Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το βασίλειό μου για το βαλιτσάκι του Φόντα

Θυμάται κανείς που κυκλοφορούσε πριν καμιά εικοσαριά χρόνια αυτός ο Φόντας Ινδιάνος και σεϊχης και ξέρω γω τι, που τον ζωγράφιζες με απλές γραμμές; Αυτό το πετυχημένο βαλιτσάκι του τελεμάρκετιγκ; Ε, εμένα οι γονείς μου δεν μου το έπαιρναν, και μου έμεινε ψυχολογικό τραύμα. Δεν μου το έπαιρναν "γιατί ήξερα ήδη να ζωγραφίζω τέλεια". Ήμουν γεννημένη καλλιτέχνης.

Τεσσάρων χρονών και κάτι. Κλαίω και χτυπιέμαι στο σπίτι, γιατί ο αδερφός μου γράφτηκε στο νήπιο και κάθε πρωί εξαφανίζεται σε αυτό το πράγμα που λέγεται σχολείο και εγώ κάθομαι σπίτι μόνη μου. Στο τέλος τους κατάφερα και με έστειλαν κι εμένα μαζί, πριν της ώρας μου. Δύο φορές πήγα στο νήπιο, γι' αυτό και έγινα καλλιτέχνης. Ήμουν που λες εκεί μέσα η πιο μικρή και όταν παίζαμε μουσικές καρέκλες δεν προλάβαινα να καθήσω, οπότε προτιμούσα να πιάνω εκεί μια γωνίτσα και να ζωγραφίζω. Τα σπίτια που έφτιαχνα είχαν μόνο μία διάσταση. Ήταν τετράγωνα με τρίγωνη σκεπή. Αυτό με τη σκεπή δεν ξέρω γιατί συνέβαινε σε όλους μας, πάντως κανένα σπίτι δεν είχε ταράτσα. Και, παρότι μονοδιάστατα, μπορούσες να δεις και μέσα. Ένα τραπέζι με δύο καρέκλες και, must η λάμπα στο ταβάνι. Και για έναν περίεργο λόγο, εκεί στο κεραμιδόσπιτο, δεν έμεναν απλοί άνθρωποι. Έμεναν πριγκίπισσες. Με μακρύ ροζ φόρεμα και κορώνα. Σίγουρα κάπου υπήρχε και ένας ήλιος. Στον κήπο είχε λουλούδια, περίπου στο ίδιο ύψος με την πριγκίπισσα, αλλά και δέντρα, στο ίδιο ύψος με τα λουλούδια, άρα και με την πριγκίπισσα (α=β, β=γ, άρα α=γ). Τα αυτοκίνητα που έφτιαχνα ήταν τετραγωνισμένα, με ρόδες ακτινωτές, ποδηλάτου, και συνήθως είχαν και μια σημαία από πάνω - γιατί ήμουν παιδί με εθνική συνείδηση, ή μάλλον γιατί έτσι τα έκανε και ο αδερφός μου που τα έκανε όλα τέλεια.

Τα βράδια πήγαινα συνέχεια στο σπίτι της γιαγιάς. Έσερνα μαζί και ένα λούτρινο κουνέλι που είχα τότε, και που δεν μπορούσα να αποχωριστώ με τίποτα. Όνομα δεν είχε, κουνέλι το λέγαμε. Ερχόταν και ο θείος Γιώργος και καθόμασταν, ή μάλλον αυτοί κάθονταν και εγώ ζωγράφιζα πάλι. Και κάθε φορά, όταν έφευγε ο θείος Γιώργος, τον γέμιζα ζωγραφιές και του τις έδινα με το ζόρι. Έμενε μόνος, γυναίκα δεν είχε, παδιά, σκυλιά δεν είχε. Ή μάλλον σκυλί είχε, ένα αδέσποτο που είχε περιμαζέψει από τη γειτονιά για παρέα. Καλός άνθρωπος. Όταν δεν είχε λεφτά για φαγητό, έτρωγε αυτός ψωμί και στον σκύλο αγόραζε σουβλάκι - ενώ ο θείος Ιωσήφ από την άλλη, μια φορά που πεινούσε έφαγε τη σκυλοτροφή. Τελοσπάντων. Στο σπίτι του θείου Γιώργου δεν είχα πάει ποτέ, παρά μόνο όταν πέθανε, και είχε τις ζωγραφιές μου κολλημένες στον τοίχο πάνω από το κρεββάτι του. Το βρήκα πολύ συγκινητικό να έχει μοστράρει τα σπιτάκια μου και τις πριγκίπισσές μου. Ωραίο πράγμα να χαίρεται κανείς με παιδικές ζωγραφιές. Φαντάσου να ήξερα να ζωγραφίζω και τον Φόντα ινδιάνο δηλαδή.

Όποιος γνωρίζει που θα βρω το βαλιτσάκι του Φόντα να μου πει. Να φύγει και αυτό το μικρό παράπονο από την παιδική μου ηλικία. Το θυμήθηκα τώρα και όλο το βράδυ θα τον σκέφτομαι, θα ονειρεύομαι πως ζωγραφίζω τον Φόντα πιλότο με απλές γραμμές.
Πάω να κοιμηθώ στο παιδικό μου κρεββάτι.
27 χρονών μουλάρα.


9 σχόλια:

DaisyCrazy είπε...

βρε αστακούλη αυτός ο θείος που'φαγε σκυλοτροφή ζει; για να το'χουμε υπόψη μπας και μας κάνει καλό η σκυλοτροφή :ΡΡΡΡΡΡ

τη βαλίτσα του φόντα δεν την έχω ξανακούσει. φαίνεται θα'ταν ακριβή γι'αυτό δε σου την είχαν πάρει. πάω στοίχημα αν την έβρισκες τώρα δε θα σου άρεσε καθόλου. καλύτερα να σου μείνει στη μνήμη σαν κάτι μαγικό κι απρόσιτο :Ρ

μα καλά όταν ήσουν 4 χρονών υπήρχε ήδη τελεμάρκετινγκ; πόσο μωρό είσαι!! :)))

τα σπίτια φυσικά είχαν όλα στέγη αφού μας άρεσαν τα σπίτια αυτά κι αυτά μας έδειχναν στο σχολείο κι αντιγράφαμε αν θυμάμαι καλά. η λάμπα απαραίτητη σε κάθε σπίτι αλλά εγώ δε θυμάμαι να έφτιαχνα πριγκίπησσες, έβαζα όμως πάντα ήλιο ουρανό και ΠΟΥΛΙΑ!!
ελπίζω πάντως να συνέχισες να ζωγραφίσεις όπου κάτσεις κι όπου σταθείς.

ElenaG είπε...

Κοριτσάκι μου ούτε που έχω ακούσει ποτε για τον Φόντα
και την βαλίτσα του! Εδώ ούτε ο κύριος Google δεν τον γνωρίζει!!!

Όσο για τα σπιτάκια μου φαίνεται από πάντα έτσι τα ζωγραφίζανε τα παιδάκια...ακόμη και εμείς!:-)

Χριστίνα είπε...

εγώ τους είχα πείσει τους γονείς μου και μου πήραν το βαλιτσάκι , αλλά δε θυμάμαι κάποιο φόντα... μπορεί να είναι μεταγενέστερη βερσιόν η δικιά μου. Θυμάμαι έναν ινδιάνο από τη διαφήμιση πάντως... Α και αργότερα δίνανε ένα ροζ πλάσμα που καθότανε στα ποτήρια και έκανε "ακροβατικά" αλλά δεν το πήρα αυτό
όσο για τα υπέροχα σχέδιά μου; Καλά ε... Ουρανός μια λουρίδα στο πάνω μέρος , στανταρ τα πουλιά σε μι , το σπίτι με την τεράστια λάμπα να κρέμεται , ένα παιδί με πέντε μέτρα καρφάκια και ένα λουλούδι - γίγαντας στο πλάι.
Αξέχαστες στιγμές...

Λόλα είπε...

Ρε κοριτσι που πας και τα ξετρυπωνεις ολα αυτα μου λες?????
Εγω το Φοντα φατσικα δεν τον θυμαμαι, αλλα τον Ινδιανο ναι! Μεχρι την τελευταια λεποτομερεια!
Επισης θυμαμαι οτι αυτο το βαλιτσακι ηταν ψιλο(παν)ακριβο, οποτε καλα εκαναν οι δικοι σου και σε αφησανε να αυτοσχεδιαζεις! :*

Danai είπε...

Συγκινήθηκα πολύ με το ποστ, αν έχει Φόντα εδώ θα σου πάρω, με φαντάζομαι στο εμπορικό με το διακριτικό όνομα "Βάσκο ντε Γκάμα" να ψάχνω "la maletita de Fondas"

astakoulis είπε...

Daisy Crazy
Ο θείος ζει, αν θες να φας να προτιμήσεις της ξηρά τροφή που μυρίζει λιγότερο και κάνει καλό στα δόντια :P Είμαι κι εγώ σίγουρη ότι τώρα δεν θα μου άρεσε καθόλου, αλλά μου έχει μείνει απωθημένο, τη θέλω!! Θα τη στολίσω δίπλα στην καπουτσινιέρα, χαχαχαα

ElenaG
Την googlaρα κι εγώ αλλά τίποτα, γι' αυτό ρωτάω, μπας και το θυμάται κανείς και βγάλουμε άκρη..

Christina
Ε μπορεί να λέμε και το ίδιο. Άλλαξε η ζωή σου εσένα που σου πήραν το βαλιτσάκι;;;; Ή συνέχισες να φτιάχνεις γλάρους σε μι;;;

Lola
Το ξέρω ότι ήταν πανάκριβο, αλλά το ήθελα και τώρα που το θυμήθηκα θα γκρινιάζω μέχρι να μου το βρουν...

Danai
Χαχαχαχα, έλα τώρα κι εσύ πάρε μου το βαλιτσάκι του Juan δεν θα το καταλάβω. Θα είναι ο Φόντας ταυρομάχος...

Χριστίνα είπε...

Η αλήθεια είναι πως άλλαξε! Καθόμουν και ζωγράφιζα με τις ώρες τα σχέδια του βιβλίου μέχρι που εγκατέλειψα την προσπάθεια... Ε από τότε δε σχεδιάζω με μαρκαδόρους :P

JoaN είπε...

!!1 ειχα το βαλιτσακι του Φόντα. δεν έμαθα ποτε να ζωγραφίζω γιατί βαρέθηκα να ασχοληθώ... και πριν ένα μήνα το έδωσα. (26χρονών γαϊδάρα.) κριμαΣ

astakoulis είπε...

JoaN
Έλα ρεεεεε, πάρτο πίσω από κει που το έδωσες, δεν υπάρχεις!!! χαχαχαχα