Μπες στο αμάξι, αλλά βούλωσε το

Μαμά δεν έρχεσαι να πάμε μαζί να δούμε λίγο το πρόβλημα που σε έλεγα στο αμάξι;
-Πήγαινε μόνη σου παιδί μου, έχω δουλειές.
-Έλα ρε μαμά, αφού το ξέρεις, στο ψαράδικο, στο χασάπη και στο φαναρτζίδικο ντρέπομαι να πηγαίνω μόνη μου.
-Τι να σου πω τώρα παιδί μου, αφού έχεις τόσο σοβαρό επιχείρημα, ας έρθω!

Μπαίνουμε στο αμάξι και η μαμά έχει όρεξη για κουβέντα, εγώ όμως, παραδόξως για γυναίκα, δεν είμαι για multitasking, και ήδη πρέπει να κρατάω το τιμόνι, να αλλάζω την ταχύτητα και να ψιλοκοιτάω αριστερά μπας και προσπεράσω το φαναρτζίδικο. Συνήθως, το πρόβλημα "ένα πράγμα τη φορά" το έχουν οι άντρες. Ας πούμε βλέπουν τηλεόραση οπότε δεν ακούνε και δεν μιλάνε. Πλένουν τα δόντια τους, οπότε η βρύση τρέχει, γιατί δεν μπορούν να την κλείσουν. Και όταν πάνε να παρκάρουν, χαμηλώνουν πρώτα το ραδιόφωνο, πράγμα που το κάνω κι εγώ, μαζί με όλα τα προηγούμενα, αλλά μην ψάχνεις τον λόγο.


-Πώς πάει παιδί μου στο λάτιν, τι έχετε μάθει;
-Ρούμπα, τσάτσα, τάγκο, μάμπο και χασάπικο.
-Το χασάπικο που κολλάει με τα λάτιν;
-Στο ότι μας άρεσε και στο ότι ο Antonio Vargas Heredia έγινε ο Αντώνης, ο βαρκάρης, ο Σερέτης. Και τώρα σταμάτα γιατί ψάχνω. Για να δούμε...Πιτόγυρα "το Νόστιμο"... "Γρηγόρης" μικρογεύματα ....όχι ...όχι...Δεξιώσεις Γάμων "Pridrix". Pridrix? ...Είπανε, ωραία, φτιάξαμε το μαγαζί, πώς να το βγάλουμε, πώς να το βγάλουμε, ε ας το πούμε, pridrix. Μπράβο εσύ έβγαλες μούρη μέχρι το άλλο ρεύμα και περιμένεις, τουλάχιστον πέρνα να τελειώνουμε, τι μου έκατσες εκεί καταμεσής, φαρδύς πλατύς. Α, να και το φαναρτζίδικο! Τώρα, σταματάω και θα μπορείς να μου μιλήσεις κιόλας.
-Αχ τι καλή, με σκλαβώνεις!

Ο φαναρτζής μου ρίχνει και μια ματιά στα φώτα, γιατί του είπα ότι τυφλώνουν τους μπροστινούς μου και στο δρόμο ακούω μπινελίκι. Μου είπε ότι μάλλον θα το έχω στην πιο ψηλή σκάλα. Με έβαλε μπροστά στο φως για να κάνει δοκιμαστικά, κουνούσε τον διακόπτη και έβλεπε το φως να πηγαίνει σταδιακά από το μπούτι στο μ**νί και μετά στην κοιλιά μου. Και μετά μου λέτε ότι δεν υπάρχει λόγος να ντρέπομαι στο φαναρτζίδικο. Τέλοσπάντων, το έφτιαξε υποτίθεται. Έτσι, απλά, με μια κίνηση. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Πάρε το αμάξι και φύγε. Το βράδυ που βγήκα, πάλι έφαγα μπινελίκι από τον μπροστινό μου γιατί τον στράβωσα. Όποιος πιστεύει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο, ας το ξανασκεφτεί.

Λοιπόν, ας μιλήσουμε σοβαρά τώρα.

Είναι από εκείνες τις μέρες που κυκλοφορεί μια περίεργη αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Που ξέρεις ότι κάτι πρόκειται να συμβεί, αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς. Και στο σπίτι υπάρχει ας πούμε μια ανακατωσούρα.

Η μαμά μουρμουρίζει για τα ροδάκινα που μας κουβάλησε ο πατέρας μου, ήταν μαλακά. Το καρπούζι μάπα. Και τα μήλα ό,τι να ναι. Ευτυχώς τα λεμόνια ήταν καλά. Μάλλον τα λεμόνια πάντα είναι καλά. Μου φαίνεται ότι δεν έχω ακούσει ποτέ άσχημη κουβέντα για τα λεμόνια.

Ο μπαμπάς μουρμουρίζει για τα λουλούδια που έβαλε στο μπαλκόνι. Τα πότισε κανένας αχαΐρευτος; Ή αν δεν είναι αυτός, δεν μπορούμε να κάνουμε μια σωστή δουλειά εδώ μέσα;
Κάτσε ρε φάδερ να πιούμε έναν καφέ να τα πούμε, που μόλις ήρθες μας πήρες από τα μούτρα!
Ευτυχώς που του φτιάχνω και καναν καλό φρέντο καμιά φορά. Ή μάλλον πάντα του τον φτιάχνω καλό. Μου φαίνεται ότι ποτέ δεν έχω ακούσει άσχημη κουβέντα και για τον φρέντο μου.

Ανοίγω το ψυγείο να πάρω το γάλα. Έχει ένα κουτάκι δίπλα. Το ανοίγω και βλέπω μέσα κάτι σκουλήκια.
Αχά.
-Καλά δεν υπάρχεις, πώς σου φαίνεται να πάρεις τα σκουλήκια από το ψυγείο;;;
-Θα πάω για ψάρεμα το απόγευμα.
Μάλιστα. Φτιάξε τον καφέ μόνος σου. Εγώ πάω να βάψω τα νύχια μου.

Έφυγα κουτσαίνοντας σαν γιαγιά, έφαγα τούμπα στη σκάλα προχτές και σακατεύτηκα. Τα έβαψα ένα διακριτικό μπεζουλί. Έβαψα και λίγο σεντόνι μαζί. Με τα χέρια απλωμένα στο πλάι, για να μην χαλάσω το νύχι, διαβάζω τα ζώδια. Αισθάνομαι την απόλυτη χαλάρωση και άνεση με το οικογενειακό μου περιβάλλον, λέει. Καλά, άστο. Στέγνωσε και το νύχι, θα ξαπλώσω να δω ταινία καλύτερα.
Τελικά δεν είχαν στεγνώσει και πήραν το σχήμα της πικέ κουβέρτας. Τα ξέβαψα. Είμαι τώρα εγώ άτομο για να βάφω τα νύχια μου;

Fax you!

Θέλω κι εγώ να εξαφανιστεί το fax από προσώπου γης!!

Ας βοηθήσουμε όλοι στον αγώνα ενάντια στα τελευταία εναπομείναντα φαξ του πλανήτη. Ας εξαφανιστεί για πάντα αυτό το ογκώδες κατασκεύασμα που μας πιάνει το μισό γραφείο, που δεν λειτουργεί σχεδόν ποτέ και που δαιμονίζεται καταμεσής της νύχτας, πάνω στον γλυκό τον ύπνο, γιατί κάποιος έχει αυπνίες και αποφάσισε να σου στείλει την κλαπαρχ**ιά του.

Και εσένα, αγαπημένε επιβάτη, θα στο πω όσο πιο ευγενικά μπορώ: Σταμάτα να ζητάς επιβεβαίωση της κράτησης με φαξ! Δεν είναι ότι δεν θέλω να στο στείλω. Πες μου που μένεις. Στο Κλίβελαντ; Θα ρθω εγώ να στο φέρω με τα πόδια. Στα νησιά Φίτζι; Να σου το φέρω κολυμπώντας. Αύριο κιόλας. Ξεκινάω ήδη. Έφυγα σου λέω. Είμαι έτοιμη να περάσω τις εφτά θάλασσες, να κάνω ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, να προσγειωθώ στη στέγη του σπιτιού σου και να μπουκάρω μέσα από την καμινάδα, σαν τον Άγιο Βασίλη. Αλλά φαξ δεν σου στέλνω!! Κι για όποιον δεν ξέρει πώς λειτουργεί, ιδού: Παίρνεις το κωλόχαρτο, το βάζεις στο φαξ, πατάς το κουμπάκι και αυτό αρχίζει να στο μασουλάει αργά και βασανιστικά, όπως μασάει η κατσίκα το χορτάρι. Και σου πετάει σε λίγο από κάτω ένα ωραιότατο οριγκάμι. Και φτύνει και το κουκούτσι!

Και επίσης: Να μην ξανακούσω τη φράση: "Μου στέλνετε παρακαλώ την ταυτότητά σας με φαξ;
Εννοείται. Για να δω... χμμμμ...ναι να στη στείλω, αλλά ρε γαμώτο δεν έχω φωτοτυπικό στο σπίτι, δεν μένω στα γραφεία της εφορίας. Αλλά δεν γαμ**ται, θα τη χώσω μέσα έτσι, ολόκληρη. Ωραιότατα. Και τώρα πατάω το κουμπάκι. Πρρρρρ......ττττττρρρρρρρρ...... φφφφρρρρρρ... , κάνει τον εκνευριστικό του ήχο και σου πετάει από κάτω την ταυτότητα φυσαρμόνικα. Ενώ προσπαθείς να τη σιδερώσεις στο πρόγραμμα για ευαίσθητα, σε καλεί πάλι η καλή κυρία για να σου πει ότι "το φαξ βγήκε μαύρο και δεν φαίνεται τίποτα. Μπορείς να το ξαναστείλεις;" Λοιπόν κυρία μου καλή, θα σου το πω ψιθυριστά ή θα στο συλλαβίσω: To φαξ δεν διαβάζεται από τη φύση του. Είναι απολύτως φυσιολογικό που δεν βγάζεις άκρη. Τι μου λες τώρα να σου το ξαναστείλω. Στο φαξ πάντα θα βλέπεις μαύρα, λερωμένα ορνιθοσκαλίσματα και στη φωτογραφία της ταυτότητας πάντα θα βλέπεις ένα μαύρο πράγμα, έναν Stevie Wonder. Λοιπόν σκάσε και βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει. Αλλιώς να φτιάξεις email επιτέλους.

Πήγε μακριά η βαλίτσα

Ημέρα ότι να'ναι σήμερα.

Πήγαμε με τη Νάντια να πάρουμε το δώρο του Κωνσταντίνου για τη γιορτή του. Για να μην καταλήξουμε στο πουκάμισο με το νούμερο135, το οποίο θυμίζει και κάτι από κατάδικο, του πήραμε μια βαλίτσα. Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο να κάνει βόλτες με το magic airbus. Είπαμε στην πωλήτρια ότι είναι για δωράκι και να μας την τυλίξει, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν μας πήρε στα σοβαρά και έτσι καταλήξαμε να τη σέρνουμε πέρα δώθε στο πολυκατάστημα με τις ρόδες. Που να καταλάβουν τώρα αυτές από χρηστικά δώρα. Και ο θείος μου ας πούμε, πήρε δώρο στη θεία μου μια σκάλα αλουμινίου, γιατί τη χρειαζόντουσταν στο σπίτι. Ε, ούτε και εκείνου του την τύλιξαν οι κακιασμένες!

Μετά από την ευχάριστη περιήγηση του τουρίστα, καταλήξαμε στα Fridays. Πάντα παρέα με τη βαλίτσα. Σε περίπτωση που δεν το έχω αναφέρει, ο στόχος του μήνα είναι να συμπληρώνουμε πόντους στην κάρτα Fridays και να τους εξαργυρώνουμε μετά μανίας σε strawberry salads. 

Έκανε λοιπόν τη βόλτα της και στην πλατεία Κεφαλαρίου η βαλίτσα, και μετά από ώριμη σκέψη αποφασίσαμε να την παραδώσουμε στον Κωνσταντίνο από σήμερα, γιατί μέχρι αύριο θα είχαν πάρει φωτιά τα ροδάκια. Ευτυχώς τον προλάβαμε στο σπίτι, γιατί ετοιμαζόταν για έξοδο. Τον έχει καλέσει η Ελεάννα που θα βγουν παρέα για τα γενέθλιά της. Τον πήρε τηλέφωνο για να του το πει και εκείνος δεν είχε ιδέα ποιά είναι αυτή η Ελεάννα, ούτε είχε το τηλέφωνό της, αλλά ντράπηκε να της το πει και προτίμησε να πάει έτσι στα κουτουρού και να το ανακαλύψει στο μαγαζί. Κι εμείς αντί να τον λογικέψουμε τον επικροτήσαμε. Αφού αν δεν νύσταζα θα πήγαινα κι εγώ για να ρεζιλευτούμε παρέα.

Αλλά αύριο έχω πρωινό ξύπνημα. Έχω να πάω για το δώρο της Νάντιας. Ποιος ξέρει τι θα ακούσετε πάλι. Άντε καληνύχτες, νάνι τώρα. 

Τη μέρα που φτιάχτηκε το ίντερνετ

Το ξέρω ότι έξαφανίστηκα, αλλά να σας πω για άλλη μια φορά ότι είχε πρόβλημα η γραμμή του ίντερνετ. Και επειδή δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, ας πούμε τώρα για κάτι άλλο. Για τις εξετάσεις των ισπανικών για παράδειγμα.

Μπήκαμε λοιπόν με τη Μαρία στο αμάξι για να πάμε στις εξετάσεις και σε όλο το δρόμο μουρμούριζε, ότι τάχα θα είναι όλα τα μικρά και μόνο εμείς θα είμαστε ολόκληρες γαϊδάρες και τέτοια. Φτάσαμε στο σχολείο και όντως, το προαύλιο ήταν γεμάτο δεκατριάχρονα που κυνηγιόντουσταν. Χμμμ. Πάμε λοιπόν να δούμε και τα χαρτιά που είχαν αναρτήσει για τα προφορικά, που θα δίναμε σε ζευγάρια. Η Μαρία θα έδινε μαζί με κάποιον που το επίθετό του τελείωσε σε -έλης. Παγανέλης ας πούμε. Η Μαρία άρχισε να κάνει αρρωστημένες σκέψεις, και να κοιτάζει γύρω της τα δεκατριάχρονα, για να βρει τον εν δυνάμει Παγανέλη. Οραματιζόταν τη στιγμή που θα μπουν μαζί στην αίθουσα και θα τη ρωτήσουν για το οικονομικό έλλειμμα και τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, ενώ τον Παγανέλη πόσα παγωτά έφαγε το καλοκαίρι και ποιο μάθημα προτιμάει στο σχολείο. Σε λίγη ώρα χτύπησε το κουδούνι και όλα τα μικρά εξαφανίστηκαν, γιατί τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν εκεί για τα αγγλικά. Μείναμε όλοι κι όλοι εμείς και άλλοι δέκα γάιδαροι. Αφού η Μαρία ξεπέρασε το κόμπλεξ της τριαντάρας, τότε άρχισε το δεύτερο τροπάρι:

-Ρε συ, αυτό το Παγανέλης, πολύ λατινογενές δεν σου κάνει; Paganeeeelli. Αυτός να δεις που θα είναι κανένας μισός Ισπανός ή μισός Ιταλός. Θα τα παίζει στα δάχτυλα και εγώ δίπλα του θα ιδρώνω και θα ξεϊδρώνω για να αρθρώσω πέντε λέξεις. 
-Καλά, άσε τώρα εσύ τις μαντικές σου ικανότητες στην άκρη, να δούμε πώς θα πάμε πρώτα στα γραπτά, κι αγχώνεσαι αργότερα για τα προφορικά.

Μιας και ήμασταν καμιά δεκαριά μόνο, γνωρίσαμε και τον Παγανέλη. Ήταν τόσο κοσμάρας, που στο σταυρόλεξο με τα φρούτα, πέρασε το πεπόνι για ακτινίδιο και δεν του έβγαιναν τα τετραγωνάκια. Και μετά, εκεί που έπρεπε να περιγράψουμε ένα εστιατόριο, με λέξεις όπως φιλικό, ζεστό περιβάλλον, με νησιωτική ατμόσφαιρα και καλομαγειρεμένο φαγητό,  εκείνος έβαζε όλο bueno και bueno, και στο διάλειμμα μας το εξιστορούσε περιχαρής. Για να ολοκληρώσει τη φοβερή εικόνα, ξέχασε και το καρτελάκι του υποψηφίου με τους κωδικούς του, γιατί το είχε στην άλλη τσάντα. Απλά! Ήταν μορφή λέμε ο Παγανέλης.

Μετά από αυτή την εμπειρία, καθησύχασα τη Μαρία:
-Τι Paganeeeelli (προφορά Ectora Bottrini) μου έλεγες αγάπη μου; Τούτος δω είναι Παγανέλλλλης (με το λου το πατρινό παρακαλώ). Άντε και καλή επιτυχία!!

Ευτυχώς ξενοιάσαμε και από αυτό, γιατί είχαμε και πιο σοβαρά πράγματα μπροστά μας. Και εξηγούμαι με δύο λέξεις: Eurovision night.

Αζερμπαιτζάν που λες. Μα πώς έγινε αυτό; Αφού εμείς ήμασταν το φαβορί!! Εμείς είχαμε βγει πρώτοι και στον ημιτελικό!! Τώρα πώς φτάσαμε έβδομοι;; Όχι δεν το δέχομαι. Μάλλον είναι που δεν μας έκαναν καλές λήψεις, που μας σαμποτάραν τα μικρόφωνα και που ζήλεψαν το background μας, που ήταν copy paste από το ναό της Αθηνάς Νίκης. Αλλά εδώ που τα λέμε, ο Σουηδός ήταν καλύτερο γκομενάκι, ααα το σωστό να λέγεται. Και για να μην νομίζετε ότι παρασύρθηκα να ξέρετε ότι ψήφισα τον 20χρονο άσχημο Φινλανδό, που μόλις γύρισε από τη δενδροφύτευση. Έστειλα κι εγώ το Ε01 στο 54007 και πλήρωσα το κερατιάτικο μήνυμα. Για τον πλανήτη ρε γαμώτο!! Ψήφισε και η Πόπη τη Φινλανδία, για συμπαράσταση. Η Νάντια ερωτέυτηκε τη Γερμανίδα και μάλιστα μας είπε ότι τώρα που μεγάλωσε κι έναν χρόνο θα έχει ακόμα μεγαλύτερη πείρα. Ας μου πει κάποιος τι θέλει να πει το παραπάνω. Επειδή την πήραμε στο ψιλό, τελικά ψήφισε την Ισπανίδα και μετά εξέφρασε την επιθυμία της να κοιμηθεί εκεί σε μια γωνίτσα του καναπέ και να την ξυπνήσουμε να δει τον νικητή αργότερα. Ο Γιάννης ψήφισε μία με άσπρα πίπουλα, που εγώ δεν πρόσεξα καν από ποια χώρα ήταν, αλλά μάλλον ούτε κι αυτός πρέπει να το πρόσεξε, γιατί μετά από λίγο μας ρωτούσε αν θυμόμαστε τι ψήφισε. Η Μαρία εκείνη τη μέρα ήταν ήσυχη. Πολύ ήσυχη. Δεν ξέρω τί είχε πάθει, αλλά ευτυχώς σε μια φάση ένιωσε, και ανεβοκατέβασε το κεφάλι στο άκουσμα μιας ροκιάς. Μετά ξαναμπήκε στη νιρβάνα της.



Και μιας και λέγαμε για τραγούδια...

Se fossi qui con me questa sera...Sarei felice e tu lo sai...Starebbe meglio anche la luna...ora piu' piccola che mai...
Ακούγοντας Giusy Ferreri, ο Γιάννης, η Πόπη και η Νάντια κάνουν βόλτα με το αυτοκίνητο.
-Ωραίο τραγούδι, λέει ο Γιάννης.
Περνάνε δευτερόλεπτα σιγής. Η Νάντια γυρίζει προς τον Γιάννη.
-Αν ήσουν εδώ μαζί μου απόψε, θα ήμουν ευτυχισμένη και το ξέρεις. 
Ο Γιάννης κοιτάζει απορημένος. Η Νάντια όμως, με όλο τον ρομαντισμό που τη διακατέχει, συνεχίζει:
-Θα ήταν καλύτερο ακόμα και το φεγγάρι...
Ο Γιάννης γουρλώνει τα μάτια.
-Τι λε ρε Νάντια ναούμε, ποιό φεγγάρι;;;;;
-Πωωωω ρε παιδιά το τραγούδι μετέφραζα...........

Συνεννόηση καμία. Πάντως γελάσαμε.