκα με τέτοιο μωρό μπορεί και να το σκεφτόμουν σοβαρά να γίνω μάνα.

Η γιαγιά του μπέμπη ερχόταν συνέχεια προς το τραπέζι μας με δόλιο ύφος και τσουρομάδαγε την τριανταφυλλιά του κήπου κι ύστερα έραινε με ροδοπέταλα το σόι που έριχνε ζεμπεκιές. Στην τρίτη φορά που πλησίασε, η κόρη την αγριοκοίταξε, και έτσι τα λιγοστά τριαντάφυλλα που απέμειναν έστειλε τον άντρα της να τα τσουρομαδήσει. Εκείνος, κατά το τσουρομάδημα μας έλεγε ότι πολύ θα χαρεί να πάμε στα Χανιά να μας φιλοξενήσει όποτε θέλουμε, αρκεί να ξέρουμε να μαγειρεύουμε. Τα πιάτα θα τα πλένει μόνος του λέει. Καλός διακανονισμός μου φάνηκε. Έχει και γιο ελεύθερο.
Αυτό το τσουρομάδημα με επηρέασε τόσο, που σήμερα μάδησα κι εγώ κάτι μαργαρίτες του πατέρα μου. Να γίνω-να μην γίνω-να γίνω-να μη γίνω-να γίνω-να μη γίνω. Να μη γίνω. Το είπε και η μαργαρίτα. Δεν είμαι για μωρά.

Αυτά που λες με τον μικρό Γιαννάκη. Σήμερα άραγμα. Άλλωστε μ' αυτά και μ' αυτά το ξενυχτίσαμε χτες. Άσε που ακόμα δεν έχω συνέλθει από το ξενύχτι στον Βέρτη την προηγούμενη Κυριακή. Κατευθείαν πήγα στη δουλειά την άλλη μέρα και ήμουν σε hang over τις επόμενες 3 μέρες, ε δεν είμαι πια και 20 χρονών. Σήμερα λοιπόν νιέντε έξοδος. θα φάω πατατάκια με γραβιέρα Κρήτης και θα δω το "Γυμναστείτε με την Ελένη Πετρουλάκη" που βρήκα το πρωί μέσα στα κορν φλέικς μου. Και μην ρωτήσεις πως συνδυάζονται αυτά τα δύο. Για μένα μιλάμε.